Μικρές χαμένες μέρες.

Είναι ο ήλιος που περνάει, 

είν’ η σιωπή που κυβερνάει, 

είν’ αυτή... μια στιγμή...

Είν’ η ανάσα σου που ακούω, 

μέσ’ απ’ το θόρυβο της πόλης, 

είναι το χέρι που κρατάω, 

σαν κοιμηθώ και σαν ξυπνάω, 

είν’ αυτή...

μια στιγμή...

Κι αν είναι γρήγορες σαν σφαίρες, 

είναι μικρές, χαμένες μέρες, 

και όσες περνάν έχουν χαθεί, 

ποτέ καμιά τους δε θα ξαναρθεί...

(Υπόγεια Ρεύματα)

Αυτές οι μικρές στιγμές μελαγχολίας, για κάτι που τελείωσε, για κάτι που τελειώνει, έχουν μια πίκρα μα και μια γλύκα μαζί. Λίγη στεναχώρια και λίγη ανακούφιση. Γιατί κάτι όταν τελειώνει σίγουρα δεν θα πήγαινε καλά. Δεν θα ήταν τέλειο. Και τι είναι τέλειο άλλωστε; Άφθαρτο, αιώνιο. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η αγάπη. 

Μα σήμερα θέλω να σας μιλήσω για τα φθαρτά. Για αυτά που τελειώνουν, για αυτά που μας προδίδουν, μας κάνουν να αμφισβητούμε τον εαυτό μας, τις δυνάμεις μας, τις ικανότητές μας.

Ξεκινάς μια δουλειά, μια προσπάθεια, με όνειρα, όρεξη, αγάπη. Αλλά τελικά δε σου βγαίνει. Δεν σου πάει, δεν προχωράει. Αρνείσαι να το παραδεχθείς. Άλλοτε λες ότι για όλους το ίδιο, φταίνε συνθήκες, οι καταστάσεις και παρηγορείς τον εαυτό σου. Άλλοτε πάλι ρίχνεις το βάρος σε σένα. Βλέπεις τον εαυτό σου ανίκανο να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες. Του ζητάς ευθύνες, του χρεώνεις λάθη, τον κατηγορείς ότι κάτι δεν έκανε σωστά. Και πέφτεις σε μελαγχολία.

Σήμερα είναι μια από αυτές τις μέρες περισυλλογής, ανασκόπησης. Ψάχνω να βρω απαντήσεις στα γιατί, αιτίες στα λάθη, σκοτίζω το μυαλό μου. Τι ψάχνω άσκοπα; Αν μπορούσα να δώσω μια λύση, μια απάντηση, θα το είχα κάνει. Τώρα είναι πλέον αργά. Όλα τελείωσαν.
Η δουλειά που είχα, το μαγαζί που τόσα χρόνια κουράστηκα να στήσω είναι πλέον παρελθόν. Και σκέφτομαι αν τελικά όλες αυτές οι μέρες, όλες αυτές οι στιγμές που έζησα μέσα εκεί, όλες αυτές οι λύπες, οι χαρές, όλα αυτά άραγε χάνονται; Πάνε χαμένα; Ξαναγυρίζουν; Ζητούν ανταμοιβή; Και εγώ; Ζω μια αποτυχία ή έτσι έπρεπε να γίνει;
Κοιτώ την φωτογραφία της ανάρτησης. Είναι από την νέα μου δουλειά. Καλά που υπάρχει και αυτή. Δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά μόνο που είμαι ανάμεσα στη φύση και στα ζώα αρκεί. Είναι λίγο πριν την δύση. Μακριά από την πόλη και λίγο μακρυά από τα προβλήματα. Σε λίγο νυχτώνει. Πάντα μετά την νύχτα έρχεται η ανατολή. Καμιά φορά αργεί. Αλλά πάντα, ευτυχώς, έρχεται.
Να προσέχετε τους ανθρώπους που αγαπάτε και σας αγαπούν. Μόνο αυτό μένει στο τέλος.
Σας φιλώ.

update: Άλλαξα και φόντο. Ελπίζω να σας αρέσει.

Δάσος Λαϊλιά. Εναλλακτική ιδέα για το τριήμερο.

