Κρίση, κρίση, κρίση, ανεργία, αναδουλειά...παντού ακούς τα ίδια και τα ίδια. Αυτή η κασέτα λες και την έχουμε όλοι και μόλις συναντήσεις κάποιον την βάζουμε και παίζει. Και ακούς τα ίδια, συνέχεια, παντού. Κουραστικά και επαναλαμβανόμενα έως αηδίας. Τόσο που μου φαίνεται ότι αρχίζω σιγά σιγά να περνώ στην φάση της ενοχής που νοιώθω καλά. Είναι σαν να υπάρχουν δύο παράλληλα σύμπαντα...των άλλων και το δικό μου.
Σχολάς το βράδυ από την δουλειά και λες να πας για ένα ποτό, να ξεδώσεις λιγάκι βρε αδερφέ και εκεί ανάμεσα στις τεκίλες και στο χαβαλέ, έχεις τον άλλον να σε πρίζει για το χαράτσι. Νταξ ρε φίλε και γω δεν έχω να στο πληρώσω αλλά μην μου δηλητηριάζεις την χαρά.
Κάθεσαι και απολαμβάνεις τον ήλιο και τον καφέ και έρχεται ο άλλος και σου λέει ''ξέρεις πόσο μου ήρθε το ρεύμα''...ξέρω ρε μαν, έχω και γω ρεύμα, αλλά άσε με να χαρώ την λιακάδα.
Κάθεσαι στο μπαλκόνι σκεφτικός και σου φωνάζει η γειτόνισσά ''προβλήματα ε; για όλους το ίδιο είναι μην στεναχωριέσαι''...και γω που προβληματιζόμουν γιατί δεν ανθίζουν τα γιασεμιά μου τι να πω;...να της χαλάσω την μιζέρια; Εδώ ο κόσμος χάνετε και συ τα γιασεμιά σου, θα μου πείτε.
Νισάφι όμως πια. Δεν υποφέρετε πλέον. Αφού το ζούμε όλο αυτό κάθε μέρα στο πετσί μας, γιατί πρέπει να το συντηρούμε συνεχώς στο μυαλό μας; Μα που είναι επιτέλους το κέφι μας;
Δεν λέω φυσικά να παραδώσουμε τα όπλα και να αφεθούμε στην άθλια κατάσταση που μας κυβερνάει, αλλά ταυτοχρόνως συμβαίνουν και καλά πράγματα. Διασκεδάζουμε, ερωτευόμαστε, χωρίζουμε, γελάμε, κοπροσκυλιάζουμε. Με λίγα λόγια ο κόσμος πρέπει να συνεχίσει να ζει. Να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες, γιατί αυτός που δεν θα προσαρμοστεί θα οδηγηθεί με βεβαιότητα στην κατάθλιψη. Γιατί σκέφτομαι...έχω δουλειά(λέμε τώρα), έχω και γαμώ τις οικογένειες, έχω φιλαράκια καλά και πάνω απ΄ όλα έχω διάθεση(τις περισσότερες φορές). Αυτός δηλαδή που δεν τα έχει όλα αυτά τι θα πρέπει να κάνει;
Μήπως όμως δεν πάει κάτι καλά με μένα...; Μήπως τόση αισιοδοξία θα μου βγει σε κακό; Μήπως πρέπει να αρχίσω και γω σαν γνήσια Ελληνίδα την γκρίνια; Και αν αυτό που θέλω να ζω και να σκέφτομαι είναι μια ουτοπία; Μήπως εγώ πρέπει να προσαρμοστώ στον κόσμο των άλλων; Αυτά τα συγκλονιστικά ερωτήματα, αγαπητοί μου αναγνώστες, μου ταλανίζουν το μυαλό το τελευταίο διάστημα.
Γιατί αν το αληθινό είναι αυτό που συμβαίνει γύρω μου και γω ζω στον κόσμο μου, αναρωτιέμαι...τι γυρεύω εγώ μέσα στο κόσμο των άλλων;