Πίσω απ΄τον βράχο.

Με ένα απαλό τραγούδι, με μια θάλασσα καθρέφτη, με τις πέτρες να τις αγκαλιάζει το κύμα, με τα χρώματα να εναλλάσσονται ζεστά και ήρεμα, προσπαθώ με ένα πορτοκαλί στυλό και ένα μικρό μπλοκάκι να χωρέσω σε μερικές γραμμές, όλο το μπλε της θάλασσας και όλο το γαλάζιο  του ουρανού. Να αφήσω το μυαλό μου να χυθεί στο χαρτί, να σωθεί από τις σκέψεις, να εκτονωθεί η ψυχή μου.

Νιώθω την έλλειψη τόσο μέσα μου, την πείνα των λέξεων να μου τρυπούν το στομάχι. Κάτι που δεν περίμενα, που ήρθε απότομα. Και ούτε η άμμος η ζεστή μπορεί να το κάψει. Ούτε ο αφρός της θάλασσας μπορεί να το πνίξει. Με κυριεύει ολόψυχα και βαθιά. Με τρώει κρυφά και γλυκά. Και δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να το καταλαγιάσει, παρά μόνο η προσμονή της επαφής που θα σώσει το μυαλό από την περιπλάνηση.

Και ο ήλιος πέφτει γλυκά και μεθοδικά. Ο ήχος του κύματος σε φέρνει κοντά μου. Στις ελιές στριμώχνεται η μορφή σου. Και σε εκείνη την μικρή εκκλησία, κάτω από τα πεύκα, ο άλλος σου εαυτός ξεπροβάλει, ξεκούραστος και νωχελικός. Όπως παλιά αδιάφορος μπροστά στον πόνο. Και παρακαλώ η στιγμή να κρατήσει για πάντα, να είναι άπειρη όπως τα βότσαλα αυτής της παραλίας.

Και κάπου ανάμεσα και γω, προσπαθώ να ορίσω τα θέλω μου. Να τρομάζω μπροστά στην έλλειψη και στην παρουσία. Και ας ξέρω καλά, ότι η παρουσία προϋποθέτει την έλλειψη. Γιατί για να έχεις κάτι, πρέπει να χάσεις κάτι άλλο. Δεν μπορείς να έχεις δύο ίδια μαζί ολοκληρωτικά. Και έτσι κουράζω την σκέψη, ξεκουράζοντας το σώμα. Και αυτή η ερημιά τόσο αταίριαχτη με το είναι μου. Θέλει να μου δώσει την λύση, να την κοιτάξω στα μάτια. Εκεί μπλεγμένη στα έρημα πεύκα, στον έρημο δρόμο, στον έρημο παράδεισο πίσω από τον βράχο. Κολυμπώντας να φτάσεις στο ανεκπλήρωτο, στην απόλυτη ευτυχία.

Μα τολμάς να σκαρφαλώσεις τον βράχο; 

Να ματώσεις τα πόδια σου, να γδάρεις τα χέρια σου; 

Να κολυμπήσεις στα μαύρο φύκια; 

Να πιεις θαλασσινό νερό;

Τολμάς να γραπωθείς από τις ρίζες των δέντρων, να σε ρίξει το ρεύμα στα βράχια;

Και μετά να ζήσεις με τις πληγές στο σώμα;

Τόλμα...

σ.σ. Οι φωτογραφίες είναι δικές μου, από την παραλία Κουτσούμπρι στο Αγριοβότανο Εύβοιας. Εκεί υπάρχει ο βράχος που βλέπετε στην πέμπτη φωτογραφία. Ήθελα να δω τι κρύβεται από πίσω. Σκαρφάλωσα στον βράχο, πόνεσαν λίγο τα πόδια μου, αλλά αυτό που αντίκρισα με αποζημίωσε. Είναι ο κόλπος της έκτης φωτογραφίας. Τόσο κοντά στην παραλία, αλλά και καλά κρυμμένος. Δεν μπορείς να τον δεις αν δεν σκαρφαλώσεις ή κολυμπήσεις γύρω από τον βράχο, αλλά είναι τόσο κοντά σου όμως.

