Γελαστή ανηφόρα.

by - Μαρτίου 03, 2013

Η ανάρτηση που ακολουθεί είχε γραφτεί αλλιώς. Σε μια στιγμή απόγνωσης, σε μια στιγμή μελαγχολίας. Με άλλο τίτλο. Αλλά τελικά δεν θεώρησα σωστό να την δημοσιεύσω. Δεν είχε νόημα. Θα σας εξηγήσω γιατί.


Έχω ένα όνειρο... να δημιουργήσω.
Αρχικά νόμισα ότι το κατάφερα. Ξεκίνησα καλά. Ένιωθα πως δημιουργώ, ένιωθα πως έκανα κάτι. Το έβλεπα και στα μάτια των άλλων. Αυτά τα μάτια τότε ήταν όλο όρεξη. Χαμογελούσαν. Και έπαιρνα κουράγιο. Και ας κουραζόμουν, άντεχα. Η επιβράβευσή ενός μπράβο ήταν ξεκούραση για μένα. Και συνέχιζα.
Αυτός ο χειμώνας ήταν ο πιο δύσκολος της ζωής μου. Σε προσωπικό επίπεδο και σε επίπεδο σχέσεων δεν άλλαξε τίποτα. Είμαι τυχερή σε αυτό. Αλλά η δουλειά πήρε τον κατήφορο. Σε μια ταινία της η Βουγιουκλάκη έλεγε ''η χειρότερη πείνα είναι να λαχταράς να δουλέψεις, όχι μόνο για χρήματα, αλλά για να δημιουργήσεις''. Και της απαντούσε ο Παπαμιχαήλ ''αυτή την πείνα την ξέρω και γω''. Εσείς την ξέρετε, την νιώθετε ακόμα;
Σκέφτομαι ότι αυτό που τελικά προσπαθούν να μας κάνουν, είναι να γίνουμε ένας λαός χωρίς προσωπική δημιουργία και επιβράβευση. Ένας λαός που δεν θα νιώθει την χαρά της εξέλιξης, την χαρά των αγαθών από προσωπικό κόπο, την χαρά του να χτίζεις κάτι από το μηδέν και στην συνέχεια να το απολαμβάνεις, όχι μόνο ο ίδιος, αλλά και οι άλλοι. Ένας λαός νηστικός, όχι μόνο στο στομάχι, αλλά και στο μυαλό. 
Και νομίζω ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο άσχημο για έναν άνθρωπο από το να έχει χάσει την όρεξη αυτή. Όχι κατ΄ανάγκη της εργασίας ως βιοποριστικό μέσο, αλλά γενικά της δημιουργίας, της κατασκευής, της ευρεσιτεχνίας και κατ΄επέκταση μετά της ευστροφίας και της εγρήγορσης. 
Η αναδουλειά και η ανεργία δημιουργούν καταστάσεις που επηρεάζουν καθοριστικά την ψυχολογία του ατόμου. Είναι φορές που ενώ δεν έχω δουλειά, κουράζομαι περισσότερο από τις μέρες που έχει κίνηση. Η ψυχική κούραση καταπονεί απίστευτα το σώμα. Το κάνει νωχελικό, ανόρεχτο και βραδύ. Αντίθετα η κούραση του σώματος, ναι μεν κουράζει κατά κάποιο τρόπο το μυαλό, αλλά το κρατά σε εγρήγορση. 
Και έτσι λοιπόν πρέπει να κάνουμε μια ερώτηση στον εαυτό μας. Θα συνεχίσουμε να έχουμε αυτή την πείνα της δημιουργίας, ανεξαρτήτως συνθηκών ή θα παραδοθούμε στην μιζέρια, την βαρεμάρα και την στασιμότητα;
Θυμάμαι ένα βιβλίο που μας είχε δώσει το πρώην αφεντικό μου. ''Ποιος πήρε το τυρί μου;''. Είναι ένα ποντικάκι που του πήραν το τυρί του. Και κάθετε, κλαίει και μονολογεί ''Ποιος πήρε το τυρί μου; Ποιος πήρε το τυρί μου;''. Και είναι και ένα άλλο ποντικάκι που έκλαψε, πόνεσε αλλά το πήρε απόφαση και ξεκίνησε να βρει άλλο τυρί. Και έτσι μάλλον πρέπει να βρούμε και μεις άλλο τυρί. Πρέπει να βρούμε τρόπους να συντηρούμαστε, σωματικώς και πνευματικώς. Δηλαδή αντί να κάθεσαι και να κλαις που δεν έχεις λεφτά να πας στην λαϊκή, φύτεψε ένα μαρούλι στο μπαλκόνι, βάλε μια καλλιέργεια μανιταριών, φτιάξε το τυρί σου τέλος πάντων. Δεν μπορεις να πας διακοπες; Η θάλασσα ή το βουνό είναι εκεί, κανείς δεν στα πήρε. Δύσκολα όλα αυτά; Μπορεί, αλλά μπορεί και όχι. Αν δεν το δοκιμάσουμε δεν θα το μάθουμε ποτέ. 
Πενία τέχνας κατεργάζεται. Πολύ σωστό. Πρέπει να βρούμε τρόπους να αντιμετωπίσουμε την οικονομική στενότητα, γιατί η γκρίνια και η στεναχώρια σίγουρα δεν γεμίζουν το στομάχι. Και πόσο περισσότερο το μυαλό. Η απόφαση είναι εύκολη, η υλοποίηση της είναι δύσκολη. Και εγώ δυσκολεύομαι να προχωρήσω. Είναι μέρες που λέω να τα αφήσω όλα στην τύχη τους και να μείνω απλά αμέτοχη και να κοιτάζω. Καταλαβαίνω ότι ένας άνεργος δεν έχει την διάθεση να τα κάνει όλα αυτά, αλλά μάλλον ούτε την διάθεση να πεθάνει έχει. Το μυαλό πρέπει να δουλεύει, αν δεν δουλεύει είναι καταδικασμένο να πεθάνει, να συμβιβαστεί.
Όταν βρίσκεις τρόπους να τρέφεις το μυαλό σου, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα τρελαθείς. Από την άλλη δεν θα τους κάνεις την χάρη να γίνεις υποχείριό τους. Κάθε προσπάθεια δημιουργίας, όποια και αν είναι αυτή, είτε σε επίπεδο βιοποριστικό, είτε σε κάποιο χόμπι, είτε στην τέχνη  σου ενισχύει την ανθρώπινη υπόσταση και έτσι κάνεις ένα βήμα πιο μακρυά από την νωθρότητα και την υποδούλωση. Γιατί νομίζετε από τα πρώτα που καταρρέουν σε μια χώρα υπό κατοχή, όπως η δική μας, είναι η παιδεία, ο αθλητισμός και οι τέχνες;
Ας μη λέμε όμως ψέματα στους εαυτούς μας. Όλα αυτά δεν χρειάζονται ένα συγκεκριμένο πλαίσιο για να λειτουργήσουν. Λειτουργούν και μόνα τους. Αρκεί να τα ενισχύσουμε, να πιστέψουμε ότι θα γίνουν και το πιο σημαντικό, να πάρουμε απόφαση ότι όσο μένουμε στάσιμοι και κλαίμε τη μοίρα μας, το μυαλό μας θα φύραινει και η ψυχή μας θα είναι πάντα άδεια, όπως και το στομάχι μας.

