Κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως.

ΚΟΙΛΑΔΑ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ -ΣΕΡΡΕΣ 

Φωτογράφηση: Αθανασία Δεληγιάννη

Όταν πλησιάζει Σεπτέμβρης με πιάνει κάτι. Φέτος ίσως λίγο παραπάνω. Είναι επειδή είμαι παιδί του καλοκαιριού, της ζέστης, της θάλασσας, του νησιού; Ίσως επειδή φέτος πέρασα πολύ όμορφα στις διακοπές; Είναι που μας περιμένει μια δύσκολη και αβέβαιη σεζόν; Δεν ξέρω. Αυτό  που ξέρω είναι πάντως ότι δεν θέλω να έρθει.
Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας της αρχής... κάθε αρχή και δύσκολή. Μια μεταβατική περίοδο για όλους. Μια εποχή που όλοι θα ξεκινήσουμε κάτι ή θα ψάξουμε για κάτι ή θα συνεχίσουμε αυτό που διακόψαμε. Άλλους τους βρίσκει να αρχίζουν δουλειά, άλλους να ψάχνουν για δουλειά, άλλους ζευγαρωμένους, άλλους χωρισμένους (τι πονηρό κάνατε το καλοκαίρι;;;), οι νοικοκυρές και μη έχουν γενική καθαριότητα, τα παιδιά σχολείο... ο καθένας με τον πόνο του. 

Έτσι και φέτος αρχίζουμε σιγά σιγά να ετοιμάζουμε τα χειμερινά ρούχα, κατεβάζουμε τις κουβέρτες, γιατί το βράδυ είναι πονηρός ο καιρός, πλένουμε και κανένα χαλί, κάνουμε τις δουλείες που είχαμε αναβάλει όλο το καλοκαίρι. Και ο καιρός αλλάζει και αυτός. Φυσάει το βράδυ δροσερό αεράκι, μυρίζει καμιά φορά βροχή, νυχτώνει πιο γρήγορα.
Και οι μπλόγκερ πυκνώνουν τις αναρτήσεις και τους σχολιασμούς. Ξαναβρισκόμαστε με τους ιντερνετικούς μας φίλους και εχθρούς. Θα γυρίσει και η έμπνευση και θα σταματήσω να βάζω μόνο τραγούδια.

Και οι διακοπές μένουν πίσω, για όσους πήγαν φυσικά. Μένει πίσω το νησί, που και αυτό ερημώνει σιγά σιγά. Δεν έχουμε να περιμένουμε πλέον κάτι για να ξεφύγουμε. Ίσα ίσα μας περιμένει ένας χειμώνας, που φέτος μου φαντάζει βουνό. Και το άσχημο είναι ότι κάθε Σεπτέμβρη θα προβλέπουμε ένα δύσκολο χειμώνα και το πιο εκνευριστικό είναι ότι θα γίνει σχεδόν μόνιμο.
Μα τι έχει επιτέλους αυτός ο Σεπτέμβρης και κανένας δεν τον αγαπάει; Το λέει και το άσμα...ανοίγουν τα σχολεία, αντίο τεμπελιά. Αυτό είναι μάλλον. Λέμε αντίο στην σχεδόν δικαιολογημένη τεμπελιά. Δικαιολογημένη λόγω ζέστης, λόγω άδειας, λόγω ανεργίας, λόγω ελληνικής ιδιοσυγκρασίας. 

Μμμμ... να απολαύσω τις λίγες ακόμα ζεστές μέρες, χωρίς ζακέτες, χωρίς κλειστά παπούτσια, με ανοιχτά παράθυρα, με παρέες στο μπαλκόνι ή να αρχίσω να αγχώνομαι από τώρα;
Αχ αυτός ο Σεπτέμβρης... μελαγχολικός από την φύση του.

Δεν βαριέσαι... όλοι καλά να είμαστε, δουλειά να έχουμε, να υγιαίνουμε, να αγαπιόμαστε και έτσι... κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως (που λέει και ο Φοίβος).

Καλό (λίγο ακόμα) καλοκαίρι....

Κάθε Σεπτέμβρη θα γυρνάς απ' το χωριό σου

και μόνο απ' τ' άσπρα μέρη κάτω απ' το μαγιό

θ' αναγνωρίζω το κορμάκι το δικό σου

που τους χειμώνες το κοιτάζω μόνο εγώ.

