Πίσω απ΄τον βράχο.

Με ένα απαλό τραγούδι, με μια θάλασσα καθρέφτη, με τις πέτρες να τις αγκαλιάζει το κύμα, με τα χρώματα να εναλλάσσονται ζεστά και ήρεμα, προσπαθώ με ένα πορτοκαλί στυλό και ένα μικρό μπλοκάκι να χωρέσω σε μερικές γραμμές, όλο το μπλε της θάλασσας και όλο το γαλάζιο  του ουρανού. Να αφήσω το μυαλό μου να χυθεί στο χαρτί, να σωθεί από τις σκέψεις, να εκτονωθεί η ψυχή μου.

Νιώθω την έλλειψη τόσο μέσα μου, την πείνα των λέξεων να μου τρυπούν το στομάχι. Κάτι που δεν περίμενα, που ήρθε απότομα. Και ούτε η άμμος η ζεστή μπορεί να το κάψει. Ούτε ο αφρός της θάλασσας μπορεί να το πνίξει. Με κυριεύει ολόψυχα και βαθιά. Με τρώει κρυφά και γλυκά. Και δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να το καταλαγιάσει, παρά μόνο η προσμονή της επαφής που θα σώσει το μυαλό από την περιπλάνηση.

Και ο ήλιος πέφτει γλυκά και μεθοδικά. Ο ήχος του κύματος σε φέρνει κοντά μου. Στις ελιές στριμώχνεται η μορφή σου. Και σε εκείνη την μικρή εκκλησία, κάτω από τα πεύκα, ο άλλος σου εαυτός ξεπροβάλει, ξεκούραστος και νωχελικός. Όπως παλιά αδιάφορος μπροστά στον πόνο. Και παρακαλώ η στιγμή να κρατήσει για πάντα, να είναι άπειρη όπως τα βότσαλα αυτής της παραλίας.

Και κάπου ανάμεσα και γω, προσπαθώ να ορίσω τα θέλω μου. Να τρομάζω μπροστά στην έλλειψη και στην παρουσία. Και ας ξέρω καλά, ότι η παρουσία προϋποθέτει την έλλειψη. Γιατί για να έχεις κάτι, πρέπει να χάσεις κάτι άλλο. Δεν μπορείς να έχεις δύο ίδια μαζί ολοκληρωτικά. Και έτσι κουράζω την σκέψη, ξεκουράζοντας το σώμα. Και αυτή η ερημιά τόσο αταίριαχτη με το είναι μου. Θέλει να μου δώσει την λύση, να την κοιτάξω στα μάτια. Εκεί μπλεγμένη στα έρημα πεύκα, στον έρημο δρόμο, στον έρημο παράδεισο πίσω από τον βράχο. Κολυμπώντας να φτάσεις στο ανεκπλήρωτο, στην απόλυτη ευτυχία.

Μα τολμάς να σκαρφαλώσεις τον βράχο; 

Να ματώσεις τα πόδια σου, να γδάρεις τα χέρια σου; 

Να κολυμπήσεις στα μαύρο φύκια; 

Να πιεις θαλασσινό νερό;

Τολμάς να γραπωθείς από τις ρίζες των δέντρων, να σε ρίξει το ρεύμα στα βράχια;

Και μετά να ζήσεις με τις πληγές στο σώμα;

Τόλμα...

σ.σ. Οι φωτογραφίες είναι δικές μου, από την παραλία Κουτσούμπρι στο Αγριοβότανο Εύβοιας. Εκεί υπάρχει ο βράχος που βλέπετε στην πέμπτη φωτογραφία. Ήθελα να δω τι κρύβεται από πίσω. Σκαρφάλωσα στον βράχο, πόνεσαν λίγο τα πόδια μου, αλλά αυτό που αντίκρισα με αποζημίωσε. Είναι ο κόλπος της έκτης φωτογραφίας. Τόσο κοντά στην παραλία, αλλά και καλά κρυμμένος. Δεν μπορείς να τον δεις αν δεν σκαρφαλώσεις ή κολυμπήσεις γύρω από τον βράχο, αλλά είναι τόσο κοντά σου όμως.

Αυτή η θέα με ανέπνευσε να γράψω το παραπάνω κείμενο. Αυτός ο μικρός παράδεισος που όλοι έχουμε δίπλα μας, απλά πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας να τον δούμε. Και δεν είναι άλλος, παρά οι άνθρωποι που αγαπάμε και μας αγαπούν.

