Κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως.

ΚΟΙΛΑΔΑ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ -ΣΕΡΡΕΣ 

Φωτογράφηση: Αθανασία Δεληγιάννη

Όταν πλησιάζει Σεπτέμβρης με πιάνει κάτι. Φέτος ίσως λίγο παραπάνω. Είναι επειδή είμαι παιδί του καλοκαιριού, της ζέστης, της θάλασσας, του νησιού; Ίσως επειδή φέτος πέρασα πολύ όμορφα στις διακοπές; Είναι που μας περιμένει μια δύσκολη και αβέβαιη σεζόν; Δεν ξέρω. Αυτό  που ξέρω είναι πάντως ότι δεν θέλω να έρθει.
Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας της αρχής... κάθε αρχή και δύσκολή. Μια μεταβατική περίοδο για όλους. Μια εποχή που όλοι θα ξεκινήσουμε κάτι ή θα ψάξουμε για κάτι ή θα συνεχίσουμε αυτό που διακόψαμε. Άλλους τους βρίσκει να αρχίζουν δουλειά, άλλους να ψάχνουν για δουλειά, άλλους ζευγαρωμένους, άλλους χωρισμένους (τι πονηρό κάνατε το καλοκαίρι;;;), οι νοικοκυρές και μη έχουν γενική καθαριότητα, τα παιδιά σχολείο... ο καθένας με τον πόνο του. 

Έτσι και φέτος αρχίζουμε σιγά σιγά να ετοιμάζουμε τα χειμερινά ρούχα, κατεβάζουμε τις κουβέρτες, γιατί το βράδυ είναι πονηρός ο καιρός, πλένουμε και κανένα χαλί, κάνουμε τις δουλείες που είχαμε αναβάλει όλο το καλοκαίρι. Και ο καιρός αλλάζει και αυτός. Φυσάει το βράδυ δροσερό αεράκι, μυρίζει καμιά φορά βροχή, νυχτώνει πιο γρήγορα.
Και οι μπλόγκερ πυκνώνουν τις αναρτήσεις και τους σχολιασμούς. Ξαναβρισκόμαστε με τους ιντερνετικούς μας φίλους και εχθρούς. Θα γυρίσει και η έμπνευση και θα σταματήσω να βάζω μόνο τραγούδια.

Και οι διακοπές μένουν πίσω, για όσους πήγαν φυσικά. Μένει πίσω το νησί, που και αυτό ερημώνει σιγά σιγά. Δεν έχουμε να περιμένουμε πλέον κάτι για να ξεφύγουμε. Ίσα ίσα μας περιμένει ένας χειμώνας, που φέτος μου φαντάζει βουνό. Και το άσχημο είναι ότι κάθε Σεπτέμβρη θα προβλέπουμε ένα δύσκολο χειμώνα και το πιο εκνευριστικό είναι ότι θα γίνει σχεδόν μόνιμο.
Μα τι έχει επιτέλους αυτός ο Σεπτέμβρης και κανένας δεν τον αγαπάει; Το λέει και το άσμα...ανοίγουν τα σχολεία, αντίο τεμπελιά. Αυτό είναι μάλλον. Λέμε αντίο στην σχεδόν δικαιολογημένη τεμπελιά. Δικαιολογημένη λόγω ζέστης, λόγω άδειας, λόγω ανεργίας, λόγω ελληνικής ιδιοσυγκρασίας. 

Μμμμ... να απολαύσω τις λίγες ακόμα ζεστές μέρες, χωρίς ζακέτες, χωρίς κλειστά παπούτσια, με ανοιχτά παράθυρα, με παρέες στο μπαλκόνι ή να αρχίσω να αγχώνομαι από τώρα;
Αχ αυτός ο Σεπτέμβρης... μελαγχολικός από την φύση του.

Δεν βαριέσαι... όλοι καλά να είμαστε, δουλειά να έχουμε, να υγιαίνουμε, να αγαπιόμαστε και έτσι... κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως (που λέει και ο Φοίβος).

Καλό (λίγο ακόμα) καλοκαίρι....

Κάθε Σεπτέμβρη θα γυρνάς απ' το χωριό σου

και μόνο απ' τ' άσπρα μέρη κάτω απ' το μαγιό

θ' αναγνωρίζω το κορμάκι το δικό σου

που τους χειμώνες το κοιτάζω μόνο εγώ.

Και τι έχει ο ήλιος που δεν έχω να σου δώσω

αυτός τη νύχτα κλείνει εγώ μένω ανοιχτός

κι αν καταφέρω και το πάγο σου τον λιώσω

κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως.

Κάθε Σεπτέμβρη θα δαγκώνεις ένα μήλο

κι εγώ θα κάθομαι να βλέπω σαν Αδάμ

τον πειρασμό να σε τυλίγει σαν το φύλλο

και να μου κάνει την καρδιά μου Γης Μαδιάμ.