Και τι έχει ο ήλιος που δεν έχω να σου δώσω

αυτός τη νύχτα κλείνει εγώ μένω ανοιχτός

κι αν καταφέρω και το πάγο σου τον λιώσω

κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως.

Κάθε Σεπτέμβρη θα δαγκώνεις ένα μήλο

κι εγώ θα κάθομαι να βλέπω σαν Αδάμ

τον πειρασμό να σε τυλίγει σαν το φύλλο

και να μου κάνει την καρδιά μου Γης Μαδιάμ.

Και τι έχει ο ήλιος που δεν έχω να σου δώσω

αυτός τη νύχτα κλείνει εγώ μένω ανοιχτός

κι αν καταφέρω και το πάγο σου τον λιώσω

κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως.

Let It Be...

Το καλοκαίρι δεν είναι εποχή για έμπνευση. Με πιάνει μια απίστευτη βαρεμάρα και δεν θέλω να κάνω τίποτα. Γι΄αυτό δεν κάνω και αναρτήσεις. Πέρα από την βαρεμάρα βέβαια περνάω διάφορες φάσεις... κατάθλιψης, χαράς, απομόνωσης, αγοραφοβίας, ξενοιασιάς, ξεφαντώματος. Τώρα περνάω την φάση της κούρασης, γιατί ετοιμαζόμαστε για την χειμερινή σεζόν. Για να δούμε τι θα γίνει αυτόν τον χειμώνα.

Έτσι λοιπόν επειδή δεν έχω να γράψω κάτι, καλύτερα να ακούσουμε μουσική. Σίγουρο θεματάκι και ακίνδυνο.
Σήμερα λέω να σας πάω πολύ πίσω. Να θυμηθούμε παλιά και αγαπημένα τραγούδια. Να σας χαλαρώσω λιγάκι, να ηρεμήσω και γω.

Πάμε;...

Πείτε το με ένα τραγούδι...

Stories - Darling (1973)

Αγάπη μου...Can you feel it? I need your love. I need the way that you make me feel.

Frank & Nancy Sinatra - Something stupid (1967)

Ή πείτε κάτι χαζό... όπως ''σ΄αγαπώ''.

Brenda Lee - Sweet Nothings (1959)

Και ένα τίποτα καμιά φορά είναι τόσο γλυκό.

The Supremes - You Can't Hurry Love (1966)

Και μου τα έλεγε η μαμά μου... You can't hurry love. No, you just have to wait. She said love don't come easy. It's a game of give and take. Ποιος την ακούει όμως;

Gaye Marvin - Aint No Mountain High Enough (1967)

Γιατί μωρό μου δεν υπάρχει βουνό ψιλό αρκετά, κοιλάδα βαθιά αρκετά, ποτάμι μεγάλο αρκετά, που να με κάνει να μην έρθω κοντά σου.

Rose garden - Lynne Anderson (1971)

Αλλά καμιά φορά μαζί με την λιακάδα, πρέπει να υπάρχει και λίγη βροχή.

Elvis Presley-Always On My Mind (1972)

Όπως και να έχει όμως πάντα θα είσαι στο μυαλό μου.

The Beatles - Let It Be (1970)

Και θα το αφήσω ως έχει.

Bob Seger - Against The Wind (1980)

Και έτσι θα τρέχουμε μαζί ενάντια στον άνεμο.

Jethro Tull - Too Old to Rock and Roll Too Young to Die (1976)

Αναρωτιέμαι όμως καμιά φορά, μήπως είμαστε πολύ μεγάλοι για Rock and Roll, αλλά πολύ νέοι για να πεθάνουμε;

Louis Armstrong - What A Wonderful World (1968)

Αλλά και πάλι λέω στον εαυτό μου ''τι όμορφος κόσμος!''.

Καλό Σαββατόβραδο και καλή Κυριακή με όμορφες μουσικές.

Μονάχα εσύ, γλυκιά μουσική.

Γράφω σε αυτό το μπλογκ (δικά μου κείμενα) περίπου 8 μήνες. Για διάφορα θέματα, αλλά πάντα τα συνδυάζω με κάποιο τραγούδι. Και σκέφτηκα ότι έχω γράψει για τόσα πράγματα και δεν έχω γράψει πότε για την μεγάλη μου αγάπη, τον καλύτερο εραστή, για την πιο πιστή μου φιλενάδα... την μουσική. 

