Τι γυρεύω εγώ μέσα στο κόσμο των άλλων;

Κρίση, κρίση, κρίση, ανεργία, αναδουλειά...παντού ακούς τα ίδια και τα ίδια. Αυτή η κασέτα λες και την έχουμε όλοι και μόλις συναντήσεις κάποιον την βάζουμε και παίζει. Και ακούς τα ίδια, συνέχεια, παντού. Κουραστικά και επαναλαμβανόμενα έως αηδίας. Τόσο που μου φαίνεται ότι αρχίζω σιγά σιγά να περνώ στην φάση της ενοχής που νοιώθω καλά. Είναι σαν να υπάρχουν δύο παράλληλα σύμπαντα...των άλλων και το δικό μου. 

Σχολάς το βράδυ από την δουλειά και λες να πας για ένα ποτό, να ξεδώσεις λιγάκι βρε αδερφέ και εκεί ανάμεσα στις τεκίλες και στο χαβαλέ, έχεις τον άλλον να σε πρίζει για το χαράτσι. Νταξ ρε φίλε και γω δεν έχω να στο πληρώσω αλλά μην μου δηλητηριάζεις την χαρά.

Κάθεσαι και απολαμβάνεις τον ήλιο και τον καφέ και έρχεται ο άλλος και σου λέει ''ξέρεις πόσο μου ήρθε το ρεύμα''...ξέρω ρε μαν, έχω και γω ρεύμα, αλλά άσε με να χαρώ την λιακάδα.

Κάθεσαι στο μπαλκόνι σκεφτικός και σου φωνάζει η γειτόνισσά ''προβλήματα ε; για όλους το ίδιο είναι μην στεναχωριέσαι''...και γω που προβληματιζόμουν γιατί δεν ανθίζουν τα γιασεμιά μου τι να πω;...να της χαλάσω την μιζέρια; Εδώ ο κόσμος χάνετε και συ τα γιασεμιά σου, θα μου πείτε.

Νισάφι όμως πια. Δεν υποφέρετε πλέον. Αφού το ζούμε όλο αυτό κάθε μέρα στο πετσί μας, γιατί πρέπει να το συντηρούμε συνεχώς στο μυαλό μας; Μα που είναι επιτέλους το κέφι μας; 

Δεν λέω φυσικά να παραδώσουμε τα όπλα και να αφεθούμε στην άθλια κατάσταση που μας κυβερνάει, αλλά ταυτοχρόνως συμβαίνουν και καλά πράγματα. Διασκεδάζουμε, ερωτευόμαστε, χωρίζουμε, γελάμε, κοπροσκυλιάζουμε. Με λίγα λόγια ο κόσμος πρέπει να συνεχίσει να ζει. Να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες, γιατί αυτός που δεν θα προσαρμοστεί θα οδηγηθεί με βεβαιότητα στην κατάθλιψη. Γιατί σκέφτομαι...έχω δουλειά(λέμε τώρα), έχω και γαμώ τις οικογένειες, έχω φιλαράκια καλά και πάνω απ΄ όλα έχω διάθεση(τις περισσότερες φορές). Αυτός δηλαδή που δεν τα έχει όλα αυτά τι θα πρέπει να κάνει;

Μήπως όμως δεν πάει κάτι καλά με μένα...; Μήπως τόση αισιοδοξία θα μου βγει σε κακό; Μήπως πρέπει να αρχίσω και γω σαν γνήσια Ελληνίδα την γκρίνια; Και αν αυτό που θέλω να ζω και να σκέφτομαι είναι μια ουτοπία; Μήπως εγώ πρέπει να προσαρμοστώ στον κόσμο των άλλων; Αυτά τα συγκλονιστικά ερωτήματα, αγαπητοί μου αναγνώστες, μου ταλανίζουν το μυαλό το τελευταίο διάστημα.

Γιατί αν το αληθινό είναι αυτό που συμβαίνει γύρω μου και γω ζω στον κόσμο μου, αναρωτιέμαι...τι γυρεύω εγώ μέσα στο κόσμο των άλλων;

Για να αισθάνεσαι ζωντανός.*

Αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι μεγαλώνεις όταν έχεις όλο και περισσότερες ιστορίες να διηγηθείς. Ευτυχώς δηλαδή που είμαι από αυτούς και δεν είμαι από τους άλλους. Από εκείνους που τις ακούν μην έχοντας να πουν κάτι παρόμοιο. 