Ανεβαίνουμε που ανεβαίνουμε ανηφόρα, τουλάχιστον ας είναι γελαστή, που λέει και ο Γιάννης.
Καλή Κυριακή να έχετε.


Τώρα που πέφτει πάνω μας άλλη μια άγρια μπόρα,
Χαρούμενοι ανεβαίνουμε τη γελαστή ανηφόρα

Κι αν φλέγεται τριγύρω μας του τίποτα η χώρα,
Χαρούμενοι ανεβαίνουμε τη γελαστή ανηφόρα

Τώρα που όλοι συμφωνούν πως είν’ κακιά η ώρα,
Χαρούμενοι ανεβαίνουμε τη γελαστή ανηφόρα

Κι ως που να συναντήσουμε της δίψας μας τα δώρα,
Χαρούμενοι ανεβαίνουμε τη γελαστή ανηφόρα. 


You May Also Like

22 ματιές

  1. Ήδη κάποιοι νέοι άνθρωποι το παλεύουν: στη γεωργία, την καινοτομία, την τεχνολογία, τις εφευρέσεις.
    Και πάνε καλά. Με πολύ κόπο, αλλά προχωράνα. Το εύχομαι και σε σένα.
    Καλη Κυριακή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το επάγγελμα που ονειρευόμουν απο μικρή και που κατάφερα να πραγματοποιήσω για 9 χρόνια ήταν άκρως δημιουργικό. Και ήταν όμορφο το συναίσθημα να βλέπω τις δημιουργίες μου ανάμεσα στον κόσμο. Πλέον, για δεύτερη φορά άνεργη εν περίοδο κρίσης και έχω αποδεχτεί οτι είναι πολύ δύσκολο να συνεχίσω απο εκεί που έμεινα. Μου λείπει τόσο η δημιουργία και η έκφραση που θεωρώ πως το μπλόγκ μου ήρθε να καλύψει ένα μικρό κενό. Θα αναγκαστώ να εργαστώ απλά για να ζήσω και τίποτα άλλο...
    Σημασία έχουμε να το παλεύουμε όπως και αν νιώθουμε.. και να το παλεύουμε με χαμόγελο.

    Καλό βράδυ να έχεις! Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι το μπλογκ είναι ένα μέσο δημιουργίας, πολύ σωστά.
      Σου εύχομαι τα καλύτερα.

