Φθινόπωρο κάτω από την Ακρόπολη.

Πριν λίγες μέρες, πριν έρθουν τα κρύα και πριν μπει για τα καλά ο χειμώνας, έκανα μια βόλτα στην γειτονιά μου. Την αγαπώ την γειτονιά μου. Είναι σαν να μην ζω σε πόλη. Σαν να βρίσκομαι στο χωριό μου. 

Δεν έχει πολυκατοικίες και άχρωμα σπίτια. Νεοκλασικά και μονοκατοικίες. Και φύση μαζί.

Εκεί κάτω από την Ακρόπολη. Μην περιμένετε κανένα Παρθενώνα. Τα απομεινάρια ενός κάστρου είναι. Ένα αρχαίο φρούριο.

Βόλτα στην πόλη. Βόλτα στο χρόνο. (μέρος β')

Μια ανάρτηση για να ξεχαστούμε λιγάκι. Να γεμίσετε νέες εικόνες και να γνωρίσετε κάποιες όμορφες γωνιές της πόλης των Σερρών,
Είχα κάνει πριν αρκετό καιρό μια ανάρτηση για τα παλιά σπίτια τις πόλης των Σερρών (Βόλτα στην πόλη. Βόλτα στο χρόνο). Επειδή ο αριθμός των παλιών κτηρίων στην πόλη είναι μεγάλος, είπα να κάνω ακόμη μια ανάρτηση για αυτό το θέμα.

Με γοητεύουν τα παλιά σπίτια. Ειδικά εδώ στις Σέρρες ακόμα περισσότερο. Γιατί βρίσκονται ανάμεσα σε άχρωμες πολυκατοικίες και γκρι στενάχωρα τσιμέντα. Στριμωγμένα και ξεχασμένα. Αγέροχα και επιβλητικά. Και να φανταστείτε ότι υπάρχουν κάτοικοι που δεν τα έχουν δει ποτέ. Επειδή οι περισσότεροι δεν κοιτούν ψιλά. Έχουν μάθει να βλέπουν μόνο χαμηλά, ούτε καν ευθεία.

Πάμε λίγο πίσω στο χρόνο. Να δούμε την ομορφιά μια άλλης εποχής. Να νιώσουμε τα χρώματα, τους ήχους, τα αρώματα.

Ακατοίκητο σπίτι επί της οδού Ακροπόλεως.

Γιάντα...

Θέλω να βρεθώ στο χωρίο. Στην παραλία. Έρημη πλέον. Έφυγαν όλοι. Να κάτσω στα τραπεζάκια. Μόνη. Να παραγγείλω ένα καφέ. Βαρύ γλυκό. Στο κλασσικό άσπρο φλιτζανάκι. Και να χαθώ στη θάλασσα. Να νιώσω την δροσιά του Οκτώβρη. Όταν δεν φυσά, ο ήλιος καίει ακόμα. Όταν το κύμα σκάει στις πέτρες, μου έρχονται στάλες στο πρόσωπο. Μπορώ να γευτώ την αλμύρα. Μπορώ να γευτώ το γαλάζιο. Μυρίζω τη θάλασσα. Μυρίζω τα ψάρια. Ακούω τα κύματα. Ακούω τον αέρα. Ακούω την ερημιά. Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Παίρνω όλη την Εύβοια μέσα μου. Όλα τα ακρογιάλια της, όλη την άμμο της, όλα τα πεύκα της, όλο το ρετσίνι της, όλες τις ελιές της. Και βγάζω όλα αυτά που ζουν μέσα μου, όλα αυτά που με βασιλεύουν. Και νιώθω για μια στιγμή ελεύθερη, για μια στιγμή σπουδαία. 

Το βλέμμα πέφτει σε οικεία πράγματα. Πράγματα που φαίνονται να είναι ριζωμένα μέσα μου πριν γεννηθώ. Λες και τα είχα κάποια φορά δικά μου. Όλα μοιάζουν να έχουν χάσει το χρώμα του καλοκαιριού. Και έχουν πάρει μια πιο ασπρόμαυρη όψη. Μα η αίσθηση του σπιτιού μένει πάντα ίδια. Αυτή η αίσθηση ότι κάπου ανήκεις, ότι κάπου μπορείς να υπολογίσεις. 

Από μακρυά ένα γνώριμο παραδοσιακό νησιώτικο μου σφραγίζει και μου επιβεβαιώνει όλα αυτά που νιώθω.

Μια ματιά στον ήλιο...

Μια ματιά στον ήλιο με ρούχα παλιά. Ρούχα ξεχασμένα σε ένα φουσκωμένο μπαούλο. Μέσα σε ναύλον σακούλες από σούπερ μάρκετ. Με την μυρωδιά της κλεισούρας και της ναφθαλίνης. Μια ματιά γρήγορη, μια ματιά κλεφτή. Όχι αποφασιστική και αυστηρή. Τέτοια ώστε να μην προλάβουν να δακρύσουν τα μάτια, να μην προλάβεις να βάλεις το χέρι σαν σκίαστρο. Και έτσι ο ήλιος δεν φτάνει τώρα στην ψυχή σου. Δεν την λούζει το φως του. Δεν την ζεσταίνουν οι αχτίδες του.

Ήτανε μια φορά που άνοιγες και ο ήλιος έλαμπε μέσα σου. Σε θαύμαζα. Με εξουσίαζες. Και δεν άφηνες τίποτα, τίποτα απολύτως να σου πάρει αυτό που σου φώτιζε τα βράδια. Είχες πάντα περίσσιο φως, περίσσια δύναμη να κρατήσεις την φωτιά αναμμένη. Και έδινες και σε μένα. Έδινες και στους άλλους. 

Έκανες τους πάντες να σε ζηλεύουν. Για αυτή την υπέροχη λάμψη των ματιών σου. Για αυτή την υπερδύναμη που νόμιζες ότι δεν θα τελειώσει ποτέ. Καθόσουν απλά εκεί και μας άκουγες. Χωρίς να μιλάς, ανέκφραστος και νωχελικός. Όχι επειδή δεν ήξερες τι να πεις. Αλλά επειδή τα ήξερες όλα. Χωρίς να τα έχεις διαβάσει, χωρίς να τα έχεις σκεφτεί. Απλά ήταν μέσα στο μυαλό σου. Τόσο σωστά και τόσο σίγουρα. Και μας άφηνες να αναλωνόμαστε, μας άφηνες να βουλιάζουμε, μέχρι να ανοίξεις το στόμα σου. Και να μας κάνεις να αναθεωρήσουμε κάθε μας λέξη, κάθε μας σκέψη. Σταματούσαμε και σ΄ αφήναμε να μας νουθετήσεις.

Ζούσες, σαν να υπήρχε γύρω σου ένα πέπλο. Ένα πέπλο που δεν το διαπερνούσε τίποτα. Ίσως για κάποιες στιγμές, για κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου, να έμπαινε λίγη συννεφιά. Όμως με μια κίνηση σου την έδιωχνες βεβιασμένα και σκληρά. Και δεν τολμούσε να ξανάρθει. Σε φοβόταν πλέον.  

