Ο εφιάλτης του δάσους.
Σε ένα βίντεο μια προηγούμενης ανάρτησης από την εκπομπή της ΕΡΤ ''Αυτοί που πήραν τα βουνά'', οι κάτοικοι του μικρού οικισμού μέσα στο δάσος της Βόρειας Εύβοιας, απαντώντας σε ερώτηση της παρουσιάστριας για το ποιος είναι ο μεγαλύτερός τους φόβος, είπαν η πυρκαγιά. Και αμέσως μου ήρθαν μνήμες άσχημες, μνήμες που κάθε άνθρωπος που ζει κοντά σε δάσος έχει την ατυχία να ζήσει.
Θα ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σας.
Θα σας πω για τον εφιάλτη της φωτιάς. Τον εφιάλτη μιας φυσικής καταστροφής. Πάνε περίπου 20 χρόνια από τότε. Μέχρι εκείνη την στιγμή υπήρξαν πολλές πυρκαγιές στη Βόρια Εύβοια, αλλά από καμία δεν είχαμε κινδυνεύσει. Η καταστροφή περιοριζόταν στο δάσος μόνο. Εκείνη την χρόνια το σχέδιο ήταν καλά οργανωμένο.
Η φωτιά έκαιγε για αρκετές μέρες, μακρυά όμως από το χωριό. Είχε ξεκινήσει σχεδόν από το Μαντούδι και κατευθυνόταν προς τα βόρεια. Προς τα νότια δεν είχε κάτι να κάψει διότι η βλάστηση δεν είναι τόσο πυκνή. Τα αεροπλάνα δεν σταματούσαν να πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας. Όλη η πυροσβεστική δύναμη της Εύβοιας ήταν επί ποδός.
Σιγά σιγά η φωτιά ανέβαινε καταστρέφοντας αυτό το υπέροχο δάσος που σας μνημονεύω τόσο καιρό. Κινδύνεψαν σπίτια και άνθρωποι. Ώσπου έφτασε η ώρα να ζήσουμε και μεις τον εφιάλτη.
Το σπίτι μας τότε ήταν το τελευταίο του χωριού μαζί με 2-3 ακόμα. Σχεδόν δίπλα στο δάσος. Και όπως είναι φυσικό όλο το χωριό είχε μαζευτεί εκεί. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική. Και από την κάπνα αλλά και από έναν πανικό που ήταν ζωγραφισμένος στα πρόσωπά όλων μας. Η φωτιά κατέβαινε απειλητικά προς το χωριό. Τα βράδια η νύχτα γινόταν μέρα, ο ουρανός κατακόκκινος και ο ήχος από το σκάσιμο των κουκουναριών μέσα στα αυτιά μας. Κανένας δεν κοιμόταν.
Ήρθε η μέρα. Η χειρότερη. Μαζεμένοι όλοι στη γειτονιά μας. Οι άντρες όλοι είχαν φύγει για το βουνό. Οι τουρίστες είχαν ήδη πακετάρει. Μερικοί είχαν ήδη φύγει. Η καμπάνα της εκκλησίας χτυπούσε ανελέητα. Ποιος την χτυπούσε δεν ξέρω. Ο παπάς ήταν και αυτός στο μέτωπο της φωτιάς. Κάποιοι έλεγαν ότι αν η φωτιά περάσει την αντιπυρική ζώνη ήμαστε χαμένοι. Με έπιασε πανικός. Η μαμά μου προσπαθούσε να μας ηρεμήσει. Τι να κάνει και του λόγου της; Αφού και αυτή με το ζόρι κρατιόταν να μην καταρρεύσει.
Σε μια στιγμή από την άκρη του δρόμου βλέπω τους θείους μου να έρχονται με το τρακτέρ και το βυτίο. Από το χωριό τους η φωτιά είχε περάσει. Δεν κινδύνευαν πλέον. Μόλις τους είδαν ξέσπασα σε λυγμούς. Έκλαιγα ακατάπαυστα. Μάταια προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν. Και εκεί που είχα φτάσει στο τελευταίο σημείο πριν διαλυθώ, άκουσα φωνές. ''Την πέρασε, την πέρασε'' . Σηκώνω το βλέμμα μου και βλέπω μια τεράστια φωτιά να καίει πάνω από τα κεφάλια μας. Ο κόσμος αλλόφρων έτρεχε και ούρλιαζε. Οι γυναίκες έκλαιγαν. Είχε περάσει την αντιπυρική ζώνη. Τα κουκουνάρια έφταναν πλέον στις αυλές μας. Οι μύτες μας είχαν γίνει μαύρες από τον καπνό που αναπνέαμε. Ξέχασα και τα δάκρυα και όλα και είπα από μέσα μου: Δεν πρόκειται να πάω πουθενά.
