Εμπόριο οικογενειακών ιστοριών...
Εκεί στην Πλατεία Αβησσυνίας εξελίσσονται μπροστά στα μάτια μας οικογενειακές ιστορίες που μας διηγούνται ζωές ανθρώπων. Αγαπημένη βόλτα να χάνομαι τις εξιστορήσεις τους.
Το φωτιστικό της θείας Ελένης που διακοσμούσε το χολ του ρετιρέ της οδού Πιπίνου. Να και οι καρέκλες της. Πόσες παρτίδες κουμ καν φιλοξένησαν τα υφάσματά τους. Στην όμορφη τραπεζαρία της, βράδια χειμωνιάτικα σκότωναν την πλήξη τους.
Πιο πέρα η πολυθρόνα της κυρίας Φώφης από την πλατεία Κολιάτσου. Καθόταν με την γάτα της την Τιτίκα και σκεφτόταν τα νιάτα της με τον στρατηγό, που τα χαράμισε με αυτόν τον γέρο, που δεν μπόρεσε να της χαρίσει ούτε ένα παιδί. Μας της χάρισε άνετα γηρατειά με την περιουσία που κληρονόμησε. Τι ειρωνεία... να ανταλλάσσεις την ζωή με την άνεση.
Και οι πίνακες που με τόσο μεράκι μάζευε ο κύριος Ισίδωρος. Μεγαλογιατρός της οδούς Σόλωνος. Με την ταπεινή σύζυγο και τα τρία παιδιά που έγιναν και εκείνοι μεγαλογατροί, μεγαλοεπιστήμονες εις την αλλοδαπή και δεν πάτησαν ποτέ ξανά το πόδι τους στην Ελλάδα από την μέρα που ''έφυγαν'' οι γονείς τους.
Μα να και τα μπιζού της κυρίας Μέλπως που ζούσε σε διαμέρισμά της Πλατείας Βικτωρίας. Και πάντα φρόντιζε να είναι κοκέτα. Ακόμα και στα τελευταία της, όταν την βρήκαν τα παιδιά της πεθαμένη στο κρεβάτι της, δεν αποχωρίστηκε τα μπιζού της. Ακόμα και εκείνο το χρυσό... ναι χρυσό βραχιόλι στα αριστερά. Κανείς δεν κατάλαβε πως ήταν χρυσό, ούτε καν ο παλιατζής που το αγόρασε μετέπειτα.
Και εκείνα τα βάζα αγνώστου ταυτότητος (κλεμμένα από το εξοχικό του ζεύγους Παπαθανασίου στο Ζούμπερι), περιμένουν τον αγοραστή να τα ταιριάξει με τα τασάκια επίσης αγνώστου ταυτότητας (κλεμμένα από εγκαταλελειμμένη μονοκατοικία του Κουκακίου).
Στην μέση είναι τα δυο παλιά ραδιόφωνα του παππού του Άλκη από τα Άνω Πετράλωνα, που τα πούλησε όσο όσο για να βγάλει ένα εισιτήριο τραίνου για Θεσσαλονίκη για να δει την κοπέλα του, που είχε να την δει ένα μήνα. Που τελικά την παντρεύτηκε και έζησαν ευτυχισμένοι. Και αριστερά όλα τα υπόλοιπα αντικείμενα που στοιβιάζονταν στην αποθήκη τους, η οποία μετετράπη σε παιδικό δωμάτιο όταν ήρθε στο κόσμο το δεύτερο παιδί τους.
Δίσκοι, γραμμόφωνα, μικροπράγματα. Παιδιών που δεν εκτίμησαν την αξία, παιδιών που κληρονόμησαν κάτι που τους ήταν παντελώς αδιάφορο, ιδιοκτητών που αναγκαστικά πούλησαν τα κατεχόμενά τους για να αγοράσουν κάτι άλλο. Άχρηστα για κάποιους, πολύτιμα για κάποιους άλλους.
Αντικείμενα που το καθένα τους μαρτυρά μια ιστορία που σίγουρα είχε ένα τέλος. Ή μια αρχή...
Με αυτήν την ανάρτηση συμμετέχω στο family stories #2 της Αριστέας.
29 ματιές
Έχουν μνήμη τα πράγματα
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι πονούν....
