ΚΑΡΤΕΣ!!!

Αγαπημένοι μου φίλοι και αναγνώστες Χρόνια Πολλά!

Ελπίζω να περάσατε όμορφα τα Χριστούγεννα. Εύχομαι κάθε καλό στις οικογένειές σας και με το καλό να έρθει το νέο έτος!

Η αγαπημένη μας Ρούλα με έβαλε σε εγρήγορση, και επειδή αγαπώ πολύ τις κάρτες και όλη την διαδικασία της αποστολής - παραλαβής, έκατσα και έφτιαξα μερικές για να στείλω τις ευχές μου σε αγαπημένα πρόσωπα.

Σας παρουσιάζω μερικές από αυτές. 

Φυσικά κατά μάνα κατά κύρη, η Ελενίτσα ανέλαβε να φτιάξει τις δικές τις κάρτες για τους νονούς της και την θεία της.

Σας εύχομαι Καλή Πρωτοχρονιά και ο νέυς χρόνος να σας βρει υγιείς και με αγαπημένους σας ανθρώπους.

Να ζείτε και περνάτε όμορφα!

*************

Συνεχίζονται οι Ιστορίες των Χριστουγέννων στο άλλο μου μπλογκ.

Φτιάξε και την δική σου συμμετοχή!

ΤΑ ΝΕΑ ΜΑΣ ΣΤΟΛΙΔΙΑ!

Αγαπημένοι μου φίλοι και αναγνώστες καλησπέρα σας.

Χριστουγέννων συνέχεια και Χριστούγεννα χωρίς χειροτεχνίες, τι Χριστούγεννα είναι;

Υπάρχει μια πολύ εύπλαστη και εύχρηστη πλαστελίνη, θα έλεγε πως περισσότερο μοιάζει με πηλός, την οποία την βρίσκω στην λαϊκή ή σε ένα ψιλικατζίδικο στην γειτονιά. Είναι πολύ εύκολη στην χρήση και όταν στεγνώσει (απλά βάζουμε τις κατασκευές στον ήλιο), μοιάζει σαν σφουγγάρι. Στο τέλος της ανάρτησης θα σας δείξω την συσκευασία.

Με αυτήν λοιπόν φέτος, όπως και κάθε χρόνο φτιάξαμε τα στολίδια του δέντρου. Προσπαθώ όσο μπορώ όλα τα στολίδια του δέντρου να είναι χειροποίητα ή δώρα φίλων. 

Ιδού λοιπόν και τα φετινά μας!

Και ένα που έκανε η Ελενίτσα!

Οι πλαστελίνες που σας έλεγα είναι αυτές:

Συνεχίζουμε δημιουργικά και χριστουγεννιάτικα και με τις Ιστορίες των Χριστουγέννων στο Κείμενο.

Να ζείτε και περνάτε όμορφα!

ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΙΑΣ ΠΟΛΗΣ... #9

Κοιτώ τον ουρανό και το μάτι φεύγει στα χρώματά του.

Μα τι παλέτα!

Και σκέφτομαι συχνά, αυτό που σκεπάζει, 

ποιους ανθρώπους εμπνέει,

ποιοι μελαγχολούν όταν τον βλέπουν, 

ποιοι χαίρονται.

Τι κρύβεται κάτω από αυτές τις ταράτσες;

Όλες αυτές οι κεραίες τι λαμβάνουν,

τι εκπέμπουν.

Και πόσο ίδια φαίνονται αυτά τα κτήρια, όταν νυχτώνει.

Όλα μοιάζουν ομοιόμορφα.

Χωρίς εναλλαγές.

Όλες οι ζωές θαρρείς είναι πανομοιότυπα αντίγραφα 

και κυριαρχεί το τέλος της μέρας.

Όμως ξέρουμε καλά, πως κάθε τοίχος,

κάθε μπαλκόνι,

κρύβει την δική του ιστορία.

Όμορφη, άσχημη, μάταιη, ατελέσφορη.

Και πάντα όταν αγναντεύω τα απογέματα τον ουρανό,

ένα τραγούδι μου έρχεται στον νου και το σιγοτραγουδάω..

