Για τον Φεβρουάριο επέλεξα μια ανάρτηση που είχε και έχει ακόμα μεγάλη αποδοχή. Καθημερινώς την βλέπω να την διαβάζουν πολλά άτομα και έχει αναδημοσιευθεί και σε άλλα μπλογκς. Ίσως είναι η πιο πετυχημένη από άποψης προβολών της χρονιάς.
Με αυτή την ανάρτηση λοιπόν θέλω να σας ευχηθώ το 2014 να μας φέρει πρώτα απ΄όλα υγεία, αγάπη, έρωτα, δημιουργία, ψυχή και περισσότερο μυαλό.
Εκεί στην άκρη της γης, πίσω απ΄τον ήλιο, πίσω από τους ανθρώπους. Όπου και να πας θα σε ακολουθήσω. Όπου και να χτίσεις στο σπίτι σου, εκεί θα γίνω πέτρα να το στεριώσω. Σε όποιο δέντρο και να ξαποστάσεις εκεί θα σου δώσω την σκιά μου.
Θα έρθω έστω και αν εσύ με διώξεις. Όχι επειδή δεν θα μ΄ αγαπάς, αλλά επειδή θα μ΄αγαπάς πολύ.
Γιατί εσύ είσαι το φως, εσύ ο ήλιος, εσύ τα τραγούδια. Εσύ με έφερες πίσω στην γη, εσύ μου έμαθες να πετάω. Εσύ μου έμαθες να γελώ χωρίς ενοχές, μου έμαθες να ζω χωρίς αύριο.
Δεν θα κάνω πίσω, δεν έκανα ποτέ πίσω.
Και ας το πλήρωσα πολύ ακριβά. Το κέρδισα σε χρόνια, το κέρδισα σε καρδιά.
Και όταν πάλι θα κουραστώ, την ίδια στιγμή θα γίνω φωτιά και θα κάψω την συνήθεια.
Ότι και να γίνει, ο κόσμος να χαλάσει, έτσι θα σε κοιτάζω, σαν να μην σε είχα πότε, με τέτοιο πόθο. Και ας είσαι ολότελα δικός μου.
Μη μου φοβηθείς τώρα. Δεν φοβήθηκες ποτέ. Θα έρθω μαζί σου. Στα μεγάλα και στα μικρά. Στον καφέ και στο φαΐ. Στη βεράντα και στο υπόγειο. Σε κάθε εποχή, σε κάθε κρύο, σε κάθε ζέστη.
Γιατί εγώ ξέρω ν΄αγαπώ, ξέρω να χάνω. Ξέρω να ξυπνάω σε αδειανό κρεβάτι, ξέρω να τρώω ξερό ψωμί, ξέρω να βλέπω μόνη μου το φεγγάρι. Δεν ωφελεί όμως η μοναξιά, αν δεν τελειώσει κάποια στιγμή.
Δεν θα πεθάνουμε ποτέ. Κανένας που αγάπησε τόσο δεν πέθανε. Θα ζήσουμε για πάντα. Σε πείσμα των καιρών που θέλουν τους ανθρώπους χώρια.
Μα κανείς, ποτέ κανείς δεν όρισε την σκέψη. Κανένας βασιλιάς, κανένας Θεός. Κανείς δεν θα μπορέσει να με κάνει να σ΄αγαπώ λιγότερο. Ούτε και συ, μα ούτε καν εγώ.
Η μοναδική εξουσία που δεν ανατρέπεται είναι η αγάπη.
Όπου και να βρεθείς θα σε πάρω μαζί μου. Μέσα μου. Πάνω μου. Για πάντα.
Γιατί το μόνο που θέλω είναι να είμαι μαζί σου.
Και είμαι.
σ.σ. Αν δεν προλάβω να κάνω την ανάρτηση του διαγωνισμού την Πρωτοχρονιά ο διαγωνισμός θα ξεκινήσει στις 2/1.
