Για του λόγου το αληθές. |
Υπάρχουν άνθρωποι όπως η βιολέτα, που μεγαλώνουν σε ένα όμορφο και άνετο περιβάλλον, απολαμβάνουν τα πάντα και υπάρχουν άνθρωποι όπως η πετούνια που παλεύουν μόνοι τους, χωρίς βοήθεια και καταφέρνουν να θεριεύουν και να ξεπερνούν τους άλλους, που η ζωή φαινομενικά τους τα έδωσε όλα απλόχερα. Ο μίσχος και οι ρίζες τους είναι πιο σκληρές και πιο ανθεκτικές. Αντέχουν στα δύσκολα, αντέχουν στις κατραπακιές.
Πέρσι είχε πάλι φυτρώσει μαζί με ένα γιασεμί ένας πανσές. Στεκόταν εκεί στην άκρη της γλάστρας και μου φαινόταν ότι περιορίζεται. Τον έβγαλα προσεκτικά και τον έβαλα σε μια άλλη, μόνο του. Σε λίγες μέρες μαράθηκε. Οι άνθρωποι που παλεύουν και εξελίσσονται μόνοι τους, δεν μπορούν ένα πράγμα να τους στερήσεις, την ελευθερία να το κάνουν όπως θέλουν αυτοί. Χωρίς περιορισμούς και πρέπει, όπου θέλουν και όπως θέλουν.
Εμείς όμως οι άνθρωποι που μεγαλώνουμε σαν πανσέδες και σαν πετούνιες, πρέπει πληρώσουμε ένα τίμημα. Το τίμημα του περιθωρίου. Που τις περισσότερες φορές είναι γοητευτικό, άλλα μερικές φορές δεν αντέχεται. Και όχι τόσο από μας, αλλά περισσότερ από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Που δεν μπορούν να ανεχθούν την διαφορετικότητά μας και προσπαθούν μανιωδώς να μας βάλουν σε άλλη γλάστρα. Γιατί δεν μπορούν να καταπιούν ότι ξεφυτρώσαμε μόνοι μας, μόνοι μας θεργιέψαμε και μόνοι μας αναπτυχθήκαμε. Αλλά και μόνοι μας θα πορευθούμε, χωρίς βοήθεια.
Θα την αφήσω φέτος την πετούνια, δεν θα την αλλάξω γλάστρα. Να δω που μπορεί να φτάσει. Θα την αφήσω μόνη της να ανθήσει όπως θέλει. Θα την αφήσω εκεί, να μου θυμίζει εμένα. Που θα παλεύω και θα εξελίσσομαι όπως μου αρέσει. Και δεν με νοιάζει αν μαραθώ. Τουλάχιστον θα μαραθώ από δικές μου επιλογές και όχι επειδή το θελαν οι άλλοι. Εδώ θα μείνω στην δικιά μου γωνιά και θα μπαίνω στο μάτι αυτών που θέλουν να με αλλάξουν και δεν μπορούν. Και ας το φάω το κεφάλι μου.
Εμείς όμως οι άνθρωποι που μεγαλώνουμε σαν πανσέδες και σαν πετούνιες, πρέπει πληρώσουμε ένα τίμημα. Το τίμημα του περιθωρίου. Που τις περισσότερες φορές είναι γοητευτικό, άλλα μερικές φορές δεν αντέχεται. Και όχι τόσο από μας, αλλά περισσότερ από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Που δεν μπορούν να ανεχθούν την διαφορετικότητά μας και προσπαθούν μανιωδώς να μας βάλουν σε άλλη γλάστρα. Γιατί δεν μπορούν να καταπιούν ότι ξεφυτρώσαμε μόνοι μας, μόνοι μας θεργιέψαμε και μόνοι μας αναπτυχθήκαμε. Αλλά και μόνοι μας θα πορευθούμε, χωρίς βοήθεια.
Θα την αφήσω φέτος την πετούνια, δεν θα την αλλάξω γλάστρα. Να δω που μπορεί να φτάσει. Θα την αφήσω μόνη της να ανθήσει όπως θέλει. Θα την αφήσω εκεί, να μου θυμίζει εμένα. Που θα παλεύω και θα εξελίσσομαι όπως μου αρέσει. Και δεν με νοιάζει αν μαραθώ. Τουλάχιστον θα μαραθώ από δικές μου επιλογές και όχι επειδή το θελαν οι άλλοι. Εδώ θα μείνω στην δικιά μου γωνιά και θα μπαίνω στο μάτι αυτών που θέλουν να με αλλάξουν και δεν μπορούν. Και ας το φάω το κεφάλι μου.