Η θάλασσα. Ένα από τα μεγαλύτερα αγχολυτικά. Θα μπορούσα να κάθομαι ώρες να την κοιτάζω. Να αφήνω τα προβλήματα να βουλιάξουν μέσα στους αφρούς της, να χαθούν στο απέραντό της. Να απορροφηθεί η αρνητική ενέργεια κα να καλυφθεί από τα βότσαλα.

Τόσο βαθιά που θαρρείς δεν θα βρει διέξοδο, πως θα μείνει για πάντα θαμμένη και δεν θα νιώσουμε ξανά λύπη. Μακάρι και να ήταν έτσι...

Να φεύγει τόσο εύκολα η θλίψη, να χάνεται με τους αφρούς της, έτσι όπως χάνεται ο παφλασμός, έτσι όπως  χάνεται το κύμα.

Και αυτός ο ήχος της. Σαν να καλύπτει όλες τις παραφωνίες, όλες τις εκκωφαντικές φωνές που σου διαλύουν την καθημερινότητα και δεν σε αφήνουν να ζήσεις.

Και τρόπος που απορροφά τα χρώματα, τόσο άψογα και τόσο τέλεια, που κανένας καμβάς, κανένα χέρι δεν μπορεί να αποτυπώσει αυτό που βλέπει το μάτι.

Είναι πράγματι φοβερό πόσο επιβάλλεται στο μυαλό, αλλάζει το ύφος των αντικειμένων, αλλάζει τις γεύσεις, τρέχει ανάμεσα στις ομπρέλες, στα πράγματά μας, στις ομιλίες μας, φτιάχνει ένα νέο περιβάλλον.

Είναι αυτή η μυστική επιβολή της φύσης που παραδίνεσαι άνευ όρων, χωρίς να το θέλεις αλλά προσαρμόζεσαι τόσο εύκολα, λες και πάντα ήσουν κομμάτι της, αναπόσπαστο, αφήνεσαι και γίνεται ένα με αυτή.