Αυτή η θέα με ανέπνευσε να γράψω το παραπάνω κείμενο. Αυτός ο μικρός παράδεισος που όλοι έχουμε δίπλα μας, απλά πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας να τον δούμε. Και δεν είναι άλλος, παρά οι άνθρωποι που αγαπάμε και μας αγαπούν.

Να μου περνάτε καλά και να μου ξεκουράζεστε.

Ότι γίνεται στο Πευκί μένει στο Πευκί...

Μια ανάρτηση προσωπική.

Για την Κατερίνα,

την Βάσω,

τον Γιάννη,

τον Dr,

και τον Γιάννη.

Είμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, είναι βράδυ και τα ζόμπι βγήκαν στην παραλία. Τα ξέβρασε το κύμα της θάλασσας. Θα σας βγάλουμε φωτογραφία, αλλά μην κάνετε τα ζόμπι, να είστε σοβαροί και μετρημένοι. Και μ' αυτά και μ' αυτά καταλήγουμε στο πιο παρακμιακό μπαρ της παραλίας, προς μεγάλη έκπληξη της μπαργούμαν.

Και να τος πετιέται πίσω από το μπαρ ο Bill the greek kamaki και πιο εκεί ο virtual dj παίρνει παραγγελιές. Τράβα το σκαμπό να κάτσεις... γκρουουου... ακούστηκε μες την ησυχία. Ας πιούμε κάτι ελαφρύ μιας και γνωριστήκαμε βρε παιδιά. Και το παλιό Μαλιμπού μεταμορφώνεται σε μπουζουξίδικο πολυτελείας. Αν είσαι ένα αστέρι, που φως θα φέρει στην άδεια μου ζωή, ποτέ μη σβήσεις, ποτέ να μη μ'αφήσεις, ποτέ να μη χαθεί η αγάπη αυτή... και δεν ξέρω και τα λόγια.

Θα πιούμε κάτι πιο ανθρώπινο; Να στείλουμε και στα αγόρια μας. Πιγκουινάκια μωρά μου. Έξι χαμηλά, δώδεκα σφινοπότηρα, ένα gordon's space, μια ursus και μια smirnoff north. Κάτσε να πάρω το παπάκι να πάω να πάρω.

My name is Anna and prepare to die... μου αρέσουν οι παρατηρήσεις διορθώνομαι. Λοιπόν Άννα την ursus και την north στο ψυγείο...φέρε και μια πράσινη. Τώρα; Όποτε θες...το ότι ήρθαμε στην Εύβοια να δώσουμε οδηγίες και η άλλη να κάνει την γραμματέα και να κρατά σημειώσεις δεν το περίμενα. Να πάρω και τα άδεια γιατί δεν έχουμε;

Και η βραδιά κυλά περίεργα και μυστήρια, ώσπου από την ακτή εμφανίζονται ξανά τα ζόμπι. Πράκτορας προς αρχηγείο Κωδ. 041... Δεχόμαστε επίθεση από την Ταμάρα και τα αποβράσματα της θάλασσας. Και οι φωνές ακούγονται σε όλο το χωριό, σκίζουν την ησυχία της νύχτας και σκορπούν τον τρόμο. Τα γριγριά περνούν ανυποψίαστα και σηκώνουν κύμα. Τα πτώματα κείτονται στα βότσαλα.
Την άλλη μέρα μας έδωσε ο Michael Jackson ρεπό και επιστρέψαμε όλοι στις ζωές μας.

Κανείς δεν κατάλαβε τι έγινε αυτή την νύχτα. Μόνο οι ξαπλώστρες και οι ομπρέλες το ξέρουν και ευτυχώς δεν μιλάνε.

Συμβουλή: Αν τον καφέ σου τον πίνεις γλυκό, να ζητάς ζάχαρη και όχι ζαχαρίνες...γιατί δεν θες να αδυνατίσεις...;;;;

Συμπέρασμα: Το υποβρύχιο με Jack δεν πίνεται με καμία κυβέρνηση...ούτε με τον Σύριζα.

