Ακούω την Αγάπη.

Είναι κάποιοι άνθρωποι που μας σημαδεύουν την ζωή. Δεν ξέρω τι γίνεται και πως συνεννοείται το σύμπαν, τι εξωκοσμικές διεργασίες γίνονται και κάποιος άνθρωπος βρίσκετε στον δρόμο σου και σου ορίζει την ζωή, στην καταστρέφει ή στην αναζωογονεί, σου ανατρέπει όλα όσα είχες στο μυαλό σου ως τώρα και μετά οι ζωές σας δένονται και πορεύονται μαζί ή και χώρια, αλλά στην ουσία μαζί.

Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να είναι φίλος ή εραστής. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι δένεσαι τόσο μαζί του που δεν μπορείς να φανταστείς την ζωή σου χωρίς αυτόν.

Και όλο αυτό με κάνει και σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι καμιά φορά κάνουν σχέσεις άνευ ουσίας, είτε αυτές είναι φιλικές, είτε ερωτικές, είτε σεξουαλικές και στην ουσία ευτελίζονται και χάνουν την ευκαιρία να νιώσουν την ανθρώπινη επαφή έτσι όπως αξίζουν.

Βέβαια καμιά φορά αυτό γίνεται υποσυνείδητα ή ακόμα και εις γνώση μας χωρίς να θέλουμε να το παραδεχτούμε. Και ο μεγαλύτερος λόγος που συμβαίνει είναι ότι οι άνθρωποι φοβούνται να μείνουν μόνοι. Και έτσι προτιμούν αναλώνονται σε σχέσεις επιφανειακές, παρά να περάσουν την ώρα τους με τον εαυτό τους.

Κατά καιρούς μπορεί να το έκανα και γω. Να περνούσα δηλαδή απλά τον χρόνο μου με κάποιους ανθρώπους που δεν είχα ιδιαίτερο δέσιμο, επειδή εκείνη την εποχή δεν είχα κάτι άλλο. Μα έτσι όμως κατάλαβα ότι χάνεις κάποια πράγματα. Τα οποία δεν αγοράζονται, ούτε αποκτούνται έτσι απλά. Μπορείς να αγοράσεις την διασκέδαση, αλλά δεν μπορείς να αγοράσεις την φιλία. Και τι μένει στο τέλος; Ένα κενό.

Και έτσι αν δεν μπορείς να νιώσεις με έναν άνθρωπο αυτό το σημάδεμα που λέω στην αρχή, αν δεν μπορείς να νιώσεις πότε πονάει χωρίς να στο λέει, αν δεν μπορείς να κλάψεις μαζί του στην λύπη, να γελάσεις στην χαρά, να νιώσεις την έλλειψή του όταν οι καταστάσεις στον πάρουν μακρυά σου, τότε καλύτερα να μην τον έχεις δίπλα σου. 

Όπως επίσης και με τους συγγενείς. Λένε ότι τον φίλο τον επιλέγεις ενώ τον συγγενή όχι. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει και να τον ανεχτείς. Θεωρώ ότι εκτός από τα πολύ κοντινά πρόσωπα, δηλαδή γονείς και αδέρφια, αν με κάποιον από τους συγγενείς σου δεν ταιριάζουν τα χνότα σας, καλύτερα να μην ασχολείσαι καθόλου. Και ας μην σου μιλήσει 1000 χρόνια. Μη  το κάνεις τυπικά. Μπορεί να έχετε το ίδιο αίμα, αλλά αν δεν έχετε το ίδιο μυαλό χαλάει η συνταγή.

Τα ίδια ισχύουν και για τις σεξουαλικές σχέσεις. Το σεξ είναι ένα μέσο να δείξεις την αγάπη σου σε κάποιον. Αν όχι την αγάπη, έστω το ότι αυτό το άτομο σε ελκύει, ότι σε διεγείρει εγκεφαλικά και σωματικά. Αλλιώς καλύτερα να μην γίνεται.

Βέβαια για να μην παρεξηγηθώ αυτά που λέω ισχύουν μόνο για μένα και αυτό δεν σημαίνει ότι αν κάποιος κάνει τα αντίθετα τον κατηγορώ ή τον κατακρίνω. Και φυσικά έχω φίλους που τα κάνουν όλα αυτά. Απλά εγώ δεν μπορώ.

Και γιατί δεν μπορώ;

Γιατί νομίζω ότι όλα αυτά τα χρόνια, πριν κατασταλάξω στα παραπάνω, αναλώθηκα σε ρηχούς ανθρώπους, ανθρώπους που δεν είχαν τίποτα να μου δώσουν και φυσικά τίποτα να τους δώσω και γω και όλο αυτό νομίζω ότι με κούρασε συναισθηματικά και έτσι δεν μπορώ πλέον, ακόμα και αν το θέλω, να λειτουργήσω αλλιώς.

Όταν βρίσκομαι με κάποιον που δεν με ενδιαφέρει ως άνθρωπος, νιώθω πως καταπιέζομαι φοβερά και είναι σαν να ψάχνω την έξοδο κινδύνου.

Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα σε αυτόν τον κόσμο να νιώθεις την ανατριχίλα από το άγγιγμα του άλλου, να τον κοιτάς και να ανταλλάσσεται μηνύματα χωρίς να μιλάτε, να οικειοποιείστε τραγούδια, να σκέφτεσαι τις στιγμές σας και να χαμογελάς ή να δακρύζεις, να κάνεις σχέδια μαζί του, να νιώθεις ότι έχεις κάποιον δίπλα σου. 

Και στην ουσία να νιώθεις το μεγαλύτερο θαύμα της ζωής. Την αγάπη.
Να ακούς την αγάπη.