Η μουσική θα έλεγα ότι με συντροφεύει από μωρό. Είναι ίσως επειδή ο μπαμπάς μου την αγαπούσε το ίδιο και υπήρχε στο σπίτι μας όπως το ψωμί και το γάλα. Αρχές δεκαετίας του '80, θυμάμαι είχαμε ένα παλιό τετράγωνο κασετόφωνο. Έπαιρνε μόνο μία κασέτα. Εκεί άκουγε τα λαϊκά τραγούδια από κασέτες που είχε φέρει από τα καράβια. Αυτό που δεν θα ξεχάσω πότε σαν ήχο, και είναι ίσως ο πρώτος ήχος που θυμάμαι στα αυτιά μου, είναι το τραγούδι ''δε θέλω την συμπόνια κανενός'' τραγουδισμένο από ''τα παιδιά απ την Πάτρα''. Και θυμάμαι σαν παιδάκι το άκουγα συνεχώς.

Μετά αποκτώντας και εγώ μουσική προσωπικότητα, στράφηκα σε δικές μου επιλογές. Και ήταν η ποπ ελληνική έκρηξη, που ακολούθησε την ξένη. Πάρτι, μπλουζ, παρδαλά ρούχα και μαλλιά αφάνα. Προτιμούσα τα ελληνικά, όχι ότι με άφηναν αδιάφορη και τα ξένα. Μέχρι τότε η μουσική ήταν για μένα ένας τρόπος διασκέδασης και τίποτα παραπάνω.

Στις αρχές τις δεκαετίας του '90, καθώς έμπαινα και στην εφηβεία, δεν με χώραγε ο τόπος. Το αντιδραστικό του σπιτιού, που έλεγε και ο μπαμπάς μου. Και ενώ όλες οι φίλες μου ασχολιόταν με το 1992 του Ρουβά και με την Μέλισσα του Μπίγαλη, εγώ χανόμουν σε άλλα μονοπάτια. Δεν μπορούσα να εκφραστώ πλέον με αυτού του είδους την μουσική. Είχα μια φωτιά μέσα μου και αυτά τα τραγούδια δεν μπορούσαν να την σβήσουν. Και έτσι άρχισα να ψάχνομαι. Να σκαλίζω δύσκολες μουσικές και στίχους. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Αυτή η μουσική με καλούσε. Και γω απλά την ακολούθησα. 

Εδώ να ανοίξω μια μικρή παρένθεση και να πω ότι αυτή η φωτιά της γενιάς μου, αυτή η αναζήτηση του κάτι άλλου, ήταν αυτή που έφερε στην επιφάνεια όλα αυτά τα ροκ συγκροτήματα και όχι μόνο. Ο κόσμος ξεκίνησε να ζητά και να απαιτεί κάτι άλλο από αυτό που του πλάσαραν τα μίντια. Κάτι πιο εναλλακτικό, όχι αποκλειστικά ροκ βέβαια. Και τότε άρχισαν να κάνουν επιτυχία λίγο πιο αντεργκράουντ μουσικοί (Μάλαμας, Θ.Παπακωνσταντίνου, Τρύπες κ.α.) και η μουσική τους να αφορά περισσότερο κοινό.

Στις αρχές τις δεκαετίας του '00 μετά από μια μεγάλη ήττα που ένιωσα μετά την διάλυση των Τρυπών και στην συνέχεια και πολλών άλλων συγκροτημάτων, έχασα τον δρόμο μου. Ήταν και η περίοδος που άρχισα να χάνω και πράγματα από την ζωή μου. Οι άνθρωποι που αγαπούσα έφευγαν και από την ζωή και από την ζωή μου και έβλεπα ότι σιγά σιγά όλα τελείωναν. Τίποτα από όλα αυτά που ζούσα δεν θα κρατούσε για πάντα. Σταμάτησα να ακούω μουσική. Ένοιωθα ότι με πρόδωσε. 

