Η ιστορία μου στο ''ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ''

Αυτό είναι το βραβείο συμμετοχής στο παιχνίδι ιστοριών της Φλώρας. Δυστυχώς πάτωσα, αλλά δεν πειράζει αρκεί η συμμετοχή. Την ιστορία μου μπορείτε να την διαβάσετε παρακάτω. Ευχαριστώ όσους με ψήφισαν. Να ευχαριστήσω και τη Φλώρα για την ευκαιρία που μου έδωσε να συμμετάσχω.

Έτσι… δίχως λόγο.

Αυτός χειμώνας ήταν ο πιο δύσκολος. Δεν ήταν τόσο το κρύο. Το είχαν συνηθίσει. Ήταν ο ξαφνικός χαμός του πατέρα. Έμειναν μόνες τους, χωρίς προστάτη. Η Μαριώ, σχεδόν ανήμπορη να αρπάξει το ηνίο της οικογένειας. Η κόρη μόλις είχε καβατζάρει τα 19.

Η πενιχρή σύνταξη του άντρα της δεν έφτανε ούτε για τα βασικά. Και έτσι ξενόπλενε πότε - πότε. Μα μισέρεψε. Αν και δεν ήταν πολύ μεγάλη, τα πόδια της δεν την βαστούσαν.

-Εγώ θα πάω μάνα να δουλέψω. Είπε η Ζωή.

-Εσύ; Κορίτσι πράμα; Τι θα πει η γειτονιά;

-Θες να πεθάνουμε μάνα;

Η Ζωή είχε μια υποφερτή φωνή. Τραγουδούσε καμιά φορά στη γειτονιά. Μαζεύονταν όλος ο μαχαλάς να την ακούσει, σε ακτίνα πέντε τετραγώνων. Και ο πατέρας της την καμάρωνε.

-Το τζιβαέρι μου είναι αυτό, έλεγε.

Εκεί πίσω από τον Αϊ Φανούρη ήταν μια ταβέρνα. Μπας κλας, αλλά ήταν στην μόδα αυτά. Ερχόταν όλος ο καλός ο κόσμος, να δει πως ζει ο κοσμάκης. Να ταΐσει για λίγο την ματαιοδοξία του. Και να γυρίσει ξανά στην ασφαλή δυστυχία του πλούτου.

Ο κυρ Φάνης της το ξεκαθάρισε. Δυο μεροκάματα. Τόσα μπορούσε να της δώσει. Τις άλλες μέρες είχε την Αγγέλα. Σκληρή γυναίκα. Σαν άντρας. Ανύπαντρη στα 40 πατημένα. Χωρίς άμιλλα στη δουλειά. Χωρίς γλυκάδα.

Η Ζωή ξεκίνησε δειλά, μα με αυτοπεποίθηση. Την λάτρεψε τη δουλειά της. Πόσο θα ήθελε να ζει ο πατέρας να την έβλεπε. Αν και ήξερε ότι δεν θα την άφηνε να το κάνει.

Στη γειτονιά άρχισαν τα κουτσομπολιά. Μέχρι και παστρικιά την είπαν.

-Κυρά Μαριώ, αφήνεις την θυγατέρα σου να είναι μια τραγουδιάρα;

Η Μαριώ δεν αποκρινόταν. Όχι ότι δεν την πείραζε. Δεν είχε άλλη επιλογή. Έβρισκε όμως και μια κρυφή ικανοποίηση σε αυτό. Ότι η κόρη της δεν έμοιαζε με τις άλλες. Έκανε αυτό που η ίδια δεν τόλμησε.

Με τον καιρό η Ζωή έλαμψε. Τα δύο μεροκάματα έγιναν τέσσερα. Και σε λίγο καιρό εκτόπισε την Αγγέλα, δεν άφησε ίχνος από αυτή. Εκείνη έφυγε απ΄ το κακό της και πήγε σε άλλη γειτονιά.

Δούλευε χωρίς διακοπή, όχι για τα χρήματα, αλλά γιατί για πρώτη φορά στη ζωή της έκανε κάτι που τη γέμιζε έως πάνω.

Η Μαριώ όμως δεν είχε πάει ούτε μια φορά να την δει. Θες από ντροπή, θες από φόβο.

