Προβληματισμοί για ένα ματσάκι ρίγανη...
Μια από τις πιο χαρακτηριστικές μυρωδιές που αμέσως μου φέρνουν στο μυαλό μου καλοκαίρι είναι η ευωδιά της ρίγανης. Μαζί με την μυρωδιά έρχονται στο μυαλό μου θύμησες από παιδικά χρόνια. Η πιο ισχυρή ανάμνηση είναι οι στιγμές που περνούσαμε στο δάσος. Οι γονείς μου ήταν ρητινοκαλλιεργητές (δηλαδή μάζευαν το ρετσίνι απ΄τα πεύκα) και όταν δεν μπορούσε να μας κρατά η γιαγιά μας έπαιρναν μαζί τους. Στο τέλος της μέρας κάποιες φορές μαζεύαμε ρίγανη ή ότι άλλο μπορεί να μας δώσει δωρεάν αυτός το τόπος.
Έτσι δεν αγοράσαμε ποτέ ρίγανη. Ήταν αυτονόητο πως θα έχουμε. Ομοίως δεν αγοράσαμε ποτέ χαμομήλι, δάφνη, λάδι και κάθε είδους ζαρζαβατικά. Γιατί με την οργάνωση της μητέρας μου, αποθηκεύει σε καταψύκτες ότι μπορείς να φανταστείς. Άρα όλο τον χειμώνα έχουμε πιπεριές, φασολάκια, αρακά, μαϊντανό, σέλινο και ότι άλλο μπορεί να αποθηκευτεί. Από την άλλη μεριά η πεθερά μου μας στέλνει δικά της κρέατα, υπέροχα τυριά, αβγά και πολλά άλλα καλούδια. Έτσι και ΄μεις στην Αθήνα απολαμβάνουμε όλα αυτά τα αγνά προϊόντα.
Αναλογίζομαι αν εμείς θα μπορούσαμε να βοηθάμε τα παιδιά μας έτσι. Όσο και αν δεν φαίνεται, αυτά τα πεσκέσια από το χωρίο, που τα απολαμβάνουν πολλοί στις μεγάλες πόλεις, στηρίζουν μια οικονομία. Εκτός αυτού, όλο αυτό το αλισβερίσι, συντηρεί και κάποιού είδους ανεξαρτησία. Εννοώ πως τα περισσότερα φυτά που καλλιεργούνται σε σπίτια, προέρχονται από ιδιωτικούς σπόρους. Αυτό μπορεί να μοιάζει ασήμαντο, αλλά είναι μεγίστης αξίας. Σκεφτείτε απλά κάποιον που κρατά στα χέρια του τους σπόρους όλης της γης. Είναι σαν να κρατά στα χέρια του την τροφή. Οι μικροί καλλιεργητές στα χωριά κρατάνε κάτι πολύτιμο. Όμως αυτό θα ελαττώνεται όσο ερημώνουν τα χωριά μας.
Σκέφτομαι όλες αυτές οι εκτάσεις γης, όλες αυτές οι ελιές που τώρα προσφέρουν τροφή, έστω και σε οικογενειακό πλαίσιο, όταν οι άνθρωποι που τα συντηρούν φύγουν απ΄την ζωή, και ΄μεις ζούμε στις μεγάλες πόλεις, θα απαξιωθούν και θα ρημάξουν. Ποιος θα τα εκμεταλλευτεί όταν η επαρχία ερημώνει; Και όχι μόνο η γη, αλλά και η ίδια η ζωή. Σε μερικά χρόνια ακόμα και ΄μεις οι ίδιοι θα πηγαίνουμε σπάνια, πόσο μάλλον τα παιδιά μας. Τα εγγόνια μας ίσως δεν θα έχουν πια δωρεάν διακοπές, αναμνήσεις από το χωριό, από καλοκαίρια στην θάλασσα, παρέες καλοκαιρινές. Έχουμε όλοι ευθύνη για αυτό.