Κι έτσι με έπλασες και μένα. Να ΄μαι πλάι σου όρθια. Με το κεφάλι ψιλά. Να μην έχω δάκρυα. Να μην έχω συννεφιές. Μου έδωσες την σιγουριά σου και την δύναμή σου. Που δεν είχα στάλα μέχρι τότε. Και μ΄έκανες και μένα ακλόνητη και αδιάφορη μπροστά στην θλίψη. Μα πάνω απ΄όλα μου έδωσες εσένα. Τον εαυτό σου, την υπόστασή σου. Μου έδωσες όλο σου το είναι, χωρίς δισταγμό, από την πρώτη στιγμή. Χωρίς να φοβηθείς, χωρίς να νιώσεις ότι σου παίρνω κάτι. Τόλμησες όπως δεν είχε τολμήσει κανείς ως τότε.

Έτσι προχωρούσαμε μαζί, σε κοινό δρόμο, ξέροντας την διαδρομή, γνωρίζοντας που πηγαίναμε. Μα στην πορεία ξεχάστηκες. Έχασες τον δρόμο. Άφησες την θλίψη να σε κάνει δίκη της. Που είναι η δύναμη να την διώξεις ξανά; Να γελάσεις μαζί της και να την κοροϊδέψεις. Να την λιώσεις με την αδιαφορία σου, με το φωτεινό μυαλό σου. 

Και γω μην μπορώντας να συνεχίσω την πορεία μας, σε ακολούθησα. Και έτσι βαδίζουμε πλέον σε λάθος μονοπάτι. Και δεν το βλέπεις πως χανόμαστε πιο πολύ μέσα στο δάσος. Και τα κλαδιά είναι πυκνά πλέον και ο ήλιος δυσκολεύεται να περάσει. Και κρυώνουμε. 

Να γυρίσουμε πίσω. Να πάμε πίσω στο παρελθόν. Να ζητήσεις από τους άλλους την δύναμη που έδινες απλόχερα. Να πετάξουμε τα παλιά μας ρούχα. Να διώξουμε τις κακές σκέψεις από την καρδιά μας. Να προχωρήσουμε, έχοντας στο μυαλό μας ότι η ζωή θα είναι έτσι. Να αποδεχτούμε και να παραδεχτούμε τα νέα δεδομένα, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να τα ανατρέψουμε. Να αλλάξουμε εμείς και όχι ο κόσμος.

Να βάλουμε πάλι τα γιορτινά μας και να κοιτάξουμε ξανά τον ήλιο κατάματα. 

Κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως.

ΚΟΙΛΑΔΑ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ -ΣΕΡΡΕΣ 

Φωτογράφηση: Αθανασία Δεληγιάννη

Όταν πλησιάζει Σεπτέμβρης με πιάνει κάτι. Φέτος ίσως λίγο παραπάνω. Είναι επειδή είμαι παιδί του καλοκαιριού, της ζέστης, της θάλασσας, του νησιού; Ίσως επειδή φέτος πέρασα πολύ όμορφα στις διακοπές; Είναι που μας περιμένει μια δύσκολη και αβέβαιη σεζόν; Δεν ξέρω. Αυτό  που ξέρω είναι πάντως ότι δεν θέλω να έρθει.
Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας της αρχής... κάθε αρχή και δύσκολή. Μια μεταβατική περίοδο για όλους. Μια εποχή που όλοι θα ξεκινήσουμε κάτι ή θα ψάξουμε για κάτι ή θα συνεχίσουμε αυτό που διακόψαμε. Άλλους τους βρίσκει να αρχίζουν δουλειά, άλλους να ψάχνουν για δουλειά, άλλους ζευγαρωμένους, άλλους χωρισμένους (τι πονηρό κάνατε το καλοκαίρι;;;), οι νοικοκυρές και μη έχουν γενική καθαριότητα, τα παιδιά σχολείο... ο καθένας με τον πόνο του. 

Έτσι και φέτος αρχίζουμε σιγά σιγά να ετοιμάζουμε τα χειμερινά ρούχα, κατεβάζουμε τις κουβέρτες, γιατί το βράδυ είναι πονηρός ο καιρός, πλένουμε και κανένα χαλί, κάνουμε τις δουλείες που είχαμε αναβάλει όλο το καλοκαίρι. Και ο καιρός αλλάζει και αυτός. Φυσάει το βράδυ δροσερό αεράκι, μυρίζει καμιά φορά βροχή, νυχτώνει πιο γρήγορα.
Και οι μπλόγκερ πυκνώνουν τις αναρτήσεις και τους σχολιασμούς. Ξαναβρισκόμαστε με τους ιντερνετικούς μας φίλους και εχθρούς. Θα γυρίσει και η έμπνευση και θα σταματήσω να βάζω μόνο τραγούδια.

Και οι διακοπές μένουν πίσω, για όσους πήγαν φυσικά. Μένει πίσω το νησί, που και αυτό ερημώνει σιγά σιγά. Δεν έχουμε να περιμένουμε πλέον κάτι για να ξεφύγουμε. Ίσα ίσα μας περιμένει ένας χειμώνας, που φέτος μου φαντάζει βουνό. Και το άσχημο είναι ότι κάθε Σεπτέμβρη θα προβλέπουμε ένα δύσκολο χειμώνα και το πιο εκνευριστικό είναι ότι θα γίνει σχεδόν μόνιμο.
Μα τι έχει επιτέλους αυτός ο Σεπτέμβρης και κανένας δεν τον αγαπάει; Το λέει και το άσμα...ανοίγουν τα σχολεία, αντίο τεμπελιά. Αυτό είναι μάλλον. Λέμε αντίο στην σχεδόν δικαιολογημένη τεμπελιά. Δικαιολογημένη λόγω ζέστης, λόγω άδειας, λόγω ανεργίας, λόγω ελληνικής ιδιοσυγκρασίας. 

Μμμμ... να απολαύσω τις λίγες ακόμα ζεστές μέρες, χωρίς ζακέτες, χωρίς κλειστά παπούτσια, με ανοιχτά παράθυρα, με παρέες στο μπαλκόνι ή να αρχίσω να αγχώνομαι από τώρα;
Αχ αυτός ο Σεπτέμβρης... μελαγχολικός από την φύση του.

Δεν βαριέσαι... όλοι καλά να είμαστε, δουλειά να έχουμε, να υγιαίνουμε, να αγαπιόμαστε και έτσι... κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως (που λέει και ο Φοίβος).

Καλό (λίγο ακόμα) καλοκαίρι....

Κάθε Σεπτέμβρη θα γυρνάς απ' το χωριό σου

και μόνο απ' τ' άσπρα μέρη κάτω απ' το μαγιό

θ' αναγνωρίζω το κορμάκι το δικό σου

που τους χειμώνες το κοιτάζω μόνο εγώ.

Και τι έχει ο ήλιος που δεν έχω να σου δώσω

αυτός τη νύχτα κλείνει εγώ μένω ανοιχτός

κι αν καταφέρω και το πάγο σου τον λιώσω

κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως.

Κάθε Σεπτέμβρη θα δαγκώνεις ένα μήλο

κι εγώ θα κάθομαι να βλέπω σαν Αδάμ

τον πειρασμό να σε τυλίγει σαν το φύλλο

και να μου κάνει την καρδιά μου Γης Μαδιάμ.

Και τι έχει ο ήλιος που δεν έχω να σου δώσω

αυτός τη νύχτα κλείνει εγώ μένω ανοιχτός

κι αν καταφέρω και το πάγο σου τον λιώσω

κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως.

Το Ασμήνιο της καρδιά μας.

Πρόταση για διακοπές.