σ.σ. Οι άνθρωποί μου που είναι εδώ κοντά μου και τους βλέπω κάθε μέρα μπορούν να νιώσουν όλα αυτά από μένα και γω από αυτούς. Για αυτό λοιπόν αυτή την αναρτήση θα την αφιερώσω σε αυτούς που είναι μακριά. 

Στην Vicious και στον Pirpolimeno, στην Μαίρη και την Κατερίνα από την Εύβοια, στον Αλχημιστή μου που είναι στας Γαλλίας και σε όλους τους συμφοιτητές μου που περάσαμε πολύ όμορφα πριν κάποια χρόνια. 

Ακούω τις θάλασσες και τα ποτάμια σου

Ακούω το γέλιο ακούω το κλάμα σου

Τις μελωδίες που γεννιούνται στα σπλάχνα σου

Τις πολιτείες και τους ανθρώπους

που ταξιδεύουν κάτω απ' το δέρμα σου

Ακούω την αλήθεια σου κι' ακούω το ψέμα

Και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα

Ακούω την Αγάπη και δεν ακούω τις σκέψεις μου

Ακούω τους ήλιους και τους πλανήτες σου

Ακούω τις χαρές σου ακούω τις λύπες σου

Τις αρμονίες που γεμίζουν τις νύχτες σου

Τους εραστές και τους τρελούς

που ξενυχτάν κάτω απ' το δέρμα σου

Ακούω την αλήθεια σου κι' ακούω το ψέμα

Και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα

Ακούω την Αγάπη

Ακούω την Αγάπη

Ακούω την Αγάπη και δεν ακούω τις σκέψεις μου

Καθώς η άνοιξη δε θα `ρχεται, θα αργεί...

Στη δροσιά μιας αναπάντεχης, πολύχρωμης βροχής
κάτω απ’ το φως του διαλυμένου φεγγαριού
θα τραγουδάμε ξαφνιασμένοι το τέλος της αρχής
με μελωδίες του παλιού καλού καιρού

Σε πολιτείες σκοτεινές κάτω απ’ τη γη

καθώς η άνοιξη δε θα `ρχεται, θα αργεί

θα ερωτευόμαστε ο ένας τη σκιά του αλλουνού

θα `μαστε οι λίγοι οι εκλεκτοί και οι τυχεροί!

Ζήτω οι βόμβες κύριοι!

Ζήτω το καλοκαίρι!

Γιάννης Αγγελάκας

Προσπαθώ να σκεφτώ τι να γράψω. Το θέμα είναι ότι δεν ξέρω αν στο μυαλό μου υπάρχει κενό ή είναι παραγεμισμένο και κοντεύει να σκάσει. Είναι αυτή η αίσθηση της του να μην ξέρεις τι θες, να μην έχεις διάθεση για τίποτα. Και τα λόγια φτωχά είναι πλέον, όπως και να τα πεις, όπως και να τα πλέξεις. Πως να περιγράψεις αυτό που νιώθεις; Λες και δεν το έχεις ξανακάνει τάχα... πολλές φορές. Σε πολλές γραμμές, σε πολλά μπλογκ, σε πολλές αναρτήσεις.

Από την ανάλυση μας έχει φύγει ο τάκος. Και τα γράφεις όλα ωραία και καλά, τα συζητάς με τους συμπλογκίτες σου, λες ότι ωραία τα λέμε, ωραία τα επεξεργαζόμαστε, τι καλά που συμφωνούμε. Και βγαίνεις μια βόλτα, μια απλή συναναστροφή με τον εξωδιαδικτυακό κόσμο και βλέπεις ότι κατά πάσα πιθανότητα ζεις σε μια διαδικτυακή ουτοπία, σ΄ένα παραμύθι με βασίλισσες και πρίγκιπες, γενναίους στρατιώτες, που στο τέλος νικάει το καλό και η κακιά μάγισσα παίρνει τον πούλο. 

Ξέρετε πως είμαστε; Σαν τις πορείες του ΚουΚουΕ, που σφύζουν από κόσμο και παλμό και αν το έβλεπε αυτό κάποιος ξένος και άσχετος θα έλεγε ότι το κόμμα αυτό θα πρέπει να βγαίνει πρώτο στις εκλογές, ή έστω δεύτερο και συ πρέπει να του δώσεις να καταλάβει ότι είναι πρώτο απ΄το τέλος.

Από τη μια φαινόμαστε πολλοί, πολυγραφότατοι και ενωμένοι και από την άλλη μοιάζουμε μειοψηφία. Και το πιστεύω δηλαδή πλέον ότι αποτελούμε μειοψηφία. Γιατί αν δεν αποτελούσαμε ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος. Θέλω να πω δηλαδή ότι μπορεί εμείς να θέλουμε να αλλάξει ο κόσμος, αλλά αν ο κόσμος δεν θέλει να αλλάξει κλάφτα Χαράλαμπε.
Έχω αρχίσει να περνώ στη φάση της αφασίας. Δεν με εκπλήσσει τίποτα πλέον. Όλα είναι δυνατά σε τούτο τον τόπο αφού οι Έλληνες παραδόθηκαν αμαχητί. Όλοι κάποτε οι άνθρωποι αναζητούσαμε το φως. Και φαινομενικά το κερδίσαμε. Και δεν εννοώ λεφτά και τέτοια, αλλά κατοχύρωση ανθρώπινων και εργασιακών δικαιωμάτων, βελτίωση της θέσης της γυναίκας κτλ. Τώρα νιώθω ότι τα βαρεθήκαμε όλα αυτά, δεν αντέξαμε την τόση ελευθερία και αναζητάμε το σκοτάδι για να κρυφτούμε από την ευθύνη.
Ξέρετε καμιά φορά ακόμα και μια μικρή ελπίδα, ότι μπορεί κάτι να αλλάξει, μπορεί να είναι κακός σύμβουλος. Σε κρατά φαινομενικά στη ζωή ενώ έχεις ήδη πεθάνει.

