Όποτε περπατώ στην φύση, έχω μια αίσθηση, αυτή του απείρου, μια αίσθηση πως εδώ τίποτα δεν τελειώνει, τίποτα δεν είναι μάταιο.
Ακόμα και οι ξεχασμένες ανεμώνες, ετοιμόρροπες και εύθραυστες, στέκονται με κόπο πάνω στην καταπράσινη γη.
Βγαίνουν καρποί από ξερά κλαδιά.
Μπουμπούκια ξεπροβάλουν απροσδόκητα.
Ακόμα και το χρώμα των ξεραμένων φύλλων είναι τόσο έντονο.
Είναι και αυτό το καταπράσινο τριφύλλι που σφύζει από ζωή, μέσα σε ένα τοπίο φθοράς.
Και δίνει πνοή σε ότι αγγίζει.
Με μια έκφραση ελπίδας θα σας ευχηθώ
Καλά Χριστούγεννα.
Να έχετε υγεία και χαρά.