Οι αναμνήσεις μας και τα διδάγματά τους, διαμορφώνουν τη ζωή μας σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, ανάλογα με τις κεραίες που διαθέτει ο καθένας... Για μένα είναι ο προσωπικός μου πλούτος. Μου αρέσει να ζώ για τις έντονες στιγμές που μετά απο λίγο καιρό μετατρέπονται σε γλυκές ή πικρές αναμνήσεις. Είναι η κινητήριος δύναμίς μου...

Το ιδανικό θα ήταν να λέμε: τα καλύτερα είναι τώρα. Να μη χανόμαστε σε αναμονές και προσδοκίες. Να αξιοποιούμε το σήμερα. Δεν είναι πάντα εύκολο. Αλλά μπορεί και ν΄αξίζει τον κόπο...
Την καλησπέρα μου :)

Πάνω στην ώρα βρέθηκες Μαρία μου να τα γράψεις όλα αυτά και να αγαλλιάσω, γιατί υπάρχει κι άλλος ένας άνθρωπος που τον απασχολούν τα ίδια.

Πάνω που έχω πολύ έντονη αυτήν την αίσθηση της απώλειας που όπως είπες:
"επειδή τελείωσε ή μήπως φοβόμαστε ότι δεν θα αρχίσει κάτι άλλο; Ή αυτό που θα αρχίσει δεν θα είναι το ίδιο όμορφο;"

Μεαγλώνοντας παραξενεύουμε, όλα και όλοι μας ξινίζουν και μας βρωμάνε και δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε πια τις φιλικές και τις ερωτικές σχέσεις όπως παλιά.
Με το κέφι παιδιού που δημιουργεί με βρεγμένη άμμο παλάτια..
Τώρα πια έχουμε τούβλα και τσιμέντο και αδυνατούμε να φτιάξουμε ακόμη και άμμο!

Μπέρδεμα μεγάλο...

Κι όπως έγραφε κι ο θηβαίος στις "περικοπές ενός απόκρυφου ευαγγελίου"
Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα
Όλα πάνω στην άμμο χτίζονται
Μα εγώ θα χτίζω πάνω στην άμμο
Σαν να ήταν η άμμος πέτρα

Ρε Μαρία, γιατί καταλαβαίνω ότι σήμερα μιλάμε για Έρωτες; Και μάλιστα αυτούς που τέλειωσαν. Για χωρισμούς κι αποχωρισμούς... "Γιατί έχεις τη μύγα", θα μου απαντήσεις και θα 'χεις και δίκιο.
Για μένα το 'γραψες, φίλη μου; Έλα τωρα, πες... κάποιος σου είπε για τα χαϊρια μου κι είπες να μου συμπαρασταθείς. Γιατί, όπως όλοι μας, έτσι κι εγώ πιστεύω ότι είμαι ο μόνος που το "ζει έτσι" όλο αυτό και κανένας άλλος! Ναι! Τώρα θα μου πεις "άλλος παιδί δεν έκαμε, μόνο η Μαριώ ο Γιάννη"! Και πάλι θα έχεις δίκιο!

Πάντως καλύτερα νιώθω που σε διάβασα σήμερα να τα λες αυτά.
Μου θυμίζει μια σκηνή από το θεατρικό του Βιρβιδάκη "Στην Εθνική με τα μεγάλα" που είναι ο Λόλης κι ακούει στο ραδιόφωνο ένα καψούρικο λαϊκό τραγούδι (το "παράνομη μου αγάπη" νομίζω) και γυρνάει και λέει στον αδερφό του: "Κάτι τραγούδια, ρε Λάκη! Σα να σε ξέρουνε!"

Συμφωνώ πως κάτι τέτοια μας κάνουν να αισθανόμαστε Ζωντανοι! Απλά τους τελευταίους μήνες παρααισθάνομαι ζωντανός ο ρημάδης! Θα θελα να περάσω και λίγο στην "αφασία" που σε ρίχνουν κάποιες καταστάσεις... Ένας καινούριος Έρωτας ας πούμε, εντελώς τυχαίο το παράδειγμα!
Να 'σαι καλά, φίλη
Μάκια μπόλικα σου δίνω

Ε, καλά! Εσείς με ξεπερνάτε ρε αδέρφια!
Και νόμιζα ότι είμαι ο μόνος "πεταμένος" στην παρέα!

Όσο για τις απώλειες, Μαράκι μου, είναι σίγουρα πολλών λογιών, κι εγώ τον τελευταίο χρόνο τις έχω υποστεί όλες δυστυχώς. Γι αυτό και τούτη η τελευταία κοντεύει να με τσακίσει... Αλλά ΤΕΡΜΑ ΜΕ ΤΑ ΛΥΠΗΤΕΡΑ!!!
Αρχίσω να συλλέγω τα άσματα...

Όλοι θυμούνται νοσταλγικά τα πρώτα βήματα της νιότης τους, εκφράζοντας και την επιθυμία να είχαν τότε την εμπειρία που έχουν σήμερα.
Μα τότε θα χανόταν η μαγεία.

Αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι μεγαλώνεις όταν αρκείσαι στο να δίνεις συμβουλές!
(Αυτό που κάνω εγώ τώρα...)