Με ένα απαλό τραγούδι, με μια θάλασσα καθρέφτη, με τις πέτρες να τις
αγκαλιάζει το κύμα, με τα χρώματα να εναλλάσσονται ζεστά και ήρεμα, προσπαθώ με ένα πορτοκαλί στυλό και
ένα μικρό μπλοκάκι να χωρέσω σε μερικές γραμμές, όλο το μπλε της θάλασσας και όλο το γαλάζιο του
ουρανού. Να αφήσω το μυαλό μου να χυθεί στο χαρτί, να σωθεί από τις σκέψεις, να
εκτονωθεί η ψυχή μου.
Νιώθω την έλλειψη τόσο μέσα μου, την πείνα των λέξεων να μου τρυπούν το
στομάχι. Κάτι που δεν περίμενα, που ήρθε απότομα. Και ούτε η άμμος η ζεστή
μπορεί να το κάψει. Ούτε ο αφρός της θάλασσας μπορεί να το πνίξει. Με κυριεύει ολόψυχα και βαθιά. Με τρώει κρυφά και γλυκά. Και δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να το
καταλαγιάσει, παρά μόνο η προσμονή της επαφής που θα σώσει το μυαλό από την περιπλάνηση.
Και ο ήλιος πέφτει γλυκά και μεθοδικά. Ο ήχος του κύματος σε φέρνει κοντά
μου. Στις ελιές στριμώχνεται η μορφή σου. Και σε εκείνη την μικρή εκκλησία, κάτω από τα πεύκα, ο άλλος σου εαυτός ξεπροβάλει,
ξεκούραστος και νωχελικός.
Όπως παλιά αδιάφορος μπροστά στον πόνο. Και παρακαλώ η στιγμή να κρατήσει για
πάντα, να είναι άπειρη όπως τα βότσαλα αυτής της παραλίας.
Και κάπου ανάμεσα και γω, προσπαθώ να ορίσω τα θέλω μου. Να τρομάζω μπροστά
στην έλλειψη και στην παρουσία. Και
ας ξέρω καλά, ότι η παρουσία προϋποθέτει την
έλλειψη. Γιατί για να έχεις κάτι, πρέπει να χάσεις κάτι άλλο. Δεν μπορείς να
έχεις δύο ίδια μαζί ολοκληρωτικά. Και έτσι κουράζω την σκέψη, ξεκουράζοντας το
σώμα. Και αυτή η ερημιά τόσο αταίριαχτη με το
είναι μου. Θέλει να μου δώσει την λύση, να την κοιτάξω στα μάτια. Εκεί
μπλεγμένη στα έρημα πεύκα, στον έρημο δρόμο, στον έρημο παράδεισο πίσω από τον
βράχο. Κολυμπώντας να
φτάσεις στο ανεκπλήρωτο, στην απόλυτη ευτυχία.
Μα τολμάς να σκαρφαλώσεις τον βράχο;
Να ματώσεις τα πόδια σου, να γδάρεις τα χέρια σου;
Να κολυμπήσεις στα μαύρο φύκια;
Να πιεις θαλασσινό νερό;
Τολμάς να γραπωθείς από τις ρίζες των δέντρων, να σε ρίξει το ρεύμα στα βράχια;
Και μετά να ζήσεις με τις πληγές στο σώμα;
Τόλμα...
σ.σ. Οι φωτογραφίες είναι δικές
μου, από την παραλία Κουτσούμπρι στο Αγριοβότανο Εύβοιας. Εκεί υπάρχει ο βράχος
που βλέπετε στην πέμπτη φωτογραφία. Ήθελα να δω τι κρύβεται από πίσω. Σκαρφάλωσα στον βράχο, πόνεσαν λίγο τα πόδια μου, αλλά αυτό που αντίκρισα με αποζημίωσε.
Είναι ο κόλπος της έκτης φωτογραφίας. Τόσο κοντά στην παραλία, αλλά και καλά
κρυμμένος. Δεν μπορείς να τον δεις αν δεν σκαρφαλώσεις ή κολυμπήσεις γύρω από τον
βράχο, αλλά είναι τόσο κοντά σου όμως.
Αυτή η θέα με ανέπνευσε να γράψω το παραπάνω κείμενο. Αυτός ο μικρός παράδεισος
που όλοι έχουμε δίπλα μας, απλά πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας να τον δούμε. Και
δεν είναι άλλος, παρά οι άνθρωποι που αγαπάμε και μας αγαπούν.
Να μου περνάτε καλά και να μου ξεκουράζεστε.