Πάει ένας χρόνος. Ένας χρόνος ακόμα στην πλάτη μας. Δεν θα έλεγα ότι ήταν από τους καλύτερους. Λίγο στενάχωρος. Λίγο ανέλπιδος. Λίγο αδιάφορος. Αλλά δικός μου. Ένα κομμάτι του δικού μου εγώ. Όπως είναι και αυτός ο χώρος.
Το μπλογκ φέτος το παραμέλησα. Δεν είχα τον χρόνο και το μυαλό να γράφω. Βλέπω τις αναρτήσεις τις χρονιάς. Λίγες αλλά με ουσία. Βλέπετε έγραφα μόνο όταν δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Όταν έσκαγα εντελώς.
Θέλετε να δούμε μαζί κάποιες από αυτές;
Σκέφτηκα ως ανασκόπηση της χρονιάς να κάνω αναδημοσίευση κάποιες από τις αναρτήσεις της χρονιάς που πέρασε. Μια-δυο για κάθε μήνα. Έτσι για να θυμηθούμε κάποιες καλές στιγμές.
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Το κρύο ήταν τσουχτερό. Και οι δρόμοι του χωριού λασπωμένοι και αφιλόξενοι. Όλοι φαλαγκομένοι και κλεισμένοι στα σπίτια τους. Άρχισε να ψιχαλίζει. Η πάχνη του πρωινού τρυπούσε το κόκκαλο και κούραζε περισσότερο τα ήδη ταλαιπωρημένα κορμιά των ανθρώπων.
Σηκώθηκε και σήμερα με πυρετό. Δίπλα της το μωρό κοιμόταν ακόμα. Αθώο και ανυποψίαστο. Η μικρή Χριστή, η μεγάλη της κόρη, ήταν κουκουλωμένη κάτω από την πράσινη βελέντζα και την κοιτούσε. Μόλις είδε ότι άνοιξε τα μάτια της, της χαμογέλασε. Σηκώθηκε, περπάτησε στο παγωμένο, γκρι, τσιμεντένιο πάτωμα... γρήγορα για να μην κρυώσουν τα ξεκάλτσωτα ποδαράκια της. Και χώθηκε στην αγκαλιά της μαμάς της.
-Σήμερα θα έρθει ο μπαμπάς, μανούλα;
Δεν της απάντησε, απλά της χαμογέλασε και την έκλεισε στην αγκαλιά της.
-Θα κάτσεις εδώ φρόνημα με το μωρό να πάω να σας φέρω γάλα, έτσι;
-Ναι, θα κάτσω...
Σηκώθηκε βιαστικά, ντύθηκε, πήρε την μικρή καραβάνα και βγήκε στην αυλή. Περπάτησε μέχρι τον πίσω κήπο. Η πόρτα του αχυρώνα ήταν κλειδωμένη. Το παράθυρο όμως ήταν παλιό και ξεχαρβαλωμένο. Το έσπρωξε και τρύπωσε στα γρήγορα για να μην την αντιληφθεί κανείς. Άρμεξε την γίδα και βγήκε βιαστικά με τον ίδιο τρόπο. Άρπαξε και μια αγκαλιά αγριελιές και έτρεξε προς το σπίτι. Κάποιος όμως της φώναξε.
-Μαριώ, πάλι το γάλα μου κλέβεις; Άμα σε πιάσω...
-Φώναξε όσο θες... όσο θα έχεις γίδα εγώ θα σε κλέβω. Δεν θα μου πεθάνουν τα παιδιά...
Και συνέχισε τον δρόμο της σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Ποτέ βέβαια δεν την έπιανε, ποτέ δεν κλείδωνε εντελώς τον αχυρώνα. Μόνο της φώναζε κάθε τόσο.
-Αχ τα παιδιά σας πεθαίνουν κουμουνιστάδες... που είναι ο άντρας σου να σας ταΐσει;
Δεν του αποκρίθηκε... άνοιξε την πόρτα και μπήκε στο σπίτι.
Το μωρό είχε ξυπνήσει. Η Χριστή το έπαιζε και εκείνο χαμογελούσε βγάζοντας χαριτωμένες κραυγούλες.