Και τι έχει ο ήλιος που δεν έχω να σου δώσω

αυτός τη νύχτα κλείνει εγώ μένω ανοιχτός

κι αν καταφέρω και το πάγο σου τον λιώσω

κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως.

Το Ασμήνιο της καρδιά μας.

Πρόταση για διακοπές.

Είναι ένα μικρό χωριό στην Βόρεια Εύβοια. Βρίσκετε σε απόσταση αναπνοής από το πολύβοο Πευκί. Η περιοχή είναι ιστορικής σημασίας. Εκεί έγινε η ναυμαχία του Αρτεμισίου το 480 π.Χ. ανάμεσα στους Έλληνες και στους Πέρσες. Λέγεται ότι το όνομα Ασμήνι προήλθε από το σύνθημα που έλεγαν οι Έλληνες κατά την διάρκεια της ναυμαχίας ''ας μην''.

Οι μέρες σας θα κυλήσουν ήρεμα και απλά. Χωρίς ξέφρενα ξενύχτια. Χωρίς πολυτέλειες. Για όποιον θέλει να ξεφαντώσει δεν ενδείκνυται. Γι΄αυτόν που θέλει να ξεφύγει και να απομονωθεί είναι ο ιδανικός προορισμός.

Περπατήστε στο μικρό λιμάνι. Αν θέλετε ψαρέψτε.

Καθίστε με τους φίλους σας ή το έτερον ήμισυ στην προβλήτα του και δείτε το ηλιοβασίλεμα. Ένα ηλιοβασίλεμα λιγότερο φημισμένο από άλλα, αλλά ίσως περισσότερο όμορφο.

Κάντε τις βουτιές σας στην μικρή παραλία του Άι Νικόλα. Δεν έχει ξαπλώστρες αλλά ένα καφέ θα τον πιείτε από την δίπλα καφετέρια.

Απολαύστε στον συνδυασμό του πράσινου με το γαλάζιο. Τα πεύκα να πέφτουν στην θάλασσα.

Περιπλανηθείτε στα στενά του χωριού. Μυρίστε τα λουλούδια και απολαύστε την ομορφιά και την ησυχία.

Αν κουραστείτε καθίστε στη παραλία και πάρτε ένα ουζάκι. Θα σας φέρουν και περιποιημένο μεζεδάκι. Αν πεινάτε έχει και καλό φαΐ. Μα τι άλλο; Ψαράκι φρέσκο.

Αν δεν θέλετε παραλία καθίστε στην πλατεία. Τσιπουράκι ή καφεδάκι. Και ότι τραβάει η όρεξή σας από φαγητό.

Χαλαρώστε, αφήστε τα όλα πίσω. Και αν η σκέψη σας βαραίνει για κάποιες στιγμές, πνίξτε στα άσχημα συναίσθημα στην θάλασσα και χαθείτε στο απέραντο γαλάζιο της.

Για όσους ενδιαφέρονται μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί μου

asmhnio@gmail.com

Ας γυρίσουν επιτέλους στο σπίτι τους...ΜΟΝΙΜΑ!

Διακόπτω για λίγο τις διακοπές μου λόγω της επικαιρότητας.

Καταρχήν δεν ήθελα να γράψω ούτε μια λέξη για τους Ολυμπιακούς. Δεν ασχολούμε, δεν με ενδιαφέρει. Και λόγω των διακοπών είμαι εκτός τόπου και χρόνου και δεν ξέρω τι γίνεται. Δεν έχω δει ούτε ένα πλάνο φέτος. Όχι επειδή δεν με ενδιαφέρει ο αθλητισμός, μου αρέσει να παρακολουθώ. Δεν μου αρέσει όμως να τον ξεφτιλίζουν κατ΄αυτόν τον τρόπο. Και πόσο μάλλον δε όταν μιλάμε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες την ξεφτίλα δεν την επιτρέπω. Τώρα θα μου πεις λες και με ρώτησε κανείς; Θα σας πω τι σκέφτομαι αλλά πρώτα να κάνουμε μια απαραίτητη ιστορική διαδρομή.

Ο πρώτος καταγεγραμμένος εορτασμός των Ολυμπιακών Αγώνων στην αρχαιότητα ήταν στην Ολυμπία, το 776 π.Χ. Από το 776 π.Χ. και μετά οι Αγώνες, έγιναν πιο σημαντικοί σε ολόκληρη την αρχαία Ελλάδα έως τον πέμπτο και έκτο αιώνα π.Χ. που κορυφώθηκαν, μέχρι το 393 μ.Χ. που τους απαγόρευσε ο Θεοδόσιος. Γίνονταν προς τιμή του θεού Δία. Σύμφωνα με την Ολυμπιακή Εκεχειρία σταματούσαν όλες οι πολεμικές δραστηριότητες. Οι νικητές των αγώνων θαυμάζονταν, αποκτούσαν φήμη και υστεροφημία, μνημονεύονταν σε ποιήματα και γίνονταν αγάλματα. Το έπαθλο για τους νικητές ήταν ένα στεφάνι από κλαδιά ελιάς. Το 17ο αιώνα υπήρξαν κάποιες γιορτές με το όνομα Ολυμπιακοί Αγώνες χωρίς διεθνή χαρακτήρα, για να φτάσουμε το 1896 που έχουμε την πρώτη επίσημη αναβίωση των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα.