Είναι ένα μικρό χωριό στην Βόρεια Εύβοια. Βρίσκετε σε απόσταση αναπνοής από το πολύβοο Πευκί. Η περιοχή είναι ιστορικής σημασίας. Εκεί έγινε η ναυμαχία του Αρτεμισίου το 480 π.Χ. ανάμεσα στους Έλληνες και στους Πέρσες. Λέγεται ότι το όνομα Ασμήνι προήλθε από το σύνθημα που έλεγαν οι Έλληνες κατά την διάρκεια της ναυμαχίας ''ας μην''.

Οι μέρες σας θα κυλήσουν ήρεμα και απλά. Χωρίς ξέφρενα ξενύχτια. Χωρίς πολυτέλειες. Για όποιον θέλει να ξεφαντώσει δεν ενδείκνυται. Γι΄αυτόν που θέλει να ξεφύγει και να απομονωθεί είναι ο ιδανικός προορισμός.

Περπατήστε στο μικρό λιμάνι. Αν θέλετε ψαρέψτε.

Καθίστε με τους φίλους σας ή το έτερον ήμισυ στην προβλήτα του και δείτε το ηλιοβασίλεμα. Ένα ηλιοβασίλεμα λιγότερο φημισμένο από άλλα, αλλά ίσως περισσότερο όμορφο.

Κάντε τις βουτιές σας στην μικρή παραλία του Άι Νικόλα. Δεν έχει ξαπλώστρες αλλά ένα καφέ θα τον πιείτε από την δίπλα καφετέρια.

Απολαύστε στον συνδυασμό του πράσινου με το γαλάζιο. Τα πεύκα να πέφτουν στην θάλασσα.

Περιπλανηθείτε στα στενά του χωριού. Μυρίστε τα λουλούδια και απολαύστε την ομορφιά και την ησυχία.

Αν κουραστείτε καθίστε στη παραλία και πάρτε ένα ουζάκι. Θα σας φέρουν και περιποιημένο μεζεδάκι. Αν πεινάτε έχει και καλό φαΐ. Μα τι άλλο; Ψαράκι φρέσκο.

Αν δεν θέλετε παραλία καθίστε στην πλατεία. Τσιπουράκι ή καφεδάκι. Και ότι τραβάει η όρεξή σας από φαγητό.

Χαλαρώστε, αφήστε τα όλα πίσω. Και αν η σκέψη σας βαραίνει για κάποιες στιγμές, πνίξτε στα άσχημα συναίσθημα στην θάλασσα και χαθείτε στο απέραντο γαλάζιο της.

Για όσους ενδιαφέρονται μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί μου

asmhnio@gmail.com

Ας γυρίσουν επιτέλους στο σπίτι τους...ΜΟΝΙΜΑ!

Διακόπτω για λίγο τις διακοπές μου λόγω της επικαιρότητας.

Καταρχήν δεν ήθελα να γράψω ούτε μια λέξη για τους Ολυμπιακούς. Δεν ασχολούμε, δεν με ενδιαφέρει. Και λόγω των διακοπών είμαι εκτός τόπου και χρόνου και δεν ξέρω τι γίνεται. Δεν έχω δει ούτε ένα πλάνο φέτος. Όχι επειδή δεν με ενδιαφέρει ο αθλητισμός, μου αρέσει να παρακολουθώ. Δεν μου αρέσει όμως να τον ξεφτιλίζουν κατ΄αυτόν τον τρόπο. Και πόσο μάλλον δε όταν μιλάμε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες την ξεφτίλα δεν την επιτρέπω. Τώρα θα μου πεις λες και με ρώτησε κανείς; Θα σας πω τι σκέφτομαι αλλά πρώτα να κάνουμε μια απαραίτητη ιστορική διαδρομή.

Ο πρώτος καταγεγραμμένος εορτασμός των Ολυμπιακών Αγώνων στην αρχαιότητα ήταν στην Ολυμπία, το 776 π.Χ. Από το 776 π.Χ. και μετά οι Αγώνες, έγιναν πιο σημαντικοί σε ολόκληρη την αρχαία Ελλάδα έως τον πέμπτο και έκτο αιώνα π.Χ. που κορυφώθηκαν, μέχρι το 393 μ.Χ. που τους απαγόρευσε ο Θεοδόσιος. Γίνονταν προς τιμή του θεού Δία. Σύμφωνα με την Ολυμπιακή Εκεχειρία σταματούσαν όλες οι πολεμικές δραστηριότητες. Οι νικητές των αγώνων θαυμάζονταν, αποκτούσαν φήμη και υστεροφημία, μνημονεύονταν σε ποιήματα και γίνονταν αγάλματα. Το έπαθλο για τους νικητές ήταν ένα στεφάνι από κλαδιά ελιάς. Το 17ο αιώνα υπήρξαν κάποιες γιορτές με το όνομα Ολυμπιακοί Αγώνες χωρίς διεθνή χαρακτήρα, για να φτάσουμε το 1896 που έχουμε την πρώτη επίσημη αναβίωση των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα.

Και αναρωτιέμαι τι σχέση μπορεί να έχουν οι σημερινοί Ολυμπιακοί με τους αρχαίους. Εννοείτε φυσικά ότι θα υπήρξε μια εξέλιξη στα τόσα χρόνια, που άλλωστε υπήρξε και κατά την αρχαιότητα. Αλλά από απόψεως σκοπού και περιεχομένου δεν ξέρω κατά πόσο πρέπει να φέρουν το όνομα ''Ολυμπιακοί Αγώνες'' και η συνέχιση της χρήσης του ονόματος, για μένα, μόνο ιεροσυλία  μπορεί να είναι. Γιατί δεν νομίζω ότι πρέπει να μπουν στο ίδιο καλάθι με τους άλλους αγώνες. Είναι κάτι μεγάλο και ιερό.

Που είναι το Ολυμπιακό ιδεώδες; Που είναι η ευγενής άμυλα μεταξύ αθλητών; Οι περισσότεροι ούτε καν γνωρίζουν την σημασία των αγώνων. Τους αντιμετωπίζουν ως μέσο απόκτησης πλούτου. Που είναι η δόξα; Που είναι το στεφάνι ελιάς; Δεν σας κρύβω ότι όταν στους Ολυμπιακούς της Αθήνας στεφάνωναν τους νικητές συγκινήθηκα. Αλλά μετά θύμωσα. Γιατί οι περισσότεροι δεν έδιναν καν σημασία. Για το μόνο που νοιάζονταν ήταν το μετάλλιο και την παχιά επιταγή του σπόνσορά τους. Για να μην πω για την λήψη των αναβολικών. Δεν συμβαίνει άλλωστε μόνο στους Ολυμπιακούς. 

Και τι σχέση έχει η σεμνή, ιερή και συγκλονιστική τελετή αφής της Ολυμπιακής φλόγας στην Ολυμπία, με το εμετικό πανηγύρι που στήνετε μετά;

Και γενικά όλη αυτή η μπίσνα μου στήνετε γύρω από τους Αγώνες. Αυτή η ανίερη οικονομική εκμετάλλευση του θεσμού. Τι σχέση έχει με το αληθινό νόημα των αγώνων;

Ας εκμεταλλευτούν τα παγκόσμια πρωταθλήματα, τα ευρωπαϊκά ή ότι άλλο θέλουν, αλλά τους Ολυμπιακούς δεν αντέχω να τους ξεζουμίζουν έτσι.