Οι πυροσβεστικές δυνάμεις τα έδωσαν όλα. Ήταν τόσες μέρες στα όριά τους, αλλά εκείνη την μέρα εργάστηκαν πάνω από τις ανθρώπινες δυνάμεις. Η φωτιά αναχαιτίστηκε το παρά πέντε. Δεν έσβησε όμως. Το απόγευμα ήρθε ο στρατός. Με τους κατοίκους του χωριού έκοβαν πεύκα και έκαναν ζώνες.
Το βράδυ η μητέρα μου δεν κοιμήθηκε καθόλου. Εγώ σηκωνόμουν συνεχώς. Έβγαινα έξω στην αυλή να δω αν ο ουρανός είναι ακόμα κόκκινος. Η φωτιά δεν είχε περιοριστεί ακόμα. Αλλά δεν κινδυνεύαμε.
Πέρασαν μέρες. Κάθε βράδυ ο ουρανός γινόταν όλο και λιγότερο κόκκινος. Και επιτέλους η φωτιά έσβησε και καταφέραμε να κοιμηθούμε.
Μετά ήρθε ο απολογισμός της καταστροφής. Πήγαμε με το μπαμπά μου μια βόλτα με το αμάξι. Ήταν η μεγαλύτερη καταστροφή που είχε γίνει ποτέ. Κρανίου τόπος. Ζώα καμμένα. Ελιές και περιουσίες. Φρίκη. Τη επόμενη χρονιά ο τουρισμός μειωμένος και οι ρητινοκαλλιεργητές άνεργοι.
Όλο το υπόλοιπο καλοκαίρι έβλεπα εφιάλτες. Και όλα τα επόμενα. Γιατί και τα επόμενα δεν ηρεμήσαμε. Όχι σε τέτοιο βαθμό όμως. Η σειρήνα του πυροσβεστικού ακουγόταν κάθε καλοκαίρι. Και μας θύμιζε τον εφιάλτη που περάσαμε.
Τον χειμώνα η φύση εκδικήθηκε. Το χωριό πλημμύρισε. Τα γυμνά βουνά δεν μπόρεσαν να κρατήσουν μια έντονη καταιγίδα. Πολλά σπίτια καταστράφηκαν και δυο άτομα έχασα την ζωή τους σε ένα διπλανό χωριό.
Όταν είχαν γίνει οι πυρκαγιές στην Ηλεία, μου ξανάρθαν όλα στο μυαλό. Ο πανικός, οι φωνές, η απόγνωση. Το να νιώθεις αδύναμος, τόσο δα μικρός. Να μην μπορείς να κάνεις τίποτα.
Το δάσος μετά από τόσα χρόνια επανήλθε. Χωρίς αναδάσωση. Ξαναγεννήθηκε. Αλλά οι εικόνες της καμένης γης και το συναίσθημα της απόγνωσης θα μείνουν για πάντα στο μυαλό μου.
19 ματιές
Εύχομαι ποτέ να μην ζήσεις ούτε εσύ ούτε κανένας άλλος τη φρίκη της πυρκαγιάς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι Φλώρα μου.
ΔιαγραφήΚαληνύχτα.
υγ. Εκείνο το παγωτό που είχες προτείνει είχε τρελή επιτυχία. Το κάνω κάθε εβδομάδα. Όλοι ξετρελάθηκαν.
Ο εφιαλτης της Περσεφονης ειναι εφιατης της ανθρωποτητας.Αναρωτιεμαι τι ανθρωποι ειναι αυτοι που καινε τα δαση!ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ!!!Καλη σου νυχτα φιλη μου! ΒΑΣΩ
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι είναι σχιζοφρενείς. Καίνε το μέλλον των παιδιών τους.
