Η ιστορία μου στο ''ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ''

Αυτό είναι το βραβείο συμμετοχής στο παιχνίδι ιστοριών της Φλώρας. Δυστυχώς πάτωσα, αλλά δεν πειράζει αρκεί η συμμετοχή. Την ιστορία μου μπορείτε να την διαβάσετε παρακάτω. Ευχαριστώ όσους με ψήφισαν. Να ευχαριστήσω και τη Φλώρα για την ευκαιρία που μου έδωσε να συμμετάσχω.

Έτσι… δίχως λόγο.

Αυτός χειμώνας ήταν ο πιο δύσκολος. Δεν ήταν τόσο το κρύο. Το είχαν συνηθίσει. Ήταν ο ξαφνικός χαμός του πατέρα. Έμειναν μόνες τους, χωρίς προστάτη. Η Μαριώ, σχεδόν ανήμπορη να αρπάξει το ηνίο της οικογένειας. Η κόρη μόλις είχε καβατζάρει τα 19.

Η πενιχρή σύνταξη του άντρα της δεν έφτανε ούτε για τα βασικά. Και έτσι ξενόπλενε πότε - πότε. Μα μισέρεψε. Αν και δεν ήταν πολύ μεγάλη, τα πόδια της δεν την βαστούσαν.

-Εγώ θα πάω μάνα να δουλέψω. Είπε η Ζωή.

-Εσύ; Κορίτσι πράμα; Τι θα πει η γειτονιά;

-Θες να πεθάνουμε μάνα;

Η Ζωή είχε μια υποφερτή φωνή. Τραγουδούσε καμιά φορά στη γειτονιά. Μαζεύονταν όλος ο μαχαλάς να την ακούσει, σε ακτίνα πέντε τετραγώνων. Και ο πατέρας της την καμάρωνε.

-Το τζιβαέρι μου είναι αυτό, έλεγε.

Εκεί πίσω από τον Αϊ Φανούρη ήταν μια ταβέρνα. Μπας κλας, αλλά ήταν στην μόδα αυτά. Ερχόταν όλος ο καλός ο κόσμος, να δει πως ζει ο κοσμάκης. Να ταΐσει για λίγο την ματαιοδοξία του. Και να γυρίσει ξανά στην ασφαλή δυστυχία του πλούτου.

Ο κυρ Φάνης της το ξεκαθάρισε. Δυο μεροκάματα. Τόσα μπορούσε να της δώσει. Τις άλλες μέρες είχε την Αγγέλα. Σκληρή γυναίκα. Σαν άντρας. Ανύπαντρη στα 40 πατημένα. Χωρίς άμιλλα στη δουλειά. Χωρίς γλυκάδα.

Η Ζωή ξεκίνησε δειλά, μα με αυτοπεποίθηση. Την λάτρεψε τη δουλειά της. Πόσο θα ήθελε να ζει ο πατέρας να την έβλεπε. Αν και ήξερε ότι δεν θα την άφηνε να το κάνει.

Στη γειτονιά άρχισαν τα κουτσομπολιά. Μέχρι και παστρικιά την είπαν.

-Κυρά Μαριώ, αφήνεις την θυγατέρα σου να είναι μια τραγουδιάρα;

Η Μαριώ δεν αποκρινόταν. Όχι ότι δεν την πείραζε. Δεν είχε άλλη επιλογή. Έβρισκε όμως και μια κρυφή ικανοποίηση σε αυτό. Ότι η κόρη της δεν έμοιαζε με τις άλλες. Έκανε αυτό που η ίδια δεν τόλμησε.

Με τον καιρό η Ζωή έλαμψε. Τα δύο μεροκάματα έγιναν τέσσερα. Και σε λίγο καιρό εκτόπισε την Αγγέλα, δεν άφησε ίχνος από αυτή. Εκείνη έφυγε απ΄ το κακό της και πήγε σε άλλη γειτονιά.

Δούλευε χωρίς διακοπή, όχι για τα χρήματα, αλλά γιατί για πρώτη φορά στη ζωή της έκανε κάτι που τη γέμιζε έως πάνω.

Η Μαριώ όμως δεν είχε πάει ούτε μια φορά να την δει. Θες από ντροπή, θες από φόβο.

-Μάνα απόψε θα  ‘ρθεις.

