Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Γιάντα...


Θέλω να βρεθώ στο χωρίο. Στην παραλία. Έρημη πλέον. Έφυγαν όλοι. Να κάτσω στα τραπεζάκια. Μόνη. Να παραγγείλω ένα καφέ. Βαρύ γλυκό. Στο κλασσικό άσπρο φλιτζανάκι. Και να χαθώ στη θάλασσα. Να νιώσω την δροσιά του Οκτώβρη. Όταν δεν φυσά, ο ήλιος καίει ακόμα. Όταν το κύμα σκάει στις πέτρες, μου έρχονται στάλες στο πρόσωπο. Μπορώ να γευτώ την αλμύρα. Μπορώ να γευτώ το γαλάζιο. Μυρίζω τη θάλασσα. Μυρίζω τα ψάρια. Ακούω τα κύματα. Ακούω τον αέρα. Ακούω την ερημιά. Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Παίρνω όλη την Εύβοια μέσα μου. Όλα τα ακρογιάλια της, όλη την άμμο της, όλα τα πεύκα της, όλο το ρετσίνι της, όλες τις ελιές της. Και βγάζω όλα αυτά που ζουν μέσα μου, όλα αυτά που με βασιλεύουν. Και νιώθω για μια στιγμή ελεύθερη, για μια στιγμή σπουδαία. 
Το βλέμμα πέφτει σε οικεία πράγματα. Πράγματα που φαίνονται να είναι ριζωμένα μέσα μου πριν γεννηθώ. Λες και τα είχα κάποια φορά δικά μου. Όλα μοιάζουν να έχουν χάσει το χρώμα του καλοκαιριού. Και έχουν πάρει μια πιο ασπρόμαυρη όψη. Μα η αίσθηση του σπιτιού μένει πάντα ίδια. Αυτή η αίσθηση ότι κάπου ανήκεις, ότι κάπου μπορείς να υπολογίσεις. 
Από μακρυά ένα γνώριμο παραδοσιακό νησιώτικο μου σφραγίζει και μου επιβεβαιώνει όλα αυτά που νιώθω.


Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Μια ματιά στον ήλιο...