Αμ δεν είν' οι καρδιές

Όλες το ίδιο καμωμένες

Ούτε κι οι ομορφιές

Στον κόσμο δίκαια μοιρασμένες

Να ζείτε και περνάτε όμορφα.

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟΥΛΙ ΔΕΝΤΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΒΑΣΙΛΗ!

Αγαπημένοι φίλοι και αναγνώστες ελπίζω να είστε καλά!

Μπαίνουμε σιγά σιγά σε διάθεση χριστουγεννιάτικη. Απ΄ ότι βλέπω μερικοί από εσάς στολίσατε, και πολύ καλά κάνετε! Την Παρασκευή δεν κρατήθηκα και στόλισα στο γραφείο. Στο σπίτι σκέφτομαι να στολίσω το σαββατοκύριακο, καθώς φτιάξαμε νέα στολίδια και είμαστε ενθουσιασμένοι!

Η μικρή μου Ελένη όμως στόλισε ένα μικρούλι δέντρο στο δωμάτιό της με κάποια παλιά στολίδια που είχαμε φτιάξει πέρσι. 

Μετά σκέφτηκε πως δέντρο χωρίς φάτνη δεν γίνεται. Όποτε ζωγράφισε φιγούρες, τις έκοψε και τις κολλήσαμε ένα παλιό φρίσμπι. Και να την η φάτνη!

Δέντρο όμως χωρίς γράμμα στον Άγιο Βασίλη δεν γίνεται. Οπότε θα έπρεπε να γράψει και το καθιερωμένο γράμμα. 

Πριν χρόνια μια αναγνώστρια του μπλογκ η Νικολέτα Καλένη μου είχε στείλει μια υπέροχη χειροποίητη κάρτα Χριστουγέννων, την οποία την έχω ακόμα. Αργότερα όταν μεγάλωσε η κόρη μου, την έκανε πολύ γούστο και έπαιζε μαζί της κάθε Χριστούγεννα.

Έτσι φέτος σκέφτηκε να κάνει μια ίδια κάρτα η οποία θα είναι το γράμμα στον Άγιο Βασίλη. 

Νομίζω καλά τα κατάφερε!

Ο προβληματισμός της βέβαια είναι αν θα πρέπει το γράμμα να μπει κάτω από το δικό της δέντρο ή κάτω από το δέντρο του σαλονιού. 

Και αν μπερδευτεί ο Άγιος Βασίλης;

Καλά στολίσματα λοιπόν. Η πιο όμορφη εποχή του χρόνου έφτασε!

Να ζείτε και να περνάτε όμορφα!

ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΚΥΝΗΓΑΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ.

Την τελευταία μέρα τον διακοπών θέλαμε να χαρούμε όσο γίνεται την μέρα.

Πήραμε ξοπίσω τον ήλιο, τον κυνηγούσαμε, λες και θα τον προλαβαίναμε, να μην νυχτώσει και φύγει το πλοίο.

Και ήταν ένας ήλιος υπέροχος, θαρρείς ήθελε να μας τρελάνει τις τελευταίες στιγμές.

Μας έδωσε τα πιο όμορφα τοπία του.

Χρωμάτισε του βράχους, το νερό, τις σκέψεις μας.

Και μετά πήγε και χάθηκε.

Αυτό ήταν μας είπε, του χρόνου τώρα πια.

Και μετά σιωπή.

Αυτή η ενοχλητική σιωπή του Σεπτέμβρη.

Αυτή η αίσθηση ότι ενώ ξεκινάνε πολλά πράγματα, κάτι πολύ σπουδαίο τελείωσε.

Και πάντα θα θυμόμαστε αυτό που τελειώνει και όχι αυτό που αρχίζει. 

Ένας ήλιος που χάνεται είναι πάντα πιο δυνατός, από ένα φεγγάρι που γεμίζει.

Να ζείτε και περνάτε όμορφα.

Καλό φθινόπωρο.