Και αναρωτιέμαι τι σχέση μπορεί να έχουν οι σημερινοί Ολυμπιακοί με τους αρχαίους. Εννοείτε φυσικά ότι θα υπήρξε μια εξέλιξη στα τόσα χρόνια, που άλλωστε υπήρξε και κατά την αρχαιότητα. Αλλά από απόψεως σκοπού και περιεχομένου δεν ξέρω κατά πόσο πρέπει να φέρουν το όνομα ''Ολυμπιακοί Αγώνες'' και η συνέχιση της χρήσης του ονόματος, για μένα, μόνο ιεροσυλία  μπορεί να είναι. Γιατί δεν νομίζω ότι πρέπει να μπουν στο ίδιο καλάθι με τους άλλους αγώνες. Είναι κάτι μεγάλο και ιερό.

Που είναι το Ολυμπιακό ιδεώδες; Που είναι η ευγενής άμυλα μεταξύ αθλητών; Οι περισσότεροι ούτε καν γνωρίζουν την σημασία των αγώνων. Τους αντιμετωπίζουν ως μέσο απόκτησης πλούτου. Που είναι η δόξα; Που είναι το στεφάνι ελιάς; Δεν σας κρύβω ότι όταν στους Ολυμπιακούς της Αθήνας στεφάνωναν τους νικητές συγκινήθηκα. Αλλά μετά θύμωσα. Γιατί οι περισσότεροι δεν έδιναν καν σημασία. Για το μόνο που νοιάζονταν ήταν το μετάλλιο και την παχιά επιταγή του σπόνσορά τους. Για να μην πω για την λήψη των αναβολικών. Δεν συμβαίνει άλλωστε μόνο στους Ολυμπιακούς. 

Και τι σχέση έχει η σεμνή, ιερή και συγκλονιστική τελετή αφής της Ολυμπιακής φλόγας στην Ολυμπία, με το εμετικό πανηγύρι που στήνετε μετά;

Και γενικά όλη αυτή η μπίσνα μου στήνετε γύρω από τους Αγώνες. Αυτή η ανίερη οικονομική εκμετάλλευση του θεσμού. Τι σχέση έχει με το αληθινό νόημα των αγώνων;

Ας εκμεταλλευτούν τα παγκόσμια πρωταθλήματα, τα ευρωπαϊκά ή ότι άλλο θέλουν, αλλά τους Ολυμπιακούς δεν αντέχω να τους ξεζουμίζουν έτσι.

Μπορεί να φανεί πολύ εθνικιστικό, αλλά η γνώμη μου είναι ότι οι Αγώνες δεν έπρεπε να φύγουν ποτέ από την Ελλάδα. Η περιπλάνηση τους ανά τον κόσμο τους έφθειρε, τους μπαστάρδεψε. Ποιος είναι ο λόγος να φύγουν από την πατρίδα τους άλλωστε; Μόνο οικονομικούς λόγους μπορώ να δω. Κανείς δεν μπορεί να τους διοργανώσει καλύτερα από τους Έλληνες και αυτό το αποδείξαμε. Όχι μόνο από θέμα οργάνωσης, αλλά από θέμα σεβασμού του θεσμού. Έπρεπε να μείνουν εδώ και να παλέψουμε με νύχια και με δόντια να μείνουν σεμνοί και ταπεινοί. Χωρίς σπόνσορες, χωρίς χρυσές επιταγές, χωρίς Καλατράβες, σε απλά στάδια σε όλη την Ελλάδα. Μόνο με στεφάνια ελιάς, μόνο με δόξα και τιμή. Θα μου πείτε ποιος θα λάμβανε μέρος; Ποτέ τους αν δεν ήθελαν έτσι. Αν είναι να ξεφτιλίζεται κάτι τόσο, ας σταματήσει να γίνετε.

Και νευριάζω που ασχολείται όλος ο κόσμος με την κοτσάνα της Παπαχρήστου ενώ οι Άγγλοι έχουν στήσει ένα μεγάλο παιχνίδι παραγκωνισμού της Ελλάδας. Και ΄μεις καθόμαστε και κοιτάμε σαν χάνοι. Και όχι μόνο με την δήλωση του Ρογκ, αλλά και με άλλα παρατράγουδα που έγιναν και θα συνεχίσουν να γίνονται και στους επόμενους αγώνες αν δεν κουνηθούμε επιτέλους. Γιατί βασικά δεν έχουμε καταλάβει, ότι τελικά μας πέφτει λόγος. Μας ανήκουν.

Άντε καλή συνέχεια σε όλους στις διακοπές και καλά κουράγια σε αυτούς που δουλεύουν.
Ααα... και καλό μήνα!

Φιλιά.