Σκάλισε λίγο την στάχτη στο τζάκι και έριξε τις αγριελιές. Με ένα δαδί άναψε φωτιά. Πήρε μια άλλη καραβάνα καθαρή και με μια τσαντίλα σούρωσε το γάλα. Μπορεί να ήταν φτωχιά, μπορεί να ήταν μόνη και καταταλαιπωρημένη, μα πάντα ήταν παστρικιά και νοικοκυρά.
Τάισε τα παιδιά και έκανε για του λόγου της ένα τσάι μπας και της πέσει ο πυρετός.
Σκεφτόταν τι θα φάνε σήμερα. Είχε μερικές λαχανίδες, θα πήγαινε να μαζέψει και μανιτάρια από το δάσος, μα ο πυρετός την είχε τσακίσει. Θα σκλήρωνε και θα πήγαινε. Μπας και έκλεβε και κανένα πορτοκάλι από τα περιβόλια. Και καθώς βυθίζονταν στις σκέψεις τις, καθώς έπλεκε με το μυαλό της σενάρια επιβίωσης, κάποιος της χτύπησε την πόρτα.
-Μαριώ, Μαριώ...
Άνοιξε με θάρρος την πόρτα και κοίταξε με σχεδόν μίσος την γυναίκα που στεκόταν στο κατώφλι της.
-Θα φύγουμε σε λίγο Μαριώ... το εσκέφτεις αυτό που σου είπα;
Την ρώτησε η γυναίκα με τα ζεστά πανωφόρια και τα ροδαλά μάγουλα.
-Σήκω και φύγε Ματούλα και μην ξανάρθεις αν είναι να μου πεις το ίδιο. Το κορίτσι δεν στο δίνω.
Και έκανε να κλείσει την πόρτα.
-Περίμενε Μαριώ, πως θα το μεγαλώσεις; Ο άντρας σου μπορεί να μην ξαναγυρίσει. Μπορεί να είναι ήδη, να είναι νεκρός. Θα σου δώσω λεφτά να περάσεις τα Χριστούγεννα και ότι άλλο θες.
Της είπε και κράτησε με το χέρι της την πόρτα.
-Θα το μεγαλώσει και θα το ζεστάνει ο Θεός... Τράβα το χέρι σου και τα λεφτά σου και φύγε. Την Ζωή μου δε στη δίνω.
Της έκλεισε την πόρτα. Τα πήρε και τα δυο στην αγκαλιά της και τα έσφιξε μέχρι να νιώσουν τον πυρετό της.
-Την ζωή μου δε στη δίνω...
σ.σ.: Τα γεγονότα είναι αληθινά. Η ιστορία δική μου.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που μας σημαδεύουν την ζωή. Δεν ξέρω τι γίνεται και πως συνεννοείται το σύμπαν, τι εξωκοσμικές διεργασίες γίνονται και κάποιος άνθρωπος βρίσκετε στον δρόμο σου και σου ορίζει την ζωή, στην καταστρέφει ή στην αναζωογονεί, σου ανατρέπει όλα όσα είχες στο μυαλό σου ως τώρα και μετά οι ζωές σας δένονται και πορεύονται μαζί ή και χώρια, αλλά στην ουσία μαζί.
Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να είναι φίλος ή εραστής. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι δένεσαι τόσο μαζί του που δεν μπορείς να φανταστείς την ζωή σου χωρίς αυτόν.
Και όλο αυτό με κάνει και σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι καμιά φορά κάνουν σχέσεις άνευ ουσίας, είτε αυτές είναι φιλικές, είτε ερωτικές, είτε σεξουαλικές και στην ουσία ευτελίζονται και χάνουν την ευκαιρία να νιώσουν την ανθρώπινη επαφή έτσι όπως αξίζουν.
Βέβαια καμιά φορά αυτό γίνεται υποσυνείδητα ή ακόμα και εις γνώση μας χωρίς να θέλουμε να το παραδεχτούμε. Και ο μεγαλύτερος λόγος που συμβαίνει είναι ότι οι άνθρωποι φοβούνται να μείνουν μόνοι. Και έτσι προτιμούν αναλώνονται σε σχέσεις επιφανειακές, παρά να περάσουν την ώρα τους με τον εαυτό τους.