Έκατσε σε μια γωνιά. Και ξαφνικά, λες και δεν είχε ακούσει ξανά την κόρη της να τραγούδα, είδε έναν άλλον κόσμο μπροστά της.

-Το τζιβαέρι μας είναι αυτό Μελέτη μου… ψέλλισε και έβαλε τα κλάματα.

Μόλις η Ζωή τελείωσε πήγε κοντά της

-Μάνα γιατί έκλαιγες;

-Από χαρά μάτια μου… και της χάιδεψε το μάγουλο.

-Το αγαπώ αυτό μάνα.

-Το βλέπω μάτια μου. Αλλά να βρεις και ένα καλό παιδί να παντρευτείς. Μη μείνεις έτσι σαν την Αγγέλα.

-Θα γίνει κι αυτό μάνα, μη χολοσκάς. Σ΄ αγαπάω μάνα γιατί είσαι πονετικιά και πάντα με νιώθεις. Δε μοιάζεις με τις άλλες.

-Και γω σ΄ αγαπάω μάτια μου… έτσι… δίχως λόγο.

Αυτοί που πήραν τα βουνά.

Όσο τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα μου δημιουργείτε μια ανάγκη. Που δεν την είχα παλιά. Ή την είχα αλλά δεν εκδηλωνόταν. Να είμαι κοντά στην φύση. Αυτά το δύο διήμερα έκανα αρκετές βόλτες. Πήρα τα βουνά εν ολίγοις, εφόσον εδώ στις Σέρρες δεν έχουμε θάλασσα. Από βουνά όμως είμαστε πλήρεις.

Ανάμεσα στα δέντρα και στις πέτρες, ανάμεσα στα λουλούδια και τα φύλλα ξεχνιέμαι. Ίσως παλιότερα δεν είχα την ανάγκη να ξεχάσω και έτσι δεν αναζητούσα διεξόδους.

Η εκπομπή του παραπάνω βίντεο λέγετε ''Αυτοί που πήραν τα βουνά''. Το επεισόδιο που σας έχω αναρτήσει αφορά οικογένειες που άφησαν τις πόλεις και ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στην Βόρεια Εύβοια, σε ένα δάσος κοντά στο χωριό μου. Σε ένα από τα σπίτια του οικισμού, με το πορφυρό χρώμα, είναι το σπίτι που γυρίστηκε η εκπομπή ''Φάρμα'' και είναι του γνωστού σκηνοθέτη Αλέξη Δαμιανού. 

Οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν, όπως θα δείτε και στα βίντεο, ως άλλοι προφήτες, προέβλεψαν τα αδιέξοδα της πόλης και έφτιαξαν το δικό τους μικρό παράδεισο, μέσα στο κατάφυτο δάσος της Βόρειας Εύβοιας. Όπως λένε και οι ίδιοι, πάλι έχουν άγχος, που αφορά όμως κυρίως στο ότι η διαβίωση σε ένα χώρο που δεν καλύπτει σχεδόν ούτε τα στοιχειώδη είναι δύσκολη. Αλλά η ανταμοιβή του να ζεις δεμένος με τη γη δεν πληρώνετε με τίποτα.

Είναι τελευταία που κάνω και γω αυτές τις σκέψεις. Να τα αφήσω όλα και να ζήσω κάπως έτσι. Νιώθω ότι η ζωή στην πόλη με έχει κουράσει τρομερά. Και να φανταστείτε ότι οι Σέρρες είναι μια μικρή σχετικά πόλη, ανθρώπινη και βιώσιμη. Αλλά νομίζω ότι έχει αρχίσει να με φθείρει πλέον. Ίσως να είναι και γενικά η όλη κατάσταση που με κάνει να νιώθω έτσι. Αλλά νιώθω ότι έχω πολλά στην πλάτη μου, πράγματα που δεν με ωφελούν πλέον, δεν μου δίνουν χαρά.