Άραγε αυτός ο χαμένος θα τα πάρει όλα στο τέλος; Μήπως τζάμπα περιμένουμε; Μ΄ αγαπάς ή τζάμπα πίνω που λέγαμε και με την Joan. Τι περιμένουμε; Να αλλάξει το σύστημα. Αυτό το σύστημα το αντιμετωπίζουμε λες και είναι κάτι εξωγήινο και ήρθε και έκατσε στο σβέρκο μας έτσι... από το πουθενά. Και τώρα περιμένουμε την δευτέρα παρουσία, τον σούπερμαν ή τον Μαγκάιβερ για να σωθούμε.
Το σύστημα είναι ανθρώπινο δημιούργημα. Από ανθρώπους στηρίζεται και από ανθρώπους ανατρέπεται. Τέλος.

Σκέφτομαι να μην γράψω τίποτα που να αφορά την κατάσταση στην Ελλάδα για κάποιο διάστημα. Τίποτα που να έχει σχέση με την κρίση .. πω πω... έχω σκυλοβαρεθεί να την λέω αυτή τη λέξη. Θα αρκεστώ στον σχολιασμό. Θα σας βάζω κανά τραγουδάκι, θα κάνω κανά αφιέρωμα, καμιά σαχλαμάρα και τέτοια. Τουλάχιστον μέχρι να χαλαρώσω.
Και θα επανέλθω γιατί είναι και αυτός ο Καζαντζάκης με εκείνον τον μυστικό νόμο, που είναι και σκληρός και απαραβίαστος, που μου θυμίζει με τόση σιγουριά κάθε μέρα ότι ότι το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και πάντα στο τέλος νικάται.

Ψαραντώνη, εσύ είσαι η Ελλάδα.

Την Πέμπτη είχα πάει να δω τον Ψαραντώνη. Επειδή δούλευα πήγα προς το τέλος της συναυλίας. Δεν τον είχα δει ποτέ ζωντανά, μόνο είχα ακούσει κάποια τραγούδια του, μου άρεσε και η δουλειά που έκανε με τον Αγγελάκα και ήθελα πολύ να τον δω. Μέτα την συναυλία είχα την τύχη να τον συναντήσω και προσωπικά, γιατί ήρθε με την συνοδεία του στο μαγαζί μου να φάνε.

Απλός άνθρωπος, καθαρό βλέμμα, ήρεμος, γλυκός και σίγουρος. Αυτό μου έδωσε να καταλάβω από κοντά. Και έτσι φαντάζομαι είναι.

Στην συναυλία τα πράγματα αποδείχτηκαν μεγαλύτερα των προσδοκιών μου. Δεν περίμενα να έχει τόσο κόσμο. Το μπέρδεμα των ηλικιών ήταν το πιο όμορφο θέαμα. Από 20 χρονών έως 60.

Και εκεί ανάμεσα στις φωνές, στις κραυγές, στους χορούς και στα χειροκροτήματα, ο ήχος της λύρας. Αυτό το θεσπέσιο άκουσμα, που θαρρείς ότι σου έρχεται κατευθείαν από τα κύματα, σε κάνει να νιώθεις την αλμύρα στο στόμα, αλλά παράλληλα σε κάνει να νιώθεις στο πρόσωπο την ψύχρα και τον αέρα των βουνών.

Και γυρνάω στο φίλο μου και του λέω... "Αυτή την ώρα ζούμε μια μεγάλη στιγμή."

Αντικρίζαμε τον πολιτισμό της Ελλάδας να μας επιβάλλεται, να μας βασιλεύει. Αναγνωρίζαμε την ιστορία αυτής της ταλαιπωρημένης χώρας μπροστά στα πόδια μας να αναδιπλώνεται, να ζει και να αγριεύει.

Και είναι άξιο απορίας πως αυτός ο λαός, αυτοί οι άνθρωποι που ήταν προχθές σε αυτό το γεγονός, πως είναι δυνατόν να ζουν σαν δούλοι;

Αυτή η χώρα που ζούμε θα έπρεπε να ζει μόνο από την λύρα. Να ζει μόνο απ' το ούζο, μόνο απ' την θάλασσα, μόνο απ' τα σουβλάκια, μόνο απ' τα βουνά, μόνο απ' το χορό, μόνο απ' τα πανηγύρια, μόνο απ' τον έρωτα. Και να μην κάνει τίποτα άλλο. Δεν θα χρειαζόταν να κάνει τίποτα άλλο. Και θα ήταν για πάντα πλούσια. Χωρίς διαχειριστές, χωρίς μεσάζοντες, χωρίς νταβατζήδες.

Σε κανένα άλλον λαό δεν του δόθηκαν όλα αυτά τόσο απλόχερα. Κανένας άλλος λαός δεν θα μπορούσε να τα διαχειριστεί καλύτερα. Αλλά δυστυχώς κανένας άλλος λαός δεν θα μπορούσε να τα αποποιηθεί και να τα αποτάξει περισσότερο, αναζητώντας κάτι που δεν του πήγαινε, κάτι που δεν ήξερε να κάνει τόσο καλά.

Και κάποιες στιγμές νομίζω (και θέλω να ελπίζω), ότι αυτός ο καλός Έλληνας μας βγαίνει, δεν ξέρω όμως μετά γιατί θέλουμε πάλι να τον καταχωνιάσουμε.

Ψαραντώνη μας βγάζεις τον καλό μας εαυτό, εσύ είσαι η Ελλάδα.

Σήμερα αυτοί, αύριο εμείς.

Η κυβέρνηση θα πει το παραμύθι της, ότι οι απεργοί ταλαιπωρούν και εκμεταλλεύονται την ανάγκη του κόσμου μπλα... μπλα... μπλα... λες και νοιάστηκε για αυτόν.

