Ξέρετε τι πεθύμησα;

Η ώρα είναι 1 παρά, το βράδυ.
Νυστάζω.
Βρέχει πολύ.
Έχει κρύο αρκετό.
Είμαι ακόμα στη δουλειά.
Ξέρετε τι πεθύμησα;

Κάτι που έχω να κάνω και να νιώσω πολύ καιρό. Να ήμουν σπίτι, να είναι το καλοριφέρ στο φουλ και να μην κάνω ΤΙΠΟΤΑ. 

Να κάθομαι απλά, να ακούω μουσική ή να βλέπω καμιά ταινία ή να αράζω με τους δικούς μου και να μην σκέφτομαι ΤΙΠΟΤΑ. 

Και να ακούω την βροχή να πέφτει. Να πηγαίνω πότε πότε στο παράθυρο και να κοιτάω την αλάνα μπροστά στο σπίτι. Πως κατεβαίνουν οι χείμαρροι της βροχής από την Ακρόπολη, πως χτυπάν οι στάλες της βροχής στο τζάμι μου. 

Να πηγαίνω να ανοίγω το ψυγείο να παίρνω γλυκό κυδώνι της μαμάς μου και να το τρώω από το βάζο. Και μετά να ξαναχώνομαι στον υπέροχο καναπέ μου. 

Να κάνω ένα τεράστιο μπολ ποκ κορν και να τα καταβροχθίζω.

Να καθόμαστε και λέμε βλακείες.
Και να με παίρνει ο ύπνος στο καναπέ.

Έτσι απλά και ανώφελα.

Ιστορίες επαγγελματικής τρέλας.

Που λέτε λοιπόν συναναστρέφομαι καθημερινά με πολύ κόσμο και είμαι χρόνια στην αγορά. Και έτσι έχουν δει πολλά τα μάτια μου, αλλά κάθε μέρα οι άνθρωποι συνεχίζουν να με εκπλήσσουν. Για όσους δεν ξέρουν έχω κατάστημα, αλλά από τότε που άρχισα να δουλεύω, πάντα είχα να κάνω με πωλήσεις και μαγαζιά.
Είναι πολύ σύνηθες λοιπόν να έρχονται πολλοί ζητιάνοι και να μου ζητάν χρήματα ή να τους δώσω να φάνε. Τους δίνω ότι μπορώ. Συνήθως αυτοί είναι Βούλγαροι ή αθίγγανοι. Και σκέφτομαι πόσο πιο χάλια μπορεί να είναι στην πατρίδα τους (για τους Βούλγαρους) με το να προτιμούν να μένουν εδώ στο δρόμο και να τρώνε ότι βρουν. Μα αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν οικογένεια, σπίτι; Νομίζω καμιά φορά ότι έτσι απλά φύτρωσαν. Έγιναν κατευθείαν μεγάλοι, άτυχοι και δυστυχισμένοι. Για αυτό δεν μπορώ να ακούω μερικούς γραφικούς Σερραίους να λένε ότι στην Βουλγαρία είναι καλύτερα. Όχι μόνο δεν είναι καλύτερα, αλλά όποτε πάω με πιάνει κατάθλιψη. Πέρα από την φτώχεια και τις άθλιες συνθήκες ζωής, οι άνθρωποι εκεί είναι σαν να μην ξέρουν να χαμογελάσουν. Για αυτό λοιπόν όποιος Σερραίος θέλει ας πάρει το αμάξι του και στον αγύριστο στο Σαντάνσκι και μη μας τα πρήζει... (ναι σε σένα μιλάω...)

Serres by night... πάνε και οι γιορτές...

Τύποις τελευταία μέρα των εορτών σήμερα. Από αύριο κάθε κατεργάρης στο πάγκο του. Ότι δικαιολογία για τεμπελιά πάει περίπατο. 

Έτσι είπα και γω, μετά από πολύ καιρό μόνο δουλειά, να το ρίξω λίγο έξω... τουτέστιν: μπαρότσαρκα.