Όλοι αυτό το τριήμερο, λόγω και του καλού καιρού, θα ξεφύγουν για να δροσιστούν σε κάποια παραλία. Για όποιον όμως θέλει κάτι διαφορετικό και επίσης δροσιστικό, του προτείνω εκδρομή και κατασκήνωση στο δάσος Λαϊλιά (δείτε λεπτομέρειες ΕΔΩ)

Το δάσος του Λαϊλιά βρίσκετε 25 χλμ από την πόλη των Σερρών στα βουνά της Βροντούς σε υψόμετρο περίπου 1500 μ. 

Ξεκινάμε από την πόλη των Σερρών και ανεβαίνουμε προς Χρυσοπηγή. Ταμπέλες έχει, δεν θα δυσκολευτείτε. Η θέα ανεβαίνοντας εκθαμβωτική.

Μπορείς να νικήσεις την Φρουτοπία;

Αλήθεια πόσο μεγάλη δύναμη μπορεί να έχει κάτι που είναι αυθεντικό; Άραγε μπορείς να το νικήσεις; Μπορείς να το κατατροπώσεις, να το συνθλίψεις, να το λιώσεις ή έστω να το κρύψεις καλά ώστε να μην φαίνεται; Και αφού το καταφέρεις, σταματά να υπάρχει;

Σκέψου το σαν μια χώρα, που έχει τα καλά της, τα κακά της, τις αναποδιές της, την ζεστασιά της, την καλοσύνη της και την τρυφεράδα της. Μα πάνω απ΄ όλα τις μνήμες τις. Μπορείς να καταφέρεις να την κάνει να ξεχάσει;

Μια χώρα που δεν άκουσε ποτέ τις Μουσικές του κόσμου, δεν γνώρισε ποτέ Αυτούς που πήραν τα βουνά, δεν είδε τα Αληθινά σενάρια, δεν έφτασε Στα άκρα, δεν θυμήθηκε με την Κινηματογραφική λέσχη, δεν Έμεινε Ελλάδα, δεν έκανε Κυριακή στο χωριό, δεν ταξίδεψε Χωρίς αυτοκίνητο. 

Μπορείς αυτή την χώρα να την κάνεις να ξεχάσει Το λούνα παρκ, μπορείς να την κάνεις να μην ξέρει ποια είναι Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια. Να μαράνεις την Μενεξεδένια πολιτεία, να μην πεις σε κανέναν ότι ο Ο Χριστός ξανασταυρώνεται, τα σύννεφά σου να καλύψουν την Αστροφεγγιά, η Λωξάντρα να μην μένει πια εδώ. Η Μεθυσμένη Πολιτεία απόμακρη και παγωμένη, ο Γιαννης και Μαρια, Ο Θείος μας ο Μίμης και η Μαντάμ Σουσού να περιφέρονται στα σοκάκια της σαν χαμένοι. Η Φρουτοπία χωρίς φρούτα και Του κουτιού τα παραμύθια χαμένο και αυτό. Το μπουρίνι, Η Αλτάνα της Πάργας και το Χαίρε Τάσο Καρατάσο άγνωστες λέξεις.

Μικροί-Μεγάλοι χωρίς μνήμη, χωρίς παρελθόν.

Και η ζωή μας χάθηκε, όπως και η τηλεόρασή μας. Ή η ζωή μας χάθηκε από την τηλεόραση. Δεν ξέρουμε πια να ξεχωρίσουμε την ήρα από τα σιτάρι. Τα τρώμε όλα αμάσητα, χάνουμε το νόημα, βλέπουμε άλλα από αυτά που πρέπει να δούμε. 

Και μας νοιάζει μόνο ο εαυτός μας. Γιατι έτσι μας δίδαξε η νέα τηλεόραση, ότι ο ισχυρός σε χρήματα πρέπει να κυβερνά και οι υποδεέστεροι πρέπει να τον υπηρετούν χωρίς αντιρρήσεις. Και αυτό να το θεωρούμε φυσικό. 

Έτσι κρεμαστήκαμε από ανούσια πράγματα, από το φαίνεσθαι και την εικόνα. Από αυτά που μας έπεισαν ότι έχουν σημασία. Χωρίς αγάπη, χωρίς αλληλεγγύη, χωρίς συντροφικότητα. Μόνο σχέσεις παροδικές, μόνο με ανταλλάγματα, μόνο με συμφέρον. 

Γιατί χρήμα μόνο κυβερνά. 