Βλέπω τον εαυτό μου να θέλω να ζήσω μέσα στην φύση και όχι δίπλα της. Να ζήσω από αυτή και να αποβάλλω ότι περιττό με βαραίνει, ότι έχω μαζέψει τόσα χρόνια και πλέον δεν με αντιπροσωπεύει. Αναζητώ ένα πιο απλό τρόπο ζωής. Θέλω να ξυπνάω το πρωί και η σκέψη μου να είναι ελαφριά. Να ξυπνάω και το άγχος μου να είναι αν θα φυτρώσουν οι ντομάτες για να φάω, αν θα γεννήσουν οι κότες, αν θα βρέχει για να ποτιστεί το μποστάνι. Να μυρίζω το αγνό χώμα, το χώμα των χωραφιών, να ζω το ξημέρωμα, να νιώθω το κρύο, τη ζέστη στις κανονικές τους μορφές, να κουράζω το κορμί μου και όχι το μυαλό μου. 

Εν μέρει το έχω καταφέρει ακόμα και μέσα στο διαμέρισμα. Έδιωξα ότι περίσσιο, ότι δεν με έκανε καλό άνθρωπο, ότι με έκανε άπληστη. Ακόμα και ανθρώπους που δεν με γέμιζαν πλέον. Θέλω όμως αυτό που νιώθω να μπει σε ένα άλλο πλαίσιο.

Λίγο ουτοπικά όλα αυτά. Δεν ξεφεύγεις εύκολα από τις υποχρεώσεις. Όπου και να πας κάποια χρήματα θα τα χρειαστείς. Ειδικά αν έχεις και παιδιά. Αλλά έστω να ζήσεις με τα απολύτως απαραίτητα. Δεν θέλει πολλά ο άνθρωπος να είναι ευτυχισμένος. Απλά μετά από τόσα χρόνια υπεραφθονίας, έχουμε συνηθίσει και μας είναι δύσκολο να ζήσουμε με τα λίγα. Όταν έχουμε τα απαραίτητα νιώθουμε ότι στερούμαστε. Το περιττό είναι αυτό που μας δίνει πλέον χαρά. Αλλά δεν είναι έτσι.

Πρέπει να αρχίσουμε να αναζητούμε τα περίσσια συναισθήματα, τις περίσσιες συγκινήσεις, να κάνουμε πάλι την καρδιά μας να σκιρτήσει. Όσα περίσσια λεφτά και να έχεις όλα αυτά δεν μπορείς να τα αγοράσεις.

Η αλήθεια είναι εκεί έξω. Ανάμεσα στους κορμούς των δέντρων, ανάμεσα στα νερά και στους βράχους. Εκεί ριζώνει η ανθρώπινη ζωή, εκεί μεγαλώνει σωστά.

Στην Πατρίδα φιλιά και κουράγιο να πεις, μην ξεχάσει.

Θα βρεθούμε ξανά όταν όλα έχουν περάσει. Αλλά όλα αυτά μοιάζουν ότι δεν περνάνε ποτέ.

Σήμερα στεναχωρήθηκα με αυτή η ανάρτηση.

Είμαι πολύ συναισθηματικά φορτισμένη και έτσι μην περιμένετε συνοχή στο κείμενο.

Η ζωή, όπως και να ορίζετε αυτό για τον καθένα, μας παίρνει μακριά ανθρώπους που αγαπάμε. Ή παίρνει εμάς μακρυά τους. Ο ένας σκέφτεται τον άλλο, πονάει, νιώθει την έλλειψη, αλλά τι μπορεί να κάνει; Τι μπορεί να απαλύνει τον πόνο; Η δουλειά, οι παρέες σε κάνουν και ξεχνάς κάποιες στιγμές αλλά η σκέψη πάλι εκεί τρέχει. Σε ένα τηλεφώνημα, σε ένα μήνυμα.

Μα πόσο μπορούν όλα αυτά να αναπληρώσουν το κενό που έχουν αφήσει στην ψυχή σου ή το κενό που έχεις αφήσει εσύ στην ζωή τους;

Όλοι λίγο πολύ αναγκαζόμαστε να μεταναστεύσουμε. Άλλοι στο εξωτερικό, άλλοι στο εσωτερικό. Όλοι μακρυά από τους ανθρώπους μας, μακρυά από την πατρίδα μας. Και όσο συνεχίζετε αυτή η κατάσταση όλο και περισσότερο θα χωρίζουμε από τους δικούς μας. Κι όλοι θα ζούμε με ένα καημό, με ένα μαράζι. Οι γονείς για τα παιδιά τους, οι σύντροφοι για τους συντρόφους τους, οι φίλοι για τους φίλους. 

