Μήνυμα πριν είναι αργά. (Η συμμετοχή μου στο παιχνίδι "ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ")

Καταρχάς να πω ότι χάθηκα γιατί πήγα για λίγες μέρες στην Εύβοια. Ήταν να πάω αργότερα αλλά κάποια γεγονότα ανέβαλαν την άδειά μου. Σας έχω πολύ όμορφες εικόνες από το χωριό αλλά μέχρι να βρω χρόνο να σας τις προσφέρω θα κάνετε υπομονή.

Προς το παρόν αυτή είναι η ιστορία μου στο "ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ" της Φλώρας. Αυτή την φορά δεν έγραψα ιστορία, αλλά ένα κείμενο-μήνυμα για κάποιον άνθρωπο, αλλά και κατ΄επέκταση ένα μήνυμα για όλη την κοινωνία. Από βαθμολογικής άποψης ολίγων πατώσαμε, αλλά η συμμετοχή μετρά. Οι λέξεις που έπρεπε να χρησιμοποιηθούν είναι αυτές που είναι τονισμένες με κόκκινο χρώμα.

*****

Για σένα που η ζωή σε έκανε να νιώθεις ότι οι άνθρωποι πρέπει πάντα να ζητούν αντάλλαγμα, που νομίζεις ότι με την αυτοκτονία της ψυχής θα ζήσεις για πάντα. Έτσι, χωρίς αισθήματα να σε κρατούν ξάγρυπνο, χωρίς πεταλούδες να σου σφίγγουν το στομάχι, χωρίς δίνες να ανακατεύουν την ζωή σου.

Περπατάς χωρίς να βλέπεις μπροστά σου. Με ακούς τουλάχιστον; Ναι, σε σένα μιλάω. Σε εσένα που αγάπησες λιγότερο, σε εσένα που φοβήθηκες να το πεις, να το δείξεις. Σε σένα που το ένιωσες αλλά δεν το αποδέχτηκες. Που το έδιωξες σαν αδυναμία, σαν μειονέκτημα. Που αρνήθηκες να μείνεις αθάνατος. Σε σένα που δυστύχησες και νομίζεις το αντίθετο. Σε σένα που απαρνήθηκες αυτό που φτιάχτηκες να νιώσεις.

Σαν μια μπαλαρίνα που μισεί το χορό, σαν ένα τοίχο που σβήνει τις ζωγραφιές του, σαν ένα πλήκτρο που δίνει λάθος εντολές, σαν ένα ποτάμι που ξεραίνει τα πλατάνια του, σαν ένα σ΄ αγαπώ που λέγετε από συνήθεια.

Βιάσου πριν είναι αργά. Πριν κοιμηθείς, πριν μείνεις μόνος. Πριν η νύχτα σου απλωθεί σε όλο το σπίτι.

Δες εκείνο το πηγάδι. Γεμάτο ως πάνω. Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να περπατήσεις μέχρι εκεί. Να σπάσεις το κάγκελο που μαντρώνει την μοναχική και αποξενωμένη καρδιά σου. Και να βουτήξεις. Βαθιά. Με μια ανάσα. Και θα εκπλαγείς πόσο η ανάσα αυτή θα σε θρέφει και θα συντηρεί. Δεν θέλει τίποτα παραπάνω η αγάπη. Μόνο αυτή την ανάσα. Και εκεί που θα νιώθεις ότι πνίγεσαι, το σώμα σου θα την επαναφέρει. Θα πολλαπλασιάζετε. Θα πληθαίνει και θα κυριαρχεί. Και θα ζεις. Και θ΄ αγαπάς.

Είδε κανείς τις πυγολαμπίδες;

Όταν ήμασταν παιδιά θυμάμαι βλέπαμε συχνά πυγολαμπίδες. Τις μαζεύαμε, τις βάζαμε σε βάζα και τις παρατηρούσαμε σαν ένα ανεξήγητο τερτίπι της φύσης που μες το μυαλό μας δεν είχε εξήγηση. Ή έστω δεν θέλαμε εξήγηση.

