Κι οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν.

Γιουσουρούμ

Στίχοι-Μουσική: Άσιμος Νικόλας

Βγήκαμε που λέτε την Κυριακή και 'μεις σαν παιδιά(λέμε τώρα) για να διασκεδάσουμε. Δεν δυσκολευτήκαμε και πολύ να βρούμε να κάτσουμε γιατί τα περισσότερα μαγαζιά ήταν άδεια. Το ψοφόκρυο και η κρίση είναι δολοφονικός συνδυασμός. Μετά από μερικά ποτά και αρκετές ανεκδιήγητες μουσικές επιλογές, κατά τις πρώτες πρωινές ώρες, του ήρθε φώτιση του dj και έβαλε το Γιουσουρούμ του Άσιμου.
Το τραγούδι αυτό είχα να το ακούσω πολύ καιρό, αν και είναι από τα πολύ γνωστά του. Μερικές φορές αν και ξέρεις απ΄έξω και ανακατωτά τους στοίχους κάποιου τραγουδιού, δεν μπορείς να αντιληφθείς το νόημα του και το τραγουδάς συνήθως μηχανικά.
Μπορεί να έφταιγε η κούραση, μπορεί το ξενύχτι, μπορεί η τελευταία γύρα σφινάκια, αλλά οι στίχοι του μου χάραξαν τόσο βαθιά την συνείδηση, που καθόμουν αμίλητη και αποσβολωμένη. Με συνεπήρε, το ένιωσα τόσο σημερινό, τόσο προφητικό. Από την μία μου χάλασε την διάθεση(για μερικά δευτερόλεπτα) αλλά κυρίως με θύμωσε. Δεν ξέρω αν το τραγούδι μιλάει για κάποιο συγκεκριμένο θέμα, αλλά μπορεί να περιγράψει με ακρίβεια την κατάσταση που βιώνουμε τώρα.
''Άδειο το βλέμμα σου, κούφιες οι ώρες μας
στα ενυδρεία σε χώσαν ζωή
συνηθισμένοι ο καθένας στο ρόλο του
κι η φαντασία μας έχει χαθεί''

...ας μην ξεπουληθούμε στο γιουσουρούμ για ένα κουστούμ, κοστίζουμε πιο ακριβά

Καλό ζεστό βράδυ σε όλους

Ήταν οι πόρτες μου δίχως μπαχτσέδες

και μεντεσέδες κρατάνε τη γη

γίναν οι φτέρνες μου σαν τροχαλίες

και στον κουβά τους αράζεις εσύ

αλλάζεις συχνά κάθε τόσο στολή

αλλάζεις οσμή, αλλάζεις σασί

και η ελπίδα μας έχει θαφτεί

σαν τον Ντορή μέσ' στο παχνί.

Πάγωσε η ψείρα μου και παραπαίουσα

μ' ένα τικ τακ μου ματώνει τ' αυτιά

όλα με πρόγραμμα όλα με σχέδιο

πρωτοκολλήσανε τον έρωτα

και θες να πετύχω με μια μπαταριά

χίλια φλουριά, χίλια φλουριά

για να σου χαρίσω μαντάτα καλά

να 'χεις αγάπη μου λεφτά.

Ποντικοφάρμακο για τους μεγάλους

και μουρουνόλαδο για τα παιδιά

κι έπλεξες σώβρακα για τους φαντάρους

και θυσιάστηκες πατριωτικά

σου στέλνω μύνημα μ' ένα ταμ ταμ

να μαγειρεύεις με βιτάμ

κι ήσουνα γόησα κι έκανες μπαμ

κι εγώ σε ψάχνω στο χαμάμ.

Άδειο το βλέμμα σου, κούφιες οι ώρες μας

στα ενυδρεία σε χώσαν ζωή

συνηθισμένοι ο καθένας στο ρόλο του

κι η φαντασία μας έχει χαθεί

την ξεπουλήσαμε στο γιουσουρούμ

για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ

την ξεπουλήσαμε στο γιουσουρούμ

για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ.

Μία διαδήλωση δέκα μικρόφωνα

και τα μεγάφωνα στη διαπασών

χιλιάδες δίποδα με μαγνητόφωνα

κι έχουν λουστεί με την ίδια λοσιόν

ξεπουληθήκαμε στο γιουσουρούμ

για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ

κι ο εαυτούλης σας πέταξε βζούμ

ταρατατατζούμ, ταρατατατζούμ.

Ω εποχή μού θυμίζεις τον Καίσαρα

κι οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν

κι όσο γερνώ μπουσουλώ με τα τέσσερα

τα τροχοφόρα με προσπερνούν

φεύγω να πάω να βρω στο Μπανκόγκ

τον σύντροφό μου τον Κινκ-Κονκ

μές στο μυαλό μου βαράνε τα γκόγκ

μοιάζω με μπάλα του πινκ-πογκ

Μας εκτελούνε με σφαίρες ντούμ-ντούμ

σφαίρες ντούμ-ντούμ, σφαίρες ντούμ-ντούμ

κι εμείς ξεπουλιώμαστε στο γιουσουρούμ

ταρατατατζούμ για ένα κουστούμ. 