Πέρασα ένα μεγάλο διάστημα που άκουγα μόνο ξένη μουσική. Δεν ήθελα να ακούσω τίποτα ελληνικό. Δεν ψαχνόμουν. Ότι έπαιζε το ράδιο. Μέχρι που πάλι η φωτιά που ένιωθα ως έφηβη ξαναφούντωσε μέσα μου. Και τότε πλέον υπήρχαν πολλά πράγματα για να την ταΐσω και να μείνει αναμμένη.

Από και πέρα η μουσική έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, χαρακτήρισε όλη μου την υπόσταση και ακολουθεί μέχρι σήμερα και συντροφεύει όλες μου τις πράξεις και όλες μου τις δραστηριότητες. Δεν μπορώ να διανοηθώ καμία χαρά, καμία λύπη, κανένα έρωτα, κανένα χωρισμό χωρίς την μουσική. Όλα μοιάζουν πιο γλυκά, πιο υποφερτά, πιο έντονα με αυτήν συντροφιά.

Μα για σκεφτείτε λίγο. Τι θα ήταν ο έρωτας χωρίς την μουσική; Τι θα ήταν η φιλία χωρίς τα τραγούδια; Πόσο έντονη θα μπορούσε να γίνει η αγάπη χωρίς τις μελωδίες; Ακόμα και το φαγητό γίνεται πιο νόστιμο όταν το μαγειρεύεις με μουσική ή όταν το τρως με μουσική. Και το κρασί; Πόσο γλυκόπιοτο γίνεται μαζί της; Μα πόσο βαρετά θα ήταν όλα δίχως αυτή. Χωρίς αυτό το συναίσθημα που πλημμυρίζει την καρδιά όταν νιώθεις ότι ένα τραγούδι σε αγγίζει βαθιά. 

Και πως θα μπορούσες να επαναστατήσεις χωρίς τραγούδια; Και δεν μιλώ για πολιτικές επαναστάσεις, που και εκεί έπαιξε και παίζει μεγάλο ρόλο. Αλλά για του καθένα, την προσωπική επανάσταση. Την επανάσταση την ψυχής. Οι νότες και οι στίχοι θα σου φουντώσουν το μέσα σου ή θα στο καταλαγιάσουν. Και μαζί της ,πιο εύκολα, θα ψάξεις να βρεις αυτό που θέλει η ψυχή σου ή αυτό που τελικά δεν θέλει.

Και όλη αυτή η αναζήτηση της μουσικής, είναι από τα πιο γοητευτικά ταξίδια. Να ανακαλύπτεις καινούργιες μελωδίες, να λατρεύεις τραγούδια που δεν είναι επιτυχίες, να παρακολουθείς την εξέλιξη ενός καλλιτέχνη. Τόση όμορφη διαδικασία.

Έτσι λοιπόν μαζί σου θα βαδίζω από δω και πέρα. Να με νανουρίζεις τις νύχτες που δεν μπορώ να κοιμηθώ, να με κρατάς ξύπνια όταν θέλω. Να μου σκουπίζεις τα δάκρυα όταν είμαι θλιμμένη, να μου κάνεις την χαρά μεγαλύτερη.

Μονάχα εσύ, γλυκιά μουσική.

Την ανάρτηση την αφιερώνω στον αγαπημένο μου φίλο Αλχημιστή και στα μουσικά μας ταξίδια. 

Καλό ταξίδι παιδί μου και καλή αντάμωση ξανά.

Κι ακροβατώ από ένα θαύμα να πιαστώ.

Και κάπως έτσι νιώθεις κενός, όπως οι ήρωες της ταινίας ''Δεκαπενταύγουστος''. Έχουν απελπιστεί, έχουν γίνει έρμαιοι των καταστάσεων, της καθημερινότητας. Μα όλοι τους έχουν μέσα τους μια κρυφή ελπίδα. Και ας νιώθουν ότι έχουν σχεδόν παραδοθεί. Την ελπίδα της καλύτερης ζωής, την γιατρειάς, της αγάπης.

Έτσι να έχετε και σεις την ελπίδα μέσα σας, έστω ασυνείδητα.

Σας εύχομαι να έχετε πολλή αγάπη στην ζωή σας, ανθρώπους να αγαπάτε και να σας αγαπούν, να έχετε πάντα υγεία και ευτυχία, λιγότερη μιζέρια και γκρίνια, λιγότερα αντίο και αποχωρισμούς.

Αφιερωμένο σε όλους μας και σε αυτό το θαύμα που περιμένουμε.