Τα χρόνια περνούν τόσο μα τόσο γρήγορα. Και η ψυχή μας αντί να γίνεται πιο ελαφριά, βαραίνει μέρα με την μέρα. Και βαραίνει γιατί όλες αυτές οι ιστορίες έχουν και ένα τέλος. Όσο πιο πολλές τόσοι περισσότεροι αποχαιρετισμοί, αποχωρισμοί, δάκρυα, γέλια, αγκαλιές και πολλές περισσότερες αναμνήσεις. 

Πάντα όταν τελειώνει κάτι τόσο όμορφο υπάρχει αυτή η τόσο πικρή γεύση στο τέλος. Είναι επειδή τελείωσε ή μήπως φοβόμαστε ότι δεν θα αρχίσει κάτι άλλο; Ή αυτό που θα αρχίσει δεν θα είναι το ίδιο όμορφο; Και όσο περνάν τα χρόνια είναι πιο δύσκολο να αρχίσεις κάτι καινούργιο... παραξενεύεις που λένε.

Όσο είμαστε μικροί η ζωή μας δίνει πράγματα...ανθρώπους, στιγμές, μουσικές. Μας παίρνει και κάποια αλλά κυρίως μας δίνει. Από μια ηλικία και μετά όμως αντιστρέφονται οι όροι. Όλα αυτά που μας έχει δώσει τόσα χρόνια ήρθε η ώρα να τα πάρει πίσω. Σαν ένας φόρος ζωής που πρέπει να πληρώνουμε όλοι  οι άνθρωποι για να ζούμε. Και 'μεις μην μπορώντας να κάνουμε αλλιώς τα επιστρέφουμε κρατώντας πάντα ένα κομμάτι από αυτά που ζήσαμε...τις αναμνήσεις. Και γεμίζουμε το χρονοντούλαπό μας συνέχεια. Και τις στοιβάζουμε, τις στριμώχνουμε και κάθε φορά νομίζουμε ότι έχει γεμίζει. Αλλά πάντα προς έκπληξη μας χωράει κι άλλες.

Όπως γεμίζει και το πρόσωπό μας ρυτίδες. Κάθε ρυτίδα και μια σκέψη, άσχημη ή γλυκιά. 

Ζήσαμε και ζούμε καλά χρόνια, και οι αναμνήσεις είναι εκεί για να μας το θυμίζουν. Οι καλές για να μας κάνουν να νιώθουμε γαλήνη και οι κακές για να μας κάνουν να αισθανόμαστε ζωντανοί.
Τα καλύτερα έρχονται...

My soul is painted like the wings of butterflies,

Fairy tales of yesterday, will grow but never die.

*Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη στην Κατερίνα και σε κάτι όμορφο που τελείωσε.
Ο σχολιασμός σας είναι ελεύθερος.

Δεν γιορτάζουμε τον πόλεμο, γιορτάζουμε την επανάσταση.

 

Και ενώ όλοι ασχολούνται με την περιφρούρηση των παρελάσεων, ο δήμος μαζεύει νεράντζια, οι πολίτες αγοράζουν γιαούρτια και οι επίσημοι νοικιάζουν σωματοφύλακες, σε ένα παράλληλο σύμπαν εγώ αναρωτιέμαι  το τι χρήσιμο  προσφέρουν οι παρελάσεις στην διαπαιδαγώγηση την μαθητών και στην τόνωση της ιστορικής  συνείδησης;

