Κοιτώ τον ουρανό και το μάτι φεύγει στα χρώματά του.
Μα τι παλέτα!
Και σκέφτομαι συχνά, αυτό που σκεπάζει,
ποιους ανθρώπους εμπνέει,
ποιοι μελαγχολούν όταν τον βλέπουν,
ποιοι χαίρονται.
Τι κρύβεται κάτω από αυτές τις ταράτσες;
Όλες αυτές οι κεραίες τι λαμβάνουν,
τι εκπέμπουν.
Και πόσο ίδια φαίνονται αυτά τα κτήρια, όταν νυχτώνει.
Όλα μοιάζουν ομοιόμορφα.
Χωρίς εναλλαγές.
Όλες οι ζωές θαρρείς είναι πανομοιότυπα αντίγραφα
και κυριαρχεί το τέλος της μέρας.
Όμως ξέρουμε καλά, πως κάθε τοίχος,
κάθε μπαλκόνι,
κρύβει την δική του ιστορία.
Όμορφη, άσχημη, μάταιη, ατελέσφορη.
Και πάντα όταν αγναντεύω τα απογέματα τον ουρανό,
ένα τραγούδι μου έρχεται στον νου και το σιγοτραγουδάω..
Να ζείτε και περνάτε όμορφα.
Όμορφες οι φωτογραφίες και οι σκέψεις σου Μαρία! Μέσα από τη δική σου σκέψη κίνησες ακούσια και τους δικούς μας συνειρμούς. Η ομορφιά φαίνεται στο ημίφως, τη μέρα, δυστυχώς, χάνεται στην ακαταστασία της εποχής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχές για έναν όμορφο μήνα!
Έτσι είναι φίλη μου. Την καλησπέρα μου!
ΔιαγραφήΑχ βρε Μαρία, τις ίδιες σκέψεις κάνουμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν λέγαμε τίποτα άλλο πρόσφατα;;
Καλή συνέχεια και πάντα να απολαμβάνεις τις στιγμές σε βάθος!
Κατερίνα μου σ΄ευχαριστώ. Ανταποδίδω.
Διαγραφή