Τα ΜΜΕ θα βάλουν πάλι την κασέτα με το χάος στην Αθήνα από την απεργία, ουρές στα λεωφορεία μπλα... μπλα... μπλα... λες και έχουν μπει όλοι αυτοί σε λεωφορείο να πάνε σα σαρδέλες στη δουλειά τους.

Εσύ όμως βρε άχρηστε Έλληνα, που λες το ψωμί ψωμάκι, που τρέχεις για 500 ευρώ, που είσαι άνεργος, που πεινάς, που χάνεις το σπίτι σου, που χάνεις όλη σου την υπόσταση, γιατί λες τα ίδια;

Αλλά ξέρω ποιος είσαι, μη μου κρύβεσαι.

Είσαι συ που κοιτάς πάντα το τομάρι σου.

Εσύ που λες ευχαριστώ για το ξεροκόμματο που σου πετάνε.

Εσύ που νομίζεις ότι μόνο αυτό αξίζεις.

Εσύ που είσαι πρόβατο επειδή δεν θες να είσαι λύκος.

Εσύ που δεν χρησιμοποίησες ποτέ σου το όπλο της απεργίας.

Είσαι εσύ που επέλεξες την κυβέρνηση αυτή και τώρα που σου δίνετε η ευκαιρία, έστω και αργά, να επανορθώσεις, πιπιλίζεις το ίδιο παραμύθι για να μην παραδεχτείς ότι για άλλη μια φορά σε πιάσανε κορόιδο.

Αλληλεγγύη και υποστήριξη προς τους απεργούς του ΜΕΤΡΟ. 

Δεν είμαστε με μια μνημονική φιλοφασιστική κυβέρνηση που προσπαθεί να καταστρέψει κεκτημένα χρόνων, που κατακτήθηκαν με πολύ κόπο και αίμα. 

Μη ενοχοποιείτε τους απεργούς και μην αναμασάτε την καραμελίτσα της κυβέρνησης περί ταλαιπωρίας του επιβατικού κοινού. Σε λίγο δεν θα έχει κανείς δουλειά και δεν θα χρειαζόμαστε το ΜΕΤΡΟ. 

Δικαίωση για τους εργαζόμενους του ΜΕΤΡΟ, ακόμα και αν χρειαστεί να πάμε και με τα πόδια.

Σήμερα αυτοί, αύριο εμείς. 

Αυτό μην το ξεχνάμε ΠΟΤΕ.

Flash Mob.

Καταρχήν να πω ότι έχω τόσο πολλά στο μυαλό μου να γράψω, αλλά είμαι τόσο εξουθενωμένη σωματικά και ψυχολογικά που δεν έχω καμία διάθεση αμπελοφιλοσοφίας. 

Θέλω λίγο να σας κάνω να νιώσετε όμορφα, όσο μπορώ βέβαια. 

Λοιπόν ποιος ξέρει τι είναι το Flash Mob;

Εκεί που είναι όλα ήρεμα και ωραία και βρίσκεσαι στο δρόμο, στο σταθμό, στο μετρό, στο αεροδρόμιο, και έχεις βαρεθεί τη ζωή σου, γίνεται κάτι και σου αλλάζει όλη την διάθεση. Τι είναι αυτό; Ένα Flash Mob. Καθώς το λέει και η λέξη, είναι όταν στα καλά καθούμενα ένα μάτσο άνθρωποι ξεκινάν και χορεύουν ή παρουσιάζουν ένα αυτοσχεδιασμό ή τέλος πάντων κάνουν κάτι όλοι μαζί για μερικά λεπτά και μετά ξαναγυρνάν σε αυτό που έκαναν πριν.

Συνήθως τα Flash Mob τα οργανώνουν εταιρίες για διαφημιστικούς ή φιλανθρωπικούς σκοπούς, αλλά και για να περάσουν κάποιοι άνθρωποι ή μία οργάνωση τις θέσεις τους πάνω σε κάποιο ζήτημα ή να διαμαρτυρηθούν για κάτι.

Θα σας παρουσιάσω τα πιο πετυχημένα Flash Mob.

Το πρώτο που είχα δει και μου είχε αρέσει πολύ σαν ιδέα ήταν ένα που είχε γίνει στο Λίβερπουλ στο σταθμό των τρένων για λογαριασμό μιας εταιρίας κινητής τηλεφωνίας.

Επίσης στο Βέλγιο με την μουσική από Την Μελωδία Της Ευτυχίας.

Ένα τρομερά εντυπωσιακό και δύσκολο στο Χίθροου.

Ροκ το Ελληνικόν. Η αρχή...

Βρισκόμαστε στην δεκαετία του 60. Μέχρι τώρα οι μουσικές που φτιάχνονται έχουν ένα πιο ελαφρύ χαρακτήρα. Τα συγκροτήματα ως τώρα δημιουργούνται περισσότερο για διασκεδαστικούς σκοπούς, με απλούς στίχους, χωρίς ιδιαίτερο προβληματισμό. Στη δεκαετία του 60 η σχετική πολιτική και κοινωνική ηρεμία δεν ωθεί τους καλλιτέχνες σε αναζητήσεις επαναστατικές.

Προς το τέλος όμως στης δεκαετίας παγκόσμιες ανατροπές προκαλούν αναστάτωση στις ζωές των ανθρώπων. Ο πόλεμος στο Βιετνάμ, το κίνημα των Χίπις, ο Μάης του '68 στην Γαλλία, η χούντα στην Ελλάδα.. Και φυσικά και η μουσική αλλάζει ύφος.

Τα συγκροτήματα επηρεασμένα από την παγκόσμια κοινωνική και πολιτική κρίση αλλάζουν προσανατολισμό (ακόμα και τα πιο ποπ). Κάπου εκεί τοποθετώ εγώ και τις ρίζες της ελληνικής ροκ. 