-Μάνα απόψε θα  ‘ρθεις.

Έκατσε σε μια γωνιά. Και ξαφνικά, λες και δεν είχε ακούσει ξανά την κόρη της να τραγούδα, είδε έναν άλλον κόσμο μπροστά της.

-Το τζιβαέρι μας είναι αυτό Μελέτη μου… ψέλλισε και έβαλε τα κλάματα.

Μόλις η Ζωή τελείωσε πήγε κοντά της

-Μάνα γιατί έκλαιγες;

-Από χαρά μάτια μου… και της χάιδεψε το μάγουλο.

-Το αγαπώ αυτό μάνα.

-Το βλέπω μάτια μου. Αλλά να βρεις και ένα καλό παιδί να παντρευτείς. Μη μείνεις έτσι σαν την Αγγέλα.

-Θα γίνει κι αυτό μάνα, μη χολοσκάς. Σ΄ αγαπάω μάνα γιατί είσαι πονετικιά και πάντα με νιώθεις. Δε μοιάζεις με τις άλλες.

-Και γω σ΄ αγαπάω μάτια μου… έτσι… δίχως λόγο.

Εκδρομή και παιχνίδι.

Να με πάλι εδώ. Πίσω στη δουλειά. Τώρα να σας πω πως ξεκουράστηκα θα σας πω ψέματα. Η αλήθεια είναι ότι χαλάρωσα αρκετά, με είδε το σπίτι μου, με είδαν και οι φίλοι μου, τους είδα και γω. Φάγαμε, ήπιαμε, αράξαμε, βολτάραμε και επιστρέψαμε.

Η ανάρτηση αυτή θα είναι διπλή. Θα είναι εκδρομή και παιχνίδι.

*****

Ας ξεκινήσουμε με την εκδρομή. Είναι ένα μέρος έξω από τις Σέρρες, προς τον Λευκώνα. Να σας πω την αλήθεια δεν ξέρω με τι σκοπό το έκαναν. Είναι μια λιμνούλα με ένα μικρό πάρκο μπροστά. Σε όσους το έχω πει κανείς δεν το ξέρει. Είναι όμως πολύ όμορφα. Παλιά θεωρούσα ότι είναι κάτι σαν υδροβιότοπος. Φιλοξενούσε πάπιες και διάφορα άλλα πουλιά. Τώρα βέβαια δεν είδα τίποτα. 

Την Κυριακή που είχε ήλιο (με δόντια) πήγαμε μια βόλτα. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, παίξαμε στην παιδική χαρά σαν παιδιά που είμαστε, φάγαμε το κρύο της αρκούδας και γυρίσαμε σπίτι μας, στην ζεστασιά και στην θαλπωρή μας.

Ιδού λοιπόν...

Πτώμα...

Είναι σε μια ταινία του ο Βέγγος και λέει:

"Εγώ Ελένη, ξέρεις πως είμαι τώρα; Εμένα τα μάτια μου κλείνουνε. Εγώ για να καταλάβεις θα ήθελα  να πέσω έτσι μπρούμυτα και να κοιμηθώ τρεις μήνες, μετά να γυρίσω ανάσκελα και να κοιμηθώ άλλους τρεις και μετά να τον πάρω κανό δυο μήνες πλαγιαστός για να συνέλθω."

Κάπως έτσι νιώθω και γω τελευταία. Κουράζομαι πολύ, νιώθω ότι δεν έχω αντοχές. Δεν ξέρω αν είναι σωματική η κούραση. Μάλλον είναι και σωματική γιατί όλα από τα χέρια μου περνάνε.

Αφού δεν έχω κουράγιο να γράψω αναρτησεις. Έχω ξεκινήσει αρκετές, σκέφτομαι πολλά και ενδιαφέροντα θέματα και από την κούραση δεν μπορώ να τα συνταιριάσω. Καμιά φορά δεν βγάζουν νόημα αυτά που γράφω και για αυτό δεν τα δημοσιεύω. Έτσι έχω μετριάσει κατά πολύ τις αναρτησεις μου. Αρκούμαι στο σχολιασμό. Όσο αντέξω ακόμα και εκεί.

