Μικρές χαμένες μέρες.

Είναι ο ήλιος που περνάει, 

είν’ η σιωπή που κυβερνάει, 

είν’ αυτή... μια στιγμή...

Είν’ η ανάσα σου που ακούω, 

μέσ’ απ’ το θόρυβο της πόλης, 

είναι το χέρι που κρατάω, 

σαν κοιμηθώ και σαν ξυπνάω, 

είν’ αυτή...

μια στιγμή...

Κι αν είναι γρήγορες σαν σφαίρες, 

είναι μικρές, χαμένες μέρες, 

και όσες περνάν έχουν χαθεί, 

ποτέ καμιά τους δε θα ξαναρθεί...

(Υπόγεια Ρεύματα)

Αυτές οι μικρές στιγμές μελαγχολίας, για κάτι που τελείωσε, για κάτι που τελειώνει, έχουν μια πίκρα μα και μια γλύκα μαζί. Λίγη στεναχώρια και λίγη ανακούφιση. Γιατί κάτι όταν τελειώνει σίγουρα δεν θα πήγαινε καλά. Δεν θα ήταν τέλειο. Και τι είναι τέλειο άλλωστε; Άφθαρτο, αιώνιο. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η αγάπη. 

Μα σήμερα θέλω να σας μιλήσω για τα φθαρτά. Για αυτά που τελειώνουν, για αυτά που μας προδίδουν, μας κάνουν να αμφισβητούμε τον εαυτό μας, τις δυνάμεις μας, τις ικανότητές μας.

Ξεκινάς μια δουλειά, μια προσπάθεια, με όνειρα, όρεξη, αγάπη. Αλλά τελικά δε σου βγαίνει. Δεν σου πάει, δεν προχωράει. Αρνείσαι να το παραδεχθείς. Άλλοτε λες ότι για όλους το ίδιο, φταίνε συνθήκες, οι καταστάσεις και παρηγορείς τον εαυτό σου. Άλλοτε πάλι ρίχνεις το βάρος σε σένα. Βλέπεις τον εαυτό σου ανίκανο να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες. Του ζητάς ευθύνες, του χρεώνεις λάθη, τον κατηγορείς ότι κάτι δεν έκανε σωστά. Και πέφτεις σε μελαγχολία.

Σήμερα είναι μια από αυτές τις μέρες περισυλλογής, ανασκόπησης. Ψάχνω να βρω απαντήσεις στα γιατί, αιτίες στα λάθη, σκοτίζω το μυαλό μου. Τι ψάχνω άσκοπα; Αν μπορούσα να δώσω μια λύση, μια απάντηση, θα το είχα κάνει. Τώρα είναι πλέον αργά. Όλα τελείωσαν.
Η δουλειά που είχα, το μαγαζί που τόσα χρόνια κουράστηκα να στήσω είναι πλέον παρελθόν. Και σκέφτομαι αν τελικά όλες αυτές οι μέρες, όλες αυτές οι στιγμές που έζησα μέσα εκεί, όλες αυτές οι λύπες, οι χαρές, όλα αυτά άραγε χάνονται; Πάνε χαμένα; Ξαναγυρίζουν; Ζητούν ανταμοιβή; Και εγώ; Ζω μια αποτυχία ή έτσι έπρεπε να γίνει;
Κοιτώ την φωτογραφία της ανάρτησης. Είναι από την νέα μου δουλειά. Καλά που υπάρχει και αυτή. Δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά μόνο που είμαι ανάμεσα στη φύση και στα ζώα αρκεί. Είναι λίγο πριν την δύση. Μακριά από την πόλη και λίγο μακρυά από τα προβλήματα. Σε λίγο νυχτώνει. Πάντα μετά την νύχτα έρχεται η ανατολή. Καμιά φορά αργεί. Αλλά πάντα, ευτυχώς, έρχεται.
Να προσέχετε τους ανθρώπους που αγαπάτε και σας αγαπούν. Μόνο αυτό μένει στο τέλος.
Σας φιλώ.

update: Άλλαξα και φόντο. Ελπίζω να σας αρέσει.

Δάσος Λαϊλιά. Εναλλακτική ιδέα για το τριήμερο.