Κατά καιρούς μπορεί να το έκανα και γω. Να περνούσα δηλαδή απλά τον χρόνο μου με κάποιους ανθρώπους που δεν είχα ιδιαίτερο δέσιμο, επειδή εκείνη την εποχή δεν είχα κάτι άλλο. Μα έτσι όμως κατάλαβα ότι χάνεις κάποια πράγματα. Τα οποία δεν αγοράζονται, ούτε αποκτούνται έτσι απλά. Μπορείς να αγοράσεις την διασκέδαση, αλλά δεν μπορείς να αγοράσεις την φιλία. Και τι μένει στο τέλος; Ένα κενό.
Και έτσι αν δεν μπορείς να νιώσεις με έναν άνθρωπο αυτό το σημάδεμα που λέω στην αρχή, αν δεν μπορείς να νιώσεις πότε πονάει χωρίς να στο λέει, αν δεν μπορείς να κλάψεις μαζί του στην λύπη, να γελάσεις στην χαρά, να νιώσεις την έλλειψή του όταν οι καταστάσεις στον πάρουν μακρυά σου, τότε καλύτερα να μην τον έχεις δίπλα σου.
Όπως επίσης και με τους συγγενείς. Λένε ότι τον φίλο τον επιλέγεις ενώ τον συγγενή όχι. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει και να τον ανεχτείς. Θεωρώ ότι εκτός από τα πολύ κοντινά πρόσωπα, δηλαδή γονείς και αδέρφια, αν με κάποιον από τους συγγενείς σου δεν ταιριάζουν τα χνότα σας, καλύτερα να μην ασχολείσαι καθόλου. Και ας μην σου μιλήσει 1000 χρόνια. Μη το κάνεις τυπικά. Μπορεί να έχετε το ίδιο αίμα, αλλά αν δεν έχετε το ίδιο μυαλό χαλάει η συνταγή.
Τα ίδια ισχύουν και για τις σεξουαλικές σχέσεις. Το σεξ είναι ένα μέσο να δείξεις την αγάπη σου σε κάποιον. Αν όχι την αγάπη, έστω το ότι αυτό το άτομο σε ελκύει, ότι σε διεγείρει εγκεφαλικά και σωματικά. Αλλιώς καλύτερα να μην γίνεται.
Βέβαια για να μην παρεξηγηθώ αυτά που λέω ισχύουν μόνο για μένα και αυτό δεν σημαίνει ότι αν κάποιος κάνει τα αντίθετα τον κατηγορώ ή τον κατακρίνω. Και φυσικά έχω φίλους που τα κάνουν όλα αυτά. Απλά εγώ δεν μπορώ.
Και γιατί δεν μπορώ;
Γιατί νομίζω ότι όλα αυτά τα χρόνια, πριν κατασταλάξω στα παραπάνω, αναλώθηκα σε ρηχούς ανθρώπους, ανθρώπους που δεν είχαν τίποτα να μου δώσουν και φυσικά τίποτα να τους δώσω και γω και όλο αυτό νομίζω ότι με κούρασε συναισθηματικά και έτσι δεν μπορώ πλέον, ακόμα και αν το θέλω, να λειτουργήσω αλλιώς.
Όταν βρίσκομαι με κάποιον που δεν με ενδιαφέρει ως άνθρωπος, νιώθω πως καταπιέζομαι φοβερά και είναι σαν να ψάχνω την έξοδο κινδύνου.
Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα σε αυτόν τον κόσμο να νιώθεις την ανατριχίλα από το άγγιγμα του άλλου, να τον κοιτάς και να ανταλλάσσεται μηνύματα χωρίς να μιλάτε, να οικειοποιείστε τραγούδια, να σκέφτεσαι τις στιγμές σας και να χαμογελάς ή να δακρύζεις, να κάνεις σχέδια μαζί του, να νιώθεις ότι έχεις κάποιον δίπλα σου.
Και στην ουσία να νιώθεις το μεγαλύτερο θαύμα της ζωής. Την αγάπη.