για την ιστορία μετά ο dj έβαλε πυξ λαξ και έτσι μου έφυγε κάθε διάθεση περισυλλογής, ταρατατατζούμ, ταρατατατζούμ.

Μαρία Νι

Πάντα την Κυριακή.

Από παιδί μου άρεσαν οι Κυριακές. Είναι η μέρα της οικογένειας. Θα μαζευόμασταν όλοι στο τραπέζι, θα στρώναμε το λευκό τραπεζομάντιλο, θα καθόμασταν στην τραπεζαρία και όχι στην κουζίνα, θα τρώγαμε ξεχωριστό φαγητό. Τα πάντα τις Κυριακές είναι διαφορετικά, ακόμα και τώρα.

Βέβαια δεν έχουν όλοι την πολυτέλεια να κάθονται αυτήν την ημέρα, υπάρχουν και κάποιοι που δουλεύουν για να μπορούμε να την απολαμβάνουν εμείς. Αυτούς τους ανθρώπους πάντα τους συμπονούσα, γιατί κάποτε ήμουν στην θέση τους και τώρα μπορώ να εκτιμήσω την αξία της.

Τις Κυριακές ο πρωινός καφές έχει άλλη γλύκα. Οι πρωινές κυριακάτικες κουβέντες είναι πιο χαλαρές, πιο αστείες, ακόμα και το πρώτο τσιγάρο είναι πιο γλυκόπιοτο. 

Η Κυριακή κρύβει μέσα της μια ανυπομονησία, μια υπόσχεση χαράς και διασκέδασης. Καρτερούμε την Κυριακή να γίνουν όλα τα ευχάριστα, όλα αυτά που απαιτούν χρόνο. Τι να πρωτοχωρέσεις όμως μέσα σε μια Κυριακή; Για αυτό κουβαλάει και μια μελαγχολία. Μια γλυκιά στεναχώρια που σου βγαίνει προς το απόγευμα γιατί συνειδητοποιείς ότι κάτι τόσο όμορφο τελειώνει τόσο γρήγορα. 

Εύχομαι σε όλους σας όλες οι μέρες σας να είναι σαν τις Κυριακες. Ζήστε τες γιατί δεν ξαναγυρίζουν πίσω.

Μαρία Νι

Τα έρημα βράδια.

Είναι 2:30 και επιστρέφω από την δουλειά. Οι δρόμοι βρεγμένοι, άδειοι, χωρίς γέλια και παρέες. Με σταματάει η αστυνομία. Αλκοτέστ. Ποιον τάχα περιμένουν, αφού κανείς δεν κυκλοφορεί. Περνάω από την πλατεία. Έρημη και κρύα. Πριν μερικά χρόνια θυμάμαι ξενυχτάγαμε στα παγκάκια της. Με κιθάρες και κρασί. Και τότε δεν είχαμε λεφτά, αλλά η πλατεία ήταν όλη την νύχτα γεμάτη. Γεμάτη από γέλια, μουσικές, φλέρτ, φασαρίες, δανικά τσιγάρα, φθηνά ποτά. Τα μαγαζιά της πλατείας έχουν από ώρα κλείσει. 

Νιώθω ότι είμαι η μοναδική που κυκλοφορεί τέτοια ώρα. Μα γιατί δεν κυκλοφορεί ο κόσμος την νύχτα; Λόγω κρίσης;Όχι, λόγω κατάθλιψης. Αυτή είναι η μεγαλύτερη συνέπεια της κρίσης:τα έρημα βράδια. Νιώθω ότι έχουν εξαφανιστεί όλοι, σαν να τους έχουν κλείσει φυλακή, σαν να ισχύει απαγόρευση κυκλοφορίας. Δεν υπάρχει ούτε ένα περίσσιο ευρώ για διασκέδαση, αλλά εγώ βλέπω ότι δεν υπάρχει ούτε και ένα περίσσιο χαμόγελο και αυτό είναι το πιο τραγικό. Ούτε μια περίσσια συντροφιά, μια αγκαλιά. Μην αφήσουμε μαζί με τα χρήματα να μας πάρουν και τα συναισθήματα. Την ψυχή να μην την πάρουν. Στο ράδιο ακούγετε το return to innocent, ας γυρίσουμε στην χαμένη μας αθωότητα.

Κάπου βλέπω φώτα και κόσμο. Φαρμακείο... διανυκτερεύει. 

Αρχίζει να βρέχει. Οι ταξιτζήδες περιμένουν καρτερικά στην γωνία. Πάτε για ύπνο, θέλω να τους πω, δεν θα έρθει κανείς. Φτάνω σπίτι. Βάζω το κλειδί στην πόρτα. Το σπίτι μου είναι ζεστό και μυρίζει φαγητό. Έχω οικογένεια και κάποιον να με περιμένει. Εγώ αυτό το λέω ευτυχία.

Μαρία Νι