Αγαπημένοι μου φίλοι και αναγνώστες καλημέρα σας!
Τι κάνετε; μου λείψατε πολύ.
Η αλήθειά είναι πως δεν έχω καθόλου χρόνο ν΄ ασχοληθώ με το μπλογκ μου και να σας επισκεφτώ. Επέστρεψα εδώ και ένα μήνα στην δουλειά, μετά από 14 υπέροχους μήνες καθισιού και φροντίδας της μικρής μου. Και είναι τόσο δύσκολή η επιστροφή και η προσαρμογή, που προσπαθώ να βρω την χρυσή τομή, την ισορροπία, ανάμεσα στην μητρότητα και στην εργασία, που πολλές φορές είμαι πεπεισμένη πως δεν υπάρχει.
Άραγε όντως υπάρχει; Αυτές οι γυναίκες που λένε πως καταφέρνουν να είναι καλές μητέρες, καλές σύζυγοι και αποδοτικές στην εργασία τους, μήπως απλά μας λένε ψέματα; Γιατί εγώ νομίζω πως δυο καρπούζια σε μια μασχάλη δεν χωράνε.
Εγώ πιστεύω πως όταν μια μητέρα εργάζεται ή θα είναι καλή στην δουλειά της και στο σπίτι θα γίνεται χαμός, ή θα είναι αφοσιωμένη στην οικογένεια και στην δουλειά θα τα φορτώνει όλα στον κόκορα ή θα είναι μέτρια και στα δυο. Εγώ νομίζω πως είμαι η τρίτη περίπτωση. Και αυτή η μετριότητα δεν μου αρέσει καθόλου.
Γενικά είμαι της γνώμης πως μια γυναίκα θα πρέπει να είναι ανεξάρτητη οικονομικά και να εργάζεται. Μόλις γίνει μητέρα αν αποφασίσει και μπορεί να σταματήσει την εργασία θα ήταν το ιδανικό. Αυτό όμως όχι για πολύ καιρό. Γιατί μόλις ξεπεταχτούν τα παιδιά, καλό θα είναι να αποκτήσει ξανά την οικονομική της ανεξαρτησία και να μπορεί να δικαιούται και να εκμεταλλευτεί τα εργασιακά και τα ασφαλιστικά της δικαιώματα (αναρρωτικές, επιδόματα, άδειες, σύνταξη κτλ). Απλά η γνώμη μου είναι πως άπαξ μια γυναίκα γίνει μητέρα, καλό θα ήταν να εργάζεται όσο το δυνατόν λιγότερο. Όλα αυτά βέβαια σε ένα πλαίσιο που να μπορεί να τα κάνει. Διότι εγώ, ας πούμε, δεν έχω την πολυτέλεια να διακόψω την εργασία μου. Δεν μπορώ να έχω δηλαδή το προνόμιο του ''ξεπετάγματος''.
Έχω επίσης ξεπεράσει την (για μένα) ψευδαίσθηση της ολοκλήρωσης και δημιουργίας μέσω της εργασίας. Θεωρώ πως αυτό είναι μια μεγάλη απάτη που έχουμε πέσει όλοι, άντρες γυναίκες. Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που θα μπορούσαν να μας κάνουν να αισθανθούμε δημιουργικοί, που δεν εντάσσονται σε ωράρια, μηνιάτικα και βάρδιες. Οπότε αυτό που προσπαθώ είναι να εργάζομαι όσο το δυνατόν λιγότερο και αναγκαστικά να μειώσω τις ανάγκες μου και τα θέλω μου, ώστε να μπορώ να έχω περισσότερο χρόνο. Γιατί νομίζω πως ο χρόνος και η υγεία είναι τα πολυτιμότερα αγαθά του ανθρώπου. Δεν αγοράζονται, αλλά τα ξοδεύουμε αλόγιστα για να έχουμε πράγματα που αγοράζονται.
Ας πάνε μερικά πράγματα παραπίσω. Ας αναβάλουμε ή ακόμα και ας ακυρώσουμε κάποιες υλικές απολαύσεις, για να κερδίσουμε χρόνο. Αυτό που πρέπει πάντα να είναι μπροστά, είναι ο χρόνος με την οικογένεια και τους φίλους. Και ας ελπίσουμε σε καλύτερα χρόνια, που θα έχουμε περισσότερες επιλογές, που θα μπορούμε να απορρίπτουμε πιο εύκολα καταστάσεις. Ας ζήσουμε το τώρα, κοιτώντας πάντα μπροστά.
Σήμερα έχει λιακάδα. Ας πάμε μια βόλτα...