Να ακούς την αγάπη.
σ.σ. Οι άνθρωποί μου που είναι εδώ κοντά μου και τους βλέπω κάθε μέρα μπορούν να νιώσουν όλα αυτά από μένα και γω από αυτούς. Για αυτό λοιπόν αυτή την αναρτήση θα την αφιερώσω σε αυτούς που είναι μακριά.
Στην Vicious και στον Pirpolimeno, στην Μαίρη και την Κατερίνα από την Εύβοια, στον Αλχημιστή μου που είναι στας Γαλλίας και σε όλους τους συμφοιτητές μου που περάσαμε πολύ όμορφα πριν κάποια χρόνια.
Έτσι λοιπόν και σε σας εύχομαι να μην δώσετε την ζωή σας πότε και πάντα να ακούτε την αγάπη.
Δεν μιλάμε, απλά περπατάμε και ακούμε το ήχο του ποταμιού.
Προχωράμε βαθιά. Στα δέντρα και στις ψυχές μας, στα θέλω μας.
Αγνοούμε την ύπαρξη των ανθρώπων και αναζητούμε την παρουσία των ζώων.
Τα ξερά φύλλα κάτω από τα πόδια μας στρώνουν ένα χαλί,
ετοιμάζουν τον δρόμο για να καταπατήσουμε την μακροθυμία μας.
Από το φως στο σκοτάδι, μα μόνιμα στο κρύο.
Η πραότητα της φύσης αναιρεί και ακυρώνει κάθε καλοσύνη ανθρώπινη.
Η αγαθότητα δεν έχει θέση ανάμεσα στα κλαδιά.
Οι κούνιες άδειες, μοιάζουν σχεδόν τρομαχτικές.
Άχρωμες και παγωμένες.
Το τρίξιμο της αλυσίδας γεμίζει την υπέροχη ησυχία του δάσους.
Και ΄μεις ακόμα περπατάμε, χανόμαστε ακόμα πιο σκληρά στο πουθενά, ακόμα πιο ύπουλα στο όλα.
Η ανησυχητική ηρεμία του γύρω μας κάνει το μονοπάτι ίσιο και εύκολο.
Και ας τρυπάνε τα χαλίκια τις ξυπόλητες σκέψεις μας.
Φοβόμαστε να δούμε πίσω από το φως.
Πόσο μάλλον να τρέξουμε προς τα εκεί.
Εγκράτεια. Η ψυχή διστάζει.
Για λίγο μόνο.
Καθώς περπατάμε τα μάτια μας συνηθίζουν το σκοτάδι.
Το μυαλό μας δεν φοβάται πια.
Γιατί αυτό που βλέπουμε και ζούμε είναι πάνω απ΄τα ανθρώπινα, πάνω απ΄αυτά που ποθήσαμε.
Σκεφτόμαστε την επιστροφή μα η νύχτα την σβήνει και αυτή μονοκοντυλιά.
Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο παιχνίδι της Φλώρας, που το φιλοξένησε η Αριστέα, ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ. Οι λέξεις που έπρεπε να χρησιμοποιηθούν είναι αυτές με το κόκκινο χρώμα.
Ευχαριστώ όσους ψηφίσαν τη συμμετοχή μου. Επίσης ευχαριστώ την Φλώρα και την Αριστέα που μας δίνουν την ευκαιρία να δημιουργούμε.
Καλά να περνάτε.
Καλημέρα.
Βράδυ Χριστουγέννων. Μελαγχολικό και όμορφο. Φέτος μετά από χρόνια δεν δουλεύω ανήμερα και επίσης στόλισα και δέντρο.
Μια γιορτή έφυγε. Και μαζί φεύγουν και οι άνθρωποι. Άνθρωποι που έρχονται μόνο τις γιορτές, αλλά τους περιμένεις όλο το χρόνο.
Ησυχία στην πόλη. Όλοι περιμένουν την μεγάλη έξοδο της βραδιάς, για να πατικωθούν σε κάποιο νυχτερινό κέντρο. Αλλά εγώ προτιμώ να περάσω αυτές τις στιγμές σπίτι. Με τους ανθρώπους που αύριο θα φύγουν. Με καλό φαγητό, με ζεστασιά από τη σόμπα και όμορφη συντροφιά.