Είναι 2:20 τώρα που σας γράφω... νωρίς μαζεύτηκα θεωρητικά. 

Ξεκινήσαμε μόνο κορίτσια. Να σας βάλω και λίγη μουσική υπόκρουση.

Κατηφόρισα προς την πιάτσα, μα η πόλη ήταν σχεδόν άδεια. Καμία σχέση με τις άλλες μέρες. Τα σπίτια ακόμα στολισμένα... και τα καταστήματα. Μα η πόλη άδεια. Μου αρέσει όταν είναι άδεια. Την ευχαριστιέμαι περισσότερο. Άλλωστε είμαι και άνθρωπος της ησυχίας.

Αν δε γεννηθείς αστέρι η ζωή πώς περιμένεις να σε ξέρει;

Όλοι οι άνθρωποι γεννιόμαστε αστέρια. Το θέμα είναι ότι μερικοί από μας νομίζουν ότι είναι προτιμότερο να είναι σκουλήκια. Ας κάνω μια ευχή για αυτή τη χρονιά. 

Να θυμόμαστε πιο συχνά ότι γεννηθήκαμε αστέρια και να προσπαθούμε να κρατήσουμε αυτή την ιδιότητα. Να μην προσβάλουμε την ανθρώπινη φύση μας, να νιώθουμε αγάπη και συμπόνια για όλους τους ανθρώπους, να αναζητούμε πράγματα που χάσαμε με τον καιρό. Πράγματα σημαντικά. Πράγματα που δεν τα δώσαμε όση σημασία έπρεπε. Ταυτόχρονα να αποβάλουμε ενοχές και κακία. Να αποδεσμευτούμε από την αίσθηση της υλικής απόλαυσης, να αναζητήσουμε την ευμάρεια και την καλοπέραση σε άλλα πράγματα. Που δεν αγοράζονται, αλλά κερδίζονται. 

Αν δε γεννηθείς αστέρι

η ζωή πώς περιμένεις να σε ξέρει, 

αν δε γεννηθείς βοριάς

πώς θα διώξεις τα σκοτάδια

της καρδιάς.

Αν δε γεννηθείς αστέρι

η ζωή πώς περιμένεις να σε ξέρει, 

αν δε γεννηθείς φωτιά

πώς θα μένει στάχτη

πίσω σου η βραδιά.

Είναι δύσκολη η αρετή, είναι δύσκολη η ζωή. Θέλει τόλμη και κότσια. Ας μην υποσχεθούμε ότι θα τα καταφέρουμε, ας ορκιστούμε όμως ότι αν αποτύχουμε, ότι θα ξαναπροσπαθήσουμε. Και όσοι νομίζουμε ότι έχουμε χάσει τα πάντα, κάτι θα υπάρχει να μας κρατήσει εδώ. Πουθενά δεν υπάρχει το απόλυτο τίποτα. Ακόμα και με σύννεφα, τα αστέρια θα λάμπουν. 

Μα στο βραδινό τον ουρανό, το δικό σου αστέρι ψάξε βρες,

γιατί οι σκιές στο πρώτο φως μοιάζουνε φοβίες παιδικές

Φτιάξε ένα κήπο μυστικό, βρες κουράγιο κι ενθουσιασμό.

Xαμογελά η ζωή σ’ όποιον έχει πίστη κι αντοχή.

Μόνο έτσι θα παραμείνουμε αστέρια φωτεινά. Έτσι θα παραμείνουμε βοριάδες και φωτιές. Έτσι θα νικήσουμε τον φόβο. Μόνο με ομόνοια και καλοσύνη.

Και έτσι η ζωή θα μας ανταμοίφσει με τα καλύτερά της. Να είσαστε σίγουροι. Η αγάπη δεν πήγε ποτέ χαμένη.

Σας εύχομαι ότι ποθεί ο καθένας. 

Πάντα καλές στιγμές.