Μια ματιά στον ήλιο με ρούχα παλιά. Ρούχα ξεχασμένα σε ένα φουσκωμένο μπαούλο. Μέσα σε ναύλον σακούλες από σούπερ μάρκετ. Με την μυρωδιά της κλεισούρας και της ναφθαλίνης. Μια ματιά γρήγορη, μια ματιά κλεφτή. Όχι αποφασιστική και αυστηρή. Τέτοια ώστε να μην προλάβουν να δακρύσουν τα μάτια, να μην προλάβεις να βάλεις το χέρι σαν σκίαστρο. Και έτσι ο ήλιος δεν φτάνει τώρα στην ψυχή σου. Δεν την λούζει το φως του. Δεν την ζεσταίνουν οι αχτίδες του.

Ήτανε μια φορά που άνοιγες και ο ήλιος έλαμπε μέσα σου. Σε θαύμαζα. Με εξουσίαζες. Και δεν άφηνες τίποτα, τίποτα απολύτως να σου πάρει αυτό που σου φώτιζε τα βράδια. Είχες πάντα περίσσιο φως, περίσσια δύναμη να κρατήσεις την φωτιά αναμμένη. Και έδινες και σε μένα. Έδινες και στους άλλους. 

Έκανες τους πάντες να σε ζηλεύουν. Για αυτή την υπέροχη λάμψη των ματιών σου. Για αυτή την υπερδύναμη που νόμιζες ότι δεν θα τελειώσει ποτέ. Καθόσουν απλά εκεί και μας άκουγες. Χωρίς να μιλάς, ανέκφραστος και νωχελικός. Όχι επειδή δεν ήξερες τι να πεις. Αλλά επειδή τα ήξερες όλα. Χωρίς να τα έχεις διαβάσει, χωρίς να τα έχεις σκεφτεί. Απλά ήταν μέσα στο μυαλό σου. Τόσο σωστά και τόσο σίγουρα. Και μας άφηνες να αναλωνόμαστε, μας άφηνες να βουλιάζουμε, μέχρι να ανοίξεις το στόμα σου. Και να μας κάνεις να αναθεωρήσουμε κάθε μας λέξη, κάθε μας σκέψη. Σταματούσαμε και σ΄ αφήναμε να μας νουθετήσεις.

Ζούσες, σαν να υπήρχε γύρω σου ένα πέπλο. Ένα πέπλο που δεν το διαπερνούσε τίποτα. Ίσως για κάποιες στιγμές, για κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου, να έμπαινε λίγη συννεφιά. Όμως με μια κίνηση σου την έδιωχνες βεβιασμένα και σκληρά. Και δεν τολμούσε να ξανάρθει. Σε φοβόταν πλέον.  

Κι έτσι με έπλασες και μένα. Να ΄μαι πλάι σου όρθια. Με το κεφάλι ψιλά. Να μην έχω δάκρυα. Να μην έχω συννεφιές. Μου έδωσες την σιγουριά σου και την δύναμή σου. Που δεν είχα στάλα μέχρι τότε. Και μ΄έκανες και μένα ακλόνητη και αδιάφορη μπροστά στην θλίψη. Μα πάνω απ΄όλα μου έδωσες εσένα. Τον εαυτό σου, την υπόστασή σου. Μου έδωσες όλο σου το είναι, χωρίς δισταγμό, από την πρώτη στιγμή. Χωρίς να φοβηθείς, χωρίς να νιώσεις ότι σου παίρνω κάτι. Τόλμησες όπως δεν είχε τολμήσει κανείς ως τότε.

Έτσι προχωρούσαμε μαζί, σε κοινό δρόμο, ξέροντας την διαδρομή, γνωρίζοντας που πηγαίναμε. Μα στην πορεία ξεχάστηκες. Έχασες τον δρόμο. Άφησες την θλίψη να σε κάνει δίκη της. Που είναι η δύναμη να την διώξεις ξανά; Να γελάσεις μαζί της και να την κοροϊδέψεις. Να την λιώσεις με την αδιαφορία σου, με το φωτεινό μυαλό σου. 

Και γω μην μπορώντας να συνεχίσω την πορεία μας, σε ακολούθησα. Και έτσι βαδίζουμε πλέον σε λάθος μονοπάτι. Και δεν το βλέπεις πως χανόμαστε πιο πολύ μέσα στο δάσος. Και τα κλαδιά είναι πυκνά πλέον και ο ήλιος δυσκολεύεται να περάσει. Και κρυώνουμε. 

Να γυρίσουμε πίσω. Να πάμε πίσω στο παρελθόν. Να ζητήσεις από τους άλλους την δύναμη που έδινες απλόχερα. Να πετάξουμε τα παλιά μας ρούχα. Να διώξουμε τις κακές σκέψεις από την καρδιά μας. Να προχωρήσουμε, έχοντας στο μυαλό μας ότι η ζωή θα είναι έτσι. Να αποδεχτούμε και να παραδεχτούμε τα νέα δεδομένα, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να τα ανατρέψουμε. Να αλλάξουμε εμείς και όχι ο κόσμος.

Να βάλουμε πάλι τα γιορτινά μας και να κοιτάξουμε ξανά τον ήλιο κατάματα.