ΚΑΤΑΡΤΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΑ

Να ΄μουν εκεί ψιλά,

κατάρτι ελεύθερο.

Να με ζηλεύουν αυτοί που περπατούν,

να με νιώθουν αυτοί που πετούν.

Παρέα με τον ουρανό

και τα σύννεφα να κάνω.

Να κρέμομαι στα σχοινιά τους,

έρμαιο του καιρού και του αέρα.

Να τους μιλώ για τους ανθρώπους,

το χώμα και την γη.

Και αυτά να μου λεν για τα πουλιά,

τον θεό και την βροχή.

Για τα όνειρα των ανθρώπων που φεύγουν,

τα θέλω τους που τα παίρνει ο άνεμος

και όλα αυτά που ποθούν.

Για τις ελπίδες που τελειώνουν στο τέλος της μέρας,

τις καίει ο ήλιος και χάνονται στην θάλασσα.

Να ζείτε και περνάτε όμορφα.

ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

Θα ήθελα να είμαι ένα λουλούδι της θάλασσας.

Από αυτά που κρέμονται, θαρρείς χωρίς ρίζες,

χωρίς γη και χώμα.

Κοιτούν το ατελείωτο γαλάζιο,

θαυμάζουν την γαλήνη του το καλοκαίρι,

και την αγριάδα του τους χειμώνες.

Στέκουν πολύχρωμα, καμαρωτά.

Κουβαλάνε ιστορίες χρόνων.

Αγάπες, έρωτες, χωρισμοί.

Δεμένα σφιχτά στα κάγκελα των αυλών, 

ανθίζουν ασταμάτητα,

μιλούν με τους περαστικούς,

ποζάρουν σε επίδοξούς φωτογράφους.

Μπερδεύουν την γη με το νερό, 

κρύβουν τα σύνορά τους.

Κάποια ξεγυμνώνονται απ΄ την αλμύρα.

Ακόμα και αυτά έχουν την ομορφιά τους.

Θα ήθελα να είμαι ένα λουλούδι της θάλασσας.

Εκτιθέμενη στις ορέξεις της θάλασσας. 

Να ζείτε και περνάτε όμορφα.

ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΜΙΑΣ ΜΙΚΡΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ

Το ξέρετε ότι μπορείτε με ένα κομμάτι ξύλο και μερικά βότσαλα να χτίσετε ένα όνειρο;

Ένα όνειρό για μια μικρή γειτονιά.

Με 2-3 φίλους, που όποτε το θελήσουμε να μπορούν να γίνουν πολλοί.

Εκεί κοντά στην θάλασσα,

πίσω από τα βράχια.

Το κύμα να μας κάνει παρέα.

Να μας δροσίζει τα καλοκαίρια.

Αλλά να μας θυμίζει και το μάταιο τον χειμώνα.

Όποτε θέλουμε να βουτάμε στα νερά.

Ή απλά να γευόμαστε την αλμύρα της τον αέρα.

Με μια μικρή βάρκα να παίρνουμε τα δώρα της

και να χανόμαστε στην αγκαλιά της.

Και όταν πέφτει ο ήλιος μόνο να ακούμε τον ήχο της.

χωρίς να την βλέπουμε.

Όπως τα πράγματα που αγαπάμε και είναι πάντα μέσα μας.

Μια τέτοια γειτονιά ονειρεύομαι.

Παρέα με την άμμο, τους γλάρους, τα αλμυρίκια

Παρέα με την ατελείωτη αγκαλιά της.

Να ζείτε και να περνάτε όμορφα!

 

ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ

Η ζωή μας είναι μια θάλασσα.

Ότι κάνουμε μας το επιστρέφει.

Μπορεί εκείνη την στιγμή να μη το νιώθουμε,

όμως αυτό που μας συμβαίνει,

είναι αυτό που κάποτε πετάξαμε σε μια θάλασσα.

Αν αυτό που πετάξαμε έκανε καλό,

μας έρχεται όμορφα.

Σαν τα χρυσά ηλιοβασιλέματα.

Σαν τα καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων.

Αν πετάξαμε άσχημα πράγματα,

σαν κύμα μας παρασέρνει.

Είναι και αυτές οι στιγμές, 

που οι κακές επιστροφές είναι δώρα.

Αρκεί να ανοίξουμε το μυαλό μας και να το δούμε.

Και με αυτό να φτιάξουμε κάτι καλύτερο.