Μπορεί να φανεί πολύ εθνικιστικό, αλλά η γνώμη μου είναι ότι οι Αγώνες δεν έπρεπε να φύγουν ποτέ από την Ελλάδα. Η περιπλάνηση τους ανά τον κόσμο τους έφθειρε, τους μπαστάρδεψε. Ποιος είναι ο λόγος να φύγουν από την πατρίδα τους άλλωστε; Μόνο οικονομικούς λόγους μπορώ να δω. Κανείς δεν μπορεί να τους διοργανώσει καλύτερα από τους Έλληνες και αυτό το αποδείξαμε. Όχι μόνο από θέμα οργάνωσης, αλλά από θέμα σεβασμού του θεσμού. Έπρεπε να μείνουν εδώ και να παλέψουμε με νύχια και με δόντια να μείνουν σεμνοί και ταπεινοί. Χωρίς σπόνσορες, χωρίς χρυσές επιταγές, χωρίς Καλατράβες, σε απλά στάδια σε όλη την Ελλάδα. Μόνο με στεφάνια ελιάς, μόνο με δόξα και τιμή. Θα μου πείτε ποιος θα λάμβανε μέρος; Ποτέ τους αν δεν ήθελαν έτσι. Αν είναι να ξεφτιλίζεται κάτι τόσο, ας σταματήσει να γίνετε.

Και νευριάζω που ασχολείται όλος ο κόσμος με την κοτσάνα της Παπαχρήστου ενώ οι Άγγλοι έχουν στήσει ένα μεγάλο παιχνίδι παραγκωνισμού της Ελλάδας. Και ΄μεις καθόμαστε και κοιτάμε σαν χάνοι. Και όχι μόνο με την δήλωση του Ρογκ, αλλά και με άλλα παρατράγουδα που έγιναν και θα συνεχίσουν να γίνονται και στους επόμενους αγώνες αν δεν κουνηθούμε επιτέλους. Γιατί βασικά δεν έχουμε καταλάβει, ότι τελικά μας πέφτει λόγος. Μας ανήκουν.

Άντε καλή συνέχεια σε όλους στις διακοπές και καλά κουράγια σε αυτούς που δουλεύουν.
Ααα... και καλό μήνα!

Φιλιά.

Πίσω απ΄τον βράχο.

Με ένα απαλό τραγούδι, με μια θάλασσα καθρέφτη, με τις πέτρες να τις αγκαλιάζει το κύμα, με τα χρώματα να εναλλάσσονται ζεστά και ήρεμα, προσπαθώ με ένα πορτοκαλί στυλό και ένα μικρό μπλοκάκι να χωρέσω σε μερικές γραμμές, όλο το μπλε της θάλασσας και όλο το γαλάζιο  του ουρανού. Να αφήσω το μυαλό μου να χυθεί στο χαρτί, να σωθεί από τις σκέψεις, να εκτονωθεί η ψυχή μου.

Νιώθω την έλλειψη τόσο μέσα μου, την πείνα των λέξεων να μου τρυπούν το στομάχι. Κάτι που δεν περίμενα, που ήρθε απότομα. Και ούτε η άμμος η ζεστή μπορεί να το κάψει. Ούτε ο αφρός της θάλασσας μπορεί να το πνίξει. Με κυριεύει ολόψυχα και βαθιά. Με τρώει κρυφά και γλυκά. Και δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να το καταλαγιάσει, παρά μόνο η προσμονή της επαφής που θα σώσει το μυαλό από την περιπλάνηση.

Και ο ήλιος πέφτει γλυκά και μεθοδικά. Ο ήχος του κύματος σε φέρνει κοντά μου. Στις ελιές στριμώχνεται η μορφή σου. Και σε εκείνη την μικρή εκκλησία, κάτω από τα πεύκα, ο άλλος σου εαυτός ξεπροβάλει, ξεκούραστος και νωχελικός. Όπως παλιά αδιάφορος μπροστά στον πόνο. Και παρακαλώ η στιγμή να κρατήσει για πάντα, να είναι άπειρη όπως τα βότσαλα αυτής της παραλίας.

Και κάπου ανάμεσα και γω, προσπαθώ να ορίσω τα θέλω μου. Να τρομάζω μπροστά στην έλλειψη και στην παρουσία. Και ας ξέρω καλά, ότι η παρουσία προϋποθέτει την έλλειψη. Γιατί για να έχεις κάτι, πρέπει να χάσεις κάτι άλλο. Δεν μπορείς να έχεις δύο ίδια μαζί ολοκληρωτικά. Και έτσι κουράζω την σκέψη, ξεκουράζοντας το σώμα. Και αυτή η ερημιά τόσο αταίριαχτη με το είναι μου. Θέλει να μου δώσει την λύση, να την κοιτάξω στα μάτια. Εκεί μπλεγμένη στα έρημα πεύκα, στον έρημο δρόμο, στον έρημο παράδεισο πίσω από τον βράχο. Κολυμπώντας να φτάσεις στο ανεκπλήρωτο, στην απόλυτη ευτυχία.

Μα τολμάς να σκαρφαλώσεις τον βράχο; 

Να ματώσεις τα πόδια σου, να γδάρεις τα χέρια σου; 

Να κολυμπήσεις στα μαύρο φύκια; 

Να πιεις θαλασσινό νερό;

Τολμάς να γραπωθείς από τις ρίζες των δέντρων, να σε ρίξει το ρεύμα στα βράχια;

Και μετά να ζήσεις με τις πληγές στο σώμα;

Τόλμα...

σ.σ. Οι φωτογραφίες είναι δικές μου, από την παραλία Κουτσούμπρι στο Αγριοβότανο Εύβοιας. Εκεί υπάρχει ο βράχος που βλέπετε στην πέμπτη φωτογραφία. Ήθελα να δω τι κρύβεται από πίσω. Σκαρφάλωσα στον βράχο, πόνεσαν λίγο τα πόδια μου, αλλά αυτό που αντίκρισα με αποζημίωσε. Είναι ο κόλπος της έκτης φωτογραφίας. Τόσο κοντά στην παραλία, αλλά και καλά κρυμμένος. Δεν μπορείς να τον δεις αν δεν σκαρφαλώσεις ή κολυμπήσεις γύρω από τον βράχο, αλλά είναι τόσο κοντά σου όμως.

Αυτή η θέα με ανέπνευσε να γράψω το παραπάνω κείμενο. Αυτός ο μικρός παράδεισος που όλοι έχουμε δίπλα μας, απλά πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας να τον δούμε. Και δεν είναι άλλος, παρά οι άνθρωποι που αγαπάμε και μας αγαπούν.

Να μου περνάτε καλά και να μου ξεκουράζεστε.

Lost in the sun.

Μια μικρή γεύση από διακοπές... δεν επέστρεψα ακόμα.

Αφήνω στην άκρη της όχθης, τις σκέψεις να κρύβονται πίσω από τις ψάθινες ομπρέλες. Το γαλάζιο με τυλίγει γλυκά και χωρίς να με ρωτά. Δεν μου αφήνει περιθώρια λάθος σκέψεων και κακών αισθημάτων.

Με μια μουσική να πλανάτε γύρω από τα δέντρα της παραλίας, μαζί με την μυρωδιά του φρέσκου χταποδιού και την γεύση του καφέ στο στόμα.

Οι ρίζες των πεύκων βουτούν στην αλμύρα, νιώθουν το καλοκαίρι και το ρετσίνι να ρέει άφθονο και άσκοπο.

Και οι κυματοθραύστες στέκουν εκεί, φιλοξενώντας ζευγάρια γλάρων, απορροφώντας την μανία των κυμάτων.

