Γιάντα...

Θέλω να βρεθώ στο χωρίο. Στην παραλία. Έρημη πλέον. Έφυγαν όλοι. Να κάτσω στα τραπεζάκια. Μόνη. Να παραγγείλω ένα καφέ. Βαρύ γλυκό. Στο κλασσικό άσπρο φλιτζανάκι. Και να χαθώ στη θάλασσα. Να νιώσω την δροσιά του Οκτώβρη. Όταν δεν φυσά, ο ήλιος καίει ακόμα. Όταν το κύμα σκάει στις πέτρες, μου έρχονται στάλες στο πρόσωπο. Μπορώ να γευτώ την αλμύρα. Μπορώ να γευτώ το γαλάζιο. Μυρίζω τη θάλασσα. Μυρίζω τα ψάρια. Ακούω τα κύματα. Ακούω τον αέρα. Ακούω την ερημιά. Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Παίρνω όλη την Εύβοια μέσα μου. Όλα τα ακρογιάλια της, όλη την άμμο της, όλα τα πεύκα της, όλο το ρετσίνι της, όλες τις ελιές της. Και βγάζω όλα αυτά που ζουν μέσα μου, όλα αυτά που με βασιλεύουν. Και νιώθω για μια στιγμή ελεύθερη, για μια στιγμή σπουδαία. 

Το βλέμμα πέφτει σε οικεία πράγματα. Πράγματα που φαίνονται να είναι ριζωμένα μέσα μου πριν γεννηθώ. Λες και τα είχα κάποια φορά δικά μου. Όλα μοιάζουν να έχουν χάσει το χρώμα του καλοκαιριού. Και έχουν πάρει μια πιο ασπρόμαυρη όψη. Μα η αίσθηση του σπιτιού μένει πάντα ίδια. Αυτή η αίσθηση ότι κάπου ανήκεις, ότι κάπου μπορείς να υπολογίσεις. 

Από μακρυά ένα γνώριμο παραδοσιακό νησιώτικο μου σφραγίζει και μου επιβεβαιώνει όλα αυτά που νιώθω.

Η επέτειος του ΝΑΙ.

Πραγματική συζήτηση.

Είναι ένα ζευγάρι και συζητά. Γύρω στα 30 και οι δύο.

Γυναίκα: Οι Πακιστάνοι έχουν στο DNA τους το έγκλημα. Θέλω στις επόμενες εκλογές όλοι να ψηφίσουμε Χρυσή Αυγή για να τους διώξουν όλους.

Άντρας: Έχεις την εντύπωση ότι αν βγει η Χ.Α. και διώξει όλους τους ξένους, εσένα θα σε αφήσει ελεύθερη; Μαντρωμένη θα σε έχουν σπίτι σου, θα σου απαγορεύουν ακόμα και να κυκλοφορείς. Η βία θα είναι για όλους μετά.

Γυναίκα: Προτιμώ να είμαι μαντρωμένη και να έχω τη δουλειά μου και να ταΐζω τα παιδιά μου, παρά να φοβάμαι μη με σκοτώσουν.

Και ερωτώ εγώ. Γιατί να γιορτάσουμε την επέτειο του ΟΧΙ αφού έχουμε πει ήδη το ΝΑΙ στην σκλαβιά; Δεν είναι οξύμωρο;

Ζούμε και υπομένουμε ένα κατεστημένο δουλείας και εκμετάλλευσης. Από μέσα του έχουν ξεπηδήσει κτήνη και γάγγραινες. Η μετανάστευση, η φτώχεια, η διαφθορά και ο φασισμός είναι αποτελέσματα αυτού του μορφώματος. Και μεις αντί να πούμε ξανά το μεγάλο ΟΧΙ λέμε το βολικό ΝΑΙ, και είμαστε έτοιμοι για να σκλαβωθούμε ακόμα μια φορά.

Κρεμάστε τις σημαίες σας στα μπαλκόνια. Καμαρώστε τα παιδιά σας στην παρέλαση. Πείτε τον Εθνικό Ύμνο. Καταθέστε στεφάνια στους πεσόντες (από τους ναζιστές). Ταΐστε το πατριωτισμό σας. Μα όταν έρθουν να σας πάρουν τα δικαιώματά σας (αν δεν έχει γίνει ήδη) για ένα κομμάτι ψωμί, δώστε τα με προθυμία. 

Είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Πόσο κοντά είμαστε στο 1984;

Πόσο κοντά είμαστε στο αμάρτημα της σκέψης; Πόσο κοντά ήμαστε στο να θεωρηθεί η σκέψη ως το μεγαλύτερο έγκλημα; Μήπως για μερικούς η δουλειά έχει γίνει; Πόσο κοντά είμαστε σε μια οργουελική κοινωνία;

Στην κοινωνία του Όργουελ η διαμόρφωση της προσωπικότητας δεν έχει καμία αξία. Δεν υπάρχουν επιχειρήσεις, δεν υπάρχουν προιόντα, δεν υπάρχει απόλαυση, ούτε υλική, ούτε συναισθηματική. Οι άνθρωποι είναι ίδιοι, πανομοιότυποι, χωρίς ενδιαφέροντα, χωρίς χαρακτήρα, χωρίς ενθουσιασμό. Οτιδήποτε μπορεί να αναπτύξει την σκέψη, ελευθερία, παιδεία, βιβλία, τύπος, διαπροσωπικές σχέσεις, φέρεται ως άχρηστο και περιττό. Δεν χρειάζονται σχολεία, οικογένεια, διασκέδαση. Οι άνθρωποι είναι πιο ευτυχισμένοι χωρίς σκέψη. 

Έτσι κι αλλιώς τους έχουν φανατίσει με έναν ανύπαρκτο πατριωτικό πόλεμο, ένα ανύπαρκτο μεγάλο κίνδυνο, ένα ανύπαρκτο αδίστακτο εχθρό.   

Ο πόλεμος είναι ειρήνη.

Η ελευθερία είναι σκλαβιά.

Η άγνοια είναι δύναμη.

Όλοι πιόνια στα χέρια της κυβέρνησης, του Μεγάλου Αδερφού του ανύπαρκτου μεγάλου αδερφού. Ο Μεγάλος Αδερφός είναι αυτός που παρατηρεί και παρακολουθεί τους πάντες και τιμωρεί με θάνατο αυτόν που θα υποπέσει στο έγκλημα της σκέψης. Αφού όμως αγαπήσει τον Μεγάλο Αδερφό. Αφού γιατρευτεί από την σκέψη.

Οι άνθρωποι σε αυτή την κοινωνία δεν έχουν παρελθόν. Εφόσον δεν δουλεύουν το μυαλό τους δεν έχουν μνήμη. Δεν έχουν αναμνήσεις. Όποιος ελέγχει το παρελθόν ελέγχει το μέλλον, και όποιος ελέγχει το παρόν ελέγχει το παρελθόν. 