Μα το χρήμα μπορεί να νικήσει την αγάπη; 

Μπορεί να αγοράσει την φιλία; 

Αν το νομίζεις πραγματικά ότι μπορεί τότε είσαι ήδη νικημένος. 

Άξιος της μοίρα σου.

Μπορεί ένα γυαλιστερό τίποτα να νικήσει την Φρουτοπία;

****

Δείτε πως αρχίσαμε και πως καταλήξαμε ΕΔΩ.

Το θέμα της ΕΡΤ με άγγιξε πολύ. Ξέρω ότι τόσα χρόνια η ΕΡΤ, όπως και όλοι οι δημόσιοι φορείς εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της κάθε κυβέρνησης και ήταν τόπος βολέματος πολλών χαραμοφάηδων. Είμαι σίγουρη όμως ότι όλοι αυτοί οι χαραμοφάηδες, που τόσα χρόνια έτρωγαν τα λεφτά του ελληνικού λαού, δεν είχαν ουδεμία προσφορά στο πρόγραμμα και στο δημιουργικό της ΕΡΤ. Ο ρόλος τους ήταν καθαρά εισπρακτικός και ουδέποτε δεν ενδιαφέρθηκαν για το αποτέλεσμα. 

Αυτές οι υπέροχες, ιστορικές εκπομπές έγιναν από ανθρώπους με μεράκι και αγάπη για την δουλειά τους.

Στεναχωρήθηκα που έπεσε η σελίδα του αρχείου της ΕΡΤ. Και επίσης δεν κατάλαβα τον λόγο που έγινε αυτό. Δεν νομίζω ότι ήταν απαραίτητο. Εκτός αν σχεδιάζουν κάτι άλλο. Όταν ένα συγγραφέας πεθαίνει δεν καις τα βιβλία του. 

Και επίσης στεναχωρήθηκα με πολλούς που στο κλείσιμο αυτό είδαν μόνο την οικονομική πλευρά και τίποτα άλλο.

Άραγε υπάρχει σωτηρία;

σ.σ. Το κείμενο το εμπνεύστηκα από το υπέροχο άρθρο του Γελωτοποιού.

Ελεγεία Για Το Τρίτο Πρόγραμμα Και Η Ωδή Στη Χαρά

Και κάτι υπέροχο από την παλιά ΕΡΤ, αφιερωμένο σε όλους που θυμούνται ακόμα, από το οποίο είναι εμπνευσμένο το άβατάρ μου και ο τίτλος του ιστολογίου μου.

Ο βραχνάς του πολιτισμού τελείωσε.

Το σχέδιο του να σταματάς κάτι αντί να προσπαθήσεις να το αναπτύξεις, βλέποντας καθαρά ότι έχει τεράστιες προοπτικές, συνεχίζεται.

Όταν ένας δημόσιος φορέας τόσο σημαντικός όπως η ΕΡΤ χωλαίνει κοιτάς την εξυγίανσή της και όχι το κλείσιμό της. Θεωρώ ότι πίσω κρύβονται οικονομικά παιχνίδια γιατί η ΕΡΤ είναι ένα χρυσωρυχείο (Eurovision, Αθλητικά γεγονότα), απλά κανείς δεν ήθελε να ασχοληθεί ώστε να την κάνει κερδοφόρα. Για την ΄΄ενημέρωση΄΄ έτσι κι αλλιώς η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τα άλλα κανάλια.

Πέρα βέβαια από το πολιτικό και οικονομικό παρασκήνιο, περισσότερο θα ήθελα να μιλήσω για την σημαντικότητα της ΕΡΤ στην διατήρηση και συντήρηση του πολιτισμού. Και αυτό είναι κάτι που οι περισσότεροι Έλληνες αγνοούν παντελώς.

Θα ήθελα να μιλήσω σε αυτούς που το ευχαριστήθηκαν που έκλεισε η ΕΡΤ. 

Καταλαβαίνουν τι σημαίνει να κλείσει ένα κρατικό κανάλι; Το κλείσιμο της ΕΡΤ και μάλιστα με αυτόν τον χουντικό τρόπο, σηματοδοτεί μια νέα δράση της κυβέρνησης και κρύβει από πίσω πολλά παρακλάδια. Δεν αστειεύεται. Με την ίδια ευκολία και θράσος θα συνεχίσει επεμβαίνει στις ζωές μας και τις ελέγχει.