Μου είπε σήμερα κάποιος ότι είναι κατά της λαθρομετανάστευσης. Με πολύ παρρησία και στόμφο. Ξέρεις κανέναν που είναι υπέρ του λέω ή που να είναι υπέρ της μετανάστευσης; Που τολμάς και ξεστομίζεις τέτοια πικρά λόγια. Ξέρεις κανέναν να πονά λιγότερο που είναι νόμιμος μετανάστης; Η μαμά του μαραζώνει λιγότερο; Είμαστε ΟΛΟΙ θύματα μιας κατάστασης που αρνούμαστε να δούμε και να πολεμήσουμε. Γιατί είμαστε δειλοί. Αλλά το χειρότερο είναι πως είμαστε άκαρδοι.

Έχω ζήσει μακρυά από το σπίτι μου, ζω μακρυά από αυτό. Λαχτάρησα την αγκαλιά της μάνα μου, το χάδι του πατέρα μου, τα αστεία του αδερφού μου, την ξενοιασιά της παρέας μου. Που να ήμουν και σε ξένη χώρα. Με άλλη κουλτούρα, με άλλους ανθρώπους. Νόμιμη ή παράνομη.

Και άντε εμείς παίρνουμε το αεροπλανάκι μας ή το πλοίο μας και πάμε εκεί που είναι να πάμε. Να γίνουμε λαντζέρηδες, σερβιτόροι, επιστήμονες, υπάλληλοι. Άλλοι που στοιβιάζονται σε αμπάρια πλοίων  περπατούν με τα πόδια βουνά και ποτάμια για να έρθουν να γίνουν τι; πόρνες, επαίτες, να πουλάν cd, να καθαρίζουν τζάμια στα φανάρια και να μένουν στο δρόμο, άντε σε καμιά παράγκα το πολύ.

Ξέρετε όμως τι κοινό έχει μια παράγκα με ένα διαμέρισμα; μια πόρνη με μια μαγείρισσα; Την λαχτάρα για την πατρίδα. Για τους ανθρώπους που μείναν πίσω, που μπορεί να μην τους ξαναδούν. Οι πρώτοι λόγω δουλειάς και οι δεύτεροι λόγω θανάτου. Πόσοι από αυτούς μένουν στα αζήτητα. Χωρίς τάφο, χωρίς να τους κλάψει κανείς. 

Μα τι είναι πατρίδα; Μια λέξη κουρελιασμένη, ταλαιπωρημένη και παρεξηγημένη. Πατρίδα είναι η θύμησες, οι αγάπες, οι έρωτες, ο πόνος που σε δένουν με ένα τόπο. Είναι οι άνθρωποι. Και πονούν όλοι το ίδιο. Είτε είναι Ρώσοι, είτε Σύριοι, είτε Ρουμάνοι, είτε Αιγύπτιοι.

Ξέρετε ο πόνος και η χαρά δεν κάνει διακρίσεις.

Για τα ξενάκια μου...
μας πήρε κάποτε η δύση, θα μας ξαναφέρει η ανατολή. 

Καλή πατρίδα για όλους.

Εκδρομή και παιχνίδι.

Να με πάλι εδώ. Πίσω στη δουλειά. Τώρα να σας πω πως ξεκουράστηκα θα σας πω ψέματα. Η αλήθεια είναι ότι χαλάρωσα αρκετά, με είδε το σπίτι μου, με είδαν και οι φίλοι μου, τους είδα και γω. Φάγαμε, ήπιαμε, αράξαμε, βολτάραμε και επιστρέψαμε.

Η ανάρτηση αυτή θα είναι διπλή. Θα είναι εκδρομή και παιχνίδι.

*****

Ας ξεκινήσουμε με την εκδρομή. Είναι ένα μέρος έξω από τις Σέρρες, προς τον Λευκώνα. Να σας πω την αλήθεια δεν ξέρω με τι σκοπό το έκαναν. Είναι μια λιμνούλα με ένα μικρό πάρκο μπροστά. Σε όσους το έχω πει κανείς δεν το ξέρει. Είναι όμως πολύ όμορφα. Παλιά θεωρούσα ότι είναι κάτι σαν υδροβιότοπος. Φιλοξενούσε πάπιες και διάφορα άλλα πουλιά. Τώρα βέβαια δεν είδα τίποτα. 