Η δημιουργία ενός λαού εργάτη, χωρίς προσωπική επιτυχία και ευχαρίστηση, η κατασκευή ενός ανθρώπου μηχανή χωρίς βούληση και συναίσθημα είναι πολύ κοντά μας. Η εργασία θα πρέπει να μας γεμίζει και να μας κάνει να νιώθουμε χρήσιμοι και απαραίτητοι. Όταν η απασχόληση καταντά δουλεία, στερείται από κάθε ίχνος δημιουργίας και δεν μας προσφέρει τις απαιτούμενες υλικές και ψυχικές απολαβές, τότε η επανάσταση και η ανατροπή της είναι υποχρέωση.
(δείτε το βίντεο μέχρι το τέλος)
*************
Μη ξεχνάτε να ψηφίζετε τις αγαπημένες σας φωτογραφίες στο Διαγωνισμό ''Φωτογραφίζειν'' ΕΔΩ.
Κόντρα στους νωθρούς καιρούς δημιουργούμε, όσο και όπως μπορεί ο καθένας μας.
Ξεκινάει σήμερα η παρουσίαση των φωτογραφιών και η ψηφοφορία του 4ου Διαγωνισμού ΄΄Φωτογραφίζειν΄΄. Οι φωτογραφίες που μαζεύτηκαν είναι όλες υπέροχες και αξίζουν σε όλους συγχαρητήρια.
Θα ήθελα επίσης να σας ευχαριστήσω που αγκαλιάζετε με τόση αγάπη τον διαγωνισμό αυτό.
Εύχομαι σε όλους σας ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!
Καλεστήκατε να στείλετε φωτογραφίες πάνω στο θέμα που επέλεξε ο νικητής του 3ου διαγωνισμού το οποίο ήταν:
''Μικρόκοσμος''
Να πω εδώ ότι μου άρεσε πολύ ο τρόπος που πολλοί από σας χρησιμοποιήσατε το θέμα. Με πολύ φαντασία.
Ιδού λοιπόν οι συμμετοχές σε τυχαία σειρά.
Μπαίνω στα κλεφτά και σας διαβάζω. Τι ωραία που γράφετε όλοι. Και οι καινούργιοι φίλοι μου και οι παλιοί. Και σας ζηλεύω. Πραγματικά ζηλεύω που κάνετε κάθε μέρα αναρτήσεις, σχόλια, συζητήσεις και γω δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα. Όλο μου έρχονται ιδέες και όλο λέω πως όταν γυρίσω το βράδυ από τη δουλειά θα γράψω, αλλά γυρνάω τόσο πτώμα και ξεραίνομαι κατευθείαν. Και μάλιστα τώρα που πλησιάζουν γιορτές ο χρόνος μου θα είναι ακόμα πιο περιορισμένος.
Τέλος πάντων, ας μην παραπονιέμαι. Να σας θυμήσω ότι τρέχει ακόμα ο Διαγωνισμός Φωτογραφίας ''Φωτογραφίζειν'' μέχρι την Κυριακή 15/12. Το θέμα, από ότι φαίνεται σας δυσκόλεψε, αλλά αυτό είναι και η ουσία και η γοητεία του. Δείτε περισσότερα ΕΔΩ.
Σας καλημερίζω με ένα τραγούδι που μου θύμισε ο φίλος Μαζεστίξ και μια εικόνα για να κοιτάτε πάντα τον ήλιο.
Οι φωτογραφίες μπορούν να κρατήσουν μέσα τους πόνο, αγάπη, χαρά, όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα, αλλά πάνω από όλα την ιστορία. Ο τρόπος που μιλάει μια φωτογραφία και σου διηγείται μια ιστορία, ένα γεγονός είναι μοναδικός.
