Είναι ο ήλιος που περνάει,
είν’ η σιωπή που κυβερνάει,
είν’ αυτή... μια στιγμή...
Είν’ η ανάσα σου που ακούω,
μέσ’ απ’ το θόρυβο της πόλης,
είναι το χέρι που κρατάω,
σαν κοιμηθώ και σαν ξυπνάω,
είν’ αυτή...
μια στιγμή...
Κι αν είναι γρήγορες σαν σφαίρες,
είναι μικρές, χαμένες μέρες,
και όσες περνάν έχουν χαθεί,
ποτέ καμιά τους δε θα ξαναρθεί...
(Υπόγεια Ρεύματα)
Μα σήμερα θέλω να σας μιλήσω για τα φθαρτά. Για αυτά που τελειώνουν, για αυτά που μας προδίδουν, μας κάνουν να αμφισβητούμε τον εαυτό μας, τις δυνάμεις μας, τις ικανότητές μας.
Ξεκινάς μια δουλειά, μια προσπάθεια, με όνειρα, όρεξη, αγάπη. Αλλά τελικά δε σου βγαίνει. Δεν σου πάει, δεν προχωράει. Αρνείσαι να το παραδεχθείς. Άλλοτε λες ότι για όλους το ίδιο, φταίνε συνθήκες, οι καταστάσεις και παρηγορείς τον εαυτό σου. Άλλοτε πάλι ρίχνεις το βάρος σε σένα. Βλέπεις τον εαυτό σου ανίκανο να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες. Του ζητάς ευθύνες, του χρεώνεις λάθη, τον κατηγορείς ότι κάτι δεν έκανε σωστά. Και πέφτεις σε μελαγχολία.
Σήμερα είναι μια από αυτές τις μέρες περισυλλογής, ανασκόπησης. Ψάχνω να βρω απαντήσεις στα γιατί, αιτίες στα λάθη, σκοτίζω το μυαλό μου. Τι ψάχνω άσκοπα; Αν μπορούσα να δώσω μια λύση, μια απάντηση, θα το είχα κάνει. Τώρα είναι πλέον αργά. Όλα τελείωσαν.
Η δουλειά που είχα, το μαγαζί που τόσα χρόνια κουράστηκα να στήσω είναι πλέον παρελθόν. Και σκέφτομαι αν τελικά όλες αυτές οι μέρες, όλες αυτές οι στιγμές που έζησα μέσα εκεί, όλες αυτές οι λύπες, οι χαρές, όλα αυτά άραγε χάνονται; Πάνε χαμένα; Ξαναγυρίζουν; Ζητούν ανταμοιβή; Και εγώ; Ζω μια αποτυχία ή έτσι έπρεπε να γίνει;
Κοιτώ την φωτογραφία της ανάρτησης. Είναι από την νέα μου δουλειά. Καλά που υπάρχει και αυτή. Δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά μόνο που είμαι ανάμεσα στη φύση και στα ζώα αρκεί. Είναι λίγο πριν την δύση. Μακριά από την πόλη και λίγο μακρυά από τα προβλήματα. Σε λίγο νυχτώνει. Πάντα μετά την νύχτα έρχεται η ανατολή. Καμιά φορά αργεί. Αλλά πάντα, ευτυχώς, έρχεται.
Να προσέχετε τους ανθρώπους που αγαπάτε και σας αγαπούν. Μόνο αυτό μένει στο τέλος.
Σας φιλώ.
update: Άλλαξα και φόντο. Ελπίζω να σας αρέσει.
Η δουλειά που είχα, το μαγαζί που τόσα χρόνια κουράστηκα να στήσω είναι πλέον παρελθόν. Και σκέφτομαι αν τελικά όλες αυτές οι μέρες, όλες αυτές οι στιγμές που έζησα μέσα εκεί, όλες αυτές οι λύπες, οι χαρές, όλα αυτά άραγε χάνονται; Πάνε χαμένα; Ξαναγυρίζουν; Ζητούν ανταμοιβή; Και εγώ; Ζω μια αποτυχία ή έτσι έπρεπε να γίνει;
Κοιτώ την φωτογραφία της ανάρτησης. Είναι από την νέα μου δουλειά. Καλά που υπάρχει και αυτή. Δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά μόνο που είμαι ανάμεσα στη φύση και στα ζώα αρκεί. Είναι λίγο πριν την δύση. Μακριά από την πόλη και λίγο μακρυά από τα προβλήματα. Σε λίγο νυχτώνει. Πάντα μετά την νύχτα έρχεται η ανατολή. Καμιά φορά αργεί. Αλλά πάντα, ευτυχώς, έρχεται.
Να προσέχετε τους ανθρώπους που αγαπάτε και σας αγαπούν. Μόνο αυτό μένει στο τέλος.
Σας φιλώ.