Την Κυριακή που είχε ήλιο (με δόντια) πήγαμε μια βόλτα. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, παίξαμε στην παιδική χαρά σαν παιδιά που είμαστε, φάγαμε το κρύο της αρκούδας και γυρίσαμε σπίτι μας, στην ζεστασιά και στην θαλπωρή μας.

Ιδού λοιπόν...

Ψυχή ψηλά.

Ο επηρεασμός των λαών από κουλτούρες άλλων λαών δεν πρέπει να μας δημιουργεί αποστροφή. Είναι δεκάδες τα πράγματα που κάνουμε καθημερινά τα οποία δεν είναι ελληνικά. Αυτό δεν σημαίνει ότι χάνουμε την ελληνικότητά μας. Δεν χάθηκε τόσα χρόνια. Ούτε καν με την βία. Όταν δεν θες να την χάσεις, δεν την χάνεις. 

Πάνω απ΄όλα είμαστε άνθρωποι. Αποδεχόμαστε όλες τις κουλτούρες, χαιρόμαστε όλα τα έθιμα και προπαντός τα σεβόμαστε. Είτε μας αρέσουν, είτε όχι.

Η παγκοσμιοποίηση πρέπει να μας φέρει κοντά. Μην κοιτάμε μόνο την άθλια οικονομική της πλευρά. Να δούμε και την καλή της. Να γνωρίσουμε ανθρώπους από άλλες χώρες. Να απολαύσουμε τις συνήθειές τους. Όταν σ΄ένα κόσμο που το ίντερνετ, οι πιο εύκολες μετακινήσεις κτλ, μας γεμίζουν εικόνες άλλων λαών και μεις κλεινόμαστε στο καβούκι της ελληνικότητας, είμαστε καταδικασμένοι να μείνουμε εκεί.

Καλά να περάσετε σήμερα. Ψηλά τον χαρταετό. Μα πιο ψηλά η ψυχή σας. Να φτάσει μέχρι την Κίνα. Από εκεί που πήραμε το έθιμο αυτό.

Ψυχή ψηλά λοιπόν.

Καλά Κούλουμα.

Πονάω και λυπάμαι.

Πονάω και λυπάμαι τους ανθρώπους.

Πονάω τους ανθρώπους που έχασαν το σπίτι τους και λυπάμαι αυτούς που τους το πήραν.

Πονάω τους ανθρώπους που γεννήθηκαν φτωχοί και λυπάμαι αυτούς που γεννήθηκαν πλούσιοι.

Πονάω τον άνθρωπο ξενιτεύεται και ταξιδεύει στην άλλη άκρη της γης και λυπάμαι αυτόν που τον διώχνει και τον πολέμα.
Πονάω αυτούς που σέβονται την διαφορετικότητα των ανθρώπων και λυπάμαι αυτούς που την φοβούνται.

Πονάω αυτόν που μοιράζεται και λυπάμαι αυτόν που τα θέλει όλα δικά του.

Πονάω τον ταπεινό πιστό της αγάπης και λυπάμαι τον πιστό της εκκλησίας.

Πονάω αυτούς που γελάστηκαν και λυπάμαι αυτούς που γελιούνται εις γνώση τους.

Πονάω αυτούς δεν γνωρίζουν σύνορα και λυπάμαι αυτούς που τα φτιάχνουν.

Πονάω αυτούς που ζουν για την πατρίδα τους και λυπάμαι αυτούς που πεθαίνουν για αυτήν.

Πονάω αυτούς που έχασαν τη θέση τους και λυπάμαι αυτούς που τους την πήραν.

Πονάω αυτούς που ονειρεύονται και λυπάμαι αυτούς που έπαψαν.

Πονάω αυτούς που θέλουν να αγαπούν και λυπάμαι αυτούς που θέλουν να μισούν.

Πονάω τους ανθρώπους που ένιωσαν την αδικία, που πείνασε το παιδί τους, που βρήκαν πόρτες κλειστές, που έχασαν τα πάντα, αλλά όχι την ανθρωπιά τους. 

Λυπάμαι αυτούς που αδίκησαν, που δεν πείνασε το παιδί τους επειδή πείνασε κάποιο άλλο, που άνοιξαν τις πόρτες τους σε κακούς ανθρώπους, που έχασαν τα πάντα, αλλά και την ανθρωπιά τους.

Πονάω καμιά φορά που είμαι έτσι. 