Μα ο ήρωας μας θυμάται. Θυμάται να φορά ρούχα με χρώματα, θυμάται λιβάδια με λουλούδια, θυμάται την μυρωδιά του καφέ, του αληθινού καφέ, θυμάται μερικά λόγια του Σέξπιρ. Θυμάται το άγγιγμα της μητέρας του, θυμάται την αίσθηση της αγάπης της. Θυμάται ένα σπίτι, μια οικογένεια, ζεστασιά και θαλπωρή. Επηρεασμένος από τον Μεγάλο Αδερφό πολλές φορές θεωρεί ότι οι αναμνήσεις αυτές δεν είναι αληθινές. Και προσπαθεί να τις αποβάλει. Γιατί τον κάνουν να σκέφτεται. Τον κάνουν να νιώθει. 

Και έτσι με αυτές τις σκέψεις θα κάνει το μεγαλύτερο και το πιο απαγορευμένο. Αυτό που δεν είχε ξανανιώσει, δεν ήξερε καν ότι υπήρχε. Θα ερωτευτεί. Θα νιώσει την Αγάπη. Και έτσι θα νικήσει τον ίδιο του τον εαυτό.

Και αναρωτιέμαι λοιπόν πόσο κοντά είμαστε σε κάτι τέτοιο; Ανησυχώ μήπως μερικοί από εμάς έχουμε ήδη αποβάλει από το μυαλό μας την σκέψη, ότι έχουμε ξεχάσει το παρελθόν μας, ότι δεν έχουμε μνήμη, ούτε ιστορική, ούτε συναισθηματική. Και πολλοί έχουν βολευτεί στην μη σκέψη. Τους είναι πιο ξεκούραστο να είναι σκλαβωμένοι στο καναπέ τους, πάρα ελεύθεροι στο δρόμο. Και ψηφίζουν τους ίδιους αποτυχημένους, γιατί έχουν αποδεχτεί πλέον την δουλεία τους. Δεν επαναστατούν διότι θεωρούν ότι έτσι είναι τα πράγματα και δεν θα αλλάξουν ποτέ. 

Οι κυβερνήσεις βρίσκουν έδαφος να πατήσουν και σιγά σιγά μας παίρνουν τη σκέψη. Μας εγκλωβίζουν σε πολέμους, δημιουργούν φτώχεια, μετανάστευσή, πείνα, ανεργία. Ώστε να μην μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι. Να θέλουμε την επιβίωση και όχι τη ζωή. Να μην έχουμε αξίες και όνειρα. Χωρίς παρελθόν, χωρίς παρόν και φυσικά χωρίς μέλλον.

Και χωρίς αυτά τα εφόδια πως θα πολεμήσουμε τον Μεγάλο Αδερφό που έρχεται;

Πόσο κοντά είμαστε τελικά στο 1984;

Μια ματιά στον ήλιο...

Μια ματιά στον ήλιο με ρούχα παλιά. Ρούχα ξεχασμένα σε ένα φουσκωμένο μπαούλο. Μέσα σε ναύλον σακούλες από σούπερ μάρκετ. Με την μυρωδιά της κλεισούρας και της ναφθαλίνης. Μια ματιά γρήγορη, μια ματιά κλεφτή. Όχι αποφασιστική και αυστηρή. Τέτοια ώστε να μην προλάβουν να δακρύσουν τα μάτια, να μην προλάβεις να βάλεις το χέρι σαν σκίαστρο. Και έτσι ο ήλιος δεν φτάνει τώρα στην ψυχή σου. Δεν την λούζει το φως του. Δεν την ζεσταίνουν οι αχτίδες του.

Ήτανε μια φορά που άνοιγες και ο ήλιος έλαμπε μέσα σου. Σε θαύμαζα. Με εξουσίαζες. Και δεν άφηνες τίποτα, τίποτα απολύτως να σου πάρει αυτό που σου φώτιζε τα βράδια. Είχες πάντα περίσσιο φως, περίσσια δύναμη να κρατήσεις την φωτιά αναμμένη. Και έδινες και σε μένα. Έδινες και στους άλλους. 

Έκανες τους πάντες να σε ζηλεύουν. Για αυτή την υπέροχη λάμψη των ματιών σου. Για αυτή την υπερδύναμη που νόμιζες ότι δεν θα τελειώσει ποτέ. Καθόσουν απλά εκεί και μας άκουγες. Χωρίς να μιλάς, ανέκφραστος και νωχελικός. Όχι επειδή δεν ήξερες τι να πεις. Αλλά επειδή τα ήξερες όλα. Χωρίς να τα έχεις διαβάσει, χωρίς να τα έχεις σκεφτεί. Απλά ήταν μέσα στο μυαλό σου. Τόσο σωστά και τόσο σίγουρα. Και μας άφηνες να αναλωνόμαστε, μας άφηνες να βουλιάζουμε, μέχρι να ανοίξεις το στόμα σου. Και να μας κάνεις να αναθεωρήσουμε κάθε μας λέξη, κάθε μας σκέψη. Σταματούσαμε και σ΄ αφήναμε να μας νουθετήσεις.

Ζούσες, σαν να υπήρχε γύρω σου ένα πέπλο. Ένα πέπλο που δεν το διαπερνούσε τίποτα. Ίσως για κάποιες στιγμές, για κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου, να έμπαινε λίγη συννεφιά. Όμως με μια κίνηση σου την έδιωχνες βεβιασμένα και σκληρά. Και δεν τολμούσε να ξανάρθει. Σε φοβόταν πλέον.  

Κι έτσι με έπλασες και μένα. Να ΄μαι πλάι σου όρθια. Με το κεφάλι ψιλά. Να μην έχω δάκρυα. Να μην έχω συννεφιές. Μου έδωσες την σιγουριά σου και την δύναμή σου. Που δεν είχα στάλα μέχρι τότε. Και μ΄έκανες και μένα ακλόνητη και αδιάφορη μπροστά στην θλίψη. Μα πάνω απ΄όλα μου έδωσες εσένα. Τον εαυτό σου, την υπόστασή σου. Μου έδωσες όλο σου το είναι, χωρίς δισταγμό, από την πρώτη στιγμή. Χωρίς να φοβηθείς, χωρίς να νιώσεις ότι σου παίρνω κάτι. Τόλμησες όπως δεν είχε τολμήσει κανείς ως τότε.

Έτσι προχωρούσαμε μαζί, σε κοινό δρόμο, ξέροντας την διαδρομή, γνωρίζοντας που πηγαίναμε. Μα στην πορεία ξεχάστηκες. Έχασες τον δρόμο. Άφησες την θλίψη να σε κάνει δίκη της. Που είναι η δύναμη να την διώξεις ξανά; Να γελάσεις μαζί της και να την κοροϊδέψεις. Να την λιώσεις με την αδιαφορία σου, με το φωτεινό μυαλό σου. 

Και γω μην μπορώντας να συνεχίσω την πορεία μας, σε ακολούθησα. Και έτσι βαδίζουμε πλέον σε λάθος μονοπάτι. Και δεν το βλέπεις πως χανόμαστε πιο πολύ μέσα στο δάσος. Και τα κλαδιά είναι πυκνά πλέον και ο ήλιος δυσκολεύεται να περάσει. Και κρυώνουμε. 

Να γυρίσουμε πίσω. Να πάμε πίσω στο παρελθόν. Να ζητήσεις από τους άλλους την δύναμη που έδινες απλόχερα. Να πετάξουμε τα παλιά μας ρούχα. Να διώξουμε τις κακές σκέψεις από την καρδιά μας. Να προχωρήσουμε, έχοντας στο μυαλό μας ότι η ζωή θα είναι έτσι. Να αποδεχτούμε και να παραδεχτούμε τα νέα δεδομένα, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να τα ανατρέψουμε. Να αλλάξουμε εμείς και όχι ο κόσμος.

Να βάλουμε πάλι τα γιορτινά μας και να κοιτάξουμε ξανά τον ήλιο κατάματα. 

Στο Δικαστήριό σου, Κύριε, κάνω έφεση.

Σκεφτείτε τώρα περίπτωση να μπορούσε να έρθει ξαφνικά ο Χριστός στη γη και να έβλεπε όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι που γίνεται για την διαφύλαξη και την προστασία του ονόματός του.

******

ΕΠΙΒΟΥΛΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

Άρθρο 198.

Κακόβουλη βλασφημία.

1.Με φυλάκιση μέχρι δύο ετών τιμωρείται όποιος δημόσια και κακόβουλα βρίζει με οποιονδήποτε τρόπο το Θεό.

2.Όποιος, εκτός από την περίπτωση της παρ. 1, εκδηλώνει δημόσια με βλασφημία έλλειψη σεβασμού προς τα θεία, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών μηνών.

Άρθρο 199.

Καθύβριση θρησκευμάτων.

Όποιος δημόσια και κακόβουλα καθυβρίζει με οποιονδήποτε τρόπο την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού ή άλλη θρησκεία ανεκτή στην Ελλάδα τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών.

******

Τι θα έλεγε άραγε αν διάβαζε τους παραπάνω νόμους του ποινικού κώδικα. Θα σας πω εγώ. Και βάζω και τα δύο μου χέρια στην φωτιά... τόσο σίγουρη είμαι. 

Αλίμονο όμως σ’ εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί κατατρώτε τις οικίες των χηρών και για πρόφαση κάνετε μακριές προσευχές. γι’ αυτό θα λάβετε περισσότερη καταδίκη.

Τι θα έλεγε αν έβλεπε όλο αυτό το πλήθος να θέλει να λιντσάρει τους συντελεστές της παράστασης στο Χυτήριο και τον εύσωμο μπούλι να τους στολίζει με περίσσιο χριστιανικό πάθος; 

Αλίμονο σ’ εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί μοιάζετε με τάφους ασβεστωμένους, οι οποίοι απέξω βέβαια φαίνονται ωραίοι, αλλά από μέσα είναι γεμάτοι από οστά νεκρών και από κάθε ακαθαρσία. Έτσι κι εσείς απέξω βέβαια φαίνεστε στους ανθρώπους δίκαιοι, αλλά από μέσα είστε γεμάτοι υποκρισία και ανομία. 

Τι θα έλεγε αν έβλεπε όλο αυτό τον προκλητικά συσσωρευμένο πλούτο της εκκλησίας;

Αλίμονο σ’ εσάς, οδηγοί τυφλοί, που λέτε: ''Όποιος ορκιστεί στο ναό δεν είναι τίποτα. Όποιος όμως ορκιστεί στον χρυσό του ναού οφείλει να πράξε''. Μωροί και τυφλοί, γιατί ποιος είναι μεγαλύτερος, ο χρυσός ή ο ναός που αγίασε τον χρυσό; 

Τι θα έλεγε για τους Χρυσαυγίτες που κατέστρεψαν τους πάγκους των αλλοδαπών και μετά πήγαν στην περιφορά της εικόνας της Παναγίας;

Και όλα τα έργα τους τα κάνουν, για να τους δουν με θαυμασμό οι άνθρωποι. Γιατί πλαταίνουν τα φυλαχτά τους και μεγαλώνουν τα κράσπεδα και αγαπούν το πρώτο κάθισμα στα δείπνα και τις πρωτο καθεδρίες στις συναγωγές. 

Και τι θα έλεγε για του πολιτικούς που τόσα χρόνια συνδέουν την πολιτική με την θρησκεία, σκαρώνουν εθνικούς ανταγωνισμούς με θρησκευτικό περιτύλιγμα για να κρατήσουν τον κόσμο φανατισμένο (Τουρκία), στήνουν χούντες με υποκριτικά τρίπτυχα ''πατρίς, θρησκεία, οικογένεια'' και πρωτοκλασάτοι ιερείς κυβερνούν μαζί με τους πολιτικούς.

Αλίμονο σ’ εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί οικοδομείτε τους τάφους των προφητών και κοσμείτε τα μνήματα των δικαίων και λέτε: ''Αν ήμασταν στις ημέρες των πατέρων μας, δε θα ήμασταν με αυτούς συμμέτοχοι στο αίμα των προφητών που έχυσαν''. Ώστε μαρτυρείτε για τους εαυτούς σας ότι είστε γιοι εκείνων που φόνευσαν τους προφήτες. Και εσείς συμπληρώστε το μέτρο της ανομίας των πατέρων σας. Φίδια, γεννήματα εχιδνών, πώς θα αποφύγετε την κρίση της γέεννας;

Λοιπόν θα το πω. Ο Θεός δεν χρειάζεται εισαγγελέα, η πίστη και η θρησκεία δεν θέλουν δικαστές. Ούτε νόμους. Είναι σχεδόν αστείο να τιμωρείς κάποιον με νόμο για την ασέβεια προς μια θρησκεία. Όποια και να είναι αυτή. Η Εκκλησία επειδή δεν μπορεί να τιμωρήσει κάποιον για ασέβεια, αν και θα το ήθελε τα μάλα, το έχει αναθέσει στην πολιτεία. Θα μου πεις όταν κάποιος προβάλετε τι θα κάνει; Και γω αν σε σκυλοβρίσω έχει το δικαίωμα να με καταγγείλεις. Υπάρχει νόμος περί εξύβρισης (Άρθρο 361) και σύμφωνα με αυτόν θα δικαστώ. Δεν μπορεί να υπάρχει νόμος ξεχωριστός για το Θεό. Σε προσβάλει η ταινία του Σκορτσέζε ''Ο τελευταίος πειρασμός''(τι θυμάμαι και γω...), κάνε του μήνυση. Το να θες να λιντσάρεις του θεατές του σινεμά και να επιβάλει η Εκκλησία την απαγόρευση της ταινίας, είναι φαρισαϊσμός.

