Είναι κάποια τραγούδια που κουβαλάς χρόνια μέσα σου και δεν μπορούν να βγουν με τίποτα. Μένουν μέσα στην καρδιά σου, μεγαλώνουν, ζουν μαζί σου. Αλλάζουν κάποιες στιγμές την ροή της ζωής, για λίγα δευτερόλεπτα, σαν να είναι μια μικρή ζωή μέσα στην μεγάλη δική μας.
Στο σταθμό ραδιοφώνου που ακούω καθημερινά, παίζει πολύ συχνά αυτά τα δυο τραγούδια και κάθε φορά που τα ακούω νοιώθω μια μελαγχολία. Σκέφτομαι τους τραγουδιστές που έφυγαν. Τους βλέπω γεμάτους ζωή, νιάτα, όνειρα, πάθος. Είναι δύσκολο να πιστέψεις πως απλά πλέον δεν υπάρχουν.
Σκέφτομαι πολύ έντονα με αυτά τα δύο συγκεκριμένα τραγούδια, ενώ πολλοί είναι οι καλλιτέχνες που δεν ζουν πια και ακούμε καθημερινά τα τραγούδια τους. Ίσως να είναι πως τα έχω συνδυάσει με τις δυο πολύ αγαπημένες μου ταινίες, που ποτέ δεν βαριέμαι να τις βλέπω ξανά και ξανά.
Ίσως να είναι απλά νοσταλγία για τα χρόνια που φεύγουν, το ένα πίσω από το άλλο, σαν τα τραγούδια του ραδιοφώνου. Άλλα χρόνια είναι αγαπημένα, σαν αγαπημένες μουσικές, αλλά δύσκολα, άλλα απλά αδιάφορα.
Και αυτά που αγαπήσαμε πιο πολύ, είναι αυτά που μένουν. Και τα θυμόμαστε σαν τραγούδια παλιά. Τα τραγουδάμε, τα ξέρουμε απ΄έξω, τα αναζητάμε στις δύσκολες στιγμές, τα νιώθουμε σαν συντρόφους πλάι μας.
Έχετε εσείς τέτοια τραγούδια;
*****************
Με αυτή την ανάρτηση συμμετέχω στις ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ
ένα δρώμενο που διοργανώνω στο άλλο μου μπλογκ.
Γράψτε και την δική σας ιστορία.
