Να υπήρχε ένα κουμπί, αχ και να υπήρχε, και που κάθε φορά που το πατάω να ξεχνάω τα πάντα και να νιώθω ευτυχία. Να μην αισθάνομαι λύπη, παρά μόνο χαρά. Ξέρετε πόσα πράγματα θα γλιτώναμε; Δεν θα υπήρχε απώλεια, δεν θα μας ένοιαζε αν κάποιος έφευγε από κοντά μας. Δεν θα στεναχωριόμασταν αν η δουλειά δεν πάει καλά. Αν οι φίλοι χάθηκαν στο χρόνο. Εγώ έχω το κουμπί μου, θα λέγαμε. Θα το πατούσαμε και τσουπ...όλα κομπλέ.
Τίθεται το ερώτημα όμως, θα ένιωθες την ίδια χαρά αν δεν είχες πονέσει πρώτα;
Υπάρχει αγάπη χωρίς να υπάρχει ο μίσος;
Υπάρχει η ξεκούραση χωρίς την εργασία;
Υπάρχει ενθουσιασμός χωρίς απογοήτευση.
Μπορούμε να αποκτήσουμε κάτι χάνοντας κάτι άλλο;
Έχει αξία η ευτυχία χωρίς την δυστυχία;
Κάποτε έλεγα στον εαυτό μου ΄ο πόνος είναι δώρο΄, αν είναι δώρο τότε το ανθρώπινο γένος θα έπρεπε να έχει πήξει στα δώρα. Κάνουμε τα λάθη που κάναν οι γονείς μας, αυτά που λέγαμε ότι δεν θα κάνουμε και πάει λέγοντας. Είναι τρέλα να κάνεις τα ίδια ξανά και ξανά και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα. Και ενώ το ξέρουμε όλοι καλά, δεν αλλάζουμε την συνταγή και στο τέλος το φαγητό πετιέται και μεις μένουμε για ακόμα μια φορά νηστικοί
Τελικά μπορεί να υπάρχει το κουμπί, απλά πολλές φορές δεν το βρίσκεις εύκολα. Είναι ένα κουμπί που γράφει πάνω ΄εγώ΄. Καμιά φορά το γράφει με έντονα κεφαλαία γράμματα και το βρίσκεις αμέσως. Άλλες φορές πάλι η γραφή έχει ξεθωριάσει και ενώ είναι μπροστά στα μάτια σου δεν το βλέπεις. Και όλοι ζούμε με την αγωνία αν θα βρούμε αυτό το κουμπί, χωρίς να ξέρουμε ότι αυτό το κουμπί είναι η ψυχή μας. Απλά καμιά φορά δεν κουμαντάρεται εύκολα.

Τα τσιγάρα αναβοσβήνω

κάνω το πικρό γλυκό

κι ο καπνός που πάει πάνω

φτιάχνει ένα μηδενικό

Φίλοι με ρωτούν τι κάνω

πώς τα πάω πώς περνώ

κι εγώ ανάβω ένα τσιγάρο

και δεν ξέρω τι να πω

Το ταβάνι θα τρυπήσω

με το νου μου έξω θα βγω

μα ποιος μου ‘βαλε στο χέρι

το τσιγάρο που κρατώ

Αχ ψυχή μου φαντασμένη

και κορμί μου μοναχό

αν εγώ δε σας παντρέψω

σαν τσιγάρο να καώ