Στριμώχνονται στην τσάντα μου όλα αυτά που ήθελα να έρθουν μαζί μου. Αλλά μερικά ήρθαν άθελά μου, χωρίς να με ρωτήσουν και βασανίζουν για λίγες στιγμές το νου μου. Αλλά η αίσθηση της ελευθερίας απαλύνει κάθε βάρος.

Και αυτά που έμειναν πίσω μου λείπουν. Αυτή η νόστιμή γεύση της έλλειψης και η λαχτάρα της επαναφορά τους.

Όλα φεύγουν και έρχονται αρμονικά, συνυπάρχουν μαρτυρικά. Το πριν, το τώρα, το μετά. Αυτό που έχουμε, αυτό που είχαμε, αυτό θα αποκτήσουμε. Όλα με κυριεύουν μέχρι το κόκαλο, όλα με αλλάζουν, όλα μου λείπουν και ας είναι κοντά μου. Κάπου εκεί κρυμμένο καλά, μα τόσο φανερά και σωστά, εκείνο το πονηρό και παιχνιδιάρικο ΄΄Μ’ αγαπάς;΄΄

Και έτσι ακούγοντας το lost in the night, ο ήλιος με καίει και γω χάνομαι στις ικτίδες του.

Μες το βυθό θα προσέχουν οι ιππόκαμποι να μη χαθείς. Εις το επανιδείν.

Απόγευμα στο χωριό.

Θυμάμαι τα καλοκαίρια στο χωριό. Ανυπομονούσαμε να τελειώσουν τα σχολεία. Να μας φύγει αυτό το βάρος. Για να ξεχυθούμε στην παραλία.

Θυμάμαι το πρώτο πράγμα που κάναμε με τον αδελφό μου το πρωί όταν ξυπνούσαμε ήταν να φορέσουμε τα μαγιό μας. Και περνούσαμε όλο το πρωί στην παραλία. Μέχρι να έρθει ο μπαμπάς να μας μαζέψει επιτέλους, για να φάμε το μεσημέρι.

Περιμέναμε τους φίλους μας από την Αθήνα να έρθουν. Είχαμε τόσα να πούμε. Θυμάμαι τις απογευματινές μας βόλτες, τα σουβλάκια στο χέρι, τα ψημένα καλαμπόκια, τα παγωτά που μετρούσαμε. Θυμάμαι τις παρέες στην αλάνα δίπλα στο σπίτι. Μας έπαιρνε το βράδυ, ξεχνιόμασταν στο παιχνίδι και στα χάχανα.

Μετά ήρθε η εφηβεία. Μεγαλώσαμε. Οι βόλτες έγιναν βραδινές. Θυμάμαι τη μαμά να μας περιμένει με το ρολόι. Το θερινό σινεμά, που πλέον δεν λειτουργεί. Τους πρώτους καφέδες, τις πρώτες μας μπύρες. Και τα πρώτα μας μεθύσια. Κάπως έτσι ήρθαν και οι πρώτοι καλοκαιρινοί έρωτες. Που έφευγαν το Σεπτέμβρη και γυρνούσαν την επόμενη χρονιά αλλαγμένοι και διαφορετικοί.

Μετά φύγαμε φοιτητές και ερχόμασταν με λιγότερη όρεξη για τις καλοκαιρινές διακοπές. Πως από εκεί που μένεις μόνος, ξαφνικά θα πρέπει ξανά να ζήσεις με τους γονείς; Θυμάμαι τα ξενύχτια, τα τηλέφωνα στους φίλους από την σχολή, τις σκέψεις σε κάποιον έρωτα που έμενε πίσω. Την ανυπομονησία για τον χειμώνα που θα ερχόταν, τις φοιτητικές τρέλες που εξιστορούσαμε ο ένας τον άλλον.

Και μετά όλα άλλαξαν. Αρχίσαμε να δουλεύουμε, οι σχέσεις γίνανε πιο περίπλοκες, οι φίλοι λιγόστεψαν. Δεν μπορούσαμε πλέον να πηγαίνουμε στο χωριό παρά μόνο λίγες μέρες. Οι καλοκαιρινοί φίλοι δεν ξαναήρθαν, χάσαμε επαφές. Οι ευθύνες μεγάλωσαν και μας βαραίνουν ώρες ώρες. Έχει βέβαια την γοητεία του και αυτό. Πιο συνειδητοποιημένοι στις επιλογές, πιο κοντά στους γονείς πλέον, πιο σίγουροι, πιο σταθεροί.

Το χωριό όμως παρέμεινε μια διέξοδος, ένα καταφύγιο ξενοιασιάς, σαν ένα διακόπτη που σβήνει, έστω για προσωρινά, τις κακές σκέψεις. Ένα καλάθι όμορφων αναμνήσεων που μας κάνει να νιώθουμε γεμάτοι. Ένα βάλσαμο για την κούραση που κουβαλάμε όλοι.

Σας αποχαιρετώ, θα λείψω για αρκετές μέρες. Εκεί δεν θα έχω ίντερνετ. Πάω να γεμίσω καινούργιες αναμνήσεις, καινούργιες εικόνες για να σας τις προσφέρω απλόχερα. Να καθαρίσει το μυαλό και να χαλαρώσει η ψυχή. Να απολαύσω το ηλιοβασίλεμα, που φαίνεται στο φόντο του μπλογκ μου.

Εις το επανιδείν.

Το καλοκαίρι θα ρθει και θα πάρει κι εσένα μαζί

Στην ομορφιά του θα γίνεις χαζούλα όπως ήσουν μικρή

Θα μας γυρίζεις την πλάτη σου ανοίγοντας το παρεό

Να σε κοιτάξει ο ήλιος Να σε κοιτάξει ο ήλιος

Θα σαι για λίγο το αίνιγμα που δεν θα λύσει κανείς

Θα σε φυλάει από γύρω στρατός σπαστικοί συγγενείς

Θα μισανοίγεις τα πόδια σου και θα τα κλείνεις ξανά

Κάνοντας πως δε ξέρεις - Κάνοντας πως δε ξέρεις

Κι ύστερα πάλι χειμώνας και χρήμα που μονολογεί

Κι ύστερα πάλι βραδιές με κινέζικο και κομεντί

Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη

Και ύστερα πιο δυνατά η μουσική

Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη

Και ύστερα πιο χαμηλά η μουσική

Το καλοκαίρι θα ρθει και στη θάλασσα θα επιστραφείς

Μες το βυθό θα προσέχουν οι ιππόκαμποι να μη χαθείς

Κι όταν θα βγάζεις για λίγο σε μια σου βουτιά το μαγιό

Θα σαι στον κόσμο η μόνη - Θα σαι στον κόσμο η μόνη

Θα σαι για λίγο ο έρωτας που δε ζήσει κανείς

Θα σαι το σώμα σου μόνο κι αυτό θα το ξέρουμε εμείς

Που μας γυρίζεις την πλάτη σου πάντα την ίδια στιγμή

Που βασιλεύει ο ήλιος - Που βασιλεύει ο ήλιος

Κι έρχεται πάλι χειμώνας και χρήμα που μονολογεί

Κι έρχονται πάλι βραδιές με κινέζικο και κομεντί

Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη

Και ύστερα πιο δυνατά η μουσική

Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη

Και ύστερα πιο χαμηλά η μουσική 

Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη

Και ύστερα πιο δυνατά η μουσική

Μια πετούνια στο μπαλκόνι.

Για του λόγου το αληθές.