Και όλοι μαζί χορεύοντας....

All the other kids with the pumped up kicks
You'd better run, better run, outrun my gun
All the other kids with the pumped up kicks
You'd better run, better run, faster than my bullet

Lost in the sun.

Μια μικρή γεύση από διακοπές... δεν επέστρεψα ακόμα.

Αφήνω στην άκρη της όχθης, τις σκέψεις να κρύβονται πίσω από τις ψάθινες ομπρέλες. Το γαλάζιο με τυλίγει γλυκά και χωρίς να με ρωτά. Δεν μου αφήνει περιθώρια λάθος σκέψεων και κακών αισθημάτων.

Με μια μουσική να πλανάτε γύρω από τα δέντρα της παραλίας, μαζί με την μυρωδιά του φρέσκου χταποδιού και την γεύση του καφέ στο στόμα.

Οι ρίζες των πεύκων βουτούν στην αλμύρα, νιώθουν το καλοκαίρι και το ρετσίνι να ρέει άφθονο και άσκοπο.

Και οι κυματοθραύστες στέκουν εκεί, φιλοξενώντας ζευγάρια γλάρων, απορροφώντας την μανία των κυμάτων.

Στριμώχνονται στην τσάντα μου όλα αυτά που ήθελα να έρθουν μαζί μου. Αλλά μερικά ήρθαν άθελά μου, χωρίς να με ρωτήσουν και βασανίζουν για λίγες στιγμές το νου μου. Αλλά η αίσθηση της ελευθερίας απαλύνει κάθε βάρος.

Και αυτά που έμειναν πίσω μου λείπουν. Αυτή η νόστιμή γεύση της έλλειψης και η λαχτάρα της επαναφορά τους.

Όλα φεύγουν και έρχονται αρμονικά, συνυπάρχουν μαρτυρικά. Το πριν, το τώρα, το μετά. Αυτό που έχουμε, αυτό που είχαμε, αυτό θα αποκτήσουμε. Όλα με κυριεύουν μέχρι το κόκαλο, όλα με αλλάζουν, όλα μου λείπουν και ας είναι κοντά μου. Κάπου εκεί κρυμμένο καλά, μα τόσο φανερά και σωστά, εκείνο το πονηρό και παιχνιδιάρικο ΄΄Μ’ αγαπάς;΄΄

Και έτσι ακούγοντας το lost in the night, ο ήλιος με καίει και γω χάνομαι στις ικτίδες του.

Μες το βυθό θα προσέχουν οι ιππόκαμποι να μη χαθείς. Εις το επανιδείν.

Απόγευμα στο χωριό.

Θυμάμαι τα καλοκαίρια στο χωριό. Ανυπομονούσαμε να τελειώσουν τα σχολεία. Να μας φύγει αυτό το βάρος. Για να ξεχυθούμε στην παραλία.

Θυμάμαι το πρώτο πράγμα που κάναμε με τον αδελφό μου το πρωί όταν ξυπνούσαμε ήταν να φορέσουμε τα μαγιό μας. Και περνούσαμε όλο το πρωί στην παραλία. Μέχρι να έρθει ο μπαμπάς να μας μαζέψει επιτέλους, για να φάμε το μεσημέρι.

Περιμέναμε τους φίλους μας από την Αθήνα να έρθουν. Είχαμε τόσα να πούμε. Θυμάμαι τις απογευματινές μας βόλτες, τα σουβλάκια στο χέρι, τα ψημένα καλαμπόκια, τα παγωτά που μετρούσαμε. Θυμάμαι τις παρέες στην αλάνα δίπλα στο σπίτι. Μας έπαιρνε το βράδυ, ξεχνιόμασταν στο παιχνίδι και στα χάχανα.

Μετά ήρθε η εφηβεία. Μεγαλώσαμε. Οι βόλτες έγιναν βραδινές. Θυμάμαι τη μαμά να μας περιμένει με το ρολόι. Το θερινό σινεμά, που πλέον δεν λειτουργεί. Τους πρώτους καφέδες, τις πρώτες μας μπύρες. Και τα πρώτα μας μεθύσια. Κάπως έτσι ήρθαν και οι πρώτοι καλοκαιρινοί έρωτες. Που έφευγαν το Σεπτέμβρη και γυρνούσαν την επόμενη χρονιά αλλαγμένοι και διαφορετικοί.