Να μου περνάτε καλά και να μου ξεκουράζεστε.

Lost in the sun.

Μια μικρή γεύση από διακοπές... δεν επέστρεψα ακόμα.

Αφήνω στην άκρη της όχθης, τις σκέψεις να κρύβονται πίσω από τις ψάθινες ομπρέλες. Το γαλάζιο με τυλίγει γλυκά και χωρίς να με ρωτά. Δεν μου αφήνει περιθώρια λάθος σκέψεων και κακών αισθημάτων.

Με μια μουσική να πλανάτε γύρω από τα δέντρα της παραλίας, μαζί με την μυρωδιά του φρέσκου χταποδιού και την γεύση του καφέ στο στόμα.

Οι ρίζες των πεύκων βουτούν στην αλμύρα, νιώθουν το καλοκαίρι και το ρετσίνι να ρέει άφθονο και άσκοπο.

Και οι κυματοθραύστες στέκουν εκεί, φιλοξενώντας ζευγάρια γλάρων, απορροφώντας την μανία των κυμάτων.

Στριμώχνονται στην τσάντα μου όλα αυτά που ήθελα να έρθουν μαζί μου. Αλλά μερικά ήρθαν άθελά μου, χωρίς να με ρωτήσουν και βασανίζουν για λίγες στιγμές το νου μου. Αλλά η αίσθηση της ελευθερίας απαλύνει κάθε βάρος.

Και αυτά που έμειναν πίσω μου λείπουν. Αυτή η νόστιμή γεύση της έλλειψης και η λαχτάρα της επαναφορά τους.

Όλα φεύγουν και έρχονται αρμονικά, συνυπάρχουν μαρτυρικά. Το πριν, το τώρα, το μετά. Αυτό που έχουμε, αυτό που είχαμε, αυτό θα αποκτήσουμε. Όλα με κυριεύουν μέχρι το κόκαλο, όλα με αλλάζουν, όλα μου λείπουν και ας είναι κοντά μου. Κάπου εκεί κρυμμένο καλά, μα τόσο φανερά και σωστά, εκείνο το πονηρό και παιχνιδιάρικο ΄΄Μ’ αγαπάς;΄΄

Και έτσι ακούγοντας το lost in the night, ο ήλιος με καίει και γω χάνομαι στις ικτίδες του.

Μες το βυθό θα προσέχουν οι ιππόκαμποι να μη χαθείς. Εις το επανιδείν.

Απόγευμα στο χωριό.

Θυμάμαι τα καλοκαίρια στο χωριό. Ανυπομονούσαμε να τελειώσουν τα σχολεία. Να μας φύγει αυτό το βάρος. Για να ξεχυθούμε στην παραλία.

Θυμάμαι το πρώτο πράγμα που κάναμε με τον αδελφό μου το πρωί όταν ξυπνούσαμε ήταν να φορέσουμε τα μαγιό μας. Και περνούσαμε όλο το πρωί στην παραλία. Μέχρι να έρθει ο μπαμπάς να μας μαζέψει επιτέλους, για να φάμε το μεσημέρι.

Περιμέναμε τους φίλους μας από την Αθήνα να έρθουν. Είχαμε τόσα να πούμε. Θυμάμαι τις απογευματινές μας βόλτες, τα σουβλάκια στο χέρι, τα ψημένα καλαμπόκια, τα παγωτά που μετρούσαμε. Θυμάμαι τις παρέες στην αλάνα δίπλα στο σπίτι. Μας έπαιρνε το βράδυ, ξεχνιόμασταν στο παιχνίδι και στα χάχανα.

Μετά ήρθε η εφηβεία. Μεγαλώσαμε. Οι βόλτες έγιναν βραδινές. Θυμάμαι τη μαμά να μας περιμένει με το ρολόι. Το θερινό σινεμά, που πλέον δεν λειτουργεί. Τους πρώτους καφέδες, τις πρώτες μας μπύρες. Και τα πρώτα μας μεθύσια. Κάπως έτσι ήρθαν και οι πρώτοι καλοκαιρινοί έρωτες. Που έφευγαν το Σεπτέμβρη και γυρνούσαν την επόμενη χρονιά αλλαγμένοι και διαφορετικοί.