Στο μπαλκόνι μου φέτος φύτεψα μια βιολέτα. Της έβαλα ωραία μεγάλη γλάστρα, καλό χώμα, της ρίχνω λίπασμα όταν πρέπει και είναι χαρούμενη και ευτυχισμένη. Πριν μια εβδομάδα όμως είδα να έχει φυτρώσει δίπλα της μια πετούνια. Έτσι από το πουθενά. Χωρίς να έχω ρίξει σπόρο. Και μεγαλώνει τόσο γρήγορα, που έχει αρχίσει να επιβάλετε στην βιολέτα. 

Υπάρχουν άνθρωποι όπως η βιολέτα, που μεγαλώνουν σε ένα όμορφο και άνετο περιβάλλον, απολαμβάνουν τα πάντα και υπάρχουν άνθρωποι όπως η πετούνια που παλεύουν μόνοι τους, χωρίς βοήθεια και καταφέρνουν να θεριεύουν και να ξεπερνούν τους άλλους, που η ζωή φαινομενικά τους τα έδωσε όλα απλόχερα. Ο μίσχος και οι ρίζες τους είναι πιο σκληρές και πιο ανθεκτικές. Αντέχουν στα δύσκολα, αντέχουν στις κατραπακιές.

Πέρσι είχε πάλι φυτρώσει μαζί με ένα γιασεμί ένας πανσές. Στεκόταν εκεί στην άκρη της γλάστρας και μου φαινόταν ότι περιορίζεται. Τον έβγαλα προσεκτικά και τον έβαλα σε μια άλλη, μόνο του. Σε λίγες μέρες μαράθηκε. Οι άνθρωποι που παλεύουν και εξελίσσονται μόνοι τους, δεν μπορούν ένα πράγμα να τους στερήσεις, την ελευθερία να το κάνουν όπως θέλουν αυτοί. Χωρίς περιορισμούς και πρέπει, όπου θέλουν και όπως θέλουν.
Εμείς όμως οι άνθρωποι που μεγαλώνουμε σαν πανσέδες και σαν πετούνιες, πρέπει πληρώσουμε ένα τίμημα. Το τίμημα του περιθωρίου. Που τις περισσότερες φορές είναι γοητευτικό, άλλα μερικές φορές δεν αντέχεται. Και όχι τόσο από μας, αλλά περισσότερ από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Που δεν μπορούν να ανεχθούν την διαφορετικότητά μας και προσπαθούν μανιωδώς να μας βάλουν σε άλλη γλάστρα. Γιατί δεν μπορούν να καταπιούν ότι ξεφυτρώσαμε μόνοι μας, μόνοι μας θεργιέψαμε και μόνοι μας αναπτυχθήκαμε. Αλλά και μόνοι μας θα πορευθούμε, χωρίς βοήθεια.
Θα την αφήσω φέτος την πετούνια, δεν θα την αλλάξω γλάστρα. Να δω που μπορεί να φτάσει. Θα την αφήσω μόνη της να ανθήσει όπως θέλει. Θα την αφήσω εκεί, να μου θυμίζει εμένα. Που θα παλεύω και  θα εξελίσσομαι όπως  μου αρέσει. Και δεν με νοιάζει αν μαραθώ. Τουλάχιστον θα μαραθώ από δικές μου επιλογές και όχι επειδή το θελαν οι άλλοι. Εδώ θα μείνω στην δικιά μου γωνιά και θα μπαίνω στο μάτι αυτών που θέλουν να με αλλάξουν και δεν μπορούν. Και ας το φάω το κεφάλι μου.

Τζάμπα Μάγκες.

Λαμβάνοντας ως αφορμή την ανάρτηση του φίλου Οικοδόμου και τα σχόλια της αγαπητής Σοφίας θέλω να κάνω μερικες επισημάνσεις περί ανωνυμίας των μπλογκ, ξεκαθαρίζοντας και κάποια πράγματα για μένα. 

Καταρχήν να πω ότι το μπλογκ μου δεν είναι ανώνυμο και ουδέποτε σκοπός του ήταν και θα είναι η ανωνυμία. Δεν έκρυψα ποτέ και από κανέναν ότι διατηρώ το ιστολόγιο αυτό. Όποιοι με διαβάζουν συχνά, και δεν είναι φίλοι μου, ξέρουν από που κατάγομαι και που μένω και το ότι δεν ξέρετε προσωπικά μου στοιχεία οφείλετε απλά στο γεγονός ότι δεν είμαστε γνωστοί και σε καμία περίπτωση επειδή θέλω να τα κρύψω.

Τώρα όσον αφορά την άρση της ανωνυμίας, εμένα προσωπικά δεν θα με επηρέαζε καθόλου, από την άποψη ότι δεν έχω να κρύψω ή να φοβηθώ κάτι. Δεν βλέπω κανένα λόγο να μην θέλω αν υπάρχει το όνομά πίσω από το μπλογκ και ούτε θεωρώ ότι αυτό μου στερεί κάποιο δικαίωμα ή περιορίζει κάποια ελευθερία μου. Ποια ελευθερία; Της ανωνυμίας; Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι θα την διεκδικήσω κιόλας (την επωνυμία μου). Ας πούμε δεν δεχόμαστε ένα κείμενο σε μια εφημερίδα που είναι ανυπόγραφο, αλλά δεχόμαστε τις χιλιάδες ανώνυμες αναρτήσεις και θέλουμε να παλέψουμε για την διατήρηση αυτού. 

Αυτό που πρέπει να μας απασχολεί είναι η παρέμβαση στο τι γράφουμε. Αυτό είναι περιορισμός. Το να σου επιβάλει κάποιος το τι να γράψεις ή το τι να μην γράψεις. Άλλα αυτό δεν έχει καμία σχέση με αν είσαι επώνυμος ή ανώνυμος.

Και αν αυτή η ανωνυμία βολεύει μερικούς να στήνουν μπλογκς ώστε να μπορούν να χειραγωγούν ή να δημιουργούν κατευθυνόμενες καταστάσεις, τότε είναι  μεγαλύτερη ανάγκη να μην υπάρχει. Άρα ο καθένας παίρνει τα ρίσκα του για το με ποιον θα επικοινωνήσει και ποιον θα αποδεχτεί. Και από την στιγμή που είμαστε όλοι ανώνυμοι αυτό το ρίσκο γίνεται μεγαλύτερο. Και στην ουσία τι είδους επικοινωνία είναι αυτή, όταν  δεν είσαι σε θέση να γνωρίζεις κάποια πράγματα για τον άλλον; Προφανώς επιφανειακή.

Εδώ να πω ότι η άρση της ανωνυμίας, φυσικά δεν γίνεται από την πολιτεία για την επίτευξη της καλύτερης επικοινωνίας μεταξύ μας αλλά για την απόδοση τυχών ποινικών ευθυνών αν υπάρχουν. Θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να κοντρολάρουν ένα σύστημα που έχει αρπάξει μέσα από τα χέρια των ΜΜΕ την ενημέρωση και κατ΄επέκταση ένα μεγάλο μέρος των εσόδων της.

Με λίγα λόγια, αν βάλουμε στην άκρη το κομμάτι των ποινικών ευθυνών και το πως θα αποδοθούν ή αν πρέπει ή όχι να αρθεί η ανωνυμία, θέλω να σας ρωτήσω, αν κάτω από τα κείμενά μας υπήρχε το πραγματικό μας όνομα, η πραγματική μας ιδιότητα,
θα γράφαμε αλλιώς;
Θα φοβόμασταν περισσότερο να εναντιωθούμε σε κάτι;
Θα στρογγυλεύαμε τις απόψεις μας; 

Γιατί αν ναι, ε τότε τζάμπα μάγκες ήμαστε.