Πολύ ωραία η παρουσίαση
της ιστορίας σου
Σε φιλώ πολύ ♥
Ισχυρή μνήμη Ελένη μου!
ΔιαγραφήΚαλησπέρα!
Ξέρεις πόσες φορές κι εγώ έχω φανταστεί το παρελθόν αυτών των πραγμάτων;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι έχω κάνει τη σκέψη της Ελένης.
Πρωτότυπη η οικογενειακή σου ιστορία, Μαρία! Αν μπορούσαν να μιλήσουν οι χαρακτηριστικές περιοχές που αναφέρεις...
Καλή εβδομάδα!
Φθινοπώριασε στο blog σου; τώρα το είδα. Πολύ ωραίο!
ΔιαγραφήΤρελαίνομαι να φαντάζομαι την ιστορία τους. Το ίδιο όταν μπαίνω σε παλιά σπίτια.
ΔιαγραφήΣ΄ευχαριστώ Αλεξάνδρα μου!
Εξαιρετική ιδέα να ζωντανέψεις τα παλιά κειμήλια που είναι αραδιασμένα στα παλιατζίδικα. Μαράκι είναι απ' τις αγαπημένες μου βόλτες (ήμουν εκεί την περασμένη Κυριακή) και κάθε φορά που παρατηρώ κάποιο αντικείμενο φαντάζομαι την ιστορία που κουβαλάει, τους ανθρώπους που το είχαν κάποτε στο σπίτι τους και το άδοξο τέλος τους να πουλιούνται κοψοχρονιά στα παζάρια. Μέχρι και παλιές οικογενειακές φωτογραφίες έχω βρει, κιτρινισμένα γράμματα και προσωπικά σημειώματα. Ιστορίες των κατόχων τους, σαν κι αυτές που περιγράφεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχη βόλτα, θαυμάσιες φωτογραφίες και μια ατμόσφαιρα γεμάτη νοσταλγία και συγκίνηση. Μπράβο Μαράκι!
Λατρεύω την βόλτα αυτή. Μένουμε και κοντά και πηγαίνω συχνά. Ειδικά στα παλιατζίδικα με τα βιβλία από την μεριά της Ερμού. Μου αρέσουν αυτά που έχουν και αφιερώσεις σε προηγούμενους κατόχους.
ΔιαγραφήΚαλησπέρα Μαρία μου!
οκ ...έχω μείνει άναυδη Μαράκι μου!!! Έχει περάσει μονομιάς όλος ο ελληνικός κινηματογράφος μπροστά μου με τις τοποθεσίες, (πού το πας εκείνο το Ζούμπερι) , με τα ονόματα, την τότε καλή κοινωνία και τα αντικείμενα μιας άλλης εποχής! Τους έδωσες ζωή...οικογενειακή Μαρία μου!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ ΘΕΡΜΟΤΑΤΑ!!!!!!!!!!!!!! Έγραψες!!! ♥
Κατάλαβες λοιπόν τα ονόματα. Ναι, κάποια είναι από ταινίες. Γιατί αυτές μας πάνε σε εκείνη την εποχή. Είναι σαν ένα μουσείο ζωής και αυτές.
ΔιαγραφήΕγώ σ΄ευχαριστώ Αριστέα μου!
Μου αρέσει πολύ η ιστορία σου Μαρία μου !! Περνώ πολλές ώρες μπροστά από αυτα τα αντικείμενα , τα παρατηρώ συνήθως μόνη και αναλογίζομαι τις ιστορίες τους !1Και αγοράζω βέβαια πολλά μικροπράγματα
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σου εβδομάδα από αύριο !!
Σε όλες αρέσει λοιπόν αυτό το ψάξιμο στο Μοναστηράκι.
ΔιαγραφήΤέλεια!
Σ΄ευχαριστώ Νικόλ μου.
Πολύ μου άρεσε η ιστορία σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχει τον αέρα μιας άλλης εποχής...
Η σημερινή είναι τόσο πεζή!...
(Γιούλη)
Δεν είναι πεζή η εποχή μας. Εμένα μου αρέσει πολύ. Όλες οι εποχές έχουν την χάρη τους.
ΔιαγραφήΣ΄ευχαριστώ Γιούλη μου για την επίσκεψη και ελπίζω να κάνεις σύντομα και συ μπλογκ για να σε διαβάζουμε!
