Κάθομαι και αναρωτιέμαι, αναπολώ, σκέφτομαι που να πάει άραγε η αγάπη μετά...
Η αγάπη μετά τον έρωτα, η αγάπη μετά την φιλία, η αγάπη μετά την συγγένεια, η αγάπη μετά την σχέση... η αγάπη μετά...
Τι γίνεται με την αγάπη μετά;
Γιατί να είναι τόσο δύσκολή η αγάπη μετά; Πως μεταλλάσσετε έτσι; Αφού οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι. Και τα γέλια δίνουν θέση στα νεύρα, η οικειότητα στην απομάκρυνση, το ''θέλω'' στο ''δεν μπορώ'', το ''τώρα'' στο ''άλλη φορά'', το ''θα σ'αγαπώ για πάντα'' στη σιωπή.
Ακούω το τραγούδι του Μιλτιάδη Πασχαλίδη ''Βαριές κουβέντες''... πόσο μελαγχολικό...
Που πάει όλο αυτό το πάθος, όλες αυτές οι βαριές κουβέντες, όλος ο ενθουσιασμός;
Και όλες αυτές οι τρελές πατέντες που νομίζαμε ότι φτιάχναμε; Πως ήμασταν μοναδικοί, ξεχωριστοί, πως κανείς δεν ένιωσε όπως εμείς, πάνω απ΄το ανθρώπινο, πέρα από μια απλή σχέση.
Και τα χρόνια περνάνε και αντί να κερδίζουμε χάνουμε. Φεύγουν οι άνθρωποι και δύσκολα έρχονται άλλοι.
Χάνουμε όμως πραγματικά; Όλα αυτά που προανέφερα αλήθεια χάνονται;
Νομίζω ότι έχουμε μια μικρή θήκη στη καρδιά και αυτή συνεχώς γεμίζει με αγάπη, πάθος, ηδονή, έρωτα, φιλία. Το καλό είναι όμως ότι δεν ξεχειλίζει ποτέ. Άπαξ και ανοίξει διάπλατα και πρόθυμα, γεμίζει συνεχώς αλλά δεν ξεχειλίζει ποτέ. Το κακό είναι να μην μπορέσεις να την ανοίξεις εξ αρχής. Ή να την κλείνεις όποτε σε συμφέρει.
Να σου πω κάτι;
Νιώθω γεμάτη και μετά το τέλος. Γεμάτη αλλά όχι μπουχτισμένη. Και αυτό είναι το κριτήριο για να πω με σιγουριά ότι ναι... ήμασταν μοναδικοί, ξεχωριστοί, κανείς δεν ένιωσε όπως εμείς, πάνω απ΄το ανθρώπινο, πέρα από μια απλή σχέση.
Τόσο γεμάτη και περήφανη για όλα αυτά που ένιωσα και έζησα, τόσο τυχερή, τόσο ιδιαίτερη.
Και ας μην μπορέσαμε να κρατήσουμε τους όρκους που δώσαμε, αρκεί που τους κάναμε.
Και ας λέγαμε πως θα πέθαινε ο ένας για τον άλλον, αλλά ζήσαμε.
Και ας έσβησε η φωτιά της ηδονής, αρκεί που άναψε.
Η αγάπη που νιώσαμε και νιώθουμε καίει αναλλοίωτη.
Αλλιώτικη, πιο δύσκολή αλλά παραμένει αγάπη.
Κι αν δώσαμε μωρό μου αιώνιους όρκους
κι αν χρόνια επενδύσαμε στη σχέση
μας φτάνουνε να ζήσουμε απ’ τους τόκους
κανείς μας πια δεν θα ξαναδουλέψει
Κι αν σου ‘πα πως θα πέθαινα για σένα
κι αν ίσως στη ζωή μου ήσουν κάτι
κι αν είχαμε τα πάντα μοιρασμένα
ασ’ το αγάπη μου να πάει νερό κι αλάτι
Κι αν ανταλλάξαμε βαριές κουβέντες
κι είπαμε θα σ’ αγαπώ για πάντα
πες ότι φτιάχναμε τρελές πατέντες
πες ότι φταίει που περνάω τα σαράντα
Και αν αγαπηθήκαμε με πάθος
και στο κορμί μου άναβες φωτιές
κι αν ήσουν η ζωή μου κατά βάθος
μη μένεις μόνο στις κακές μας τις στιγμές
Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Μιλτιάδης Πασχαλίδης
Δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις, μα συνάμα ενδιαφέρουσες.
Μου αρέσει να τις φιλοσοφώ...
Καλημέρα σας.
************
Μη ξεχνάτε να ψηφίζετε τις αγαπημένες σας φωτογραφίες στον Διαγωνισμό Φωτογραφίζειν ΕΔΩ.