Δέχομαι τις όποιες μεγάλες δυσλειτουργίες, την αδιαφάνεια, την είσπραξή υπέρογκων μισθών κτλ, όμως η δουλειά που γινόταν ήταν πάρα πολύ προσεγμένη, αξιοπρεπέστατη και αξιόλογη. Εκπομπές πολιτισμού, ντοκιμαντέρ, αθλητικές αναμεταδόσεις, ταινίες και σειρές που δεν θα παίζονταν σε κανένα άλλο κανάλι, μουσικές εκπομπές (Ταξιδεύοντας, Αυτοί που πήραν τα βουνά, Χωρίς αυτοκίνητο, Μένουμε Ελλάδα, Κινηματογραφική λέσχη, Αθλητική Κυριακή, Διαδρομές, Αληθινά σενάρια κτλ, κτλ), θα λείψουν πλέον από την ελληνική τηλεόραση. 

Αλλά δεν θα λείψουν όμως από τους Έλληνες. Γιατί κανένας από σας που συμφωνείτε με το κλείσιμο δεν έχει κάτσει έστω μια ώρα στη ζωή σας να δει κάποια από αυτές τις εκπομπές. Όλοι εσείς βλέπατε την ΕΡΤ σαν ένα επιπρόσθετο τέλος στη ΔΕΗ και τίποτα άλλο. Σαν ένα νούμερο στο τελεκοντρόλ που ποτέ σας δεν το επιλέξατε. Αλλά που να βρείτε χρόνο να δείτε ένα ντοκιμαντέρ ή μια σειρά της προκοπής όταν έχετε να δείτε το Fame Story και άλλες τέτοιες αηδίες. 

Για αυτό λοιπόν όλοι εσείς που νομίζετε ότι έφυγε από πάνω σας ένα ακόμη βάρος, καλύτερα να μην μιλάτε. Βάλτε το Mega ή ακόμα καλύτερα το Star, γιατί για τέτοιας νοημοσύνης σας κόβω και απολαύστε την προπαγάνδα και την πλύση εγκεφάλου με την ησυχίας σας. Η ΕΡΤ δεν ήταν για τους Έλληνες.
Ο βραχνάς του πολιτισμού τελείωσε.

update
Όποιος πιστεύει ότι έκλεισε η ΕΡΤ λόγω των αγνών προθέσεων της κυβέρνησης να τακτοποιήσει ένα τομέα που χώλαινε είναι καθυστερημένος. Από λάθος ανθρώπους δεν γίνονται σωστά πράγματα.
Η υπόθεση βρωμάει και ζέχνει και απορώ πως δεν το καταλαβαίνουν κάποιοι. Εγώ περιμένω κάτι μεγαλύτερο.
Αν είναι να κλείνουμε έτσι οργανισμούς όπως η ενημέρωση, και στην περίπτωση της ΕΡΤ που ήταν από τα ελάχιστα δείγματα πολιτισμού, αποδεχόμενη των δυσλειτουργιών, τότε το πράγμα πάει αλλού. Η αποχαύνωση δρομολογείτε πλέον επισήμως.
Όλοι στους καναπέδες. Αρχίζει το τούρκικο.

Μέλνικ... μια άλλη Βουλγαρία (...και κάτι άλλα δικά μου)

Σήμερα θα σας πάω στο εξωτερικό. Όχι πολύ μακρυά βέβαια. Μόλις 25 χλμ από τα σύνορα. Στο Μέλνικ.

Γενικώς ποτέ δεν κατάλαβα την φρενίτιδα των Σερρέων να προτιμούν την αγορά της Βουλγαρίας για τα ψώνια τους. Ειδικά τώρα σε καιρούς κρίσης πολύ περισσότερο. Η αλήθεια είναι ότι οι τιμές δεν είναι πολύ διαφορετικές. Είναι βέβαια χαμηλότερες αλλά όχι τόσο ώστε να κάνεις 100 χλμ πήγαινε - έλα για να ψωνίσεις και να βάλεις βενζίνα. Πέρα από αυτό όμως στηρίζοντας την αγορά μια άλλης χώρας (ακόμα και στα είδη διατροφής, σούπερ μάρκετ, μαναβική!!!) το μόνο που καταφέρνεις είναι να ερημώσει η αγορά της δικής σου χώρας. Και η ποιότητα και η προέλευσή των προϊόντων άγνωστη.