Μετά φύγαμε φοιτητές και ερχόμασταν με λιγότερη όρεξη για τις καλοκαιρινές διακοπές. Πως από εκεί που μένεις μόνος, ξαφνικά θα πρέπει ξανά να ζήσεις με τους γονείς; Θυμάμαι τα ξενύχτια, τα τηλέφωνα στους φίλους από την σχολή, τις σκέψεις σε κάποιον έρωτα που έμενε πίσω. Την ανυπομονησία για τον χειμώνα που θα ερχόταν, τις φοιτητικές τρέλες που εξιστορούσαμε ο ένας τον άλλον.

Και μετά όλα άλλαξαν. Αρχίσαμε να δουλεύουμε, οι σχέσεις γίνανε πιο περίπλοκες, οι φίλοι λιγόστεψαν. Δεν μπορούσαμε πλέον να πηγαίνουμε στο χωριό παρά μόνο λίγες μέρες. Οι καλοκαιρινοί φίλοι δεν ξαναήρθαν, χάσαμε επαφές. Οι ευθύνες μεγάλωσαν και μας βαραίνουν ώρες ώρες. Έχει βέβαια την γοητεία του και αυτό. Πιο συνειδητοποιημένοι στις επιλογές, πιο κοντά στους γονείς πλέον, πιο σίγουροι, πιο σταθεροί.

Το χωριό όμως παρέμεινε μια διέξοδος, ένα καταφύγιο ξενοιασιάς, σαν ένα διακόπτη που σβήνει, έστω για προσωρινά, τις κακές σκέψεις. Ένα καλάθι όμορφων αναμνήσεων που μας κάνει να νιώθουμε γεμάτοι. Ένα βάλσαμο για την κούραση που κουβαλάμε όλοι.

Σας αποχαιρετώ, θα λείψω για αρκετές μέρες. Εκεί δεν θα έχω ίντερνετ. Πάω να γεμίσω καινούργιες αναμνήσεις, καινούργιες εικόνες για να σας τις προσφέρω απλόχερα. Να καθαρίσει το μυαλό και να χαλαρώσει η ψυχή. Να απολαύσω το ηλιοβασίλεμα, που φαίνεται στο φόντο του μπλογκ μου.

Εις το επανιδείν.

Το καλοκαίρι θα ρθει και θα πάρει κι εσένα μαζί

Στην ομορφιά του θα γίνεις χαζούλα όπως ήσουν μικρή

Θα μας γυρίζεις την πλάτη σου ανοίγοντας το παρεό

Να σε κοιτάξει ο ήλιος Να σε κοιτάξει ο ήλιος

Θα σαι για λίγο το αίνιγμα που δεν θα λύσει κανείς

Θα σε φυλάει από γύρω στρατός σπαστικοί συγγενείς

Θα μισανοίγεις τα πόδια σου και θα τα κλείνεις ξανά

Κάνοντας πως δε ξέρεις - Κάνοντας πως δε ξέρεις

Κι ύστερα πάλι χειμώνας και χρήμα που μονολογεί

Κι ύστερα πάλι βραδιές με κινέζικο και κομεντί

Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη

Και ύστερα πιο δυνατά η μουσική

Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη

Και ύστερα πιο χαμηλά η μουσική

Το καλοκαίρι θα ρθει και στη θάλασσα θα επιστραφείς

Μες το βυθό θα προσέχουν οι ιππόκαμποι να μη χαθείς

Κι όταν θα βγάζεις για λίγο σε μια σου βουτιά το μαγιό

Θα σαι στον κόσμο η μόνη - Θα σαι στον κόσμο η μόνη

Θα σαι για λίγο ο έρωτας που δε ζήσει κανείς

Θα σαι το σώμα σου μόνο κι αυτό θα το ξέρουμε εμείς

Που μας γυρίζεις την πλάτη σου πάντα την ίδια στιγμή

Που βασιλεύει ο ήλιος - Που βασιλεύει ο ήλιος

Κι έρχεται πάλι χειμώνας και χρήμα που μονολογεί

Κι έρχονται πάλι βραδιές με κινέζικο και κομεντί

Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη

Και ύστερα πιο δυνατά η μουσική

Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη

Και ύστερα πιο χαμηλά η μουσική 

Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη

Και ύστερα πιο δυνατά η μουσική

Άντρες και Γυναίκες.