Στην εξοχή εκεί έχω αφήσει τη ψυχή

στη πόλη αυτη, ουτε ελπίδα ούτε φιλί.

Μες στο βυθό θα μείνω εκεί θα ξεχαστώ

σε μια στροφή, στην άσφαλτο άδειο κορμί

Κι όλο ζητώ πάνω στο νήμα να σταθώ καρδιά μου,

Κι ακροβατώ από ένα θαύμα να πιαστώ Παναγιά μου,

Φεύγει η ζωή μονάχη δίχως γυρισμό.

Μια φυλακή και πως να βγω μες από ΄κει

ποια να ΄ναι η αρχή έρωτας, λάθος ή αφορμή;

Πριν να χαθώ, μες απ΄το τίποτα που ζω,

θα γεννηθώ σε άλλο κόσμο να βρεθώ.

Κι όλο ζητώ πάνω στο νήμα να σταθώ καρδιά μου,

Κι ακροβατώ από ένα θαύμα να πιαστώ Παναγιά μου,

Φεύγει η ζωή μονάχη δίχως γυρισμό.

Φωτιά στο λιμάνι.

Θα 'μαι πάντα εγώ μες το όπλο σου σφαίρα.

να σκοτώνεις αυτούς που σκοτώνουν τη μέρα.

Με τα μαύρα γυαλιά και το άσπρο φουστάνι,

να κοιτάς μακριά τη φωτιά στο λιμάνι.

Ξέρω ένα παιδί που μου λέει πως σε ξέρει,

ότι είχατε δει ένα τρελό καλοκαίρι,

στο κομμάτι που λείπει απ' το σπασμένο καθρέφτη,

στο λιμάνι φωτιά, τον ήλιο πάλι να πέφτει.

Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς...

Γελάς καθώς το πλοίο πλησιάζει σαν θηρίο

και μου λες λοιπόν θυμίσου

μη πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά.

Θα 'μαι πάντα εγώ μες το όπλο σου σφαίρα

να χτυπάς το νερό, να χτυπάς τον αέρα,

να θυμάσαι ξανά όσα είχαμε κάνει,

τις φωτιές στα ντεπώ, τη φωτιά στο λιμάνι.

Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς...

Γελάς καθώς το πλοίο πλησιάζει σαν θηρίο

και μου λες λοιπόν θυμήσου

μη πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά.

Γελάς γιατί σε θέλω, κατεβάζεις το καπέλο

και μου λες λοιπόν θυμήσου

σαν ταινία η ζωή σου να κυλά.

Ξέρω ένα παιδί που μου λέει πως σε ξέρει,

ότι είχατε δει ένα τρελό καλοκαίρι,

στο κομμάτι που λείπει απ' το σπασμένο καθρέφτη,

στο λιμάνι φωτιά, τον ήλιο πάλι να πέφτει.

Οι φωτογραφίες και το βίντεο είναι δικά μου και είναι από το Πευκί Ευβοίας.

Στίχοι: Παύλος Παυλίδης

Το Ασμήνιο της καρδιά μας.

Πρόταση για διακοπές.

Είναι ένα μικρό χωριό στην Βόρεια Εύβοια. Βρίσκετε σε απόσταση αναπνοής από το πολύβοο Πευκί. Η περιοχή είναι ιστορικής σημασίας. Εκεί έγινε η ναυμαχία του Αρτεμισίου το 480 π.Χ. ανάμεσα στους Έλληνες και στους Πέρσες. Λέγεται ότι το όνομα Ασμήνι προήλθε από το σύνθημα που έλεγαν οι Έλληνες κατά την διάρκεια της ναυμαχίας ''ας μην''.

Οι μέρες σας θα κυλήσουν ήρεμα και απλά. Χωρίς ξέφρενα ξενύχτια. Χωρίς πολυτέλειες. Για όποιον θέλει να ξεφαντώσει δεν ενδείκνυται. Γι΄αυτόν που θέλει να ξεφύγει και να απομονωθεί είναι ο ιδανικός προορισμός.

Περπατήστε στο μικρό λιμάνι. Αν θέλετε ψαρέψτε.