Απέραντο γαλάζιο.

Απέραντο γαλάζιο, για να απαλύνει την απέραντη θλίψη ή να διογκώνει την απέραντη χαρά.

Είμαστε προνομιούχοι σε αυτή την χώρα που μπορούμε να έχουμε μια τέτοια διέξοδο.

Όταν είσαι λυπημένος κοιτάς τα γαλάζια νερά και σου παίρνουν λίγο από το βάρος.

Είσαι χαρούμενος, μοιράζεσαι την χαρά με την απεραντοσύνη.

Και η φιλία, γίνεται πιο ουσιαστική μπροστά σε μια φωτιά δίπλα στην θάλασσα.
Και το φαγητό πιο νόστιμο με τα βότσαλα κάτω από τα πόδια.
Και ο καφές πιο αφυπνιστικός και απολαυστικός με τον δροσερό αεράκι να σου χαϊδεύει το πρόσωπο.
Ακόμα και ο έρωτας  γίνεται πιο βασανιστικός και πιο δυνατός όταν τον μπλέκεις με την αλμύρα.

Εύχομαι σε όλους να έχουμε ένα καλοκαίρι καλύτερο από το προηγούμενο και χειρότερο από το επόμενο.

Εύβοια

Σαμοθράκη

Μάνη

Εύβοια

Μάνη

Εύβοια

οι φωτογραφίες και το βίντεο είναι δικά μου. 

Σιωπή.

Αυτές τις μέρες δεν έχω έμπνευση. Δεν μου ΄χετε να γράψω κάτι. 

Είναι φορές βρε παιδάκι μου, είναι τόσες οι σκέψεις που δεν χωράνε στο μυαλό και δεν ξέρεις τι να πρωτογράψεις. Άλλες φορές πάλι, όσο και να το στύψεις το ρημαδιασμένο δεν βγάζει τίποτα. Απορώ καμιά φορά με τους σεναριογράφους των καθημερινών σήριαλ. Πως μπορούν κάθε μέρα να γράφουν. Θα μου πεις, τι γράφουν... τα ίδια και τα ίδια. 

Έτσι λοιπόν αν είναι να γράφω τα ίδια και τα ίδια, καλύτερα να σιωπήσω. 

Θα πάω να νοικιάσω το Οκτώμισι  του Φελίνι να παρηγορηθώ λιγάκι με τον Μαστρογιάννη. Και αυτού του καψερού τίποτα δεν του κατέβαινε.

Μέχρι να μου έρθει επιφοίτηση θα τα λέμε μέσω σχολίων.

Hasta la vista, baby

Ναδίρ χωρίς Ζενίθ.

Ανησυχία. Σκόρπιες σκέψεις. Δεν θα έχουν συνοχή, να με συμπαθάς. Χωρίς παύση, ένα ντελίριο απλά. Δεν μπαίνουν σε τάξη όσο και αν τις σπρώχνω. Ανθρωπότητα στο ναδίρ της ανθρωπιάς. Στο ζενίθ της ντεκαντάνς. Διεφθαρμένε συνάνθρωπε έχω να σου πω πολλα.

Θάνατος στους λαθρομετανάστες, μια πιθαμή από μένα και να καούν όλοι τους. Μου χαλάν την αισθητική. Δεν είναι και τόσο σικ για την πόλη, δεν ταιριάζουν με τα ρούχα μου. Και τους ανθρώπους που σκοτώνουν; Με κάθε λαθρομετανάστη θα πάρουμε και ένα δικό μας πίσω...τα ΄παμε και τα τα συμφωνήσαμε. Ποιος; Οι Έλληνες...που δεν πρέπει να μιλάνε για μετανάστευση...και αυτό το αλτσχάιμερ να μην θεραπεύεται με τίποτα; Με συγχωρείτε μαντάμ...αλλά δεν ήξερα τι ψήφησα. Αυτή την φορά θα το κάνω καλά, τώρα ξέρω....ξεράδια.

Κόμμα παιδόφιλων;;;; Ουάου, ε αυτός είναι πολιτισμός. Να κάνουμε και μεις ένα βρε παιδιά...έτσι μαζί με τους νεοναζίστες, πακετάκι. Ωχ να σας πω κάτι...μουσαντένια είδηση. Για να ξεχαστούμε λιγάκι από τους σκινχέντ και να πούμε υπάρχουν και χειρότερα.

Καλέ θεούλη μαζί με τον άρτον ημών τον επιούσιον στείλε μας και μια ωραία χουντίτσα, γιατί ξέρεις, με την δημοκρατία δεν τα πάμε και τόσο καλά και μόνο με χούντα θα στρώσει το παΐδι μας. Εκ μέρος πολλών Ελλήνων σου μιλώ, που έχουν αυτήν την πάθηση που είπα παραπάνω, που ξεχνάς. Γιατί για να έρθει ευτυχία σε αυτόν τον τόπο δεν μπορεί να έρθει με συνεννόηση και ομόνοια, έτσι λένε. Και έναν κύριο Παπαδόπουλο, πολύ τον αναφέρουν. Δεν τον κατέχω...ευεργέτης;

Και μετά είναι και αυτή η αριστερά που θέλει να γκρεμίσει τόσα χρόνια γλείψιμο. Τόσα χρόνια προσκύνημα να πάει χαμένο; Κρίμα τα παιδιά, τόσο κόπο. Άθεοι παλιοαριστεροί.

Παρακαλώ πολύ οι σωστοί ορθόδοξοι χριστιανοί δεν πρέπει να ψηφίζουν τους παλιοκομουνιστάς. Για την σωτηρία της ψυχής σας βρε παιδιά. Ευτυχώς που μας το είπατε...να ανάψω μια λαμπάδα. Ίσα με το μπόι μου...1.70 είμαι, φτάνει; Να αφήσω και κάτι τις...για την αποπεράτωση του ναού...από πεντάευρω και πάνω περικαλώ.

Καλά γιατί το άλλο...ο Τσίπρας υπό την επήρεια ναρκωτικών. Καλά τον είχα κόψει εγώ από την αρχή. Για να το βάλω στο προφίλ μου, ωραία θα δείχνει.

Ωχ να σου πω...αν βγούμε από την Ευρώπη τέρμα πια το βερεσέ. Και θα πεινάσουμε όλοι. Αλλά έχω την λύση...για να μην βγούμε από την Ευρώπη και πεινάσουμε το μόνο που θα πρέπει να κάνουμε είναι να πεινάσουμε. Ναι τόσο απλά...Και πως θα στηριχτούμε στα πόδια μας μετά; Χωρίς Ευρώπη. Και πως θα παίρνουμε αυτοκίνητα μετά από την Γερμανία. Ένα σκασμό λεφτά θα κάνουν. Χωρίς Lidl, χωρίς σαλάμια...τρομερό!!! Πως θα βάλω το Μινέρβα ξανά, όταν έχω συνηθίσει στο DG. Και ξανά στην δραχμή; Ευτυχώς εδώ που τα λέμε γιατί μου είχε μείνει ένα ξεχασμένο πεντοχίλιαρο και ακόμα το κλαίω. Καλά τόση ώρα για ποια Ευρώπη λες ρε...αυτή που την πήδηξε ο Δίας και μετά την φόρτωσε στο Αστερίων μαζί με τρία μούλικα; Γιατί έχω και μια θεία στα Σούρμενα, μην μπερδευτούμε.

