ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ

Η ζωή μας είναι μια θάλασσα.

Ότι κάνουμε μας το επιστρέφει.

Μπορεί εκείνη την στιγμή να μη το νιώθουμε,

όμως αυτό που μας συμβαίνει,

είναι αυτό που κάποτε πετάξαμε σε μια θάλασσα.

Αν αυτό που πετάξαμε έκανε καλό,

μας έρχεται όμορφα.

Σαν τα χρυσά ηλιοβασιλέματα.

Σαν τα καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων.

Αν πετάξαμε άσχημα πράγματα,

σαν κύμα μας παρασέρνει.

Είναι και αυτές οι στιγμές, 

που οι κακές επιστροφές είναι δώρα.

Αρκεί να ανοίξουμε το μυαλό μας και να το δούμε.

Και με αυτό να φτιάξουμε κάτι καλύτερο.

Να λυτρωθούμε από τις κακές σκέψεις που κάποτε κάναμε,

απ΄ τα λόγια που κάποιον μπορεί να πλήγωσαν.

Από τις πράξεις που άλλαξαν την ζωή μας.

Κάπως έτσι μάζεψα και γω

αυτά που μας επιστρέφει η θάλασσα.

Αυτά που πετάμε σαν άχρηστα.

 Τα σμίλεψε, τα ομόρφυνε, τα άλλαξε μορφή.

Γιατί η φύση πάντα έχει το σκοπό της και τον άπειρο χρόνο.

Σε αντίθεση με μας που ούτε οι σκοποί μας είναι ξεκάθαροι,

ούτε ο χρόνος μας ατελείωτος.

Και έτσι έχτισα ένα δέντρο. 

Ένα δέντρο για ένα καλοκαίρι.

Αυτό που πάντα περιμένουμε να είναι το καλύτερο.

Που θα βάλουμε στην άκρη τις ενοχές του χειμώνα,

θα ξεχάσουμε για λίγο τα κρίματά μας.

Και θα πούμε πως φέτος θα γίνουμε λίγο καλύτεροι.

Σας το εύχομαι.

****************

Με αυτήν την ανάρτηση συμμετέχω στο δρώμενο της Αριστέας μας ''Ένα ποίημα για το καλοκαίρι!"

καθώς και στο δρώμενο του άλλου μου μπλογκ ''Ιστορίες του καλοκαιριού''

ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

1η Μαΐου σήμερα και τα λουλούδια των αργών έχουν την τιμητική τους.

Όμως υπάρχουν και τα άλλα λουλούδια.

Αυτά που δεν φυτρώνουν στο χώμα των λόφων.

Τα λουλούδια της πόλης.

Ομορφαίνουν το τσιμέντο του κέντρου.

Χρωματίζουν τις άχαρες πολυκατοικίες

και φτιάχνουν ένα μικρό κήπο στα μπαλκόνια.

Όταν ήμουν μικρή μου είχε πει κάποιος ότι στην Αθήνα, 

δύσκολα βλέπεις τον ουρανό.

Μα ο ουρανός είναι πάντα στην θέση του, 

αρκεί να σηκώνουμε το βλέμμα και την σκέψη μας ψηλά.

Καλή εργατική Πρωτομαγιά.

Να ζείτε και περνάτε όμορφα.

ΦΘΟΡΑ

Φωτογραφίζουμε την ομορφιά.

Αλλά αποφεύγουμε να αποτυπώσουμε την φθορά.

Λες και δεν είναι και αυτή κομμάτι της ίδιας μας της ζωής

Και αυτά τα θαμπά πορτοκαλί ή τα ξεβαμμένα κίτρινα.

Κουβαλάνε και αυτά τις στιγμές μας, τις χαρές μας, τα λάθη μας.

Δεν κρύβεται η φθορά.

Ορθάνοιχτη μπροστά μας.

Εκτιθέμενη.

Συνυπάρχει με την ζωή, με το καινούργιο.

Χωρίς αυτήν δεν προχωράμε.

Την κουβαλάμε στην τσέπη μας, ανάμεσα στα δάχτυλά μας.

Στην άκρη των βλεφάρων μας.

Μέχρι την αναγέννηση.

Ενός άλλου εαυτού. 

Να ζείτε και περνάτε όμορφα.

ΜΠΑΙΝΕΙ Η ΑΝΟΙΞΗ!

Μπαίνει η άνοιξη.

Για την φύση είναι απλά ακόμα ένας κύκλος.

Για εμάς τους ανθρώπους μια ακόμα ελπίδα.

Βλέπουμε τους ασφόδελους και η ομορφιά τους μας λέει πως η ζωή είναι πιο όμορφη από πριν.

Η αναγέννηση των δέντρων μας αναζωογονεί.

Το κόκκινο της παπαρούνας μας θυμίζει ξανά ένα πάθος που χάσαμε.

Και όλα τα αγριολούλουδά,

όλα αυτά τα πανέμορφα, 

που φυτρώνουν ακόμα και στην πέτρα,

μοιάζουν τόσο δυνατά, λες θα κρατήσουν για πάντα.

Να ζείτε και περνάτε όμορφα.

Μαζί με όλες τις άλλες ιστορίες που τρέχουν στο άλλο μου μπλογκ, τρέχουν και οι Ιστορίες της Άνοιξης.

Τώρα που η γης ανθίζει, ας εμπνευστούμε!

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ

Από την αρχή της χρονιάς μου ζητάει η κόρη μου ένα ημερολόγιο για το νέο έτος, για να βλέπει τις γιορτές (και πότε θα κλείνουν τα σχολεία...).

Σκέφτηκα λοιπόν να φτιάξουμε κάτι χειροποίητο, που όμως πέρα από τις ημερομηνίες, να γίνει και ένα μέσω εκμάθησης των μηνών και των εποχών. Και όπως πάντα η Ελένη ήθελε να συμμετέχει στην κατασκευή και έτσι θέλησε να ζωγραφίσει του μήνες, έτσι όπως εκείνη τους φαντάζεται, αν και δεν του ξέρει ακόμα καλά.

Η βάση μας ήταν απλή. Ένα καπάκι από κουτί παπουτσιών που κολλήσαμε πάνω την ζωγραφιά της Ελένης και στην μέση ένα ημερολόγιο. 

Νομίζω πως βγήκε ωραίο. Τι λέτε;

Νομίζω πως διασκεδάζοντας μαθαίνουμε καλύτερα και πιο εύκολα. 

Να ζείτε και να περνάτε όμορφα