Κάποιες φορές, συνηθισμένα πράγματα, μοιάζουν τόσο πλούσια και μοναδικά.
Λουλούδια που βλέπεις σε πληθώρα και δεν δίνεις σημασία.
Κάνε μια στάση και δες...
Πως η ζωή φυτρώνει και ζει πάνω στην πέτρα.
Τόσο εύκολα και τόσο απλά.
Μα συνάμα τόσο περίπλοκα.
Έτσι είναι η Άνοιξη.
Εκεί που λες πως όλα τελειώσανε.
Να 'σου... απλώνει τα μαγικά της φτερά και ρυθμίζει το ρου των γεγονότων.
Σου δίνει έμπνευση και κάνεις τα ασήμαντα... μοναδικά...
Μήπως κάπως έτσι δεν είναι και η ίδια η ζωή;
********
Με αυτήν την ανάρτηση συμμετέχω στις Ιστορίες της Άνοιξης του άλλου μου μπλογκ.
