Μια από τις μέρες που αναγκάστηκα να πάω στη δουλειά (γιατί τώρα πλέον δουλεύω από το σπίτι), σκέφτηκα να μην μπω στον ηλεκτρικό, αλλά να πάω με τα πόδια. Πετράλωνα - Μοναστηράκι δεν είναι δα μεγάλη απόσταση.
Πήρα λοιπόν τον περιφερειακό του Φιλοπάππου, τον δρόμο που άλλες στιγμές τον διαβαίναμε ξένοιαστα για να πάμε για καφέ στο Θησείο.
Συνειδητοποίησα λοιπόν πως η άνοιξη είναι εδώ.
Κρυμμένη στις άκρες του δρόμου.
Στα κλαδιά των δέντρων που έχουν αρχίσει να χρωματίζονται.
Είναι εδώ άλλοτε σιωπηλά,
άλλοτε πάλι έντονα.
Μας στέλνει τα μηνύματά της,
μας κλείνει στις φυλακές της,
μπλέκεται με ανθρώπων έργα,
με ανθρώπων θύμησες και ελπίδες.
Μα είναι εδώ πιο πολύ να μας πει πως φεύγει και δεν ξαναγυρνά.
Πως μας αλλάζει, μας φτιάχνει ή μας χαλάει.
Μας ορίζει και μας καθορίζει.
Και θα είναι για πάντα η άνοιξη που χάσαμε...
Καλή δύναμη σε όλους μας.