Το πιο σημαντικό όμως από όλα, η αρχή όλου αυτού του υπέροχου ταξιδιού είναι να προλάβεις, να δεις ή να βρεις την στιγμή. Και αυτό είναι το γοητευτικό στην φωτογραφία. Η στιγμή δεν επαναλαμβάνετε αλλά με την αποτύπωσή της αποκτά αξία. Αξία που δεν θα είχε τόση αν έφευγε έτσι απλά στο παρελθόν.
Τις φωτογραφικές ανά χείρας λοιπόν και ξεκινάμε για τον 4ο Διαγωνισμό Φωτογραφίας ''Φωτογραφίζειν''. Συμμετέχοντας θα έχετε την ευκαιρία να κερδίσετε δώρα από το MadeByHand.
Το θέμα αυτή τη φορά θα μας πάει σε άλλους ''κόσμους''. Η Xibalba, νικήτρια του 3ου διαγωνισμού επέλεξε και το θέμα είναι το εξής:
''Μικρόκοσμος''
Το δικό μου παράδειγμα φωτογραφίας πάνω σε αυτό το θέμα.
(εκτός συναγωνισμού φυσικά)
Τίτλος: Γονιμοποίηση
Πάνω λοιπόν σε αυτό το όμορφο θέμα, σας αφήνω να εμπνευστείτε και να δημιουργήσετε. Το θέμα του διαγωνισμού μπορεί να χρησιμοποιηθεί και μεταφορικά ή αλληγορικά
Όροι.
Από σήμερα μέχρι την και την Κυριακή 15/12 στις 12 το βράδυ, μπορείτε να στέλνετε τις φωτογραφίες σας με e-mail στη διεύθυνση asmhnio@gmail.com .
Μπορείτε να συμμετέχετε όλοι, είτε είστε bloggers είτε όχι.
Μπορείτε να στείλετε μέχρι δύο (2) φωτογραφίες.
Το μέγεθος των φωτογραφιών καλό θα ήταν να είναι μεγαλύτερο από 1MP.
Οι φωτογραφίες σας θα πρέπει να έχουν ένα τίτλο (έτσι όπως παραθέτω στο παράδειγμα παραπάνω).
Οι φωτογραφίες δεν θα πρέπει να έχουν πάνω διακριτικά, λογότυπα ή οτιδήποτε που να υποδηλώνει την ταυτότητα του φωτογράφου προς τους αναγνώστες.
Οι φωτογραφίες σας θα μπορούν να είναι επεξεργασμένες με όποιο τρόπο θέλετε. Η επεξεργασία για μένα δεν αλλοιώνει τη φωτογραφία. Και ανάλογα την επεξεργασία που θα υποστεί μπορεί να σε πάει σε άλλες σκέψεις, σε άλλα μονοπάτια. Δεν μπορεί όμως να είναι κολάζ ή συρραφή (panoramic) πολλών φωτογραφιών μαζί.
Οι φωτογραφίες εννοείτε ότι θα πρέπει να είναι αποκλειστικά δικές σας.
Οι φωτογραφίες σας δεν θα πρέπει να είναι δημοσιευμένες σε blog, ιστοσελίδα ή οπουδήποτε αλλού.
Οι φωτογραφίες σας δεν θα χρησιμοποιηθούν για οτιδήποτε άλλο, πέρα από αυτόν τον διαγωνισμό
Την Δευτέρα 16/12 θα αναρτήσω τις φωτογραφίες που θα μου στείλετε και θα γίνει από σας ψηφοφορία για μια εβδομάδα. Στην ίδια ανάρτηση θα δείτε τους όρους και τον τρόπο ψηφοφορίας.
Μετά το πέρας της ψηφοφορίας θα ανακηρύσσω τους νικητές.
Ο πρώτος και ο δεύτερος νικητής θα παραλάβουν δώρα από το MadeByHand.
Παρακαλώ πολύ διαβάστε προσεκτικά τους όρους του διαγωνισμού προς αποφυγή παρεξηγήσεων.
Για οποιαδήποτε διευκρίνηση μη διστάσετε να ρωτήσετε.
Κόντρα στους νωθρούς καιρούς δημιουργούμε, όσο και όπως μπορεί ο καθένας μας.