Αν μπορούσαν να μιλήσουν όλα αυτά τα αντικείμενα σίγουρα θα μας έλεγαν πολλές οικογενειακές ιστορίες. Μπράβο πολύ πρωτότυπη η συμμετοχή σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια!
Αν και δεν είμαι άνθρωπος που δένεται με αντικείμενα, πιστεύω πως κουβαλάν ιστορία.
ΔιαγραφήΣ΄ευχαριστώ Ελένη μου!
Τελικά, όλες το ίδιο σκεφτόμαστε, την ιστορία των αντικειμένων!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι να μπορούσαν να μιλήσουν!
Όταν βρέθηκα στη Σμύρνη σε ανάλογο Μοναστηράκι, σκεφτόμουν με συγκίνηση, ότι όλα αυτά που έβλεπα ισως ήταν από αυτούς που τα άφησαν κι έφυγαν κυνηγημένοι!
να είσαι καλά Μαρία μου, καλή εβδομάδα!!!!!!!!
Οι ιστορίες εκεί πιο τραγικές.
ΔιαγραφήΚαλημέρα Ρένα μου!
Πόσο ευρηματική η ιδέα σου να συμμετέχεις με αυτό τον τρόπο..!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάθε φορά που περνάω έξω (και από το συγκεκριμένο και από άλλα) σκέφτομαι το ίδιο με τα παραπάνω σχόλια.. :)
Μάλλον είναι χαρακτηριστικό όσων γράφουμε! Μας αρέσει να σκεφτόμαστε ιστορίες..
Και νιώθω πάντα ένα γλυκόπικρο συναίσθημα με τις αντίκες.
Καλή εβδομάδα Μαρία μου!
Πάντα πλέκω στο μυαλό μου ιστορίες σε ότι και να βλέπω.
ΔιαγραφήΈτσι είναι Κατερίνα μου.
Καλημέρα!
Πρωτότυπη και πραγματικά έξυπνη ανάρτηση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ Ευρυτάνα!
ΔιαγραφήΕυφάνταστο όσο και πρωτότυπο το συγκεκριμένο εμπόριο οικογενειακών ιστοριών!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου αρέσει κι εμένα πολύ να κάνω ανάλογες βόλτες και να "μπαίνω" στην ιστορία των πραγμάτων!
Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα!
Σε όλους αρέσει τελικά.
ΔιαγραφήΣ΄ευχαριστώ Μαρία μου!
Από τις πιο ωραίες ιστορίες Μαρία μου!! Ενιωσα νοσταλγία!! Δεν υπάρχει πιο συναρπαστικό από το προσπαθείς να φανταστείς την ιστορία των πραγμάτων και των κατόχων τους!! Αγαπώ αυτήν την βόλτα στο ιστορικό κέντρο και τα παντός τύπο παλαιοπωλεία του!! Αυτό που έκανες μας το ζήτησε πριν χρόνια ο καθηγητής στην δημιουργική γραφή σαν άσκηση!! Καλύτερο ακόνισμα φαντασίας δεν υπάρχει!! ;)) Μπράβο!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια ολόγλυκα!!
Ευχαριστώ Μαριλένα μου.
ΔιαγραφήΣε φιλώ!
Απίστευτη ανάρτηση Μαρία μου... Κι ωραίες φωτό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέρασα μια μέρα από την ευρύτερη περιοχή τού Ελαιώνα
κι εξελισσόταν κι εκεί ένα τέτοιο "ξεπούλημα" οικογενειακών αναμνήσεων.. :((
Υ.Γ Πήγα επιτέλους στα Αναφιώτικα και σε θυμήθηκα! Πόση ομορφιά! Καλημερούδια :)
Στον Ελαιώνα! Ναι! Παζάρι ρακοσυλλεκτών.
ΔιαγραφήΤα Αναφιώτικα πάντα πανέμορφα και πολυαγαπημένα!
Σ΄ευχαριστώ Πέτρα μου!
Πρωτότυπη η ιστορία σου, μια πολύ όμορφη συμμετοχή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι πολύ όμορφες οι λήψεις σου, επίσης.
Φιλιά!
Ευχαριστώ Έλλη μου!
ΔιαγραφήΣε φιλώ!
Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν απο τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις και greeklish, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.