Θα ήθελα να είμαι ένα λουλούδι της θάλασσας.
Από αυτά που κρέμονται, θαρρείς χωρίς ρίζες,
χωρίς γη και χώμα.
Κοιτούν το ατελείωτο γαλάζιο,
θαυμάζουν την γαλήνη του το καλοκαίρι,
και την αγριάδα του τους χειμώνες.
Στέκουν πολύχρωμα, καμαρωτά.
Κουβαλάνε ιστορίες χρόνων.
Αγάπες, έρωτες, χωρισμοί.
Δεμένα σφιχτά στα κάγκελα των αυλών,
ανθίζουν ασταμάτητα,
μιλούν με τους περαστικούς,
ποζάρουν σε επίδοξούς φωτογράφους.
Μπερδεύουν την γη με το νερό,
κρύβουν τα σύνορά τους.
Κάποια ξεγυμνώνονται απ΄ την αλμύρα.
Πάντα, Μαρία μου, είχα μια αγάπη για τα λουλούδια της θάλασσας. Ίσως να φταίει ότι τη λατρεύω αλλά είναι πολύ μακριά μου και απρόσιτη. Ίσως γιατί πάντα ήθελα να είχα κοντά μου, στην αυλή μου, τα δικά της λουλούδια, που αντέχουν στην αλμύρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο όμορφο είναι αυτό που έγραψες, κορίτσι μου. Τρυφερό, αισθαντικό. Και πόσο δένει με τις εικόνες.
Ευχαριστώ πολύ Γιάννη!
ΔιαγραφήΠόσο υπέροχη παρουσίαση! Τι ωραίες σκέψεις ποητικές..
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα μαντέψω από που είναι;;
Ευχαριστώ Κατερίνα μου. Αγαπημένο Πλωμάρι.
ΔιαγραφήΤι όμορφες εικόνες Μαρία μου! Η θάλασσα πάντα μαγεύει όπως και τα λουλούδια της. Πανέμορφα και σε εμπνέουν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε κάνουν να βγάζεις τον καλύτερό σου εαυτό! Όμορφες στιγμές. Να τις απολαμβάνεις Μαρία μου! Καλό φθινόπωρο να εύχομαι φιλιαααα! 🧡🤗
Ευχαριστώ Ρουλάκη!
Διαγραφή