Πολλοί λένε ότι πάνε για βόλτα απλά. Εγώ λέω ότι για να πας βόλτα στο Σαντάνσκι ή στο Πετρίτσι (είναι οι δύο πόλεις που πηγαίνουν πολλοί Έλληνες) και να σου αρέσει ή καθυστερημένος θα είσαι ή θα έχεις παντελής έλλειψη αισθητικής. 

Είναι δυο πόλεις που είναι χειρότερες από το χειρότερο μέρος της Αθήνας. Κανένα χρώμα, καμιά αισθητική, καμιά ομορφιά. Οι άνθρωποι αγέλαστοι, μοιάζουν ακόμα και δυστυχισμένοι. Και όταν ακούω και την φράση που πολλοί λένε ότι στην Βουλγαρία είναι καλύτερα δαιμονίζομαι. Οι αλήθεια είναι ότι οι Βούλγαροι δεν έχουν ζήσει και τίποτα καλύτερο. Στερούνται, ακόμα και τώρα, πολλά βασικά και αυτονόητα πράγματα που έχουμε εμείς. Τώρα είναι το καλύτερο για αυτούς. Τώρα που άνοιξαν τα σύνορα και οι Έλληνες τους αφήνουν χρήματα. 

Όμως βέβαια οι διαφορά μας με αυτούς είναι ότι επειδή δεν έζησαν ποτέ κάτι καλύτερο δεν τους ενοχλεί που είναι έτσι, ενώ για μας είναι αρκετά δύσκολο να αποχωρηστούμε τις ανέσεις μας.

Τα πράγματα είναι διαφορετικά στην Σόφια, όπως είναι πάντα σε μια τόσο μεγάλη πόλη.

Και ενώ οι περισσότερες περιοχές τις Νότιας Βουλγαρίας είναι όπως σας τις περιέγραψα, υπάρχει ένα μικρό χωριό, το Μέλνικ, που είναι μόνο 25 χλμ από τα σύνορα και είναι σχεδόν άγνωστο στους Έλληνες. Και γω να φανταστείτε πριν 2 χρόνια το έμαθα. Και έτσι πριν κανά δυο μήνες το επισκεφτήκαμε. Ο καιρός δεν ήταν και τόσο καλός.

Τα σύνορα τα περνάς στην πλάκα. Είτε χαρτοπετσέτα δείξεις, είτε ταυτότητα το ίδιο είναι. Χαλαρά περνάς όπλα αν θες.

Γράμμα από ένα γονέα.

Με αφορμή το περιστατικό με το τραγούδι ''Κεμάλ'' του Χατζιδάκι θυμήθηκα κάτι παρόμοιο που είχε συμβεί στον Γιάννη Αγγελάκα το οποίο δεν έχει γίνει γνωστό.

Πριν τρία χρόνια λοιπόν, μας είχε πει ο Γιάννης Αγγελάκας, ότι είχε λάβει ένα γράμμα από ένα γονέα, το οποίο έλεγε τα έξης:

Αγαπητέ κ. Αγγελάκα

Είμαι γονέας παιδιού που φοιτά στα σχολειά της Μαρασλειου στο Κολωνάκι. Επικοινωνώ μαζί σας για να σας ενημερώσω για ένα συμβάν το οποίο έμμεσα σας αφορά.

Κατά την φετινή γιορτή του Πολυτεχνείου των σχολείων της Μαρασλείου είχε προγραμματιστεί κάποια παιδιά να τραγουδήσουν κατά τη διάρκεια της γιορτής το τραγούδι σας "Σιγά μην κλάψω", σαν φωνή αντίδρασης ενάντια σε κάθε καταπιεστή, υπέρβασης, αισιοδοξίας ενάντια στην απάθεια και την υποταγή. Ένας συμβολισμός των αγώνων του Πολυτεχνείου με ένα σύγχρονο νεανικό ροκ κομμάτι.