Καθίστε με τους φίλους σας ή το έτερον ήμισυ στην προβλήτα του και δείτε το ηλιοβασίλεμα. Ένα ηλιοβασίλεμα λιγότερο φημισμένο από άλλα, αλλά ίσως περισσότερο όμορφο.

Κάντε τις βουτιές σας στην μικρή παραλία του Άι Νικόλα. Δεν έχει ξαπλώστρες αλλά ένα καφέ θα τον πιείτε από την δίπλα καφετέρια.

Απολαύστε στον συνδυασμό του πράσινου με το γαλάζιο. Τα πεύκα να πέφτουν στην θάλασσα.

Περιπλανηθείτε στα στενά του χωριού. Μυρίστε τα λουλούδια και απολαύστε την ομορφιά και την ησυχία.

Αν κουραστείτε καθίστε στη παραλία και πάρτε ένα ουζάκι. Θα σας φέρουν και περιποιημένο μεζεδάκι. Αν πεινάτε έχει και καλό φαΐ. Μα τι άλλο; Ψαράκι φρέσκο.

Αν δεν θέλετε παραλία καθίστε στην πλατεία. Τσιπουράκι ή καφεδάκι. Και ότι τραβάει η όρεξή σας από φαγητό.

Χαλαρώστε, αφήστε τα όλα πίσω. Και αν η σκέψη σας βαραίνει για κάποιες στιγμές, πνίξτε στα άσχημα συναίσθημα στην θάλασσα και χαθείτε στο απέραντο γαλάζιο της.

Για όσους ενδιαφέρονται μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί μου

asmhnio@gmail.com

Ας γυρίσουν επιτέλους στο σπίτι τους...ΜΟΝΙΜΑ!

Διακόπτω για λίγο τις διακοπές μου λόγω της επικαιρότητας.

Καταρχήν δεν ήθελα να γράψω ούτε μια λέξη για τους Ολυμπιακούς. Δεν ασχολούμε, δεν με ενδιαφέρει. Και λόγω των διακοπών είμαι εκτός τόπου και χρόνου και δεν ξέρω τι γίνεται. Δεν έχω δει ούτε ένα πλάνο φέτος. Όχι επειδή δεν με ενδιαφέρει ο αθλητισμός, μου αρέσει να παρακολουθώ. Δεν μου αρέσει όμως να τον ξεφτιλίζουν κατ΄αυτόν τον τρόπο. Και πόσο μάλλον δε όταν μιλάμε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες την ξεφτίλα δεν την επιτρέπω. Τώρα θα μου πεις λες και με ρώτησε κανείς; Θα σας πω τι σκέφτομαι αλλά πρώτα να κάνουμε μια απαραίτητη ιστορική διαδρομή.

Ο πρώτος καταγεγραμμένος εορτασμός των Ολυμπιακών Αγώνων στην αρχαιότητα ήταν στην Ολυμπία, το 776 π.Χ. Από το 776 π.Χ. και μετά οι Αγώνες, έγιναν πιο σημαντικοί σε ολόκληρη την αρχαία Ελλάδα έως τον πέμπτο και έκτο αιώνα π.Χ. που κορυφώθηκαν, μέχρι το 393 μ.Χ. που τους απαγόρευσε ο Θεοδόσιος. Γίνονταν προς τιμή του θεού Δία. Σύμφωνα με την Ολυμπιακή Εκεχειρία σταματούσαν όλες οι πολεμικές δραστηριότητες. Οι νικητές των αγώνων θαυμάζονταν, αποκτούσαν φήμη και υστεροφημία, μνημονεύονταν σε ποιήματα και γίνονταν αγάλματα. Το έπαθλο για τους νικητές ήταν ένα στεφάνι από κλαδιά ελιάς. Το 17ο αιώνα υπήρξαν κάποιες γιορτές με το όνομα Ολυμπιακοί Αγώνες χωρίς διεθνή χαρακτήρα, για να φτάσουμε το 1896 που έχουμε την πρώτη επίσημη αναβίωση των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα.

