Η ώρα είναι 1 παρά, το βράδυ.
Νυστάζω.
Βρέχει πολύ.
Έχει κρύο αρκετό.
Είμαι ακόμα στη δουλειά.
Ξέρετε τι πεθύμησα;
Νυστάζω.
Βρέχει πολύ.
Έχει κρύο αρκετό.
Είμαι ακόμα στη δουλειά.
Ξέρετε τι πεθύμησα;
Κάτι που έχω να κάνω και να νιώσω πολύ καιρό. Να ήμουν σπίτι, να είναι το καλοριφέρ στο φουλ και να μην κάνω ΤΙΠΟΤΑ.
Να κάθομαι απλά, να ακούω μουσική ή να βλέπω καμιά ταινία ή να αράζω με τους δικούς μου και να μην σκέφτομαι ΤΙΠΟΤΑ.
Και να ακούω την βροχή να πέφτει. Να πηγαίνω πότε πότε στο παράθυρο και να κοιτάω την αλάνα μπροστά στο σπίτι. Πως κατεβαίνουν οι χείμαρροι της βροχής από την Ακρόπολη, πως χτυπάν οι στάλες της βροχής στο τζάμι μου.
Να πηγαίνω να ανοίγω το ψυγείο να παίρνω γλυκό κυδώνι της μαμάς μου και να το τρώω από το βάζο. Και μετά να ξαναχώνομαι στον υπέροχο καναπέ μου.
Να κάνω ένα τεράστιο μπολ ποκ κορν και να τα καταβροχθίζω.
Να καθόμαστε και λέμε βλακείες.
Και να με παίρνει ο ύπνος στο καναπέ.
Και να με παίρνει ο ύπνος στο καναπέ.
Έτσι απλά και ανώφελα.