Μάλλον θέλω διακοπές, ένα διάλειμμα από όλα.

Προς το παρών όμως πρέπει να ξεκουνηθώ και να πάω στη δουλειά.

Όσοι απολαμβάνετε το απογευματινό χουζούρι στο σπίτι, κάντε καφέ και δείτε καμιά ταινία.

Να μια ωραία... από την οποία δανείστηκα και στην ατάκα του Βέγγου.

Καλή εβδομάδα να έχετε.

Σας φιλώ.

Γελαστή ανηφόρα.

Η ανάρτηση που ακολουθεί είχε γραφτεί αλλιώς. Σε μια στιγμή απόγνωσης, σε μια στιγμή μελαγχολίας. Με άλλο τίτλο. Αλλά τελικά δεν θεώρησα σωστό να την δημοσιεύσω. Δεν είχε νόημα. Θα σας εξηγήσω γιατί.

Έχω ένα όνειρο... να δημιουργήσω.

Αρχικά νόμισα ότι το κατάφερα. Ξεκίνησα καλά. Ένιωθα πως δημιουργώ, ένιωθα πως έκανα κάτι. Το έβλεπα και στα μάτια των άλλων. Αυτά τα μάτια τότε ήταν όλο όρεξη. Χαμογελούσαν. Και έπαιρνα κουράγιο. Και ας κουραζόμουν, άντεχα. Η επιβράβευσή ενός μπράβο ήταν ξεκούραση για μένα. Και συνέχιζα.

Αυτός ο χειμώνας ήταν ο πιο δύσκολος της ζωής μου. Σε προσωπικό επίπεδο και σε επίπεδο σχέσεων δεν άλλαξε τίποτα. Είμαι τυχερή σε αυτό. Αλλά η δουλειά πήρε τον κατήφορο. Σε μια ταινία της η Βουγιουκλάκη έλεγε ''η χειρότερη πείνα είναι να λαχταράς να δουλέψεις, όχι μόνο για χρήματα, αλλά για να δημιουργήσεις''. Και της απαντούσε ο Παπαμιχαήλ ''αυτή την πείνα την ξέρω και γω''. Εσείς την ξέρετε, την νιώθετε ακόμα;

Σκέφτομαι ότι αυτό που τελικά προσπαθούν να μας κάνουν, είναι να γίνουμε ένας λαός χωρίς προσωπική δημιουργία και επιβράβευση. Ένας λαός που δεν θα νιώθει την χαρά της εξέλιξης, την χαρά των αγαθών από προσωπικό κόπο, την χαρά του να χτίζεις κάτι από το μηδέν και στην συνέχεια να το απολαμβάνεις, όχι μόνο ο ίδιος, αλλά και οι άλλοι. Ένας λαός νηστικός, όχι μόνο στο στομάχι, αλλά και στο μυαλό. 

Και νομίζω ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο άσχημο για έναν άνθρωπο από το να έχει χάσει την όρεξη αυτή. Όχι κατ΄ανάγκη της εργασίας ως βιοποριστικό μέσο, αλλά γενικά της δημιουργίας, της κατασκευής, της ευρεσιτεχνίας και κατ΄επέκταση μετά της ευστροφίας και της εγρήγορσης. 

Η αναδουλειά και η ανεργία δημιουργούν καταστάσεις που επηρεάζουν καθοριστικά την ψυχολογία του ατόμου. Είναι φορές που ενώ δεν έχω δουλειά, κουράζομαι περισσότερο από τις μέρες που έχει κίνηση. Η ψυχική κούραση καταπονεί απίστευτα το σώμα. Το κάνει νωχελικό, ανόρεχτο και βραδύ. Αντίθετα η κούραση του σώματος, ναι μεν κουράζει κατά κάποιο τρόπο το μυαλό, αλλά το κρατά σε εγρήγορση. 

Και έτσι λοιπόν πρέπει να κάνουμε μια ερώτηση στον εαυτό μας. Θα συνεχίσουμε να έχουμε αυτή την πείνα της δημιουργίας, ανεξαρτήτως συνθηκών ή θα παραδοθούμε στην μιζέρια, την βαρεμάρα και την στασιμότητα;