ΕΝΑΣ ΤΣΑΛΑΠΕΤΕΙΝΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ.
Σας έχει τύχει σίγουρα να περνάν οι μέρες σας μηχανικά, σαν την μέρα της μαρμότας, κάνοντας τα ίδια και τα ίδια, περιμένοντας τα ίδια πράγματα, αποφεύγοντας τις ίδιες καταστάσεις, μια μετάβαση από μέρα σε μέρα, χωρίς ιδιαίτερες στιγμές και σκέψεις.
Και κάποια στιγμή εκεί που όλα μοιάζουν μια ευθεία γραμμή που εσύ τρέχεις παράλληλα, συμβαίνουν δυο απλά πράγματα και συγκρούεσαι με την πραγματικότητα.
Περπατώντας την συνηθισμένη διαδρομή, σκεπτόμενη όλα αυτά που πρέπει να προλάβω, γύρισα απλά το βλέμμα και να σου ένας τσαλαπετεινός. Έτσι απλά στο κέντρο της Αθήνας, ένα υπέροχο σπάνιο πουλί, είπε να ταράξει τα νερά της λίμνης μας. Έτσι για λίγο κάτι ασυνήθιστο, μπαίνει απρόσκλητο μέσα στην επανάληψη και βάζει έναν τόνο στης μονότονες λέξεις μας.
Και μετά ξεκινάς δουλειά. Βυθίζεσαι πάλι στην ανυπόφορη ώρα της εργασίας. Πόσα πράγματα θα μπορούσαμε να κάνουμε αυτές τις 8 άχαρες ώρες. Πόση ενέργεια μας απορροφά... Και πόσες τέτοιες ατέρμονες σκέψεις...
Δουλεύω καμιά φορά από το σπίτι και έχω το ράδιο ανοιχτό. Τις περισσότερες φορές δεν ακούω τα τραγούδια που παίζουν. Τα έχω απλά για συντροφιά.
Και ξαφνικά ξεκινάν οι πρώτες νότες μια υπέροχης γιορτής, ενός τραγουδιού που είχα σχεδόν ξεχάσει. Μα πως είναι δυνατόν να το έχω ξεχάσει. Υπάρχει στο μπλογκ μου κατηγορία, που αναφέρεται σε στίχο του ''Υπάρχει ακόμα υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί''.
Πως είναι δυνατόν να ξεχνάμε πράγματα που μας ανατρίχιαζαν; Θεωρώ πως μας λείπουν εικόνες. Εικόνες που θα μας κάνουν να σκεφτούμε όμορφα πράγματα, που θα μας θυμίσουν όμορφα τραγούδια.
Δεν λέω ότι δεν είμαστε καλά. Δεν λέω ότι δεν ζούμε όμορφα. Αλλά καμιά φορά ας αναζητήσουμε το συναρπαστικό. Αυτό που θα αλλάξει την μέρα.
Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει σε ό,τι σου τρώει τη ψυχή
Υπάρχει ακόμα υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί
Γιατί και η ζωή τι είναι; Τι είναι η ευτυχία;
Στιγμές...
Να ζείτε και να περνάτε όμορφα.
4 ματιές
Προσωπικά πιστεύω, Μαρία ότι αυτό που μάς λείπει είναι χρόνος! Χρόνος για μάς και όχι για τη δουλειά. Αυτό αφυδατώνει τις ζωές μας κατά βάση, καλή μου φίλη. Γιατί, ενώ η τεχνολογία και η επιστήμη έδωσαν τεράστιες παραγωγικές δυνάμεις στη βελτίωση της παραγωγής, ο μισθωτός, ο εργάτης, δικάζεται να δουλεύει περισσότερες ώρες. Ξεπεράσαμε κατά πολύ το Μάη του 1890, τότε με το 8ωρο, τη στιγμή που σήμερα οι άνθρωποι δουλεύουν 10-12 ώρες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς λοιπόν εξηγείται αυτό με όρους οικονομίας; Ποιος καρπώνεται το κέρδος και την υπεραξία; Θα μάς εξηγήσει κανείς; Θα το κάνουμε εμείς ερώτημα στον εαυτό μας επιτέλους κάποια στιγμή ή θα το αποδώσουμε στο ...Θεό και στην κακιά μοίρα;
Ένα ερώτημα φύσει και θέσει, πολιτικό, Μαρία μου.