Που δεν κλέβω, που γεννήθηκα φτωχιά, που θα ξενιτευτώ, που μοιράζομαι, που έχασα την θέση μου, που ονειρεύομαι, που δεν θέλω μισώ, που θέλω αγαπώ... 

Είμαι έτσι γιατί δεν μπορώ να είμαι αλλιώς. Δεν το κάνω από φιλανθρωπία, είμαι φιλάνθρωπος.

Πονάω για μένα, αλλά τουλάχιστον δεν με λυπάμαι.

Έχω ένα όνειρο ότι μια ημέρα αυτό το έθνος θα ξεσηκωθεί και θα ζήσει το αληθινό νόημα της πεποίθησής του: «Θεωρούμε αυτές τις αλήθειες αυταπόδεικτες: ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν δημιουργηθεί ίσοι.». 

Μάρτιν Λούθερ Κινγκ

*******

Καλό τριήμερο να περάσετε. Με όσους αγαπάτε. Εγώ θα δώσω στο εαυτό μου ολιγοήμερη άδεια. Να ξεκουραστώ.

Σας φιλώ και σας ευχαριστώ για όλα.

Καλή δύναμη.

Χωρίς αυτοκίνητο.

Χθες το βράδυ, βυθισμένη στην κούρασή μου και στην αναδουλειά μου, περιδιαβαίνοντας το διαδίκτυο, έπεσα πάνω σε ένα διαμαντάκι της τηλεόρασης. Καμιά φορά λες ότι θα απέχεις από τις αναρτήσεις λόγω κούρασης, αλλά οι αναρτήσεις σε βρίσκουν από μόνες τους.
Όταν δεν βλέπεις καθόλου τηλεόραση, εκτός από πολλά σαχλά και χαζά που γλιτώνεις, δυστυχώς χάνεις και κάποια άξια παρακολούθησης. Είναι λοιπόν μια εκπομπή στην ΕΤ3 που λέγετε ''Χωρίς αυτοκίνητο''. Ελπίζω να είμαι η μόνη που δεν την είχα υπόψη μου και αν δεν την έχετε δει να την δείτε οπωσδήποτε.

Και πάνω που έλεγα ότι χρειάζομαι επειγόντως διακοπές, χάθηκα στις εικόνες της, ήταν σαν να πήγα σε αυτά τα μέρη (σε μερικά έχω πάει) και πραγματικά χαλάρωσα.

Πληροφοριακά για την εκπομπή (αντιγράφω από την σελίδα της ΕΡΤ):

Σειρά 10 ημίωρων εκπομπών που έχει ως παρουσιαστές νέους που εναλλάσσονται σε κάθε επεισόδιο. Αγόρια και κορίτσια που μεγαλώνουν σε αστικά κέντρα και αναζητούν εκτός πόλης μονοπάτια που οδηγούν στην πρακτική γνώση του παλιού και του νέου, της παράδοσης και των νέων τάσεων, της δημιουργίας και της φυσικής ομορφιάς.

Περπατώντας, βιώνουν άμεσα την εμπειρία και τη μοιράζονται με τον τηλεθεατή. Αντί να επισκεφτούν ένα χωριό με αυτοκίνητο, ακολουθούν τη διαδρομή με τα πόδια, ζώντας μία περιπέτεια. Στη διάρκεια αυτής της διαδρομής συναντούν εικόνες αυθεντικές, όπως ένας βοσκός ή ένα παλιό γεφύρι, ενώ κάποιες φορές έρχονται αντιμέτωποι με φυσικά φαινόμενα, όπως μία ξαφνική νεροποντή.

Σε κάθε περίπτωση, το ταξίδι γίνεται «Χωρίς αυτοκίνητο» και σκοπός δεν είναι ο προορισμός, αλλά οι φυσικές ομορφιές και οι μικρές περιπέτειες που οδηγούν σε αυτόν.

Η σειρά είχε ολοκληρωθεί και μπορείτε να βρείτε όλα της τα επεισόδια ΕΔΩ.

Στη σειρά αυτή θα δείτε μια άλλη Ελλάδα, άλλους Έλληνες, που ζουν αρμονικά με τη φύση. Την αγαπούν και την σέβονται. Ζουν από αυτή και για αυτή.

Μεγάλη τιμή όμως για μένα είναι ότι οι τέσσερις από τις δέκα εκπομπές είναι αφιερωμένες στην Βόρεια Εύβοια, τον τόπο μου.