Μετά φύγαμε φοιτητές και ερχόμασταν με λιγότερη όρεξη για τις καλοκαιρινές διακοπές. Πως από εκεί που μένεις μόνος, ξαφνικά θα πρέπει ξανά να ζήσεις με τους γονείς; Θυμάμαι τα ξενύχτια, τα τηλέφωνα στους φίλους από την σχολή, τις σκέψεις σε κάποιον έρωτα που έμενε πίσω. Την ανυπομονησία για τον χειμώνα που θα ερχόταν, τις φοιτητικές τρέλες που εξιστορούσαμε ο ένας τον άλλον.

Και μετά όλα άλλαξαν. Αρχίσαμε να δουλεύουμε, οι σχέσεις γίνανε πιο περίπλοκες, οι φίλοι λιγόστεψαν. Δεν μπορούσαμε πλέον να πηγαίνουμε στο χωριό παρά μόνο λίγες μέρες. Οι καλοκαιρινοί φίλοι δεν ξαναήρθαν, χάσαμε επαφές. Οι ευθύνες μεγάλωσαν και μας βαραίνουν ώρες ώρες. Έχει βέβαια την γοητεία του και αυτό. Πιο συνειδητοποιημένοι στις επιλογές, πιο κοντά στους γονείς πλέον, πιο σίγουροι, πιο σταθεροί.

Το χωριό όμως παρέμεινε μια διέξοδος, ένα καταφύγιο ξενοιασιάς, σαν ένα διακόπτη που σβήνει, έστω για προσωρινά, τις κακές σκέψεις. Ένα καλάθι όμορφων αναμνήσεων που μας κάνει να νιώθουμε γεμάτοι. Ένα βάλσαμο για την κούραση που κουβαλάμε όλοι.

Σας αποχαιρετώ, θα λείψω για αρκετές μέρες. Εκεί δεν θα έχω ίντερνετ. Πάω να γεμίσω καινούργιες αναμνήσεις, καινούργιες εικόνες για να σας τις προσφέρω απλόχερα. Να καθαρίσει το μυαλό και να χαλαρώσει η ψυχή. Να απολαύσω το ηλιοβασίλεμα, που φαίνεται στο φόντο του μπλογκ μου.

Εις το επανιδείν.

Το καλοκαίρι θα ρθει και θα πάρει κι εσένα μαζί

Στην ομορφιά του θα γίνεις χαζούλα όπως ήσουν μικρή

Θα μας γυρίζεις την πλάτη σου ανοίγοντας το παρεό

Να σε κοιτάξει ο ήλιος Να σε κοιτάξει ο ήλιος

Θα σαι για λίγο το αίνιγμα που δεν θα λύσει κανείς

Θα σε φυλάει από γύρω στρατός σπαστικοί συγγενείς

Θα μισανοίγεις τα πόδια σου και θα τα κλείνεις ξανά

Κάνοντας πως δε ξέρεις - Κάνοντας πως δε ξέρεις

Κι ύστερα πάλι χειμώνας και χρήμα που μονολογεί

Κι ύστερα πάλι βραδιές με κινέζικο και κομεντί

Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη

Και ύστερα πιο δυνατά η μουσική

Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη

Και ύστερα πιο χαμηλά η μουσική

Το καλοκαίρι θα ρθει και στη θάλασσα θα επιστραφείς

Μες το βυθό θα προσέχουν οι ιππόκαμποι να μη χαθείς

Κι όταν θα βγάζεις για λίγο σε μια σου βουτιά το μαγιό

Θα σαι στον κόσμο η μόνη - Θα σαι στον κόσμο η μόνη

Θα σαι για λίγο ο έρωτας που δε ζήσει κανείς

Θα σαι το σώμα σου μόνο κι αυτό θα το ξέρουμε εμείς

Που μας γυρίζεις την πλάτη σου πάντα την ίδια στιγμή

Που βασιλεύει ο ήλιος - Που βασιλεύει ο ήλιος

Κι έρχεται πάλι χειμώνας και χρήμα που μονολογεί

Κι έρχονται πάλι βραδιές με κινέζικο και κομεντί

Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη

Και ύστερα πιο δυνατά η μουσική

Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη

Και ύστερα πιο χαμηλά η μουσική 

Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη

Και ύστερα πιο δυνατά η μουσική