Ας πούμε και καμιά σαχλαμάρα, γιατί δεν την παλεύουμε. 

Μας έχει βαρέσει η ζέστη κατακούτελα. Και να ήταν μόνο αυτή, καλά θα ήταν. Είναι και αυτός ο ταχυδρόμος που όλο φέρνει λογαριασμούς, είναι και αυτή τρέλα που πουλάνε όλοι αλλά κανείς δεν την αγοράζει... και συσσωρεύεται πλέον απειλητικά και ασφυκτικά. Κρατιέμαι μέρες να μην αρχίσω πάλι το στόλισμα σε κάποιους ανθρώπους, αλλά από την άλλη λέω... τι θα καταλάβω; Παρά μόνο θα εκτονωθώ για κάποιες στιγμές και απλά θα προστεθεί ακόμα μια ανάρτηση στις τόσες, που φωνάζουν αλλά το δίκιο τους δεν βρήσκουν.

Ας πιάσουμε ένα θέμα λιγότερου προβληματισμού, ένα θέμα αιώνιο και άλυτο, μα πάντα επίκαιρο και εύθυμο.

Άντρες και Γυναίκες.

Οι διαφορές αντρών και γυναικών, το αγεφύρωτο αυτό χάσμα, που κάνει τον ζωή τόσο γλυκιά και περιπετειώδη.

Λοιπόν να ένα κείμενο που μου έστειλαν...

Όταν κάποιος αγοράζει καινούριο αυτοκίνητο οι άντρες τον ρωτάνε τι μάρκα είναι και οι γυναίκες τι χρώμα

Οι γυναίκες μπορούν να μυρίσουν βρόμικα αθλητικά παπούτσια απο 300 μετρά

Οι άντρες μόνο αν τους τα βάλεις κάτω απο την μύτη τους και αν δεν είναι τα δικά τους.

Οι άντρες εχουν το γονίδιο που τους εμποδίζει να παρακολουθούν ποδόσφαιρο και να μιλάνε συγχρόνως.

Οι γυναίκες έχουν το γονίδιο του να παρακολουθούν τηλεόραση, να βάφουν τα νύχια τους, να μιλάνε στο τηλέφωνο και να πίνουν και καφέ.

Οι γυναικες εχουν το γονιδιο του συνδυασμου των χρωματων. Ξερουν ποιο χρωμα ταιριαζει με ποιο.

Οι αντρες σκεφτονται οτι αφου το κοκκινο ειναι ωραιο και το πρασινο επισης, γιατι να μη βαλουμε δυο ωραια χρωματα μαζί.

Οι αντρες μιλανε με προτασεις και οι γυναικες με παραγραφους.

Οι αντρες αρχιζουν μια προταση...και οι γυναικες την τελειωνουν.

Οι γυναικες μπορουν να θυμουνται καθε λέξη του διαλόγου που έγινε πριν απο ενα μήνα ανάμεσα σε αυτές και τον σύντροφο τους.

Οι άντρες μπορούν να θυμούνται την τελική ταχύτητα αυτοκινήτων που δεν πρόκειται να αποκτήσουν.

Οι γυναίκες μπορούν να καταλάβουν τις άλλες γυναίκες.

Οι άντρες ποτέ.

Οι γυναίκες έχουν ενσωματωμένο ημερολόγιο στον εγκέφαλο που τους επιτρέπει να θυμούνται όλες τις επετείους.

Αυτό απουσιάσει απο τον εγκέφαλο των αντρών.(και από τον δικό μου...)

Στους γάμους οι γυναικες πρώτα κλαινε και μετά μεθάνε.

