Κάθε μέρα ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα...
Ένα σπίτι γεμάτο αγάπη και έρωτα...
July 1 - In the house...
Μια βόλτα ψιλά στον ουρανό...
July 3 - Outing...
Ένα ταξίδι στα χρώματα...
July 4 - Red, White, Blue
Μια γύρα πάνω σε ένα πέταλο τριαντάφυλλου...
July 7 - Minimalistic...
Ένας δρόμος σε μια άλλη εποχή...
July 9 - Street...
Μια φωτογραφία, μια ζωή...
July 10 - My story....
Στην φωτογραφία είμαι εγώ με τον αδερφό μου πριν περίπου 30 χρόνια. Την έβαλα σε μια κορνίζα μιας πολύ αγαπημένης φίλης για να μου θυμίζει πως σε κάθε δύσκολή στιγμή δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από την οικογένεια.
Σήμερα είναι το δημοψήφισμα στην Ελλάδα. Όλοι οι Έλληνες καλούμαστε να αποφασίσουμε για το μέλλον μας. Αυτή η απόφαση θα κρίνει και το μέλλον όλης της Ευρώπης. Η ευρωπαϊκή Ένωση δημιουργήθηκε για τους λαούς, για ένα καλύτερο αύριο, όλοι μαζί ενωμένοι και αλληλέγγυοι. Βλέπω όμως τελικά ότι καταλήξαμε σε μια Ευρώπη των τραπεζών και της λιτότητας. Σήμερα εγώ λέω ΟΧΙ στην Ευρώπη των συμφερόντων, των τραπεζών, του πλούτου και της εξαθλίωσης και ονειρεύομαι μια Ευρώπη των λαών και της αλληλεγγύης.
Μην ζήσουμε σαν δούλοι.
Η φωτογραφία είναι μέρος του έργου του William Cobbing και απεικονίζει ένα κυκλικό ταξίδι από τη γέννηση στη δημιουργικότητα.
Για τα γεγονότα των ημερών θα μιλήσω δια στόματος Τάσου Λειβαδίτη.
Ό,τι κι αν κάνουν θα νικήσουμε - ο κόσμος μας ανήκει.
Το μέλλον είναι μες στην τσέπη μας, σαν το κλειδί του σπιτιού μας
κι ακόμα περισσότερο - είναι δικό μας σαν την ίδια μας την καρδιά.
Ευχαριστώ την οικοδέσποινα για την όμορφη φιλοξενία και αυτούς με με διάβασαν και με προτίμησαν.
Είμαστε σχεδόν στα μέσα του καλοκαιριού και σε μια πολύ κρίσιμη ώρα για την χώρα μας. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ευχηθώ να πάνε όλα καλά. Αυτό όμως που θέλω να επισημάνω για εμάς είναι να είμαστε δυνατοί, να έχουμε πίστη και να χαμογελάμε. Η καλή διάθεση είναι στο χέρι μας μόνο. Η αλλαγή ξεκινά από μας. Η ζωή συνεχίζεται και δυστυχώς είναι μία.
Το μπλογκ μέχρι το φθινόπωρο παίρνει άδεια και θα φιλοξενεί μόνο εικόνες και φωτογραφίες.
Καιρό είχα να γράψω κάτι που να ασχολείται με την επικαιρότητα. Σε blog φίλων είδα μια ενιαία ανάρτηση υπέρ του ΟΧΙ. Εγώ δεν θέλησα να συμμετέχω σε αυτό συνειδητά, όχι επειδή θέλω να διαχωρίσω την θέση ή ότι διαφωνώ, αλλά ήθελα να εστιάσω κάπου αλλού γιατί θαρρώ πως προσπαθούμε να κάνουμε κάτι που ίσως δεν είμαστε έτοιμοι να το κάνουμε ή που ίσως να μην το αξίζουμε καν.