Και όλοι αυτοί οι φασίστες, χουντικοί και δήθεν καθαρίστριες της Ελλάδας, δεν το βλέπετε ότι δεν έχουν καμία σχέση με τον λόγο του Θεού; Μα πόσο τυφλοί μπορεί να είστε; Χρησιμοποιούν το όνομα του Θεού για να κάνουν τις ντροπές του και τα αίσχη τους. Ψηφοθηρία κανονικότατη. Ε φάτε λοιπόν πατρίδα και θρησκεία και κοιμηθείτε ήσυχοι τα βράδια. Σας προστατεύουν αυτοί. 

Αλίμονο σ΄ εσάς, που χωρίζεται τους ανθρώπους σε λαθραίους και νόμιμους. Εσείς που επικαλείσθε την πατρίδα και την θρησκεία για να μαντρώσετε τον κόσμο.

Αλίμονο σ΄ εσάς, που εκμεταλλεύεστε την πίστη και την ανάγκη των ανθρώπων και θησαυρίζετε και εξουσιάζετε σε βάρος τους. 

Αλίμονο σ΄ εσάς, που καταδικάζετε τα πάθη των ανθρώπων και τους φορτώνετε αμαρτίες. 

Αλίμονο σ΄ εσάς, που γεμίζετε κανόνες και πρέπει τους ανθρώπους για να τους δημιουργήσετε ενοχές ώστε να μπορέσετε να τους σκλαβώσετε.

Αλίμονο σ΄ εσάς, που νοιάζεστε πρώτα για τον Θεό και μετά για τον Άνθρωπο.

Αλίμονο σ΄ εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές.

Και αν προσβάλλεστε καταδικάστε  με... στο Δικαστήριό σου, Κύριε, κάνω έφεση*.

*Το 1954 η Παπική Εκκλησία συμπεριέλαβε τον ''Τελευταίο Πειρασμό'' του Νίκου Καζαντζάκη στον Κατάλογο Απαγορευμένων Βιβλίων. Ο Καζαντζάκης έστειλε τότε τηλεγράφημα στην Επιτροπή τους με τη φράση του Τερτυλλιανού:Ad tuum, Domine, tribunal apello - Στο Δικαστήριό σου, Κύριε, κάνω έφεση.

Όλα μπερδεύονται γλυκά.

Τις Κυριακές θέλω οι αναρτήσεις μου να είναι πιο χαλαρές. Είναι επειδή παλιά δούλευα και τις Κυριακές και τώρα που δίνω ρεπό στον εαυτό μου, τις απολαμβάνω περισσότερο. Και έτσι δεν θέλω να φορτώνω το μυαλό μου και εσάς με βαριές και στενάχωρες αναρτήσεις. Έστω μια μέρα ας προσπαθήσουμε να κλείσουμε τα στόρια του μυαλού μας και να απολαύσουμε την Κυριακή, γιατί δεν ξέρεις μέχρι πότε θα την απολαμβάνουμε ακόμα.

Διάφορα κείμενα και ποιήματα που αλίευσα κατά καιρούς από φιλικά μπλογκς. Τα προσφέρω και σε σας μαζί με αγαπημένες μου μουσικές. Θα σας κρατήσουν συντροφιά για σήμερα. Φτιάξτε καφεδάκι και ελατέ να τον πιούμε μαζί.

Ο ουρανός

Πρώτα να πιάσω τα χέρια σου

Να ψηλαφίσω το σφυγμό σου

Ύστερα να πάμε μαζί στο δάσος

Ν’ αγκαλιάσουμε  τα μεγάλα δέντρα

Που στον κάθε κορμό έχουμε χαράξει

Εδώ και χρόνια τα ιερά ονόματα

Να τα συλλαβίσουμε μαζί

Να τα μετρήσουμε ένα-ένα

Με τα μάτια ψηλά στον ουρανό σαν προσευχή.

Το δικό μας το δάσος δεν το κρύβει ο ουρανός.

Δεν περνούν από δω ξυλοκόποι.

Μανώλης Αναγνωστάκης

Οι τοίχοι μιλάν πιο πολύ από τους ανθρώπους.

Δρόμοι, τοίχοι, συνθήματα. Όταν οι τοίχοι είναι καθαροί η επανάσταση δεν θα έρθει. 

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία

κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά

ήταν μια λέξη μοναχά ελευθερία

κι ύστερα είπαν πως την έγραψαν παιδιά

Κι ύστερα πέρασε ο καιρός κι η ιστορία

πέρασε εύκολα απ' τη μνήμη στην καρδιά

ο τοίχος έγραφε μοναδική ευκαιρία

εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά

Τις Κυριακές από νωρίς στα καφενεία

κι ύστερα γήπεδο στοιχήματα καυγάς

ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία

είπανε όμως πως την έγραψαν παιδιά

Καπιταλισμός ή Χίτλερ.

«Η προπαγάνδα πρέπει να είναι λαϊκή, να κινείται δηλαδή σ’ ένα τέτοιο επίπεδο ώστε να γίνεται κατανοητή και από τους πιο λαϊκούς ανθρώπους. Αυτό σημαίνει πως το πνευματικό της επίπεδο θα είναι τόσο πιο χαμηλό, όσο πιο μεγάλη είναι η μάζα που θέλει κανείς να προσελκύσει… 

Η τέχνη της προπαγάνδας βασίζεται σε μια βασική τεχνική: να βρει το δρόμο της καρδιάς των μεγάλων μαζών… 

Όλα τα μέσα είναι νόμιμα, από τους κρυφούς εκβιασμούς ως τις πραγματικές απάτες. Αυτό που απαιτείται είναι να ξέρουμε να υπολογίζουμε με ακρίβεια τις ανθρώπινες αδυναμίες… 

Μπορεί ο λαός να είναι διεφθαρμένος ως τις πιο μύχιες πτυχές της ψυχής του, αλλά δεν είναι ποτέ ενσυνείδητα κακός. Είναι λοιπόν πολύ πιο εύκολο να τον παρασύρουμε σ’ ένα μεγάλο παρά σ’ ένα μικρό ψέμα, κι αυτό γιατί σκέφτεται απλά. Και η μάζα συχνά ψεύδεται σε μικροπράγματα, μα θα ντρεπόταν να ψεύδεται σε μεγάλα. Αν το ψέμα είναι υπερβολικό, δε θα περάσει ούτε καν από το νου της πως θα μπορούσε να επινοηθεί μια τόσο μεγάλη παραποίηση της αλήθειας… 