Και έτσι ξεκινά κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 60 η παραγωγή επαναστατικού ύφους μουσικής, για να κορυφωθεί, αλλά όμως να λογοκριθεί και να περιθωριοποιηθεί την δεκαετία του 70.

Αυτό είναι το θέμα του σημερινού αφιερώματος. Τα συγκροτήματα της δεκαετίας του 70 που προσπάθησαν να αλλάξουν τον κόσμο με τη μουσική τους και ίσως και να το κατάφεραν ως ένα βαθμό. 

Να πω εδώ βέβαια ότι με το πολιτική τραγούδι ασχολήθηκαν και άλλοι καλλιτέχνες (Θεοδωράκης, Μαρκόπουλος, Σαββόπουλος), αλλά σήμερα θα ασχοληθώ μόνο με συγκροτήματα γιατί θεωρώ ότι έχουν μια άλλη μποέμ γοητεία.

Βάλτε την λίστα αναπαραγωγής να ακούτε καθώς διαβάζετε την ανάρτηση ΕΔΩ.

Aphrodite ‘s Child 
(1967)

Βαγγέλης Παπαθανασίου

Ντέμης Ρούσος 

Λουκάς Σιδεράς

Αργύρης "Silver" Κουλούρης

Με την μεγάλη τους επιτυχία Rain and Tears ψηφίστηκαν στην Γαλλία ως το δημοφιλέστερο συγκρότημα μετά τους Beatles.

**************************

Socrates Drank the Conium 

(1969)

Αντώνης Τουρκογιώγης 

Γιάννης Σπάθας 

Ηλίας Μπουκουβάλας

Γιώργος Τρανταλίδης 

Νίκος Αντύπας 

Κώστας Δουκάκης 

Λεωνίδας Αλαχαντάμης 

Johnny Lambizzi

Ξέρετε τι πεθύμησα;

Η ώρα είναι 1 παρά, το βράδυ.
Νυστάζω.
Βρέχει πολύ.
Έχει κρύο αρκετό.
Είμαι ακόμα στη δουλειά.
Ξέρετε τι πεθύμησα;

Κάτι που έχω να κάνω και να νιώσω πολύ καιρό. Να ήμουν σπίτι, να είναι το καλοριφέρ στο φουλ και να μην κάνω ΤΙΠΟΤΑ. 

Να κάθομαι απλά, να ακούω μουσική ή να βλέπω καμιά ταινία ή να αράζω με τους δικούς μου και να μην σκέφτομαι ΤΙΠΟΤΑ. 

Και να ακούω την βροχή να πέφτει. Να πηγαίνω πότε πότε στο παράθυρο και να κοιτάω την αλάνα μπροστά στο σπίτι. Πως κατεβαίνουν οι χείμαρροι της βροχής από την Ακρόπολη, πως χτυπάν οι στάλες της βροχής στο τζάμι μου. 

Να πηγαίνω να ανοίγω το ψυγείο να παίρνω γλυκό κυδώνι της μαμάς μου και να το τρώω από το βάζο. Και μετά να ξαναχώνομαι στον υπέροχο καναπέ μου. 

Να κάνω ένα τεράστιο μπολ ποκ κορν και να τα καταβροχθίζω.

Να καθόμαστε και λέμε βλακείες.
Και να με παίρνει ο ύπνος στο καναπέ.

Έτσι απλά και ανώφελα.

Ένας υπέροχος πολύχρωμος κόσμος.

Καινούργιο ιστολόγιο στην μπογκόσφαιρα. Ένας υπέροχος πολύχρωμος κόσμος του φίλου μου Εξερευνητή. Είπε και αυτός να κάνει το κομμάτι του μέσα στο σύμπαν των ιστολογίων. 

Ο Εξερευνητής γυρίζει όλο τον διαδικτυακό κόσμο και ανακαλύπτει για σας όμορφα τοπία, υπέροχους ανθρώπους, ενδιαφέρουσες ιστοσελίδες, αστεία, παράξενα και πολλά άλλα που θα σας κινήσουν την προσοχή και θα σας κάνουν να χαμογελάσετε. Γιατί ο κόσμος δεν είναι άσπρος ή μαύρος, είναι πολύχρωμος...

Καλό του ταξίδι...

http://polixromoskosmos.blogspot.gr/

Φοροδιαφυγή τέλος.

Με μια κίνηση ματ της κυβέρνησης η χώρα είναι έτοιμη να πει αντίο στην φοροδιαφυγή. 

Όλα τα εμπορικά καταστήματα θα πρέπει να αναρτήσουν σε εμφανή σημείο την παρακάτω πινακίδα: 

΄΄Ο ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΕΑΝ ΔΕΝ ΛΑΒΕΙ ΤΟ ΝΟΜΙΜΟ ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ (ΑΠΟΔΕΙΞΗ-ΤΙΜΟΛΟΓΙΟ)΄΄

΄΄CONSUMER IS ΝΟΤ OBLIGED TO PAY IF THE NOTICE OF PAYMENT HAS ΝΟΤ BEEN RECEIVED (RECEIPT - INVOICE)΄΄

Η απόφαση θα πρέπει να μπει σε χρυσή ή ασημένια κορνίζα, ανάλογα με το μέγεθος της φοροδιαφυγής που έχει κάνει έως τώρα ο έμπορος. Τα καταστήματα εστίασης και αναψυχής θα πρέπει να το προσθέσουν στους τιμοκαταλόγους σε εμφανές σημείο με κεφαλαία γράμματα, ιδίου μεγέθους με τη γραμματοσειρά των προσφερόμενων ειδών και αντίστοιχα στην αγγλική γλώσσα (εφόσον υπάρχει τιμοκατάλογος και στην αγγλική γλώσσα). Η απόφαση δεν μας διευκρινίζει αν θα πρέπει να γίνουν Bolt ή Arial ή Times New Roman, για αυτό θα πρέπει να με ένα δελτίο τύπου να μας διευκρινίζει αυτή την λεπτομέρεια.

