Όπως θα ξέρετε μερικοί από εσάς, τελευταία γράφω περιηγητικά άρθρα στο voriaevia.gr. Το παρακάτω κείμενο είναι ένα από αυτά. Ένα υπέροχο μέρος δίπλα στο χωριό του πατέρα μου.

Το νερό. Το πιο πολύτιμο φυσικό στοιχείο. Χωρίς αυτό δεν υπάρχει ζωή. Σκέφτομαι κάποιες φορές πόσο εύκολη πια είναι για μας η πρόσβαση σε αυτό. Απλά ανοίγουμε την βρύση και πίνουμε ή ποτίζουμε τον μπαχτσέ μας. Πόσο δύσκολο ήταν όμως κάποτε αυτό; Και μάλιστα σε απομακρυσμένες περιοχές ή απομακρυσμένα χωράφια. Η φύση όμως θαρρείς πως βοηθά την ζωή να αναγεννιέται. Με τους δικούς της νόμους, σκληρούς κάποιες φορές, μα απόλυτα δίκαιους. 

Είναι ένα μέρος λοιπόν κοντά στο χωριό Τσαπουρνιά, που το νερό συγκεντρώνεται και δημιουργεί μια λίμνη (σβάλα κατά τους ντόπιους). Η λίμνη αυτή δίνει, ακόμα και σήμερα, ζωή στα γύρω χωράφια, ποτίζει τα ζώα και δημιουργεί ένα υπέροχο τοπίο.

Ο εντοπισμός του σημείου δεν είναι εύκολος. Είναι ένα μέρος γνωστό για τους ντόπιους της γύρω περιοχής, αλλά άγνωστο για τους υπόλοιπους. Οπότε καλό θα ήταν να πάτε με κάποιον που ξέρει το μέρος. Αν θέσουμε ως αφετηρία μας το Πευκί, οδηγούμε προς Αρτεμίσιο, περνάμε τις Γούβες και λίγο πριν το Αγριοβότανο θα δούμε στα δεξιά μας ταμπέλα προς Τσαπουρνιά. Η διαδρομή εύκολη, κατάφυτη, πανέμορφη και παρθένα. Μόλις φτάσουμε στην αρχή του χωριού θα πρέπει να βρούμε τον αγροτικό δρόμο που θα μας οδηγήσει στην σβάλα. Εκεί θα μας βοηθήσει κάποιος ντόπιος. Ο αγροτικός δρόμος είναι αρκετά καλός και δεν θα μας δυσκολέψει, ακόμα και με απλό ΙΧ.

Μετά από περίπου 10 λεπτά πευκόφυτης διαδρομής μέσα στο δάσος, θα την δούμε πνιγμένη μέσα στα πλατάνια και στα καλάμια. Το τοπίο μαγικό και καταπράσινο. Η ησυχία του νερού, το θρόισμα των φύλλων, η μυρωδιά της ρίγανης και της ρετσίνας ηρεμούν το μυαλό και χαλαρώνουν το σώμα. 

Όπου υπάρχει στοιχείο της φύσης, ο άνθρωπος εκτός από ευγνωμοσύνη θα νοιώθει και ένα δέος. Και αυτό κυρίως ισχύει για τους ανθρώπους παλαιότερων εποχών που αρέσκονταν ή έβρισκαν απαντήσεις σε θρύλους και μύθους, που απορρέουν απ΄ το ανεξήγητο που προκαλεί η φύση. Οπότε ο θρύλος λέει πως δεν πρέπει να κολυμπήσεις στα νερά της, διότι η σβαλά έχει ''μάτι''. Αυτό σημαίνει πως υπάρχει ένα σημείο, μια τρύπα, από την οποία τραβάει όποιον βρεθεί στα νερά της. Ο άτυχος θα χαθεί για πάντα. Έτσι λοιπόν οι βοσκοί, όταν τα πήγαιναν για πότισμα τα ζώα τους, τα πρόσεχαν να μην πέσουν στα νερά της.

Η ελληνική φύση βοηθά αιώνες τώρα τους ανθρώπους, δίνει ζωή ή ακόμα και την παίρνει χωρίς λόγο, δένεται με παραδόσεις και συνήθειες, μα κυρίως είναι μόνιμη νομοτελειακά σε ένα κόσμο ανθρώπινο τόσο φθαρτό και εφήμερο. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να την σεβαστούμε.