Μια ματιά στον ήλιο με ρούχα παλιά. Ρούχα ξεχασμένα σε ένα φουσκωμένο μπαούλο. Μέσα σε ναύλον σακούλες από σούπερ μάρκετ. Με την μυρωδιά της κλεισούρας και της ναφθαλίνης. Μια ματιά γρήγορη, μια ματιά κλεφτή. Όχι αποφασιστική και αυστηρή. Τέτοια ώστε να μην προλάβουν να δακρύσουν τα μάτια, να μην προλάβεις να βάλεις το χέρι σαν σκίαστρο. Και έτσι ο ήλιος δεν φτάνει τώρα στην ψυχή σου. Δεν την λούζει το φως του. Δεν την ζεσταίνουν οι αχτίδες του.
Ήτανε μια φορά που άνοιγες και ο ήλιος έλαμπε μέσα σου. Σε θαύμαζα. Με εξουσίαζες. Και δεν άφηνες τίποτα, τίποτα απολύτως να σου πάρει αυτό που σου φώτιζε τα βράδια. Είχες πάντα περίσσιο φως, περίσσια δύναμη να κρατήσεις την φωτιά αναμμένη. Και έδινες και σε μένα. Έδινες και στους άλλους. 
Έκανες τους πάντες να σε ζηλεύουν. Για αυτή την υπέροχη λάμψη των ματιών σου. Για αυτή την υπερδύναμη που νόμιζες ότι δεν θα τελειώσει ποτέ. Καθόσουν απλά εκεί και μας άκουγες. Χωρίς να μιλάς, ανέκφραστος και νωχελικός. Όχι επειδή δεν ήξερες τι να πεις. Αλλά επειδή τα ήξερες όλα. Χωρίς να τα έχεις διαβάσει, χωρίς να τα έχεις σκεφτεί. Απλά ήταν μέσα στο μυαλό σου. Τόσο σωστά και τόσο σίγουρα. Και μας άφηνες να αναλωνόμαστε, μας άφηνες να βουλιάζουμε, μέχρι να ανοίξεις το στόμα σου. Και να μας κάνεις να αναθεωρήσουμε κάθε μας λέξη, κάθε μας σκέψη. Σταματούσαμε και σ΄ αφήναμε να μας νουθετήσεις.
Ζούσες, σαν να υπήρχε γύρω σου ένα πέπλο. Ένα πέπλο που δεν το διαπερνούσε τίποτα. Ίσως για κάποιες στιγμές, για κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου, να έμπαινε λίγη συννεφιά. Όμως με μια κίνηση σου την έδιωχνες βεβιασμένα και σκληρά. Και δεν τολμούσε να ξανάρθει. Σε φοβόταν πλέον.  
Κι έτσι με έπλασες και μένα. Να ΄μαι πλάι σου όρθια. Με το κεφάλι ψιλά. Να μην έχω δάκρυα. Να μην έχω συννεφιές. Μου έδωσες την σιγουριά σου και την δύναμή σου. Που δεν είχα στάλα μέχρι τότε. Και μ΄έκανες και μένα ακλόνητη και αδιάφορη μπροστά στην θλίψη. Μα πάνω απ΄όλα μου έδωσες εσένα. Τον εαυτό σου, την υπόστασή σου. Μου έδωσες όλο σου το είναι, χωρίς δισταγμό, από την πρώτη στιγμή. Χωρίς να φοβηθείς, χωρίς να νιώσεις ότι σου παίρνω κάτι. Τόλμησες όπως δεν είχε τολμήσει κανείς ως τότε.
Έτσι προχωρούσαμε μαζί, σε κοινό δρόμο, ξέροντας την διαδρομή, γνωρίζοντας που πηγαίναμε. Μα στην πορεία ξεχάστηκες. Έχασες τον δρόμο. Άφησες την θλίψη να σε κάνει δίκη της. Που είναι η δύναμη να την διώξεις ξανά; Να γελάσεις μαζί της και να την κοροϊδέψεις. Να την λιώσεις με την αδιαφορία σου, με το φωτεινό μυαλό σου. 
Και γω μην μπορώντας να συνεχίσω την πορεία μας, σε ακολούθησα. Και έτσι βαδίζουμε πλέον σε λάθος μονοπάτι. Και δεν το βλέπεις πως χανόμαστε πιο πολύ μέσα στο δάσος. Και τα κλαδιά είναι πυκνά πλέον και ο ήλιος δυσκολεύεται να περάσει. Και κρυώνουμε. 
Να γυρίσουμε πίσω. Να πάμε πίσω στο παρελθόν. Να ζητήσεις από τους άλλους την δύναμη που έδινες απλόχερα. Να πετάξουμε τα παλιά μας ρούχα. Να διώξουμε τις κακές σκέψεις από την καρδιά μας. Να προχωρήσουμε, έχοντας στο μυαλό μας ότι η ζωή θα είναι έτσι. Να αποδεχτούμε και να παραδεχτούμε τα νέα δεδομένα, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να τα ανατρέψουμε. Να αλλάξουμε εμείς και όχι ο κόσμος.
Να βάλουμε πάλι τα γιορτινά μας και να κοιτάξουμε ξανά τον ήλιο κατάματα. 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΚΕΙΜΕΝΑ

Οι φωτογραφίες και τα κείμενα που τις συνοδεύουν και το συνολικό περιεχόμενο του παρόντος ιστοτόπου αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία και προστατεύονται από τον Ν. 2121/1993. Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή, αναδημοσίευση, αναπαραγωγή, παραποίηση, αλλοίωση, εκμετάλλευση ή οποιαδήποτε άλλη χρήση του συνολικού περιεχομένου (φωτογραφίες ή/και τμήματα αυτών, κείμενα) χωρίς τη συναίνεσή μου και την έγγραφη άδειά μου. Φωτογραφίες που δεν φέρουν το όνομά μου είναι από το www.pixabay.com και το www.pexels.com και είναι χωρίς πνευματικά δικαιώματα.