Έγινε όμως, κατά τα λεγόμενα της διευθύντριας του α' εξαθέσιου, "καταγγελία" σε αυτήν από άτομο του οποίου η ταυτότητα δεν αποκαλύφθηκε, ότι πρόκειται να παρουσιαστεί αυτό το τραγούδι στην γιορτή του Πολυτεχνείου. Η καταγγελία αυτή έγινε με την αιτιολογία ότι είναι ένα τραγούδι που ωθεί προς τα ναρκωτικά και τον ξεπεσμό, προερχόμενο από χώρο που ευνοεί τέτοιου είδους συμπεριφορές. Ζητήθηκε έντονα, αν όχι απαιτήθηκε, να μην παρουσιαστεί το τραγούδι αυτό με την αιτιολογία ότι σε αντίθετη περίπτωση τα σχολεία θα εκτιθεντο. Παρά τις αντιδράσεις των εκπαιδευτικών γι αυτήν την αυθαίρετη παρέμβαση ενός "ανωνύμου", την πρόθεση να ενημερωθεί και να κατανοήσει το νόημα ο εν λόγο κύριος ή κυρία, πράγμα που συνάντησε άρνηση, και παρά τις σαφείς εξηγήσεις για το τι συμβολίζει το τραγούδι και μέσα στη γιορτή και γενικότερα στην σημερινή κοινωνία. Τελικά το τραγούδι "κόπηκε" λόγω λογοκρισίας!

Η είδηση αυτή προκάλεσε το εκνευρισμό και την αγανάκτηση μου, το 2010 να επικρατούν σε δημόσια σχολεία τα οποία θεωρούνται πειραματικά και πρότυπα υπό την αιγίδα του Πανεπιστημίου Αθηνών, μέθοδοι που παραπέμπουν στη χούντα και μάλιστα στην γιορτή για την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Θεωρώ ότι έπρεπε να ενημερωθείτε για την αντιμετώπιση αυτή του τραγουδιού σας, για τους συμπορευόμενους χαρακτηρισμούς αλλά και την αυθαίρετη παρέμβαση στο έργο των καθ΄όλα εργατικών και φιλότιμων εκπαιδευτικών, που προσπαθούν να ευαισθητοποιήσουν και να προσφέρουν γνώση και καλλιέργεια στα παιδιά μας.

Λυπάμαι πολύ εάν σας στενοχώρησα

Φιλικά

Το περιστατικό αυτό, όπως σας είπα, έγινε πριν τρία χρόνια. Τότε, και ενώ η κρίση δεν ήταν ακόμα ορατή, το είχαμε περάσει λίγο στο ντούκου, το συζητήσαμε περισσότερο χαριτολογώντας και θεωρήσαμε ότι είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό.

Τώρα όμως που το ξανασκέφτομαι και βλέποντας την εξέλιξη των πραγμάτων, θεωρώ τελικά ότι η ελληνική κοινωνία ήταν πάντα φασιστική και καταπιεστική, πάντα φοβόταν οτιδήποτε επαναστατικό, ακόμα και ένα απλό τραγούδι και πάντα στήριζε και συντηρούσε τα στερεότυπα. Πάντα απέφευγε οτιδήποτε της έλεγε ωμά την τραγική της κατρακύλα.   

Το θέμα είναι όμως ότι όσο έχεις γεμάτη την τσέπη δεν σε νοιάζει αν λίγο λίγο αδειάζει η καρδιά σου. Και έτσι βρεθήκαμε πλέον να είναι και τα δύο άδεια. Και η τσέπη και η καρδιά.

Η συντήρηση των στερεοτύπων πάντα βόλευε αυτούς που δεν κατέχουν την γνώση και την παιδεία. Χωρίς φυσικά αυτά να συνοδεύετε με κάποιο πτυχίο. 

Και έτσι μόνο με το άκουσμα της λέξης ''Κεμάλ'', ''Σκόπια'', ''Μακεδονία'', ''Τουρκία'', ''μετανάστες'', Αγγελάκας ή Χατζιδάκις, η προπαγάνδα των στερεοτύπων τυφλώνει και θυμώνει τον ψυχικά αμόρφωτο, αλλά παράλληλα του δημιουργεί και μια ασφάλεια που τον σώζει από την άγνοιά του.

Κάπως έτσι έχουμε γίνει μια χώρα χωρίς αλήθεια, χωρίς μυαλό, χωρίς κρίση, χωρίς επιλογή. Τα στερεότυπα κοντεύουν να μας φάνε, κοντεύουν συνθλίψουν οτιδήποτε δημιουργικό, οτιδήποτε αληθινό και δημιουργούν μια ψεύτικη πραγματικότητα, μια άθλια κοινωνία, την οποία πολλοί πλέον υποστηρίζουν με σθένος. Μια κοινωνία μίσους και συμφέροντος.

Αυτά τα λίγα επί του θέματος. 

Ελπίζω να περνάτε καλά.

Σας φιλώ.