ΔιαγραφήΚαλημέρα.
Όποιος καταστρέφει τέτοια ομορφιά δεν αξίζει έναν τέτοιο πλανήτη! Και δυστυχώς είναι πολλοί αυτοί οι άρρωστοι πλέον. Σε όλους τους τομείς. Για μια χούφτα ευρώ. Για κάποια παλιόχαρτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχώς τα τελευταία χρόνια έχουμε σχεδόν ηρεμήσει.
ΔιαγραφήΌσο για τους εμπρηστές, τα λεφτά θα τους μείνουν.
Καλημέρα.
Αρτι αφιχθείσα από Β.Εύβοια πέρασα μέσα από το Μαντούδι και το καταπράσινο όρος Καντήλι... Με μεγάλη μου χαρά είδα ότι δεν υπάρχει μέρος καμμένο που να μην έχει φυσικά αναδασωθεί. Τα δέντρα ήδη φτάνουν το ένα μέτρο και σε λίγα χρόνια αν δεν ξανασυμβεί καμμιά τέτοια τραγωδία η φύση θα έχει αποκατασταθεί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠανέμορφη Εύβοια... αγαπημένος μου προορισμός που θα γράψω γι'αυτήν την επόμενη ανάρτηση.
Καλά να περνάς, κι εύχομαι ποτέ πια κανείς να μη ζήσει κάτι τέτοιο...
Συγνώμη αλλά τα δέντρα που φτάνουν το ένα μέτρο δεν είναι στο Μαντούδι,(εκεί έχει αποκατασταθεί το δάσος ...) η αναφορά είναι για άλλα μέρη της Εύβοιας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχω ζήσει και γω κάτι παρόμοιο... μια βδομάδα καιγόταν ο Πάρνωνας στο χωριό μου... ένα δάσος με έλατα καταστράφηκε ολοσχερώς το ίδιο και η πανίδα της περιοχής... Εκλαιγα κάθε μέρα και δεν μπορούσα από τη θλίψη να κοιμηθώ...
έχουν γίνει πολλές φωτιές από τότε. Δεν ξέρω πραγματικά πως μένει ακόμα τόσο καταπράσινο το μέρος. Σαν να πάει κόντρα στους καιρούς. Όσο το καταστρέφεις αυτό ξαναγεννιέται. Μαγικό.
ΔιαγραφήΚαι το Μαντούδι έχει περάσει πολλές άσχημες στιγμές με φωτιές. Γενικώς όποιον Βορειοευβοιώτη ρωτήσεις έχει να σου πει και μια πικρή ιστορία.
Φιλάκια και καλημέρα!
Είναι ένας εφιάλτης Μαρία μου και μόνο που το διάβαζα έτρεμα...
ΑπάντησηΔιαγραφήόπως πριν τρια χρόνια που έφτασε και εδώ στο χωριό μας η φωτιά... βλέπεις οι οικοπεδοφάγοι δεν θα ησύχαζαν αν δεν έκαιγαν και τα τελευταία Πεύκα ... όχι σε τέτοιο βαθμό όπως το περιγράφεις εσύ αλλά η αγωνία μας για τα σπίτια στην άκρη του χωριού που ήταν κοντά στα πεύκα και για τους ανθρώπους που πάλευαν με την φωτιά ήταν μεγάλη.
Έκτοτε για αναδάσωση ούτε λόγος φυσικά ... κρανίου τόπος πλέον με ελάχιστες συστάδες πεύκων εκεί που άλλοτε εγώ γνώρισα ένα όμορφο δάσος.
Κάλαμος, Καπανδρίτι, Βαρνάβας, Γραμματικό, Μαραθώνας... όσοι μένουν νομό Αττικής καταλαβαίνουν για πόσο μεγάλη καταστροφή μιλάω. Ευτυχώς την Πάρνηθα την φυλάνε με νύχια και με δόντια ...
Τα φιλιά και την Καλημέρα μου
Μου έλεγε ο αδερφός μου για αυτή τη φωτιά. Πολύ κατάθλιψη. Κρίμα.
ΔιαγραφήΦιλάκια καλή μου.