Ας δούμε όμως πως έγινε συνήθεια ο συγκεκριμένος τρόπος εορτασμού. Πρώτη φορά που επίσημα  η μαθητική παρέλαση συμπληρώνει τη στρατιωτική είναι το 1936. Τα προηγούμενα χρόνια αναφέρονται κάποιες συμμετοχές μαθητών σε παρελάσεις αλλά ήταν σποραδικές και όχι κατ΄ εξακολούθηση. Το Μάρτιο του 1936 παρελαύνουν τα σχολεία, μπροστά στον Μεταξά και τον Βασιλιά. “Πρώτον παρήλασαν τα σχολεία, αι οργανώσεις, οι τροχιοδρομικοί, αντιπροσωπεία χωρικών Μακεδόνων με τας εθνικάς των ενδυμασίας, οι παλαιοί πολεμισταί”(Εθνος-25/3/36). Οι μαθητικές παρελάσεις ήσαν απόρροια της στρατιωτικής και φασιστικής προτίμησης του δικτάτορα, μιμούμενος κατ΄ αυτόν τον τρόπο τις γιορτές που οργάνωναν ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να αναπτύξει την στρατιωτική συνείδηση της μαθητιώσας νεολαίας. Όπως ανέφερε και ο ίδιος ο Μεταξάς προς τον Γεώργιο Γλίξμπουργκ “Ιδού, Μεγαλειότατε, ο στρατός σας, εις τον οποίον και μόνον πρέπει να στηρίζεσθε.”

Από τότε η σχολική παρέλαση συνδέθηκε με τη στρατιωτική. Στην περίοδο του εμφυλίου συνεχίστηκε ο εορτασμός κατ΄ αυτόν τον τρόπο για να κορυφωθεί στην επταετία. Στην πρώτη παρέλαση της, ο τότε “αντιπρόεδρος” Σπαντιδάκης δήλωνε “Είμαι απολύτως ικανοποιημένος από την εν γένει εμφάνισιν των παρελασάντων τμημάτων της μαθητιώσης νεολαίας Θεσσαλονίκης. Κατεδείχθη, ότι οι εκπαιδευτικοί λειτουργοί, ενστενισθέντες τας αρχάς της Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου, δίδουν ιδιαιτέραν προσοχήν εις την εκπαίδευσιν και μόρφωσιν της μαθητιώσης νεολαίας, της οποία το φρόνημα και το ήθος είναι λίαν υψηλά σήμερα.”

Και στην μεταπολίτευση δεν διανοήθηκαν να αμφισβητήσουν την αναγκαιότητα των υποχρεωτικών μαθητικών παρελάσεων. Φρόντισαν απλά να δώσουν μια πιο δημοκρατική πνοή στους εορτασμούς. 

Η πρώτη φορά που ετέθη θέμα κατάργησης των μαθητικών παρελάσεων ως αναχρονιστικού θεσμού, ήταν τον Φεβρουάριο του 1984, αλλά η ιδέα καταποντίστηκε γρήγορα και ο τότε υπουργός Παιδείας Απόστολος Κακλαμάνης έσπευσε να διαψεύσει την είδηση, δηλώνοντας κατηγορηματικά ότι ούτε απόφαση ούτε καν παρόμοια σκέψη δεν υπήρχε. Από τότε κανείς υπουργός δεν διανοήθηκε να αναρωτηθεί για τη σχέση μιας στρατιωτικής επίδειξης με τη διαδικασία της εκπαίδευσης.
Πολλές φορές κάποιες συνήθειες είναι τόσο πολύ συνυφασμένες με την καθημερινότητά μας, που δεν μας μένει περιθώριο να αναρωτηθούμε αν έχουν πραγματικά ουσία και νόημα. Τι νόημα μπορεί να έχει λοιπόν η στρατιωτική παράταξη, ακόμα και εξάχρονων παιδιών, και κατά πόσο αυτό τονώνει το πατριωτικό αίσθημα τους; Ακόμα και ο διαχωρισμός τον μαθητών, οι καλοί μπροστά, οι κακοί πίσω δεν νομίζω ότι αυξάνει και πολύ την αξία της ισότητας και του δικαίου. Από την στιγμή που τα περισσότερα παιδιά αγνοούν ακόμα και το θέμα του εορτασμού, νομίζω ότι το βασικότερο μέλημα των εκπαιδευτικών για εκείνη την ημέρα θα πρέπει να είναι η ανασκάλευση της ιστορικής μνήμης των παιδιών και όχι η αντιμετώπιση τους ως υποψήφιου στρατού. Η γιορτή θα πρέπει να γίνεται με γνώμονα τον παραδειγματισμό των παιδιών από τους ήρωες, ως προς την γενναιότητα και ανδρεία που επέδειξαν και όχι με μιλιταριστική διάθεση. Δεν πρέπει να γιορτάζουμε τον πόλεμο, αλλά να γιορτάζουμε την επανάσταση.
Η αλλαγή του τόπου εορτασμού των εθνικών εορτών είναι αναγκαία ώστε να προσδώσουμε και στις επετείους αυτές την αξία που τους αρμόζει.

