Σκέφτομαι ότι πάντα αυτό που όλοι κυνηγάμε είναι ένα ηλιοβασίλεμα.
Να το φωτογραφίσουμε, να το δούμε με αυτόν που αγαπάμε, να το νιώσουμε, να το γευτούμε.
Ίσως γιατί το ηλιοβασίλεμα λήγουν οι υποσχέσεις μας, ότι ήταν να κάνουμε το κάναμε. Είναι πάντα μια δικαιολογία ότι δεν προλάβαμε. Νομοτελειακά σημάνει το τέλος.
Ενώ η ανατολή; είναι η αρχή, είναι η στιγμή που πρέπει να πράξουμε, πρέπει να ξεκινήσουμε, να ορκιστούμε.
Δύσκολα πράγματα.
Ακόμα και να προλάβεις να την φωτογραφήσεις είναι δύσκολο.
Και κάπως έτσι χρόνια κυνηγούσα μια Ανατολή.
Και ήρθε ένα πρωί πιο όμορφη από ποτέ.
Ίσως όλοι τελικά να την έχουμε ανάγκη.
Μια προτροπή να πράξουμε.
Να πλέξουμε ένα σχέδιο, έστω και αν αυτό σβήσει με την δύση.
Και η πόλη ξυπνάει.
Να ζείτε και να περνάτε όμορφα.
Τα δυο δρώμενά μου σας περιμένουν να συμμετάσχετε.