Φυσικά εξαιρούνται από την απόφαση οι δικηγόροι, γιατροί, μεγαλοεργολάβοι, βιομήχανοι, εφοπλιστές κτλ, γιατί ως γνωστόν αυτοί δεν φοροδιαφεύγουν. 

Με αυτή την πανέξυπνη ιδέα, που απορώ πως δεν το είχαν σκεφτεί ως τώρα, όλοι οι έμποροι θα σκίζονται να κόβουν αποδείξεις και οι καταναλωτές θα είναι όλοι κεφάτοι και θα τρελαθούν στα ψώνια. Βέβαια θα υπάρχουν και κάποιοι τζαμπατζήδες που θα απογοητεύονται αν τους κόψουν απόδειξη, αλλά τι να κάνουμε, αυτά είχε η ζωή.

Η αγορά θα τονωθεί από την είσπραξη των φόρων. Ήδη στη γειτονιά μας, από το Σάββατο που μπήκε σε ισχύ ο νόμος, έχουν ανοίξει δυο καταστήματα και μια καφετέρια.

Επίσης όλοι οι πολίτες θα είναι υπερευχαριστημένοι με τις δράσεις στης κυβέρνησης, και ειδικά με αυτό το τελευταίο, που τελικά και στις επόμενες εκλογές θα ψηφίσουν πάλι Νέα Δημοκρατία (μακάρι εδώ να έκανα πλάκα).

Παράλληλη επιτυχία με αυτό θα είναι η ψυχαγωγία των τουριστών (πέρα από τις ξεναγήσεις της Χρυσής Αυγής), που θα βλέπουν την ταμπέλα και θα γελούν με την καρδιά τους και θα απορούν αν βρίσκονται στην Ελλάδα ή στη Τανζανία. 

Όποιος δεν συμμορφωθεί με τα παραπάνω θα λάβει πρόστιμο 1000 ευρώ. Σε καλή μεριά.

Μέσα στο πνεύμα αυτής της καταπληκτικής ιδέας, θα ήθελα να προσθέσω και γω, ως ταπεινή Ελληνίδα, δυο ακόμα πινακίδες, που βέβαια δεν μπορούν να φτάσουν αυτή του υπουργείου οικονομικών σε ευρηματικότητα.

Η μια θα ήθελα να αναρτηθεί στα γραφεία των πολιτικών και στο κυλικείο της Βουλής και να λέει, με κεφαλαία κόκκινα γράμματα και Bolt, τα εξής:

΄΄Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΤΙΜΑ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΠΟΥΛΑ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΟΥ΄΄

Και η άλλη να αναρτηθεί στο σπίτι του καθενός πολίτη, πάνω στο ψυγείο, και να λέει με τη ίδια γραμματοσειρά, μη σου πω και πιο μεγάλη, τα εξής:

΄΄Ο ΠΟΛΙΤΗΣ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΨΗΦΙΖΕΙ ΤΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΚΑΤΑΣΤΕΨΑΝ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΝ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΟΛΥ ΝΑ ΜΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΕΤΑΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΤΑ ΠΡΗΖΕΙ, ΝΑ ΒΓΑΖΕΙ ΤΟ ΣΚΑΣΜΟ΄΄

Όποιος δεν συμμορφωθεί με τα παραπάνω, αν είναι πολιτικός να πάει να κάνει παρέα στον Άκη και αν είναι πολίτης καλά να πάθει.

Πέρα από την πλάκα τώρα...

Με αυτές τις σαχλαμάρες μόνο το γέλιο θα εισπράξουν. Πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους μας ότι όλοι οι έμποροι, ελεύθεροι επαγγελματίες κτλ έχουν την υποχρέωση να κόβουν αποδείξεις και οι πελάτες έχουν το δικαίωμα να ζητάνε. Τέλος, τόσο απλό. Τι δεν μπορούμε να καταλάβουμε και το πάμε μέσω Τρικάλων;

Το θέμα είναι να το τηρούμε ΟΛΟΙ. Και ο ψιλικατζής με τα φραγκοδίφραγκα και ο μεγαλοδικηγόρος με τα μεγαλοπακέτα. 

Αλλά και η φορολογία να είναι ανάλογη. Μη ξεσκίζουμε τον κύριο Κουτρούμπα που πουλάει τσίτια και τον κύριο Λάτση να τον αφήνουμε να χτίζει αυθαίρετα.

Έλεος πια με την χαζομάρα... δεν αντέχεται άλλο.

Κάν΄ το όπως η Τζίνα... μπράβο το κορίτσι...

Η απόφαση ΕΔΩ.

Γελάσαμε πάλι και σήμερα.

Μετά από μια κοπιαστική εβδομάδα στη δουλειά, δεν έχω κουράγιο να κάνω καμιά σοβαρή ανάρτηση. Είναι και Κυριακή και ρεπάρω. Ας το ρίξω στην πλάκα. 

Ταίριαξα και το μπλογκ μου. Ελπίζω να σας αρέσει.

Αρχικά βάλτε λίγο τον αγαπημένο μου Cayetano να γαληνέψει το πνεύμα σας και το μέσα σας.

Και σε συνέχεια αυτής την ανάρτησης...

Όποιος δεν έχει μυαλό έχει ποδάρια.