Η μεγάλη μάζα έχει μικρή νοημοσύνη και μνήμη αδύνατη. Για να είναι μια προπαγάνδα αποτελεσματική πρέπει να βασίζεται σ’ ελάχιστα σημεία που να τα προβάλλει αδιάκοπα, ωσότου να εντυπωθούν στην απλοϊκή συνείδηση που θα τα επαναλαμβάνει με τη σειρά της… 

Πρέπει να βομβαρδίζουμε αδιάκοπα τον εχθρό με ψέματα και κατηγορίες, ωσότου να δημιουργηθεί κατάσταση ομαδικού παροξυσμού: σ’ αυτό το σημείο, ο λαός, για να ξαναβρεί την ηρεμία του, είναι διατεθειμένος να θυσιάσει το θύμα που διαλέξαμε…» 

(Άντολφ Χίτλερ, Ο Αγών μου)

Για αυτό λοιπόν μην απόρρητε για αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Όλα έχουν προμελετηθεί και καλά σχεδιαστεί. Δεν είναι τίποτα τυχαίο.

Σε αυτό το δρόμο έχουμε βρεθεί πάλι. Μπορεί τώρα να μην έχουμε τον Αδόλφο, αλλά έχουμε να αντιμετωπίσουμε έναν άλλο αδίστακτο. Τον καπιταλισμό και την προπαγάνδα του. Που θεωρητικά κινητέ στο ίδιο μήκος κλήματος με την προπαγάνδα του Χίτλερ, όπως και όλες οι προπαγάνδες που έχουν στηθεί κατά καιρούς για να πλανέψουν τον λαό. Έχοντας μοναδική επιδίωξη να προετοιμάσουν και έπειτα να πείσουν το λαό ότι αυτό που τους δείχνουν είναι ο ένας και ιδανικός μονόδρομος.

Όταν τόσα χρόνια δεν κάνουμε τίποτα απολύτως για την πνευματική μας εξέλιξη και μας ενδιαφέρει μόνο η οικονομική μας ανάπτυξη και η ευημερία, τότε κάποιος θα βρεθεί να εκμεταλλευτεί αυτή μας την αδυναμία.

Όταν ο καπιταλισμός μας βομβαρδίζει με την αξία του πλούτου και της καλής ζωής και εμείς σαν ηλίθιοι το χάβουμε και πιστεύουμε στην αναγκαιότητά τους, τότε άλλες αξίες παραμερίζονται και φθίνουν.

Υπάρχουν πολλοί γονείς που μεγάλωσαν έτσι τα παιδιά τους. Με το όνειρο του βολέματος και της οικονομικής αποκατάστασης, με το όνειρο του πτυχίου και του τίτλου και όχι με την προσδοκία της διαμόρφωσης ενός καλού και άξιου χαρακτήρα. Και έτσι μια γενιά που πείστηκε ότι το χρήμα και τα υλικά αγαθά είναι η κινητήριος δύναμη, μεγάλωσε μια γενιά πλανεμένη και παραπλανημένη. 

Τι πιο εύκολο λοιπόν, όχι μόνο για τις ακροδεξιές, αλλά και για τις απλώς δεξιές ιδεολογίες, να βρουν πάτημα και πρόσφορο έδαφος να εγκατασταθούν. Για τον ίδιο λόγο επίσης δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν οι αριστερές ιδεολογίες.
Διάβαζα κάπου ότι μόνο ένας ηλίθιος θα έκανε χούντα με τανκς, αφού υπάρχει η τηλεόραση. Φανταστείτε λοιπόν στην εποχή του Χίτλερ να υπήρχε τηλεόραση. Πόσο μεγαλύτερος θα ήταν ο επηρεασμός προς τον λαό του αλλά και προς τους άλλους λαούς. Η τηλεόραση... πλέον το εργαλείο του καπιταλισμού. Στην υπηρεσία του καπιταλισμού. Στην υπηρεσία των λίγων.
Τώρα βέβαια δεν ξέρω αν ο στόχος του καπιταλισμού είναι πιο επικίνδυνος, πιο σχιζοφρενικός από την προσδοκία του Χίτλερ. Ίσως και να είναι. Γιατί φαίνεται πιο ακίνδυνος και πιο φυσιολογικός. Φέρεται ως διαδικασία εξέλιξης, που έχει εγκλωβίσει όμως τον κόσμο, ο οποίος τρέμει μη χάσει τα κεκτημένα του. Που στην ουσία ποτέ δεν χρειάστηκε. Είναι και αυτό ένα είδος τρομοκρατίας.
Τρομοκρατία από αυτούς που συγκεντρώνουν τον πλούτο. Και δημιουργούν πολέμους για να πουλήσουν όπλα, δημιουργούν αρρώστιες για να πουλήσουν φάρμακα, δημιουργούν κανάλια για να πουλήσουν φούμαρα, δημιουργούν ανάγκες για να πουλήσουν ικανοποίηση.

Έτσι όταν βλέπουν ότι όλα αυτά αρχίζουν να κλονίζονται, μπαίνει η προπαγάνδα σε δράση.

Όπως ας πούμε το ότι δεν υπάρχει ζωή εκτός ευρώ, ότι δεν υπάρχει χώρα εκτός Ε.Ε, ότι δεν μπορούν να στρώσουν τα πράγματα παρά μόνο με μια χούντα ή κάτι ανάλογο, ότι βιώνουμε μια παγκόσμια αναπόφευκτη οικονομική κρίση, ότι οι μετανάστες φταίνε για την αύξηση της εγκληματικότητας, ότι η Χρυσή Αυγή θα ξεβρομίσει τον τόπο και άλλα τέτοια ουτοπικά.
Και όλα αυτά αποσπούν την προσοχή, τυφλώνουν και μπερδεύουν το λαό. Τον λαό που πλέον, μετά από αυτή την κατρακύλα, δεν του έχει μείνει ίχνος κρίσης, νιώθει έρμαιο των καταστάσεων και φυσικά δεν το έχει μείνει περιθώριο και κουράγιο για αντίδραση.
Μα οι σκλαβωμένοι κάποια στιγμή ξυπνάνε. Και ζητούν τη ζωή τους πίσω. Αλλά αυτή την ζωή που χάσανε δεν θα τους δοθεί ξανά. Θα πρέπει να την διεκδικήσουν σαν να μην την είχαν ποτέ. Και να την ζήσουν μετά ξανά ξεκινώντας από το μηδέν.
Τι θέλω να πω με αυτό; Ότι σε αυτό το παιχνίδι ο καπιταλισμός πάντα θα έχει τον πρώτο λόγο, αλλά ο λαός τον τελευταίο. Το θέμα είναι ότι πάντα το καταλαβαίνει όταν ο κόμπος σπάσει το χτένι. Ενώ έχουμε χάσει κάτι από την ψυχή μας. Ή καταστρέφεις τον καπιταλισμό ή σε καταστρέφει. Λίγο καπιταλιστής ή λίγο ελεύθερος δεν έχει. Βίοι παράλληλοι δεν υπάρχουν.

Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ.

(από το άλλο μου ιστολόγιο...)
Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ.
Όλα μες το μυαλό μου στριμωγμένα.
Σαν ένα όνειρο γλυκό που ξύπνησα απότομα.
Σαν ένα δάκρυ μόνο για μένα.
Οι λέξεις, το άγγιγμα, τα βλέμματα.
Και το αντίο που είπαμε μαζί.
Και αντάμωση που προσμένω.
Όλα κύριε Νίκο μαζί σου τα θυμάμαι,
μαζί σου τα ξεχνώ,
μαζί σου τα περιμένω.
(και συνεχίζω εδώ...)
Και έτσι σε κρατώ κοντά μου,
μαζί με τα τραγούδια του.
Δεν πέρασε καιρός, μα εκείνον μου θυμίζεις.
Με εκείνον μου ανάβεις το μυαλό,
με εκείνον μου το σβήνεις.
Κι όταν έρθουν όλα όπως παλιά,
με ΄κείνο το τραγούδι, με ΄κείνη την αγκαλιά.
έτσι απλά ξανά μαζί σου κύριε Νίκο,
εκείνη την αντάμωση απλόχερα θα μου δίνεις.

Ένα μεσημέρι

στης Ακρόπολης τα μέρη...

Ήρθα κρυφά
τον παλιό μου καημό
να σου πω...

The Nobel goes to Europe.

Έλεος πια...

Όμορφα πράγματα συμβαίνουν στην χώρα μας. Από που να το πιάσεις και από που να το αφήσεις το καρναβάλι. 

Από την κρυόμπλαστρη, την ξείγκλωτη που μου ήρθε με το ίδιο ταγιέρ,... μπασκλασαρία. Δεν είχε να ράψει κανένα καινούργιο τσιτάκι; Ήρθε και έκλεισε όλη η κυκλοφορία για την πάρτη της. Και τάχα τι ήρθε; Τι να μας πει; Να σφιχτούμε και ότι μας νοιάζεται; Ας έπαιρνε ένα τηλέφωνο. Δεν παρεξηγούμε εμείς. Τζάμπα λεφτά για τα σούρτα φέρτα.

Διαβάζω για τα βασανιστήρια που υπέστησαν οι συλληφθέντες διαδηλωτές και ότι οι αστυνομικοί θα δώσουν τα στοιχεία τους στην Χρυσή Αυγή. Και γω θα το πω στη μαμά μου. Για κάποιους ανθρώπους έχεις κάποιες υποψίες ότι είναι βλήματα. Ε τώρα με την ψήφο τους στο λένε και οι ίδιοι... είμαστε βλήματα. 

Γιατί οι άλλοι που πήγαν και μαζεύτηκαν έξω από το θέατρο; Μη χειρότερα... ότι να ΄ναι πραγματικά. Ήταν λέει ο Ιησούς ομοφυλόφιλος... και να ήταν τι μας χαλάει, δεν το καταλαβαίνω. Γιατί είναι προσβλητικό αυτό; Αν και έχω την υποψία ότι άλλου το πάει ο συγγραφεύς και όχι στις σεξουαλικές προτιμήσεις του Ναζωραίου.  Ευτυχώς που δεν υπήρχε ΧΑ επί Ιησού, γιατί θα τον παίρναν στο κυνηγητό. Διότι ο Ιησούς ήταν αριστερών φρονημάτων, αγαπούσε τους κατατρεγμένους και τους μετανάστες, και ούτε φυσικά θα τον πείραζε αν τα παιδάκια τους πήγαιναν μαζί με τα δικά του στο παιδικό σταθμό. 

Αλλά έτσι είναι. Όταν εκμεταλλεύεσαι την ανάγκη του άλλου και τον ταΐζεις εθνικισμό και παρτίδα, είναι πιο εύκολο να του αποσπάσεις την προσοχή και να κάνεις  απερίσπαστος τη δουλειά σου. Του συγκεντρώνεις την προσοχή σε άλλα θέματα, ώστε να δρας εσύ ελεύθερος. Αν δεν υπήρχαν οι μετανάστες η Ελλάδα θα ήταν ένας παράδεισος. Δεν λέω ότι δεν είναι και αυτοί ένα σοβαρό θέμα. Αλλά ουσιαστικά είναι το αποτέλεσμα ενός προβλήματος. Της φτώχειας. Όταν σε πονάει το κεφάλι δεν το κόβεις για να σε περάσει ο πόνος. Αν και μερικοί θα μπορούσαν να το κάνουν για να μας απαλλάξουν από την παρουσία τους, να ησυχάσουμε.

Τελικά όλο και περισσότερο καταλήγω στο συμπέρασμα ότι το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι η έλλειψη δικαιοσύνης και μυαλού. Και η επαναφορά της δικαιοσύνης και της λογικής δεν μπορεί να επιτευχθεί με μια χούντα. Είναι σαν να κάνεις ευθανασία. Δεν μπορείς να σκοτώσεις τον ασθενή για να μην υπάρχει η αρρώστια. 

Λογοδιάρροια με έπιασε απόψε και τα είπα μαζεμένα. 

Μια τελευταία ερώτηση... έτσι για να κλείσω χαριτωμένα, γιατί απάντηση δεν βλέπω να παίρνω. 

Γιατί άραγε πάντα είναι πιο εύκολο στους ανθρώπους να διαλέγουν το δρόμο της κακίας. Είναι άραγε τόσο δύσκολη η αρετή;

Και μετά από όλα αυτά... and the Nobel goes to Europe.

Άνθρωποι, Άνθρωποι, αιμοχαρείς, αιμοδιψείς και αιμοβόροι.

Γιατί αφήνετε την κακία να κυβερνάει τις καρδιές σας;

Άνθρωποι, Άνθρωποι, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;

Προς τι η αλληλοεξόντωση;

Όλοι άνθρωποι είμαστε, 

για όλους υπάρχει γη, 

για όλους υπάρχει ήλιος.

Όλοι αδέρφια είμαστε 

και μοίρα κοινή των ανθρώπων, ο θάνατος.