Να σου πω και κάτι ευχάριστο. Θα πάω μια εκδρομή μέχρι τα Σκόπια, λίγο να ξεσκάσουμε βρε αδερφέ...Έλα ρε συ μη βαράς, δικιά μας είναι η Μακεδονία...κάτι κολλητούς θα πάω να δω, μην τρελαίνεσαι. Αχ μην με λες ανθέλληνα...δεν είναι οι φίλοι μου εκεί Σκοπιανοί, Έλληνες είναι. Καλά, καλά ένας είναι, δεν θα του ξαναμιλήσω, στο υπόσχομαι. Και όπως ξέρεις κρατώ τις υποσχέσεις μου...εκείνον τον Τούρκο από την Τένεδο που σου έλεγα...τον διέγραψα από το facebook. Αμέ. Μόνο στο msn τον έχω...πειράζει;

Και ύστερα κάθεσαι και μου λες για την Ιθάκη...με τόσα χρόνια στην Μύκονο που να βρεις τον δρόμο για την Ιθάκη. Καλά ας φτάσουμε ως τον Πειραιά και μετά πέρνεις μια ωραία πετρά την δένεις στο λαιμό και βουτάς. Δεν την έδεσες καλά όμως. Και κει γκαντέμης θα σταθείς, δεν σε θέλει ο Άγιος Πέδρο.

Και αυτό το ρημάδι το κακό πότε επιτέλους θα νικηθεί; Πότε θα έρθει το τέλος; Μην μας τα αλλάξεις κυρ-Νικο τελευταία στιγμή...έχουμε κάνει κράτηση.

Ωχ πολλά διλήμματα συνάνθρωπε και το μυαλό μου κουδούνι. Απ΄την Κική και την Κοκό ποια να διαλέξω. Ευρώπη ή Μινέρβα, Τούρκος ή Σκοπιανός, ναρκομανής ή σχιζοφρενής, ορθόδοξος ή κομμουνιστής, ευρώ ή δραχμή, ελευθερία ή θάνατος, Βίσση ή Βανδή. Και αν διαλέξω τι θα αλλάξει; Τόσο που έχουμε χωθεί στην λάσπη όλα ίδια φαντάζουν....ωχ βαρέθηκα...διαλέγω ΖΩΗ.

Βαρέθηκα τη μίζερη μου φύση

κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει

κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει

αναμφιβόλως

δε με χωράει ο τόπος ρε παιδιά.

Βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια,

τα δάκρυα να κάνω μπιχλιμπίδια,

τα λόγια, μοναχά, μας απομείναν κι οι θεωρίες

στην πράξη μας χαλάνε οι θεσμοί.

Βαρέθηκα να λέω πως θα αλλάξει

το σύστημα μας έχει επιτάξει

απόκληρα απομείναμε πουλάκια

κυνηγημένα

με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά

Απόκληρα απομείναμε πουλάκια

με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά

Βαρέθηκα κι αυτό το μονοπάτι

ακόμα και σαν βρω κάνα κομμάτι

πώς είναι δυνατό να μαστουριάζεις

εξήγησέ μου

άμα σου περιφράξαν την καρδιά.

Για πες μου ,πως μπορείς και μαστουριάζεις

άμα σου περιφράξαν την καρδιά.

Συνέχεια μου έρχεσαι από πίσω

δεν έχω πια το σάλιο να σε φτύσω

πως γίνεται στον ένα παλαβιάρη

εξήγησέ μου

κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν.

Πως γίνεται στον κάθε παλαβιάρη

κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν.

Το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι.

Che fece .... il gran rifiuto

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μιά μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τό 'χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ' όχι -το σωστό- εις όλην την ζωή του.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Και πιο πονάει πιο πολύ, δεν μπορείς να υπολογίσεις. Κάποιο από τα δύο θα πονέσει μια στιγμή και κάποιο για πάντα. Αλλά πως να διαλέξεις; Πως ξέρεις το σωστό, για να το υποστηρίξεις;
Κι έτσι θα ζούμε μια ζωή, μπροστά σε ένα δίλημμα. Γιατί αυτή είναι η φύση μας...η ευχή και η κατάρα μας. Η ευχή της επιλογής και η κατάρα του αποτελέσματος. Έτσι θα πορεύεται ο κόσμος. Το ένα δίλημμα μετά το άλλο. Η μια απόφαση μετά την άλλη. Θα απολαμβάνει ή θα υπόκειται στις συνέπειες. Μια νομοτέλεια τρομακτική. Που δεν εξαιρεί κανένα.

Κι αυτό που φθείρει πιο πολύ, δεν είναι η επιλογή. Είναι η αναβολή της. Που μπορεί να γαληνεύει για μερικές στιγμές το νου αλλά φέρνει πιο κοντά τον μεγαλύτερο φόβο. Το να μην βρεις το κουράγιο να πεις ούτε το Ναι ούτε το Όχι. Και να σπαταλήσεις την ζωή σου χωρίς να ανοίξεις ούτε ένα παράθυρο.

Τα παράθυρα

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάµαρες, που περνώ

μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ

για νά βρω τα παράθυρα. –Όταν ανοίξει  

ένα παράθυρο θα 'ναι παρηγοριά–. 

Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν µπορώ

να τά βρω. Και καλλίτερα ίσως να µην τά βρω. 

Ίσως το φως θά 'ναι µια νέα τυραννία. 

Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγµατα θα δείξει. 

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Και ας ξέρεις καλά, ότι με τα Ναι προχωράει η ζωή.

Παίρνοντας τα βουνά.

''Εγώ δεν έχω τίποτα, είμαι σαν τα πουρνάρια.
Μητέρα έχω εγώ τη γη κι αδέλφια μου τα δέντρα.
Ο πιο μικρούλης μου αδερφός είναι το χαμομήλι,
κι ο πρώτος κι ο καλύτερος το μαύρο κυπαρίσσι.
Μου είπε άμα κουραστείς έλα κοντά σε μένα,
να ξαπλωθείς στον ίσκιο μου και γω να στέκω ολόρθος,
να σου φυλάω τον ύπνο σου και να σε παραστέκω.''

Καμιά φορά σκέφτομαι πόσο τυχερή μέσα στην τρέλα της ήταν η Αστέρω. Και πόσο άτυχοι καμιά φορά μοιάζουμε εμείς μέσα στην λογική μας. Εκεί στα βουνά καταλαβαίνεις πόσο μάταια και φθαρτά είναι όλα αυτά που ζούμε. Τόση πολύ κατανάλωση ενέργειας και φαιάς ουσίας, τόση προσπάθεια, τόση υπερανάλυση...και φτάνει μια ανάβαση στο βουνό να απομυθοποιήσει όλα αυτά που χτίζεις τόσο καιρό, να ισοπεδώσει όλες τις ανθρώπινες διαφορές και να διαλύσει τις μαύρες σκέψεις.

Γιατί η φύση δεν σε ρωτά. Συνεχίζει να ανθίζει, να μοσχοβολά, να ημερεύει, να αγριεύει και να μην δίνει την παραμικρή σημασία στο φτιαχτό κόσμο των ανθρώπων.

Ανάβαση με ποδήλατο του όρους Βροντούς - δάσος Λαϊλιά.