Λοιπόν... όπως βλέπετε αλλαγές. Πάνε και οι ήλιοι, πάνε και θάλασσες. Την έκανα πάλι την χαζομάρα. Με φαγούριζε το χέρι μου και πήγα και διέγραψα τις φωτογραφίες από το Picasa. Μη με ρωτήσετε γιατί... έτσι μου ήρθε. Και να πεις ότι δεν μου έβγαλε μήνυμα... μου έβγαλε, αλλά δεν το διάβασα. Ήθελα να νοικοκυρέψω τα άλμπουμ μου. Δεν καθάριζα καλύτερα το σπίτι μου. Και ιδού το αποτέλεσμα. Οι περισσότερες φωτογραφίες και φόντα πήγαν για βρούβες. Όποιος δεν έχει μυαλό έχει ποδάρια. Θα πρέπει να στήσω το μπλογκ από την αρχή. Και αυτό και το άλλο. Για αυτό λοιπόν θα ανεχτείτε για λίγες μέρες αυτά τα βαρετά φόντα μέχρι να βρω χρόνο να τα ταιριάξω. 

Τι τα θέλω και τα ψάχνω, αφού δεν το έχω.

Άντε καλό βράδυ και φιλιά.

Ιστορίες επαγγελματικής τρέλας.

Που λέτε λοιπόν συναναστρέφομαι καθημερινά με πολύ κόσμο και είμαι χρόνια στην αγορά. Και έτσι έχουν δει πολλά τα μάτια μου, αλλά κάθε μέρα οι άνθρωποι συνεχίζουν να με εκπλήσσουν. Για όσους δεν ξέρουν έχω κατάστημα, αλλά από τότε που άρχισα να δουλεύω, πάντα είχα να κάνω με πωλήσεις και μαγαζιά.
Είναι πολύ σύνηθες λοιπόν να έρχονται πολλοί ζητιάνοι και να μου ζητάν χρήματα ή να τους δώσω να φάνε. Τους δίνω ότι μπορώ. Συνήθως αυτοί είναι Βούλγαροι ή αθίγγανοι. Και σκέφτομαι πόσο πιο χάλια μπορεί να είναι στην πατρίδα τους (για τους Βούλγαρους) με το να προτιμούν να μένουν εδώ στο δρόμο και να τρώνε ότι βρουν. Μα αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν οικογένεια, σπίτι; Νομίζω καμιά φορά ότι έτσι απλά φύτρωσαν. Έγιναν κατευθείαν μεγάλοι, άτυχοι και δυστυχισμένοι. Για αυτό δεν μπορώ να ακούω μερικούς γραφικούς Σερραίους να λένε ότι στην Βουλγαρία είναι καλύτερα. Όχι μόνο δεν είναι καλύτερα, αλλά όποτε πάω με πιάνει κατάθλιψη. Πέρα από την φτώχεια και τις άθλιες συνθήκες ζωής, οι άνθρωποι εκεί είναι σαν να μην ξέρουν να χαμογελάσουν. Για αυτό λοιπόν όποιος Σερραίος θέλει ας πάρει το αμάξι του και στον αγύριστο στο Σαντάνσκι και μη μας τα πρήζει... (ναι σε σένα μιλάω...)

Serres by night... πάνε και οι γιορτές...

Τύποις τελευταία μέρα των εορτών σήμερα. Από αύριο κάθε κατεργάρης στο πάγκο του. Ότι δικαιολογία για τεμπελιά πάει περίπατο. 

Έτσι είπα και γω, μετά από πολύ καιρό μόνο δουλειά, να το ρίξω λίγο έξω... τουτέστιν: μπαρότσαρκα.

Είναι 2:20 τώρα που σας γράφω... νωρίς μαζεύτηκα θεωρητικά. 

Ξεκινήσαμε μόνο κορίτσια. Να σας βάλω και λίγη μουσική υπόκρουση.

Κατηφόρισα προς την πιάτσα, μα η πόλη ήταν σχεδόν άδεια. Καμία σχέση με τις άλλες μέρες. Τα σπίτια ακόμα στολισμένα... και τα καταστήματα. Μα η πόλη άδεια. Μου αρέσει όταν είναι άδεια. Την ευχαριστιέμαι περισσότερο. Άλλωστε είμαι και άνθρωπος της ησυχίας.

Η ζωή μου όλη.

Θέλω να γράψω πολλά, αλλά παράλληλα δεν θέλω να γράψω και τίποτα. Άκης Πάνου, ένας απ’τους σημαντικότερους Έλληνες τραγουδοποιούς. Μόνο αυτό. Και πολλά άλλα ανείπωτα στην καρδιά μου. Θα προσπαθήσω να τα βγάλω.

Για όποιον θέλει λεπτομέρειες για τον καλλιτέχνη ΕΔΩ.

Πατήστε πάνω στους τίτλους των τραγουδιών για να τα ακούσετε.

Λίστα αναπαραγωγής στο youtube για να τα ακούσετε όλα μαζί ΕΔΩ
(πρόσθεσα και του Οικοδόμου)

Δε θέλω την συμπόνια κανενός

Το πρώτο άκουσμα. 

Η πρώτη ανατριχίλα.

Ο πρώτος έρωτας.

Δεν κλαίω για τώρα

Θυμάμαι μια βαριά ξύλινη πόρτα. 

Πολλά χαμόγελα, πολλή χαρά, πολλή ξενοιασιά.

Θυμάμαι ένα όνειρο.

Είδα τα μάτια σου κλαμένα

Λες και οι άνθρωποι ήταν όλοι τους καλοί, όλοι τους αθώοι. 

Σαν να μην τους άγγιζε το μίσος και η μιζέρια.

Την ζωή μου δε στη δίνω...

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Το κρύο ήταν τσουχτερό. Και οι δρόμοι του χωριού λασπωμένοι και αφιλόξενοι. Όλοι φαλαγκομένοι και κλεισμένοι στα σπίτια τους. Άρχισε να ψιχαλίζει. Η πάχνη του πρωινού τρυπούσε το κόκκαλο και κούραζε περισσότερο τα ήδη ταλαιπωρημένα κορμιά των ανθρώπων. 