Έχω χρόνια να δω πυγολαμπίδες, κωλοφωτιές που τις λέγαμε. Δεν υπάρχουν πλέον ή τις βλέπαμε παλιότερα πιο συχνά επειδή ήμασταν παιδάκια;

Άραγε αν συνεχίζαμε να βλέπουμε τη ζωή μας σαν παιδιά θα ήταν καλύτερη; 

Ο κόσμος των παιδιών είναι πιο δίκαιος. Δεν είναι τέλειος, αλλά είναι πιο πολύχρωμος, πιο εύκολος. Μπορεί καμιά φορά να γίνετε σκληρός, αλλά έτσι ξαφνικά γίνετε ξανά απλός.

Μεγαλώσαμε επειδή δεν παίζουμε και δεν σκεφτόμαστε σαν παιδιά. Και έτσι χανόμαστε στις πολύπλοκες σχέσεις, σε ανώφελα μίση και γιατί. Δεν εκτιμάμε πολλές φορές αυτούς που μας αγαπούν παρά μόνο αν τους χάσουμε. Γιατί δεν σκεφτόμαστε απλά. Η αγάπη είναι απλή, ο άνθρωπος είναι περίπλοκος.

Ας χαλαρώσουμε και ας δοθούμε χωρίς ανταλλάγματα και πολλές ερωτήσεις. Ας ζήσουμε χωρίς φτιαχτά βάρη. Χωρίς πρέπει και μη. Σαν παιδιά.

Και που ξέρετε... μπορεί ξανά να δούμε πυγολαμπίδες.

Ο εφιάλτης του δάσους.

Σε ένα βίντεο μια προηγούμενης ανάρτησης από την εκπομπή της ΕΡΤ ''Αυτοί που πήραν τα βουνά'', οι κάτοικοι του μικρού οικισμού μέσα στο δάσος της Βόρειας Εύβοιας, απαντώντας σε ερώτηση της παρουσιάστριας για το ποιος είναι ο μεγαλύτερός τους φόβος, είπαν η πυρκαγιά. Και αμέσως μου ήρθαν μνήμες άσχημες, μνήμες που κάθε άνθρωπος που ζει κοντά σε δάσος έχει την ατυχία να ζήσει.

Θα ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σας.

Θα σας πω για τον εφιάλτη της φωτιάς. Τον εφιάλτη μιας φυσικής καταστροφής. Πάνε περίπου 20 χρόνια από τότε. Μέχρι εκείνη την στιγμή υπήρξαν πολλές πυρκαγιές στη Βόρια Εύβοια, αλλά από καμία δεν είχαμε κινδυνεύσει. Η καταστροφή περιοριζόταν στο δάσος μόνο. Εκείνη την χρόνια το σχέδιο ήταν καλά οργανωμένο.

Η φωτιά έκαιγε για αρκετές μέρες, μακρυά όμως από το χωριό. Είχε ξεκινήσει σχεδόν από το Μαντούδι και κατευθυνόταν προς τα βόρεια. Προς τα νότια δεν είχε κάτι να κάψει διότι η βλάστηση δεν είναι τόσο πυκνή. Τα αεροπλάνα δεν σταματούσαν να πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας. Όλη η πυροσβεστική δύναμη της Εύβοιας ήταν επί ποδός.

Σιγά σιγά η φωτιά ανέβαινε καταστρέφοντας αυτό το υπέροχο δάσος που σας μνημονεύω τόσο καιρό. Κινδύνεψαν σπίτια και άνθρωποι. Ώσπου έφτασε η ώρα να ζήσουμε και μεις τον εφιάλτη.

Το σπίτι μας τότε ήταν το τελευταίο του χωριού μαζί με 2-3 ακόμα. Σχεδόν δίπλα στο δάσος. Και όπως είναι φυσικό όλο το χωριό είχε μαζευτεί εκεί. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική. Και από την κάπνα αλλά και από έναν πανικό που ήταν ζωγραφισμένος στα πρόσωπά όλων μας. Η φωτιά κατέβαινε απειλητικά προς το χωριό. Τα βράδια η νύχτα γινόταν μέρα, ο ουρανός κατακόκκινος και ο ήχος από το σκάσιμο των κουκουναριών μέσα στα αυτιά μας. Κανένας δεν κοιμόταν.