Να λυτρωθούμε από τις κακές σκέψεις που κάποτε κάναμε,

απ΄ τα λόγια που κάποιον μπορεί να πλήγωσαν.

Από τις πράξεις που άλλαξαν την ζωή μας.

Κάπως έτσι μάζεψα και γω

αυτά που μας επιστρέφει η θάλασσα.

Αυτά που πετάμε σαν άχρηστα.

 Τα σμίλεψε, τα ομόρφυνε, τα άλλαξε μορφή.

Γιατί η φύση πάντα έχει το σκοπό της και τον άπειρο χρόνο.

Σε αντίθεση με μας που ούτε οι σκοποί μας είναι ξεκάθαροι,

ούτε ο χρόνος μας ατελείωτος.

Και έτσι έχτισα ένα δέντρο. 

Ένα δέντρο για ένα καλοκαίρι.

Αυτό που πάντα περιμένουμε να είναι το καλύτερο.

Που θα βάλουμε στην άκρη τις ενοχές του χειμώνα,

θα ξεχάσουμε για λίγο τα κρίματά μας.

Και θα πούμε πως φέτος θα γίνουμε λίγο καλύτεροι.

Σας το εύχομαι.

****************

Με αυτήν την ανάρτηση συμμετέχω στο δρώμενο της Αριστέας μας ''Ένα ποίημα για το καλοκαίρι!"

καθώς και στο δρώμενο του άλλου μου μπλογκ ''Ιστορίες του καλοκαιριού''

ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

1η Μαΐου σήμερα και τα λουλούδια των αργών έχουν την τιμητική τους.

Όμως υπάρχουν και τα άλλα λουλούδια.

Αυτά που δεν φυτρώνουν στο χώμα των λόφων.

Τα λουλούδια της πόλης.

Ομορφαίνουν το τσιμέντο του κέντρου.

Χρωματίζουν τις άχαρες πολυκατοικίες

και φτιάχνουν ένα μικρό κήπο στα μπαλκόνια.

Όταν ήμουν μικρή μου είχε πει κάποιος ότι στην Αθήνα, 

δύσκολα βλέπεις τον ουρανό.

Μα ο ουρανός είναι πάντα στην θέση του, 

αρκεί να σηκώνουμε το βλέμμα και την σκέψη μας ψηλά.

Καλή εργατική Πρωτομαγιά.

Να ζείτε και περνάτε όμορφα.

ΦΘΟΡΑ

Φωτογραφίζουμε την ομορφιά.

Αλλά αποφεύγουμε να αποτυπώσουμε την φθορά.

Λες και δεν είναι και αυτή κομμάτι της ίδιας μας της ζωής

Και αυτά τα θαμπά πορτοκαλί ή τα ξεβαμμένα κίτρινα.

Κουβαλάνε και αυτά τις στιγμές μας, τις χαρές μας, τα λάθη μας.

Δεν κρύβεται η φθορά.

Ορθάνοιχτη μπροστά μας.

Εκτιθέμενη.

Συνυπάρχει με την ζωή, με το καινούργιο.

Χωρίς αυτήν δεν προχωράμε.

Την κουβαλάμε στην τσέπη μας, ανάμεσα στα δάχτυλά μας.

Στην άκρη των βλεφάρων μας.

Μέχρι την αναγέννηση.

Ενός άλλου εαυτού. 

Να ζείτε και περνάτε όμορφα.

ΜΠΑΙΝΕΙ Η ΑΝΟΙΞΗ!

Μπαίνει η άνοιξη.

Για την φύση είναι απλά ακόμα ένας κύκλος.

Για εμάς τους ανθρώπους μια ακόμα ελπίδα.

Βλέπουμε τους ασφόδελους και η ομορφιά τους μας λέει πως η ζωή είναι πιο όμορφη από πριν.

Η αναγέννηση των δέντρων μας αναζωογονεί.

Το κόκκινο της παπαρούνας μας θυμίζει ξανά ένα πάθος που χάσαμε.

Και όλα τα αγριολούλουδά,

όλα αυτά τα πανέμορφα, 

που φυτρώνουν ακόμα και στην πέτρα,

μοιάζουν τόσο δυνατά, λες θα κρατήσουν για πάντα.

Να ζείτε και περνάτε όμορφα.

Μαζί με όλες τις άλλες ιστορίες που τρέχουν στο άλλο μου μπλογκ, τρέχουν και οι Ιστορίες της Άνοιξης.

Τώρα που η γης ανθίζει, ας εμπνευστούμε!