Και αναρωτιέμαι τι σχέση μπορεί να έχουν οι σημερινοί Ολυμπιακοί με τους αρχαίους. Εννοείτε φυσικά ότι θα υπήρξε μια εξέλιξη στα τόσα χρόνια, που άλλωστε υπήρξε και κατά την αρχαιότητα. Αλλά από απόψεως σκοπού και περιεχομένου δεν ξέρω κατά πόσο πρέπει να φέρουν το όνομα ''Ολυμπιακοί Αγώνες'' και η συνέχιση της χρήσης του ονόματος, για μένα, μόνο ιεροσυλία  μπορεί να είναι. Γιατί δεν νομίζω ότι πρέπει να μπουν στο ίδιο καλάθι με τους άλλους αγώνες. Είναι κάτι μεγάλο και ιερό.

Που είναι το Ολυμπιακό ιδεώδες; Που είναι η ευγενής άμυλα μεταξύ αθλητών; Οι περισσότεροι ούτε καν γνωρίζουν την σημασία των αγώνων. Τους αντιμετωπίζουν ως μέσο απόκτησης πλούτου. Που είναι η δόξα; Που είναι το στεφάνι ελιάς; Δεν σας κρύβω ότι όταν στους Ολυμπιακούς της Αθήνας στεφάνωναν τους νικητές συγκινήθηκα. Αλλά μετά θύμωσα. Γιατί οι περισσότεροι δεν έδιναν καν σημασία. Για το μόνο που νοιάζονταν ήταν το μετάλλιο και την παχιά επιταγή του σπόνσορά τους. Για να μην πω για την λήψη των αναβολικών. Δεν συμβαίνει άλλωστε μόνο στους Ολυμπιακούς. 

Και τι σχέση έχει η σεμνή, ιερή και συγκλονιστική τελετή αφής της Ολυμπιακής φλόγας στην Ολυμπία, με το εμετικό πανηγύρι που στήνετε μετά;

Και γενικά όλη αυτή η μπίσνα μου στήνετε γύρω από τους Αγώνες. Αυτή η ανίερη οικονομική εκμετάλλευση του θεσμού. Τι σχέση έχει με το αληθινό νόημα των αγώνων;

Ας εκμεταλλευτούν τα παγκόσμια πρωταθλήματα, τα ευρωπαϊκά ή ότι άλλο θέλουν, αλλά τους Ολυμπιακούς δεν αντέχω να τους ξεζουμίζουν έτσι.

Μπορεί να φανεί πολύ εθνικιστικό, αλλά η γνώμη μου είναι ότι οι Αγώνες δεν έπρεπε να φύγουν ποτέ από την Ελλάδα. Η περιπλάνηση τους ανά τον κόσμο τους έφθειρε, τους μπαστάρδεψε. Ποιος είναι ο λόγος να φύγουν από την πατρίδα τους άλλωστε; Μόνο οικονομικούς λόγους μπορώ να δω. Κανείς δεν μπορεί να τους διοργανώσει καλύτερα από τους Έλληνες και αυτό το αποδείξαμε. Όχι μόνο από θέμα οργάνωσης, αλλά από θέμα σεβασμού του θεσμού. Έπρεπε να μείνουν εδώ και να παλέψουμε με νύχια και με δόντια να μείνουν σεμνοί και ταπεινοί. Χωρίς σπόνσορες, χωρίς χρυσές επιταγές, χωρίς Καλατράβες, σε απλά στάδια σε όλη την Ελλάδα. Μόνο με στεφάνια ελιάς, μόνο με δόξα και τιμή. Θα μου πείτε ποιος θα λάμβανε μέρος; Ποτέ τους αν δεν ήθελαν έτσι. Αν είναι να ξεφτιλίζεται κάτι τόσο, ας σταματήσει να γίνετε.

Και νευριάζω που ασχολείται όλος ο κόσμος με την κοτσάνα της Παπαχρήστου ενώ οι Άγγλοι έχουν στήσει ένα μεγάλο παιχνίδι παραγκωνισμού της Ελλάδας. Και ΄μεις καθόμαστε και κοιτάμε σαν χάνοι. Και όχι μόνο με την δήλωση του Ρογκ, αλλά και με άλλα παρατράγουδα που έγιναν και θα συνεχίσουν να γίνονται και στους επόμενους αγώνες αν δεν κουνηθούμε επιτέλους. Γιατί βασικά δεν έχουμε καταλάβει, ότι τελικά μας πέφτει λόγος. Μας ανήκουν.

Άντε καλή συνέχεια σε όλους στις διακοπές και καλά κουράγια σε αυτούς που δουλεύουν.
Ααα... και καλό μήνα!

Φιλιά.