Χρήστος Τσαγανέας απο την ταινία ΄΄Οι Γερμανοί ξανάρχονται΄΄

Δεν είναι εύκολο να είσαι ναζί.

Από την στιγμή που το είδα έχω πεθάνει στο γέλιο.
Άντε καλημέρα.

Μια εποχή στην κόλαση.

Μια εποχή που οι λογικοί τρελαίνονται. Δεν βλέπουν μπροστά τους. Δεν αντιλαμβάνονται το κακό που έρχεται. Λες και η ιστορία αυτή την φορά δεν θα επαναληφθεί. Το βλέπω ακόμα και σε ανθρώπους που θεωρούσα λογικούς. Πως πέφτουν στην παγίδα. Επειδή το κακό είναι μεταμορφωμένο σε όμορφη νεράιδα. Από κάτω όμως υπάρχει μια κακιά μάγισσα. Που μπορεί να σου δώσει για λίγο ευημερία και ελπίδα αλλά θα σου πάρει την ψυχή. Μα το πιο τρομακτικό είναι αυτοί που έχουν συνειδητοποιήσει το τι έρχεται και χαμογελούν ικανοποιητικά. Ίσως βαθιά μέσα τους να το επιδίωκαν κιόλας. Εθελοτυφλώντας ότι για αυτούς δεν θα χτυπήσει η καμπάνα.

Γιατί οι Γερμανοί δεν έφυγαν ποτέ, ο εμφύλιος συνεχίζεται, ο κομμουνισμός δεν απενοχοποιήθηκε ποτέ  και ο φασισμός ξαναφουντώνει. Τον είχαμε κρύψει για λίγο κάτω από το χαλί, ανάμεσα στην Μύκονο και στα μπουζούκια. Εκεί ξεχαστήκαμε και μας έπιασε στον ύπνο. Και τώρα έρχεται πιο αδυσώπητος, πιο καταστροφικός και μη αναστρέψιμος. Έρχεται για να μείνει, να εξουσιάσει. Και βρίσκει έδαφος γόνιμο. Ένα έδαφος που το έφαγε η σαπίλα, που δεν μπορεί μέσα του, να ανθήσει πλέον τίποτα καλό. Που ξέχασε την μπότα που το πάταγε στο κεφάλι, ξέχασε την πείνα, την απανθρωπιά, τον φόβο, τον πόλεμο. 

Η ελληνική κοινωνία έχει πάρει πολύ φόρα. Και κατευθύνεται ίσια στο πουθενά. Δεν θα σταματήσει ο κατήφορος μέχρι να φτάσει στο έσχατο σημείο. Θα κυλιστεί πολύ βαθιά στη λάσπη. Θα φοβηθεί για τις επιλογές της, δεν θα μπορεί να κάνει πίσω όμως. Θα είναι αργά. Και τόση ντροπή δεν θα ξεπλένεται με τίποτα μετά. Και όταν βάλει μυαλό θα προχωρήσει μπροστά, αλλά πάντα θα μένει ένα αγκάθι στην καρδιά της. Ότι υπήρξαμε κακοί άνθρωποι.

Χάνω την ελπίδα μου.
Θα ζήσουμε άλλη μια εποχή στην κόλαση.

Τουλάχιστον εμείς που πιστεύουμε σε ένα κόσμο χωρίς να είναι αναγκαίο κακό το μίσος και ο φασισμός, εμείς που ξέρουμε ότι η ιστορία θα επαναληφθεί, εμείς που θα πεθάνουμε κρατώντας την ψυχή μας αγνή και ηθική, εμείς που ζούμε ρομαντικά και ειρηνικά, ας αντιταχθούμε. Να σώσουμε τους εαυτούς μας από τον όλεθρο και να προσπαθήσουμε να τραβήξουμε και κάποιον μαζί μας. 

Εμπρός λοιπόν, η χούντα δεν τελείωσε. 

Μέσα μας είναι η κόλαση, μέσα μας και ο παράδεισος.

Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου

και τη βρήκα πικρή και τη βλαστήμησα

οπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη

δραπέτευσα...

Μάγισσες, μιζέρια, μίσος

εσείς θα διαφυλάξετε το θησαυρό μου

κατόρθωσα να σβήσω απ' τα λογικά μου

κάθε ελπίδα ανθρώπινη

με ύπουλο σάλτο

χίμηξα σα θηρίο

πάνω σ' όλες τις χαρές σας

να τις κατασπαράξω

Επικαλέστηκα τους δήμιους

να δαγκάσω πεθαίνοντας

τα κοντάκια των όπλων τους

Επικαλέστηκα κάθε οργή και μάστιγα

να πνιγώ στο αίμα, στην άμμο

η απόγνωση ήταν ο θεός μου

Κυλίστηκα στη λάσπη

στέγνωσα στον αέρα του εγκλήματος

ξεγέλασα τη τρέλα

και η άνοιξη μου πρόσφερε

το φρικαλέο γέλιο του ηλίθιου.

Ποίηση: Arthur Rimbaud
Μουσική: Γιώργος Καρράς
Εκτέλεση: Γιάννης Αγγελάκας

Σαν παλιό ελληνικό σινεμά...μουσικές και τραγούδια...

Ο παραλογισμός δεν θα τελειώσει ποτέ σε αυτή τη χώρα, όπως ούτε και η μουσική. Ας βρούμε κάτι να κρατηθούμε, να βασιστούμε και να προχωρήσουμε. Κάντε ένα καφέ, χαλαρώστε και ας ακούσουμε μουσική.

Καμιά φορά κάθομαι και χαζεύω στο youtube παλιές ελληνικές ταινίες, αξέχαστες ατάκες, μουσικές και τραγούδια από αυτές. Και πάντα στο τέλος κάνω τον ίδια σκέψη. Τι έχουμε χάσει σε σχέση με αυτούς τους ανθρώπους; Γιατί σίγουρα δεν είμαστε από την ίδια πάστα. Νομίζω ότι αυτοί ήταν άλλοι Έλληνες. Το βλέμμα τους ήταν καθαρό. Το μυαλό τους ήρεμο και νηφάλιο. Δεν λέω ότι ήταν καλύτεροι άνθρωποι, αλλά σίγουρα ήταν διαφορετικοί. Άλλες εποχές θα μου πεις. Φυσικά άλλες. Άλλες εποχές, άλλοι άνθρωποι. Για αυτό και δεν υπάρχει τίποτα σήμερα που μπορούμε να το παρομοιάσουμε με εκείνες τις δημιουργίες. Ούτε καν τίθεται θέμα σύγκρισης. Ένας άλλος κόσμος, ο οποίος έχει φύγει ανεπιστρεπτί.

