ΚΟΙΛΑΔΑ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ -ΣΕΡΡΕΣ
Φωτογράφηση: Αθανασία Δεληγιάννη
Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας της αρχής... κάθε αρχή και δύσκολή. Μια μεταβατική περίοδο για όλους. Μια εποχή που όλοι θα ξεκινήσουμε κάτι ή θα ψάξουμε για κάτι ή θα συνεχίσουμε αυτό που διακόψαμε. Άλλους τους βρίσκει να αρχίζουν δουλειά, άλλους να ψάχνουν για δουλειά, άλλους ζευγαρωμένους, άλλους χωρισμένους (τι πονηρό κάνατε το καλοκαίρι;;;), οι νοικοκυρές και μη έχουν γενική καθαριότητα, τα παιδιά σχολείο... ο καθένας με τον πόνο του.
Έτσι και φέτος αρχίζουμε σιγά σιγά να ετοιμάζουμε τα χειμερινά ρούχα, κατεβάζουμε τις κουβέρτες, γιατί το βράδυ είναι πονηρός ο καιρός, πλένουμε και κανένα χαλί, κάνουμε τις δουλείες που είχαμε αναβάλει όλο το καλοκαίρι. Και ο καιρός αλλάζει και αυτός. Φυσάει το βράδυ δροσερό αεράκι, μυρίζει καμιά φορά βροχή, νυχτώνει πιο γρήγορα.
Και οι μπλόγκερ πυκνώνουν τις αναρτήσεις και τους σχολιασμούς. Ξαναβρισκόμαστε με τους ιντερνετικούς μας φίλους και εχθρούς. Θα γυρίσει και η έμπνευση και θα σταματήσω να βάζω μόνο τραγούδια.
Και οι μπλόγκερ πυκνώνουν τις αναρτήσεις και τους σχολιασμούς. Ξαναβρισκόμαστε με τους ιντερνετικούς μας φίλους και εχθρούς. Θα γυρίσει και η έμπνευση και θα σταματήσω να βάζω μόνο τραγούδια.
Και οι διακοπές μένουν πίσω, για όσους πήγαν φυσικά. Μένει πίσω το νησί, που και αυτό ερημώνει σιγά σιγά. Δεν έχουμε να περιμένουμε πλέον κάτι για να ξεφύγουμε. Ίσα ίσα μας περιμένει ένας χειμώνας, που φέτος μου φαντάζει βουνό. Και το άσχημο είναι ότι κάθε Σεπτέμβρη θα προβλέπουμε ένα δύσκολο χειμώνα και το πιο εκνευριστικό είναι ότι θα γίνει σχεδόν μόνιμο.
Μα τι έχει επιτέλους αυτός ο Σεπτέμβρης και κανένας δεν τον αγαπάει; Το λέει και το άσμα...ανοίγουν τα σχολεία, αντίο τεμπελιά. Αυτό είναι μάλλον. Λέμε αντίο στην σχεδόν δικαιολογημένη τεμπελιά. Δικαιολογημένη λόγω ζέστης, λόγω άδειας, λόγω ανεργίας, λόγω ελληνικής ιδιοσυγκρασίας.
Μα τι έχει επιτέλους αυτός ο Σεπτέμβρης και κανένας δεν τον αγαπάει; Το λέει και το άσμα...ανοίγουν τα σχολεία, αντίο τεμπελιά. Αυτό είναι μάλλον. Λέμε αντίο στην σχεδόν δικαιολογημένη τεμπελιά. Δικαιολογημένη λόγω ζέστης, λόγω άδειας, λόγω ανεργίας, λόγω ελληνικής ιδιοσυγκρασίας.
Μμμμ... να απολαύσω τις λίγες ακόμα ζεστές μέρες, χωρίς ζακέτες, χωρίς κλειστά παπούτσια, με ανοιχτά παράθυρα, με παρέες στο μπαλκόνι ή να αρχίσω να αγχώνομαι από τώρα;
Αχ αυτός ο Σεπτέμβρης... μελαγχολικός από την φύση του.
Αχ αυτός ο Σεπτέμβρης... μελαγχολικός από την φύση του.
Δεν βαριέσαι... όλοι καλά να είμαστε, δουλειά να έχουμε, να υγιαίνουμε, να αγαπιόμαστε και έτσι... κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως (που λέει και ο Φοίβος).
Καλό (λίγο ακόμα) καλοκαίρι....
Κάθε Σεπτέμβρη θα γυρνάς απ' το χωριό σου
και μόνο απ' τ' άσπρα μέρη κάτω απ' το μαγιό
θ' αναγνωρίζω το κορμάκι το δικό σου
που τους χειμώνες το κοιτάζω μόνο εγώ.
Και τι έχει ο ήλιος που δεν έχω να σου δώσω
αυτός τη νύχτα κλείνει εγώ μένω ανοιχτός
κι αν καταφέρω και το πάγο σου τον λιώσω
κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως.
Κάθε Σεπτέμβρη θα δαγκώνεις ένα μήλο
κι εγώ θα κάθομαι να βλέπω σαν Αδάμ
τον πειρασμό να σε τυλίγει σαν το φύλλο
και να μου κάνει την καρδιά μου Γης Μαδιάμ.
Και τι έχει ο ήλιος που δεν έχω να σου δώσω
αυτός τη νύχτα κλείνει εγώ μένω ανοιχτός
κι αν καταφέρω και το πάγο σου τον λιώσω
κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως.