Κοιτώ τον ουρανό και το μάτι φεύγει στα χρώματά του.
Μα τι παλέτα!
Και σκέφτομαι συχνά, αυτό που σκεπάζει,
ποιους ανθρώπους εμπνέει,
ποιοι μελαγχολούν όταν τον βλέπουν,
ποιοι χαίρονται.
Τι κρύβεται κάτω από αυτές τις ταράτσες;
Όλες αυτές οι κεραίες τι λαμβάνουν,
τι εκπέμπουν.
Και πόσο ίδια φαίνονται αυτά τα κτήρια, όταν νυχτώνει.
Όλα μοιάζουν ομοιόμορφα.
Χωρίς εναλλαγές.
Όλες οι ζωές θαρρείς είναι πανομοιότυπα αντίγραφα
και κυριαρχεί το τέλος της μέρας.
Όμως ξέρουμε καλά, πως κάθε τοίχος,
κάθε μπαλκόνι,
κρύβει την δική του ιστορία.
Όμορφη, άσχημη, μάταιη, ατελέσφορη.
Και πάντα όταν αγναντεύω τα απογέματα τον ουρανό,
ένα τραγούδι μου έρχεται στον νου και το σιγοτραγουδάω..
Να ζείτε και περνάτε όμορφα.