Πτώμα...

Είναι σε μια ταινία του ο Βέγγος και λέει:

"Εγώ Ελένη, ξέρεις πως είμαι τώρα; Εμένα τα μάτια μου κλείνουνε. Εγώ για να καταλάβεις θα ήθελα  να πέσω έτσι μπρούμυτα και να κοιμηθώ τρεις μήνες, μετά να γυρίσω ανάσκελα και να κοιμηθώ άλλους τρεις και μετά να τον πάρω κανό δυο μήνες πλαγιαστός για να συνέλθω."

Κάπως έτσι νιώθω και γω τελευταία. Κουράζομαι πολύ, νιώθω ότι δεν έχω αντοχές. Δεν ξέρω αν είναι σωματική η κούραση. Μάλλον είναι και σωματική γιατί όλα από τα χέρια μου περνάνε.

Αφού δεν έχω κουράγιο να γράψω αναρτησεις. Έχω ξεκινήσει αρκετές, σκέφτομαι πολλά και ενδιαφέροντα θέματα και από την κούραση δεν μπορώ να τα συνταιριάσω. Καμιά φορά δεν βγάζουν νόημα αυτά που γράφω και για αυτό δεν τα δημοσιεύω. Έτσι έχω μετριάσει κατά πολύ τις αναρτησεις μου. Αρκούμαι στο σχολιασμό. Όσο αντέξω ακόμα και εκεί.

Μάλλον θέλω διακοπές, ένα διάλειμμα από όλα.

Προς το παρών όμως πρέπει να ξεκουνηθώ και να πάω στη δουλειά.

Όσοι απολαμβάνετε το απογευματινό χουζούρι στο σπίτι, κάντε καφέ και δείτε καμιά ταινία.

Να μια ωραία... από την οποία δανείστηκα και στην ατάκα του Βέγγου.

Καλή εβδομάδα να έχετε.

Σας φιλώ.

Ψωμί και τριαντάφυλλα.

Για τις γυναίκες θα μιλήσω σήμερα. Για την αυριανή μέρα. Πέρσι είχα κάνει μια ανάρτηση με τον ίδιο τίτλο για την πρωτομαγιά. Θέλω φέτος να τον ξαναχρησιμοποιήσω. Είναι νομίζω ο αντιπροσωπευτικότερος τίτλος, όχι μόνο για τον αγώνα των γυναικών για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους, αλλά και ως ένα γενικότερο αίτημα των ημερών μας.

Ξέρετε δεν τα πάω καλά με τις παγκόσμιες μέρες. Συνήθως υπάρχουν για να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας. Να κάνουμε ότι δεν έχουμε κάνει όλη την χρονιά. Έτσι αύριο όλες οι γυναίκες θα ετοιμαστούν να τα σπάσουν σε καμιά μπουζουκλερί ή να γίνουν λιώμα σε κανένα μπαρ. Χωρίς φυσικά τους άντρες, οι οποίοι θα κάτσουν σπίτι να μαγειρέψουν, να βάλουν σκούπα και να νταντέψουν τα παιδιά. Αφού φυσικά έχουν πάρει το απαραίτητο λουλουδικό στις γυναίκες της ζωής τους, είτε είναι μάνες, είτε σύζυγοι, είτε το έτερον ήμισυ. 

Και όχι κατά ανάγκη ότι είναι όλα αυτά άσχημα. Πάρτε μιαν ανθοδέσμη την γυναίκα σας. Καλό θα κάνετε, όχι κακό.

Θέλω όμως να θυμηθούμε και να μάθουμε τη σημασία αυτής της μέρας. Γιατί μπορεί εμείς να απολαμβάνουμε χωρίς ιδιαίτερη σκέψη και προβληματισμό όλα αυτά που πλέον σήμερα θεωρούνται αυτονόητα, όπως η ψήφος και τα εργασιακά δικαιώματα, αλλά κάποτε ήταν επιστημονική φαντασία. Κάποιες γυναίκες όμως πάλεψαν και κέρδισαν με πολύ κόπο, ακόμα και με αίμα, αυτά που κατέχουμε σήμερα.

Στις 8 Μαρτίου του 1857 έγινε μια μεγάλη διαμαρτυρία, από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Η συγκέντρωση βάφτηκε με αίμα, αλλά ο δρόμος για ίσα δικαιώματα των δύο φύλων άνοιξε.