Όλοι αυτό το τριήμερο, λόγω και του καλού καιρού, θα ξεφύγουν για να δροσιστούν σε κάποια παραλία. Για όποιον όμως θέλει κάτι διαφορετικό και επίσης δροσιστικό, του προτείνω εκδρομή και κατασκήνωση στο δάσος Λαϊλιά (δείτε λεπτομέρειες ΕΔΩ)

Το δάσος του Λαϊλιά βρίσκετε 25 χλμ από την πόλη των Σερρών στα βουνά της Βροντούς σε υψόμετρο περίπου 1500 μ. 

Ξεκινάμε από την πόλη των Σερρών και ανεβαίνουμε προς Χρυσοπηγή. Ταμπέλες έχει, δεν θα δυσκολευτείτε. Η θέα ανεβαίνοντας εκθαμβωτική.

Μέλνικ... μια άλλη Βουλγαρία (...και κάτι άλλα δικά μου)

Σήμερα θα σας πάω στο εξωτερικό. Όχι πολύ μακρυά βέβαια. Μόλις 25 χλμ από τα σύνορα. Στο Μέλνικ.

Γενικώς ποτέ δεν κατάλαβα την φρενίτιδα των Σερρέων να προτιμούν την αγορά της Βουλγαρίας για τα ψώνια τους. Ειδικά τώρα σε καιρούς κρίσης πολύ περισσότερο. Η αλήθεια είναι ότι οι τιμές δεν είναι πολύ διαφορετικές. Είναι βέβαια χαμηλότερες αλλά όχι τόσο ώστε να κάνεις 100 χλμ πήγαινε - έλα για να ψωνίσεις και να βάλεις βενζίνα. Πέρα από αυτό όμως στηρίζοντας την αγορά μια άλλης χώρας (ακόμα και στα είδη διατροφής, σούπερ μάρκετ, μαναβική!!!) το μόνο που καταφέρνεις είναι να ερημώσει η αγορά της δικής σου χώρας. Και η ποιότητα και η προέλευσή των προϊόντων άγνωστη.

Πολλοί λένε ότι πάνε για βόλτα απλά. Εγώ λέω ότι για να πας βόλτα στο Σαντάνσκι ή στο Πετρίτσι (είναι οι δύο πόλεις που πηγαίνουν πολλοί Έλληνες) και να σου αρέσει ή καθυστερημένος θα είσαι ή θα έχεις παντελής έλλειψη αισθητικής. 

Είναι δυο πόλεις που είναι χειρότερες από το χειρότερο μέρος της Αθήνας. Κανένα χρώμα, καμιά αισθητική, καμιά ομορφιά. Οι άνθρωποι αγέλαστοι, μοιάζουν ακόμα και δυστυχισμένοι. Και όταν ακούω και την φράση που πολλοί λένε ότι στην Βουλγαρία είναι καλύτερα δαιμονίζομαι. Οι αλήθεια είναι ότι οι Βούλγαροι δεν έχουν ζήσει και τίποτα καλύτερο. Στερούνται, ακόμα και τώρα, πολλά βασικά και αυτονόητα πράγματα που έχουμε εμείς. Τώρα είναι το καλύτερο για αυτούς. Τώρα που άνοιξαν τα σύνορα και οι Έλληνες τους αφήνουν χρήματα. 

Όμως βέβαια οι διαφορά μας με αυτούς είναι ότι επειδή δεν έζησαν ποτέ κάτι καλύτερο δεν τους ενοχλεί που είναι έτσι, ενώ για μας είναι αρκετά δύσκολο να αποχωρηστούμε τις ανέσεις μας.

Τα πράγματα είναι διαφορετικά στην Σόφια, όπως είναι πάντα σε μια τόσο μεγάλη πόλη.

Και ενώ οι περισσότερες περιοχές τις Νότιας Βουλγαρίας είναι όπως σας τις περιέγραψα, υπάρχει ένα μικρό χωριό, το Μέλνικ, που είναι μόνο 25 χλμ από τα σύνορα και είναι σχεδόν άγνωστο στους Έλληνες. Και γω να φανταστείτε πριν 2 χρόνια το έμαθα. Και έτσι πριν κανά δυο μήνες το επισκεφτήκαμε. Ο καιρός δεν ήταν και τόσο καλός.

Τα σύνορα τα περνάς στην πλάκα. Είτε χαρτοπετσέτα δείξεις, είτε ταυτότητα το ίδιο είναι. Χαλαρά περνάς όπλα αν θες.