Όποτε βλέπω, ακούω, διαβάζω για φωτιές με παίρνουν τα ζουμιά. Για τους ανθρώπους, τα ζώα, τη φύση, τις περιουσίες, για όλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω πει χιλιάδες φορές ότι σε εμπρηστές και βιαστές πρέπει να επιβάλλεται θανατική ποινή.
Χ#στηκα αν με πουν αναχρονιστικό. Καμιά δημοκρατία δεν έχει ανάγκη τα ανθρώπινα ζώα. Είναι εγκληματίες που αν τους αφήσεις ελεύθερους θα το ξανακάνουν.
Πρέπει να οργανωθείτε όσο μπορείτε. Η πολιτεία δεν πρόκειται να κάνει τίποτα, όπως πάντα. Ο εθελοντισμός θα σας σώσει. Σε ένα μικρό αλσύλλιο που έχουμε εδώ τα τελευταία χρόνια γίνονται νυκτερινές περιπολίες από ομάδες εθελοντών. Ούτε γόπα δεν έχει πέσει!
Ως φαντάρος έχω πάει σε πολλές πυρκαγιές. Καταλαβαίνω τους θορύβους γύρω, τα πύρινα μέτωπα, τις κουκουνάρες που σκάνε σαν οβίδες, τα θυμάμαι όλα.
Πολλοί πυροσβέστες και πολλοί φαντάροι είναι ήρωες. Ήθελα κάποτε να το πω αυτό!
Φυσικά και είναι ήρωες. Σκέψου πόσοι από αυτούς χάνουν ακόμα και τη ζωή τους. Πολύ επικίνδυνο επάγγελμα. Αχρείαστοι να είναι και να παίζουν όλη μέρα τάβλι.
ΔιαγραφήΌσο για τις πυρκαγιές είναι τόσο μη αναστρέψιμο έγκλημα. Καταστρέφεται κάτι που μπορεί και να υπήρχε αιώνες μόνο σε μια στιγμή.
Καλησπέρα.
Φεύγω άρον-άρον.. Σόρρυ, αλλά έχω τέτοιο βίωμα που δεν ξεπερνιέται με τίποτα.. Δεν το διάβασα το άρθρο, γιατί δεν το αντέχω. Σε φιλώ γλυκά. Καλή Κυριακή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο να ζήσεις μια φυσική καταστροφή δεν ξεπερνιέται ποτέ. Καταλαβαίνω.
ΔιαγραφήΚαλησπέρα.
Μακάρι όλα αυτά να παραμείνουν μια κακιά και ξεπερασμένη ανάμνηση. Όλοι έχουμε παρόμοιες εμπειρίες, λίγο ως πολύ και είναι δραματικές στιγμές. Ας ελπίσουμε να μην ξαναπεράσουμε αυτόν τον Γολγοθά! Καλή Κυριακή!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι Κατερίνα μου.
ΔιαγραφήΣε φιλώ.
Αφοπλιστική η περιγραφή σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ όταν βλέπω μπροστά μου τη φωτιά με πιάνει ρίγος, ανατριχίλα.
Νιώθω απέχθεια και μίσος για όποιον την έβαλε.
Τις πυρκαγιές στην Ηλεία τις έζησα έντονα, διότι ήταν εκεί εγκλωβισμένη η οικογένειά μου κι εγώ ενημερωνόμουν από την τηλεόραση για να δω αν και πόσο κινδυνεύουν.
Θυμάμαι και την πυρκαγιά στην Πάρνηθα εκείνη τη χρονιά.
Περπατούσα στο δρόμο το μεσημέρι και η μαυρίλα είχε καλύψει τον ουρανό.
Στον αέρα αιωρούνταν στάχτες.
Λες κι ο Θεός τίναζε το τσιγάρο του πάνω απ' τα κεφάλια μας.
Η ανατριχίλα που ειχα νιώσει ήταν άνευ προηγουμένου.
Ακόμη θυμάμαι εκείνη την αίσθηση.
Ξέρεις, όλοι οι άνθρωποι νιώθουμε δυνατοί και σπουδαίοι, ότι κάτι έχουμε καταφέρει και φτάνει μια φυσική καταστροφή και τα διαλύει όλα. Είμαστε τόσο μικροί απέναντι στη φύση.
ΔιαγραφήΚαλημέρες.
Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν απο τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις και greeklish, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.