σ.σ.Τον ανεκδιήγητο σχολικό εκκλησιασμό την ημέρα εκείνη δεν θα τον  σχολιάσω. Έχω αναφερθεί σε αλλο θέμα.

Μαρία Νι

Σαν ερημώνει και ο κόσμος κι η καρδιά μου...

για τους φίλους που φύγαν,

για τους φίλους που θα ΄ρθουν,

για τους φίλους που μείναν.

για τους ανθρώπους που ελπίζουν,

για τις εποχές που τελειώνουν.

Σαν αστεράκι κάτω εδώ για συντροφιά μου,

σαν ερημώνει και ο κόσμος κι η καρδιά μου,

κοιτάζω μέσα από του χρόνου τη σχισμάδα

και βλέπω εσένα, φιλενάδα, φιλενάδα.

Τόσα καλά που μας χαρίζει η ζωή μας,

χωρίς την κοριτσίστικη γιορτή μας,

πες μου τι θα'τανε χωρίς την τρυφεράδα

της μοιρασιάς τους, φιλενάδα, φιλενάδα.

Σαν φυσικό μοιάζει το δώρο ετούτο 

δεν χωράει 'φχαριστώ

μα φιλενάδα ήρθε η ώρα να σ'το πω.

Και όταν ψάχνω μες του χρόνου τη ρυτίδα

κι εγώ σου λέω για τα τόσα που δεν είδα,

πως απ'τα βάρη μας θα μείνει η ελαφράδα

αυτό το ξέρεις , φιλενάδα, φιλενάδα.

Κόσμος παντού μα οι πιο πολλοί μένουνε ξένοι

κι άραγε ακόμα τι μας περιμένει,

σ'αυτό το αίνιγμα που ζούμε στην Ελλάδα,

ώσπου να σκίσει η ομάδα, φιλενάδα.

Σαν φυσικό μοιάζει το δώρο ετούτο 

δεν χωράει 'φχαριστώ

μα φιλενάδα ήρθε η ώρα να σ'το πω.

Και τι πειράζει αν στο δρόμο μας χαθήκαν

όνειρα, σχέδια που αλλάξαν, ξεχαστήκαν,

όλα όσα γίνανε αυτά είναι τα ωραία

κι αληθινά σαν τη δική μας την παρέα.

Σαν φυσικό μοιάζει το δώρο ετούτο

δεν χωράει 'φχαριστώ

μα φιλενάδα ήρθε η ώρα να σ'το πω.

Βόλτα στην πόλη. Βόλτα στο χρόνο.

  Πάντα με γοήτευαν τα παλιά σπίτια, τα παλιά κτήρια. Ο χρόνος χαράσσει μαγικά πάνω τους την ιστορία τους. Πάνω σε κάθε σκασμένο τοίχο, πίσω από κάθε ξεχαρβαλωμένο παράθυρο ξεπροβάλει και μια διαφορετική ζωή. Ποιος έμενε εδώ; Ήταν ευτυχισμένος; Και γιατί τώρα στέκει ερειπωμένο;

  Η πόλη των Σερρών έχει πολλά παλιά σπίτια και κτήρια. Μερικά από αυτά χρησιμοποιούνται ακόμα, είτε ως κατοικίες, είτε ως μουσεία. Είναι μερικά όμως που στέκουν μοναχικά και έρημα, κουβαλώντας το καθένα, τους πόθους, τις χαρές, τις στεναχώριες, τις σκέψεις των ανθρώπων που πέρασαν από αυτά.

  Το ξενοδοχείο ΄΄Κωνσταντινούπολη΄΄ στέκει επιβλητικό επί της οδού Β. Βασιλείου. Έχει κλείσει από χρόνια.

Επί της οδού Εμ.Παπά και Μαυρομιχάλη υπάρχει ένα πολύ όμορφο σύμπλεγμα ακατοίκητων κτιρίων 

 Είσοδος αυλής παλιού σπιτιού.

Παλιό αρχοντικό.

Είσοδός αρχοντικού.

Παλιό αρχοντικό.

Βυζαντινά λουτρά.