Μετά από μερικά χρόνια στις 8 Μαρτίου 1908, 15.000 γυναίκες διαδήλωσαν στην Νέα Υόρκη απαιτώντας λιγότερες εργατοώρες, καλύτερο μισθό, δικαίωμα ψήφου και να σταματήσει η παιδική εργασία. Το σύνθημά τους ήταν το  "Ψωμί και Τριαντάφυλλα" (Bread and Roses). Το ψωμί συμβόλιζε τα υλικά αγαθά και τα τριαντάφυλλα την ποιότητα ζωής.

Γελαστή ανηφόρα.

Η ανάρτηση που ακολουθεί είχε γραφτεί αλλιώς. Σε μια στιγμή απόγνωσης, σε μια στιγμή μελαγχολίας. Με άλλο τίτλο. Αλλά τελικά δεν θεώρησα σωστό να την δημοσιεύσω. Δεν είχε νόημα. Θα σας εξηγήσω γιατί.

Έχω ένα όνειρο... να δημιουργήσω.

Αρχικά νόμισα ότι το κατάφερα. Ξεκίνησα καλά. Ένιωθα πως δημιουργώ, ένιωθα πως έκανα κάτι. Το έβλεπα και στα μάτια των άλλων. Αυτά τα μάτια τότε ήταν όλο όρεξη. Χαμογελούσαν. Και έπαιρνα κουράγιο. Και ας κουραζόμουν, άντεχα. Η επιβράβευσή ενός μπράβο ήταν ξεκούραση για μένα. Και συνέχιζα.

Αυτός ο χειμώνας ήταν ο πιο δύσκολος της ζωής μου. Σε προσωπικό επίπεδο και σε επίπεδο σχέσεων δεν άλλαξε τίποτα. Είμαι τυχερή σε αυτό. Αλλά η δουλειά πήρε τον κατήφορο. Σε μια ταινία της η Βουγιουκλάκη έλεγε ''η χειρότερη πείνα είναι να λαχταράς να δουλέψεις, όχι μόνο για χρήματα, αλλά για να δημιουργήσεις''. Και της απαντούσε ο Παπαμιχαήλ ''αυτή την πείνα την ξέρω και γω''. Εσείς την ξέρετε, την νιώθετε ακόμα;

Σκέφτομαι ότι αυτό που τελικά προσπαθούν να μας κάνουν, είναι να γίνουμε ένας λαός χωρίς προσωπική δημιουργία και επιβράβευση. Ένας λαός που δεν θα νιώθει την χαρά της εξέλιξης, την χαρά των αγαθών από προσωπικό κόπο, την χαρά του να χτίζεις κάτι από το μηδέν και στην συνέχεια να το απολαμβάνεις, όχι μόνο ο ίδιος, αλλά και οι άλλοι. Ένας λαός νηστικός, όχι μόνο στο στομάχι, αλλά και στο μυαλό. 

Και νομίζω ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο άσχημο για έναν άνθρωπο από το να έχει χάσει την όρεξη αυτή. Όχι κατ΄ανάγκη της εργασίας ως βιοποριστικό μέσο, αλλά γενικά της δημιουργίας, της κατασκευής, της ευρεσιτεχνίας και κατ΄επέκταση μετά της ευστροφίας και της εγρήγορσης. 

Η αναδουλειά και η ανεργία δημιουργούν καταστάσεις που επηρεάζουν καθοριστικά την ψυχολογία του ατόμου. Είναι φορές που ενώ δεν έχω δουλειά, κουράζομαι περισσότερο από τις μέρες που έχει κίνηση. Η ψυχική κούραση καταπονεί απίστευτα το σώμα. Το κάνει νωχελικό, ανόρεχτο και βραδύ. Αντίθετα η κούραση του σώματος, ναι μεν κουράζει κατά κάποιο τρόπο το μυαλό, αλλά το κρατά σε εγρήγορση. 

Και έτσι λοιπόν πρέπει να κάνουμε μια ερώτηση στον εαυτό μας. Θα συνεχίσουμε να έχουμε αυτή την πείνα της δημιουργίας, ανεξαρτήτως συνθηκών ή θα παραδοθούμε στην μιζέρια, την βαρεμάρα και την στασιμότητα;