Σας έχει τύχει σίγουρα να περνάν οι μέρες σας μηχανικά, σαν την μέρα της μαρμότας, κάνοντας τα ίδια και τα ίδια, περιμένοντας τα ίδια πράγματα, αποφεύγοντας τις ίδιες καταστάσεις, μια μετάβαση από μέρα σε μέρα, χωρίς ιδιαίτερες στιγμές και σκέψεις.
Και κάποια στιγμή εκεί που όλα μοιάζουν μια ευθεία γραμμή που εσύ τρέχεις παράλληλα, συμβαίνουν δυο απλά πράγματα και συγκρούεσαι με την πραγματικότητα.
Περπατώντας την συνηθισμένη διαδρομή, σκεπτόμενη όλα αυτά που πρέπει να προλάβω, γύρισα απλά το βλέμμα και να σου ένας τσαλαπετεινός. Έτσι απλά στο κέντρο της Αθήνας, ένα υπέροχο σπάνιο πουλί, είπε να ταράξει τα νερά της λίμνης μας. Έτσι για λίγο κάτι ασυνήθιστο, μπαίνει απρόσκλητο μέσα στην επανάληψη και βάζει έναν τόνο στης μονότονες λέξεις μας.
Και μετά ξεκινάς δουλειά. Βυθίζεσαι πάλι στην ανυπόφορη ώρα της εργασίας. Πόσα πράγματα θα μπορούσαμε να κάνουμε αυτές τις 8 άχαρες ώρες. Πόση ενέργεια μας απορροφά... Και πόσες τέτοιες ατέρμονες σκέψεις...
Δουλεύω καμιά φορά από το σπίτι και έχω το ράδιο ανοιχτό. Τις περισσότερες φορές δεν ακούω τα τραγούδια που παίζουν. Τα έχω απλά για συντροφιά.
Και ξαφνικά ξεκινάν οι πρώτες νότες μια υπέροχης γιορτής, ενός τραγουδιού που είχα σχεδόν ξεχάσει. Μα πως είναι δυνατόν να το έχω ξεχάσει. Υπάρχει στο μπλογκ μου κατηγορία, που αναφέρεται σε στίχο του ''Υπάρχει ακόμα υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί''.
Πως είναι δυνατόν να ξεχνάμε πράγματα που μας ανατρίχιαζαν; Θεωρώ πως μας λείπουν εικόνες. Εικόνες που θα μας κάνουν να σκεφτούμε όμορφα πράγματα, που θα μας θυμίσουν όμορφα τραγούδια.
Δεν λέω ότι δεν είμαστε καλά. Δεν λέω ότι δεν ζούμε όμορφα. Αλλά καμιά φορά ας αναζητήσουμε το συναρπαστικό. Αυτό που θα αλλάξει την μέρα.
Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει σε ό,τι σου τρώει τη ψυχή
Υπάρχει ακόμα υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί
Γιατί και η ζωή τι είναι; Τι είναι η ευτυχία;
Στιγμές...
Να ζείτε και να περνάτε όμορφα.