Οι άντρες πρώτα μεθάνε και μετά... κλαίνε.

Οι άντρες πληρώνουν για κάτι που τους χρειάζεται 300€ ενώ αξίζει 100€.

Οι γυναίκες πληρωνουν 100€ euro για για κατι που αξιζει 300€ και δεν το χρειαζονται.

Οι γυναίκες τρώνε τσιλι όταν τους αρέσει, οι άντρες πάντα, για να αποδείξουν οτι μπορούν.

Οι γυναίκες δεν θα σκότωναν, θα μπορούσαν όμως να σε κάνουν να αυτοκτονήσεις.

Οι γυναίκες θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το σεξ για να καταφέρουν αυτό που θέλουν.

Οι άντρες δεν θα μπορούσαν, επειδή αυτό που θέλουν είναι το σεξ.

Οι γυναίκες δεν βρίσκουν διεγερτικό το να παρακολουθούν δυο άντρες να κάνουν σεξ.....

Οι άντρες πάλι για το αντίστιχο φύλο....

Οι αντρες θεωρούν οτι 2 η ωρα το πρωι ειναι καλη ωρα για να κοιμαται κανεις.

Οι γυναίκες θεωρούν την ιδια ωρα καταλληλη για να μιλησουν για τη σχεση τους.

Οι γυναικες έχουν το "να παρει, τελειωνει το χαρτι υγειας στο μπανιο και πρεπει να το αντικαταστήσω" γονιδιο.

Οι αντρες εχουν το "να παρει, μου φερνεις χαρτι υγειας;" γονιδιο.

Οι γυναικες θυμουνται ολα τα ρουχα που εχουν φορεσει την τελευταια δεκαετία.

Οι άντρες δεν θυμούνται τι φορούσαν την προηγούμενη μερα αν δεν κοιτάξουν στο πάτωμα.

Οι άντρες βλέπουν το γυμναστήριο σαν φυσική δραστηριότητα.

Οι γυναίκες το βλέπουν σαν κοινωνική.

Μετά από αυτά μπορείτε οι άντρες να πείτε ''είδες;;;;;;;'' και οι γυναίκες ''μμμμ βλακείες...''

Καλά να περνάτε...


Να κάνω και μια αφιέρωση;;;
Στο μικρό μου θαύμα...

Μια καλημέρα.

Έτσι απλά μια καλημέρα να σας πω.
Μην ξεχνάτε να την λέτε στους αγαπημένους σας.
Μια ωραία κυριακάτικη μέρα.
Με μια γλυκιά κουβέντα και ένα μερακλίδικο καφέ.
Με ένα φιλικό χαμόγελο.
Και ένα όμορφο τραγούδι για να φτιάξει η διάθεση.
Καλό μήνα.

Τώρα που έμαθα να ζω χωρίς εσένα

τώρα που οι μνήμες μου γυρνούν από τα ξένα

απ' τη ζωή μου όταν περνάς,

μια καλημέρα μη την ξεχνάς

Όσα ανελέητα η μέρα μας τα παίρνει

η νύχτα στ'όνειρο απρόσμενα τα φέρνει

όπου κι αν είσαι όταν ξυπνάς

μια καλημέρα μη την ξεχνάς

Λένε πως χάθηκες,

δε σε συνάντησε κανείς ως σήμερα,

σα να'σουν πρόσωπο που επινόησα,

μάτια μου ανήμερα..

Λένε πως χάθηκες

μα ήσουνα εδώ όσο άλλο τίποτα

μα ήσουνα εγώ κι εγώ φοβόμουνα

μάτια μου ανύποπτα...

Είναι η σκέψη σου αόρατος καθρέφτης

στις δύσκολες στιγμές κοιτάζω αν με βλέπεις

απ' τη ζωή μου όταν περνάς

μια καλημέρα μη την ξεχνάς

Σ'ακούω να μιλάς φωνή μες στη φωνή μου

όπως μεγάλωνα μεγάλωνες μαζί μου

όπου κι αν είσαι όταν ξυπνάς

μια καλημέρα μη την ξεχνάς