Η αστυφιλία σε συνδυασμό με το σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα, θα μας κάνει να απομακρυνθούμε από την φύση, από την ζωή της επαρχίας και να εξαρτόμαστε όλο και πιο πολύ από αυτούς που κατέχουν την τροφή. Ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα, Ακόμα και για μερικές μέρες χαλάρωσης χωρίς να πληρώσεις ξενοδοχείο. Ακόμα και για ένα ματσάκι ρίγανη.
6 ματιές
καλημέρα και καλό μήνα!
ΑπάντησηΔιαγραφήεύχομαι ένα όμορφο υπόλοιπο καλοκαιριού.
η ριγανη ειναι συνδεδεμενη στο μυαλο μου με τη γιαγια
ξερεις, η μυρωδια της, οταν μας της εδινε τριμμενη
μέσα Αυγουστου, θα απεχω απο το μπλοκινγκ, ισως κανω προγραμματισμενες αναρτησεις, ηθελα να ενημερωσω σε περιπτωση που "χαθω"
καλη συνεχεια και να περνας ομορφα
την αγαπη μου
Μαρία μου καλησπέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα το θέμα που σηκώνεις είναι θέμα ζωής και επιβίωσης ενός ολάκερου λαού.
Η Ελληνική Γη μαζί με τη θάλασσα έθρεψαν άπειρες γενιές με τα προϊόντα τους. Πάνω σε αυτά πατήσαμε και επιβιώσαμε. Σε αυτά δημιουργήσαμε.
Τώρα τα εγκαταλείπουμε προς χάριν μιας κοινωνικής μετάλλαξης που μας μετατρέπει σε γκαρσόνια, σε μια καρικατούρα "επιχειρηματία τριτογενή τομέα" χωμένου στην πόλη.
Όμως ακόμα και οι άνθρωποι της υπαίθρου αδιαφορούν ή σνομπάρουν τη γη και τα προϊόντα της.
Σε λίγο καιρό ακόμα και η διατροφή μας θα γεμίσει ετοιματζίδικα ζυμαρικά και αλεσμένα κρέατα βουτηγμένα στην αρρώστια και στο λίπος.
Τα συμπεράσματα δικά σας.
Μπράβο Μαρία για το θέμα που έβαλες.
Καλό μήνα
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια ....
Πολλές φορές κάνω τις ίδιες σκέψεις κι εγώ Μαρία μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπίζω όμως ότι θα υπάρξει μια επιστροφή στις ρίζες, γιατί βλέπω νέα παιδιά μορφωμένα να ασχολούνται όλο και περισσότερο με τα αγαθά της φύσης.
Εύχομαι για το καλό όλων μας να μην είναι πολύ αργά.
Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά .
Με αρρωστησες τωρα....!!..Τι θεματαρα εβαλες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι ο αλλος το παιρνει [ο ΠΙΤ] και το κανει γιαουρτοπιττα..Και μας το φερνει στη μουρη...!!!
Αρρωστησα...
Μαρία σε πολλά από αυτά, που γράφεις έχεις απόλυτο δίκιο. Ζω σε χωριό, σε αγροτικό χωριό. Ο πληθυσμός φθίνει σταθερά, οι παραπάνω ασχολίες που αναφέρεις χάνονται. Η χώρα μας ήδη έχει μεταλλαχθεί, σκέψου ότι μόνο στην Αθήνα και πέριξ αυτής κατοικεί το 50% των Ελλήνων. Πάντως αρκετοί νέοι μένουν ακόμα εδώ, ( τουλάχιστον εδώ ) και αξιοποιούν όσο γίνεται την πρωτογενή παραγωγή και τη μεταποίηση. Φτιάχνουν δηλαδή προϊόντα με προστιθέμενη αξία, για να θρέψουν όλους εμάς που δεν παράγουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστεύω ότι αυτή είναι μια θετική πλευρά της όλης εικόνας.
Την καλημέρα μου και καλή συνέχεια στο καλοκαίρι σας!
Σας παρακαλώ πολύ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν απο τα όρια της ευπρέπειας. Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις και greeklish, θα αποκλείονται. Ευχαριστώ.