Κρατώ την όμορφη εικόνα σου, ως ανάσα στην καθημερινότητά σου. Την καλησπέρα μου.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ με το Γιάννη, Μαρία μου. Αυτό που φταίει δεν είναι τίποτα άλλο από τον χρόνο και, πιο συγκεκριμένα, από την έλλειψή του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ κόσμος έχει μπει σε ένα ατέρμονο κυνηγητό. Όταν, λοιπόν, τρέχεις μονίμως για να προλάβεις να πας στη δουλειά, να γυρίσεις στο σπίτι, να κάνεις τις δουλειές σου, να προλάβεις τα ραντεβού σου, αναγκαστικά ο εγκέφαλός σου θα υπολειτουργεί ως προς αυτά τα πράγματα που σε ανατριχιάζουν, που σου δίνουν ερεθίσματα να ονειροπολήσεις και να συνομιλήσεις με τον εαυτό σου!
Δεν έχει νόημα να σκέφτεσαι πόσα πράγματα χάνεις την ώρα που δουλεύεις, ίσα-ίσα που έτσι νιώθεις χειρότερα. Καλύτερα προσπάθησε να ρίξεις τους ρυθμούς σου. Ή προσπάθησε να εμπλουτίσεις λίγο τη ρουτίνα σου. Προσπάθησε να πηγαίνεις στη δουλειά σου από διαφορετικό δρόμο πού και πού. Ή κατά την επιστροφή σου στο σπίτι, κάνε και μια μικρή παράκαμψη και πέρνα από μια πλατεία, από ένα όμορφο σπίτι με κήπο, από έναν πιο ήσυχο δρόμο, προσπαθώντας να παρατηρείς το περιβάλλον γύρω σου.
Και αν δεν μπορείς ούτε να ρίξεις τους ρυθμούς σου λίγο, ούτε να αλλάξεις τις διαδρομές σου, λόγω έλλειψης χρόνου, προσπάθησε τουλάχιστον να βρεις ένα δεκάλεπτο ή έστω ένα πεντάλεπτο μέσα στη μέρα (καλύτερα να είναι συγκεκριμένη ώρα για να σου γίνει συνήθεια και, άρα, δεύτερη φύση), όπου απλώς θα κάθεσαι. Μπορείς να κάνεις κάτι που σου αρέσει, μπορείς να κοιτάς τα σύννεφα στον ουρανό ακούγοντας χαλαρωτική μουσική, μπορείς να διαβάζεις μια-δυο σελίδες από κάποιο αγαπημένο σου βιβλίο, μπορείς να ποτίζεις ή απλώς να χαζεύεις τα φυτά σου, μπορείς να κλείνεις τα μάτια και να σκέφτεσαι τους στίχους ενός αγαπημένου σου τραγουδιού, μπορείς να μην κάνεις και τίποτα. Δεν είναι πολύ, το ξέρω, αλλά και το λίγο βοηθάει πολύ, αν γίνεται σε μόνιμη βάση.
Πολύ εντυπωσιακό πτηνό ο τσαλαπετεινός. Είχα δει και εγώ, και μάλιστα είχα δει δύο μαζί. Είχα ενθουσιαστεί.
Εύχομαι να συνεχίσεις να βρίσκεις αφορμές να ενθουσιάζεσαι να να ανατριχιάζεις (με την καλή έννοια, πάντα).
Φιλιά πολλά
ΑπάντησηΔιαγραφή
Πέρασα να δω τι κάνεις Μαρία μου και να σου αφήσω τις ευχές μου μου για την γιορτή σου, να είσαι καλά και θα συμφωνήσω με την Πίππη από πάνω κάνε αν μπορείς κάτι διαφορετικό έστω και λίγο αν όχι κάθε μέρα ας είναι όποτε μπορείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια σου πολλά να χαίρεσαι τους αγαπημένους σου και εκείνοι εσένα Μαρία μου. Χρόνια σου πολλά φιλιαααα! 💐
Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν απο τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις και greeklish, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.