      Διαγραφή
  3. Λοιπον,νομιζω οτι ακριβως εχεις πιασει ολο το νοημα...
    Συμφωνω απολυτα...!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η ζωή που ζούμε δε θα μας ξαναδοθεί.
    Δεν πρόκειται να ζήσουεμ μια ζωή εκτός κρίσης για να πούμε "Αχ τι ωραία που θα 'τανε".
    Η ζωή μας είναι εδώ μέσα σε αυτά τα ασφυκτικά πλαίσια.
    Αλλά επειδή ακριβώς μία είναι η ζωή μας, οφείλουμε να την απολαύσουμε όσο μπορούμε.
    Δεν έχουμε κι άλλη ευκαιρία.
    Σήμερα, τώρα, μπορούμε να χαμογελάσουμε, να κάνουμε καθετί που θα μας ευχαριστούσε.
    Κάθε μέρα να απαιτούμε να γίνει πράξη η τελευταία μας επιθυμία.

    "Όσο μεγαλόθωρη κι αν είναι η ανηφόρα
    Αν φτάσεις ως τη κορυφή θα γίνει κατηφόρα
    Κι όποιος με γέλια ντύνεται και χάχανα καγχάζει
    αυτός δεν είν' ποτέ γυμνός στο κρύο και στ' αγιάζι!"
    (αυτοσχέδιο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο αιωνίως αισιόδοξος Μαζεστίξ. Μπράβο αρχηγέ μου, και για το σχόλιο και για τον αυτοσχεδιασμό.
      Φιλιά.

      Διαγραφή
  5. Μαρία καλημέρα. Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα πλέον, αφού τίποτα δεν έχουμε δεδομένο. Προσπαθούμε να ταΐσουμε την "πείνα" μας. Όπως μπορεί ο καθένας.
    Κι αν οι τρόποι αυτοί δεν γεμίσουν τελικά το στομάχι, τουλάχιστον απασχολούν το μυαλό μας και μας κρατούν ζωντανούς.
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν εχει ο δρομος τελειωμο...κι ολο τραβας μπροστα κι ολο εμπρος κι ολο δρομος...Καλη μου σου ευχομαι επιτυχια σ ο,τι κι αν κανεις...Και να χαμογελαμε...τους κανει κι ανησυχουν...ΒΑΣΩ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το ΄χω λύσει αυτό το δίλημμα!Το θυμό μου τον κρατάω για μένα.Άλλωστε όλοι τα ίδια λέμε και δεν έχει κανένα αποτέλεσμα!Ας γίνουμε η αλλαγή όλων κι ας βγούμε έξω να ζήσουμε, σαν να είναι η τελευταία φορά.Δεν πρόκειται να πτοηθώ για τίποτα.Και τις διακοπούλες μου θα πάω και τον κηπάκο στη φίλη μου την Κατερίνα θα σκάψω, όπως κάνω συνήθως.Κι αν μιζεριάσω μήπως θα χορτάσω;Χαμόγελα όπως λέει κι ο αγαπημένος Αγγελάκας, για ν΄ ανεβούμε τη "γελαστή ανηφόρα"!Και ποιος ξέρει όταν φτάσουμε στο τέρμα της, ν΄ αρχίσουμε και την κατηφόρα!
    Το κείμενό σου όμορφο με προβληματισμό και δίλημμα!Σου εύχομαι τα καλύτερα Μαρία σ΄ ότι καταπιαστείς!Να ΄σαι καλά και να χαμογελάμε, ε!Καλό σου βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτή την κατηφόρα περιμένουμε όλοι. Για να δούμε...
      Καλημέρα με χαμόγελο λοιπόν.

      Διαγραφή
    2. Για άλλη μια φορά είσαι τόσο σωστή ρε Μαρία.
      Όμως δεν το βάζουμε κάτω. Κι αν καμιά φορα χαμηλώνει το βλέμμα και οι ώμοι μας δεν είναι από απογοήτευση, αλλά από κούραση. Και ως γνωστόν όποιος κουράζεται είναι ζωντανός ενώ όποιος δεν κουράζεται είναι νεκρός άσχετο αν αναπνέει...
      Παίρνουμε ανάσα και πάμε να κουραστούμε κι άλλο, να ζήσουμε...

      Διαγραφή
    3. Σ' ευχαριστώ που περνάς Ανθρωπάκο μου.
      Σε φιλώ πολύ γλυκά.
      Μουτςςς!!!

      Διαγραφή
  8. Δυστυχώς έχεις δίκιο σε όλα...κι εμείς θα την παλεύουμε με χαμόγελο όπως λέει η Meli Kanella...
    Χαίρομαι που σε βρήκα..δυστυχώς μέχρι να λύσω (για άλλη μια φορά) το θέμα με τον μπλόγκερ που δε με αφήνει να σε προσθέσω, απλά θα θυμάμαι να περνάω να σε διαβάζω..να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Να είσαι σίγουρη πως έτσι νιώθει ένας ολόκληρος λαός.... κι εγώ μαζί....
    και να μην στεναχωριέσαι.
    Το παιχνίδι των λέξεων εγώ το ξεκίνησα για να νιώθω πως είμαι ζωντανή και χρήσιμη σε κάτι.... αυτό νομίζω στα λέει όλα....
    Κουράγιο κι όποιος αντέξει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς ήρθες Φλώρα.
      Το παιχνιδάκι σου πολύ όμορφο. Θα σε τιμήσω.
      Φιλιά.

      Διαγραφή

Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν απο τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις και greeklish, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.

ΔΙΑΒΑΣΑΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