Σηκώθηκε και σήμερα με πυρετό. Δίπλα της το μωρό κοιμόταν ακόμα. Αθώο και ανυποψίαστο. Η μικρή Χριστή, η μεγάλη της κόρη, ήταν κουκουλωμένη κάτω από την πράσινη βελέντζα και την κοιτούσε. Μόλις είδε ότι άνοιξε τα μάτια της, της χαμογέλασε. Σηκώθηκε, περπάτησε στο παγωμένο, γκρι, τσιμεντένιο πάτωμα... γρήγορα για να μην κρυώσουν τα ξεκάλτσωτα ποδαράκια της. Και χώθηκε στην αγκαλιά της μαμάς της.

    -Σήμερα θα έρθει ο μπαμπάς, μανούλα;

Δεν της απάντησε, απλά της χαμογέλασε και την έκλεισε στην αγκαλιά της.

    -Θα κάτσεις εδώ φρόνημα με το μωρό να πάω να σας φέρω γάλα, έτσι;

    -Ναι, θα κάτσω...

Σηκώθηκε βιαστικά, ντύθηκε, πήρε την μικρή καραβάνα και βγήκε στην αυλή. Περπάτησε μέχρι τον πίσω κήπο. Η πόρτα του αχυρώνα ήταν κλειδωμένη. Το παράθυρο όμως ήταν παλιό και ξεχαρβαλωμένο. Το έσπρωξε και τρύπωσε στα γρήγορα για να μην την αντιληφθεί κανείς. Άρμεξε την γίδα και βγήκε βιαστικά με τον ίδιο τρόπο. Άρπαξε και μια αγκαλιά αγριελιές και έτρεξε προς το σπίτι. Κάποιος όμως της φώναξε.

    -Μαριώ, πάλι το γάλα μου κλέβεις; Άμα σε πιάσω...
    -Φώναξε όσο θες... όσο θα έχεις γίδα εγώ θα σε κλέβω. Δεν θα μου πεθάνουν τα παιδιά...

Και συνέχισε τον δρόμο της σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Ποτέ βέβαια δεν την έπιανε, ποτέ δεν κλείδωνε εντελώς τον αχυρώνα. Μόνο της φώναζε κάθε τόσο.

    -Αχ τα παιδιά σας πεθαίνουν κουμουνιστάδες... που είναι ο άντρας σου να σας ταΐσει;

Δεν του αποκρίθηκε... άνοιξε την πόρτα και μπήκε στο σπίτι.

Αν δε γεννηθείς αστέρι η ζωή πώς περιμένεις να σε ξέρει;

Όλοι οι άνθρωποι γεννιόμαστε αστέρια. Το θέμα είναι ότι μερικοί από μας νομίζουν ότι είναι προτιμότερο να είναι σκουλήκια. Ας κάνω μια ευχή για αυτή τη χρονιά. 

Να θυμόμαστε πιο συχνά ότι γεννηθήκαμε αστέρια και να προσπαθούμε να κρατήσουμε αυτή την ιδιότητα. Να μην προσβάλουμε την ανθρώπινη φύση μας, να νιώθουμε αγάπη και συμπόνια για όλους τους ανθρώπους, να αναζητούμε πράγματα που χάσαμε με τον καιρό. Πράγματα σημαντικά. Πράγματα που δεν τα δώσαμε όση σημασία έπρεπε. Ταυτόχρονα να αποβάλουμε ενοχές και κακία. Να αποδεσμευτούμε από την αίσθηση της υλικής απόλαυσης, να αναζητήσουμε την ευμάρεια και την καλοπέραση σε άλλα πράγματα. Που δεν αγοράζονται, αλλά κερδίζονται. 

Αν δε γεννηθείς αστέρι

η ζωή πώς περιμένεις να σε ξέρει, 

αν δε γεννηθείς βοριάς

πώς θα διώξεις τα σκοτάδια

της καρδιάς.

Αν δε γεννηθείς αστέρι

η ζωή πώς περιμένεις να σε ξέρει, 

αν δε γεννηθείς φωτιά

πώς θα μένει στάχτη

πίσω σου η βραδιά.

Είναι δύσκολη η αρετή, είναι δύσκολη η ζωή. Θέλει τόλμη και κότσια. Ας μην υποσχεθούμε ότι θα τα καταφέρουμε, ας ορκιστούμε όμως ότι αν αποτύχουμε, ότι θα ξαναπροσπαθήσουμε. Και όσοι νομίζουμε ότι έχουμε χάσει τα πάντα, κάτι θα υπάρχει να μας κρατήσει εδώ. Πουθενά δεν υπάρχει το απόλυτο τίποτα. Ακόμα και με σύννεφα, τα αστέρια θα λάμπουν. 

Μα στο βραδινό τον ουρανό, το δικό σου αστέρι ψάξε βρες,

γιατί οι σκιές στο πρώτο φως μοιάζουνε φοβίες παιδικές

Φτιάξε ένα κήπο μυστικό, βρες κουράγιο κι ενθουσιασμό.

Xαμογελά η ζωή σ’ όποιον έχει πίστη κι αντοχή.

Μόνο έτσι θα παραμείνουμε αστέρια φωτεινά. Έτσι θα παραμείνουμε βοριάδες και φωτιές. Έτσι θα νικήσουμε τον φόβο. Μόνο με ομόνοια και καλοσύνη.

Και έτσι η ζωή θα μας ανταμοίφσει με τα καλύτερά της. Να είσαστε σίγουροι. Η αγάπη δεν πήγε ποτέ χαμένη.

Σας εύχομαι ότι ποθεί ο καθένας. 

Πάντα καλές στιγμές.