Πάντα το έλεγα και για πάντα θα το λέω ότι η αλλαγή του σκηνικού ξεκινά από μας. Εμείς ορίζουμε το πως θα ζήσουμε, το πως θα σκεφτούμε, το πως θα κινηθούμε μέσα στην οικογένειά μας και το πως κατ΄επέκταση θα διαμορφώσουμε την ίδια μας την κοινωνία.
Δεν ξέρω αλήθεια πως γίνεται ένας λαός όπως εμάς, να αλλάξει το περιβάλλον που ζει, να βελτιώσει την κοινωνία του, ενώ στην ουσία δεν έχει πάρει την απόφαση να αλλάξει ο ίδιος. Εγώ προσωπικά δεν έχω δει κάποια προσπάθεια κριτικής προς τον εαυτό μας, ακόμα και μετά από τα τελευταία δύσκολα χρόνια. Η ευθύνη πάντα θα μετατίθεται αλλού, πάντα θα ελπίζουμε σε ανθρώπους που αποδείχτηκαν λάθος, πάντα θα στηρίζουμε τις ελπίδες μας στην αλλαγή του άλλου που θα φέρει και την αλλαγή την δική μας. Μια χώρα που άγεται και φέρεται με μιαν εικόνα εντυπώσεων, με ένα απλό βίντεο προπαγάνδας, λες και έχει χάσει κάθε κριτική σκέψη, κάθε ένστικτο, κάθε αντίληψη και ευστροφία. Χωρίς πάθος, χωρίς λογική, με μόνο γνώμονα το συμφέρον και τον φόβο.
Με αυτά το δύο στο μυαλό πορεύεται ο Έλληνας. Το συμφέρον και τον φόβο. Αλληλένδετα και αλληλοεξαρτώμενα. Φοβόμαστε μην χαθεί το συμφέρον μας και όπου μας συμφέρει φοβόμαστε.
Δεν ξέρω τελικά, αν μας αξίζει κάτι τόσο δημοκρατικό όπως ένα δημοψήφισμα. Μας ξεπερνά σαν σκέψη και σαν νοοτροπία. Όταν βλέπεις πως θεωρούμε πως αυτό που ζούμε είναι άδικο και κρίμα, ενώ το έχουμε χτίσει με τα ίδια μας τα χέρια κάθε μέρα τα τελευταία χρόνια, όταν ακόμα και τώρα πάλι μεταθέτουμε την ευθύνη αλλού, όταν πέφτουμε πάλι από τα σύννεφα λες και μέχρι τώρα ζούσαμε σε ένα παράδεισο, σε τι θα μας βοηθήσει ένα δημοψήφισμα και τι θα αποδείξουμε με αυτό;
Το θέμα μάλλον δεν είναι το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ. Το θέμα είναι άλλο. Ο φόβος για την ευθύνη, ο φόβος για την προσπάθεια, ο φόβος για το άγνωστο, για αυτό που σε προϊδεάζουν ότι θα πάθεις, για αυτό που εσύ θεωρείς ότι θα υποστείς, για αυτό που εσύ ο ίδιος αυθυποβάλεις τον εαυτό σου και τον πείθεις τελικά να υποχωρήσει για να μην χαθεί αυτό που εσύ θεωρείς συμφέρον σου.
Θα 'ρθεί καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
– μη βλέπεις εμένα – μην κλαις. Εσύ είσ’ η ελπίδα
άκου θά'ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη.
Δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απέξω.
Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θά `μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι – σκέψου! – θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες.
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές,
απροσάρμοστοι καταπίεση μοναξιά τιμή κέρδος εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα –
δύσκολοι καιροί.
Και θά'ρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».
Θα την αλλάξουμε τη ζωή
παρ’ όλα αυτά Μαρία.
Αισιοδοξώ πως κάποια μέρα θα έρθει η μέρα που περιγράφει η Κατερίνα Γώγου. Κρατώ την τελευταία της φράση.