Θα σας παρουσιάσω τις αγαπημένες μου μουσικές στιγμές από ελληνικές ταινίες. Δεν είναι απλά κάποια αγαπημένα τραγούδια, είναι ο συνδυασμός τους με τις συγκεκριμένες ταινίες, το πως ο σκηνοθέτης τα έδεσε με το σενάριο και ο ρόλος των ηθοποιών σε αυτά.

*********

Αλίμονο στους νέους (1961)

Πες μου μια λέξη - Μάνος Χατζηδάκης/Αλέκος Σακελλάριος

Δημήτρης Χορν - Μάρω Κοντού

Αυτή είναι ερωτική σκηνή!!! Και το πιο γλυκό τραγούδι του κόσμου

*********

Επιχείρησις Απόλλων (1968)

Summer Dream - Βαγγέλης Παπαθανασίου/Γιωργος Παπαστεφάνου

Την Έλενα την ντουμπλαρει η Αλέκα Κανελίδου

Η θηλυκότητα και η ομορφιά σε όλο της το μεγαλείο.

*********

Ευδοκία  (1971)

Ευδοκία - Μάνος Λοΐζος
Χωρίς λόγια...

*********

Τι είναι κέφι;

''Κέφι... τι είναι κέφι; Δεν ξέρω να το εξηγήσω. Δεν μεταφράζεται ακριβώς. Είναι εκείνη η διάθεση να φύγει ο πόνος, ο καημός. Είναι εκείνο το ξέσπασμα που γίνεται χαμόγελο, τραγούδι, χορός.''

Έλενα Ναθαναήλ

από την ταινία ''Επιχείρησις Απόλλων'' (1968)

Κέφι είναι να μην μπορείς να κρατηθείς από τα γέλια μετά από ένα αστείο. Κέφι είναι οι φίλοι.

Κέφι να ακούς ένα τραγούδι στο ράδιο και σε κάνει για λίγο να ξεχαστείς. Κέφι είναι η μουσική.

Κέφι είναι να περπατάς στον δρόμο και να κοιτάς ψιλά. Κέφι είναι η αξιοπρέπεια.

Κέφι είναι ένα όμορφο σχόλιο από έναν άγνωστο στο δρόμο. Κέφι είναι το φλερτ.

Κέφι είναι να σου λένε σ΄ αγαπώ. Κέφι είναι ο έρωτας

Κέφι είναι και κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια. 

Κέφι είναι να μην είσαι μίζερος.

Κέφι είναι να ζεις τη ζωή.

Κέφι είναι να μην φοβάσαι.

Κέφι είναι να είσαι ελεύθερος.

Ποιος μας πήρε το κέφι μας; 

Ποιος μας πήρε όλα αυτά που μας κάνουν ευτυχισμένους; 

Και ΄μεις γιατί δεν τα διεκδικούμε πίσω;

To know us better (μέρος β')

Θυμάστε καλά μου παιδιά μια ανάρτηση που είχα κάνει που αποκαλύπταμε πως βγήκαν τα ονόματα των μπλογκ μας και τα ψευδώνυμά μας; (http://mia-matia-ston-ilio.blogspot.gr/2012/04/to-know-us-better.html)

Στα χνάρια λοιπόν αυτής την ανάρτησης ας μιλήσουμε για τι άλλο;... για τις αναρτήσεις μας. Ο χαρακτήρας του καθένα συνδέεται με αυτές και μας αντιπροσωπεύουν. Η επιλογή των αναρτήσεων είναι τελικά και αυτό που χαρακτηρίζει και το ύφος ενός μπλογκ. Το κάνει πολιτικό, κοινωνικό, εύθυμο, ερωτικό ή ότι άλλο θέλει ο καθένας. Υπάρχουν όμως κάποιες αναρτήσεις που αγαπάμε πιο πολύ. Κάποιες που ίσως γράφτηκαν μετά από έντονη συναισθηματική φόρτιση, ίσως μετά από ψάξιμο και κόπο, για να πούμε κάτι σε κάποιον ή απλά να εκφραστούμε εκείνη την στιγμή.

Για αυτό λοιπόν θα ήθελα να πάμε λίγο πίσω στο χρόνο και να θυμηθούμε ο καθένας τις αναρτήσεις που αγαπήσαμε πιο πολύ. Εννοώ για δικές μας εμπνεύσεις και όχι για αναδημοσιεύσεις. Και δεν πρέπει απαραίτητα να συνοδεύονται από μεγάλη επισκεψιμότητα και πολλά σχόλια. Μπορεί μια ανάρτηση μας να σημαίνει πολλά για μας και ας μην είναι δημοφιλή. Επίσης θα ήθελα να θυμηθούμε και τι σκεφτήκαμε πριν την δημοσιεύσουμε, το πως γεννήθηκε η κάθε μια.

Να ξεκινήσω λοιπόν εγώ με τις αγαπημένες μου αναρτήσεις στο κάθε μπλογκ μου. 

Για το Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά...

Βλέπω ένα άνθρωπο να πέφτει

Γιατί είδα ένα άνθρωπο να πέφτει και να με παρασέρνει και μένα μαζί του. Ευτυχώς πέφτοντας  υπάρχουν πολλά κλαδιά για να γραπωθούμε. Κάποιο θα αρπάξουμε και θα σηκωθούμε ξανά.

Η τυραννία της μικροπρέπειας

Γιατί είδα έναν άνθρωπο να σκλαβώνει ένα άλλον άνθρωπο. Και αν υπάρχει τόση σκλαβιά στην καθημερινή μας ζωή, τότε πως θα πολεμήσουμε για την ελευθερία μας;

Ο Άνθρωπος και η Ελευθερία

Γιατί είδα ένα άνθρωπο να αγαπάει τόσο πολύ την σιγουριά της σκλαβιάς που να μην βλέπει τίποτα άλλο από τις αλυσίδες του. Και έναν άλλον που αποζητούσε να σκλαβωθεί.

Πίσω απ΄τον βράχο

Γιατί βρήκα έναν παράδεισο ξαφνικά μπροστά μου.

Μια πετούνια στο μπαλκόνι
Γιατί μια πετούνια που ξεφύτρωσε έτσι ξαφνικά χωρίς να ρωτήσει κανένα.

Για το τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια...

Το σκάκι

Για την παρτίδα του έρωτα.

Όλα σε θυμίζουν

Για ένα άνθρωπο που έφυγε από την ζωή

Κυρία Των Μέσα Μου Ανέμων

Για κάποιον που αγαπώ πολύ

Τι να 'ναι αυτό;

Τι να ΄ναι αυτό που ένωσε δυο ανθρώπους;

Μικρές περιπλανήσεις
Για τα χρόνια που φεύγουν.

Αυτά από μένα.

Σχολιάστε μου λοιπόν και γράψτε μου τις δικές σας.
Πολλά φιλιά.