***********************

Συνεχίζει το δρώμενο ''Ιστορίες Ραδιοφώνου''

ΤΑ ΓΕΜΙΣΤΑ ΜΑΣ

Πείτε μου πραγματικά, αν υπάρχει άλλο φαγητό, που να κλείνει μέσα του τόσες μυρωδιές, τόσες γεύσεις, τόσα χρώματα, όπως τα γεμιστά.

Και όχι μόνο πράγματα που αφορούν την γαστρονομία, αλλά πράγματα νοερά, όπως η αγάπη της γιαγιάς και της μαμάς, τα τσιμπολογήματα από το ταψί μετά την θάλασσα, ο μπαξές στο χωριό. Κλείνουν μέσα τους μια ολόκληρη εποχή, τα καλοκαίρια μας, την ανεμυαλιά μας.

Δεν θα σας πως την συνταγή.  Άλλωστε δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Θα σας πω ότι αυτό το φαγητό το αγαπώ και όταν το φτιάχνω όλα παραπάνω κατακλύζουν το μυαλό μου.

Και μπορώ να πω πως σχεδόν πάντα τα πετυχαίνω, γιατί όταν τα φτιάχνω, μαζί του φτιάχνονται νέες αναμνήσεις, νέες σκέψεις, ανακατεύονται με τις παλιές και κάπως έτσι το φαγητό είναι ένα από λίγα πράγματα που μόνο μας ενώνουν.

Να ζείτε και να περνάτε όμορφα.

***************

Οι Ιστορίες Ραδιοφώνου συνεχίζονται.

Γράψε και την δική σου ιστορία!

 

ΔΥΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, ΠΟΛΛΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ (ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ)

Είναι κάποια τραγούδια που κουβαλάς χρόνια μέσα σου και δεν μπορούν να βγουν με τίποτα. Μένουν μέσα στην καρδιά σου, μεγαλώνουν, ζουν μαζί σου. Αλλάζουν κάποιες στιγμές την ροή της ζωής, για λίγα δευτερόλεπτα, σαν να είναι μια μικρή ζωή μέσα στην μεγάλη δική μας.

Στο σταθμό ραδιοφώνου που ακούω καθημερινά, παίζει πολύ συχνά αυτά τα δυο τραγούδια και κάθε φορά που τα ακούω νοιώθω μια μελαγχολία. Σκέφτομαι τους τραγουδιστές που έφυγαν. Τους βλέπω γεμάτους ζωή, νιάτα, όνειρα, πάθος. Είναι δύσκολο να πιστέψεις πως απλά πλέον δεν υπάρχουν. 

Σκέφτομαι πολύ έντονα με αυτά τα δύο συγκεκριμένα τραγούδια, ενώ πολλοί είναι οι καλλιτέχνες που δεν ζουν πια και ακούμε καθημερινά τα τραγούδια τους. Ίσως να είναι πως τα έχω συνδυάσει με τις δυο πολύ αγαπημένες μου ταινίες, που ποτέ δεν βαριέμαι να τις βλέπω ξανά και ξανά. 

Ίσως να είναι απλά νοσταλγία για τα χρόνια που φεύγουν, το ένα πίσω από το άλλο, σαν τα τραγούδια του ραδιοφώνου. Άλλα χρόνια είναι αγαπημένα, σαν αγαπημένες μουσικές, αλλά δύσκολα, άλλα απλά αδιάφορα. 

Και αυτά που αγαπήσαμε πιο πολύ, είναι αυτά που μένουν. Και τα θυμόμαστε σαν τραγούδια παλιά. Τα τραγουδάμε, τα ξέρουμε απ΄έξω, τα αναζητάμε στις δύσκολες στιγμές, τα νιώθουμε σαν συντρόφους πλάι μας.

Έχετε εσείς τέτοια τραγούδια;

Patrick Swayze - She's Like The Wind

Feel her breath on my face

Her body close to me

Can't look in her eyes

She's out of my league

Just a fool to believe

I have anything she needs

She's like the wind

Roxette - It Must Have Been Love

It must have been love

But it's over now

From the moment we touched

Till the time had run out

*****************

Με αυτή την ανάρτηση συμμετέχω στις ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ

ένα δρώμενο που διοργανώνω στο άλλο μου μπλογκ.

Γράψτε και την δική σας ιστορία.