Μια πετούνια στο μπαλκόνι.

Για του λόγου το αληθές.

Στο μπαλκόνι μου φέτος φύτεψα μια βιολέτα. Της έβαλα ωραία μεγάλη γλάστρα, καλό χώμα, της ρίχνω λίπασμα όταν πρέπει και είναι χαρούμενη και ευτυχισμένη. Πριν μια εβδομάδα όμως είδα να έχει φυτρώσει δίπλα της μια πετούνια. Έτσι από το πουθενά. Χωρίς να έχω ρίξει σπόρο. Και μεγαλώνει τόσο γρήγορα, που έχει αρχίσει να επιβάλετε στην βιολέτα. 

Υπάρχουν άνθρωποι όπως η βιολέτα, που μεγαλώνουν σε ένα όμορφο και άνετο περιβάλλον, απολαμβάνουν τα πάντα και υπάρχουν άνθρωποι όπως η πετούνια που παλεύουν μόνοι τους, χωρίς βοήθεια και καταφέρνουν να θεριεύουν και να ξεπερνούν τους άλλους, που η ζωή φαινομενικά τους τα έδωσε όλα απλόχερα. Ο μίσχος και οι ρίζες τους είναι πιο σκληρές και πιο ανθεκτικές. Αντέχουν στα δύσκολα, αντέχουν στις κατραπακιές.

Πέρσι είχε πάλι φυτρώσει μαζί με ένα γιασεμί ένας πανσές. Στεκόταν εκεί στην άκρη της γλάστρας και μου φαινόταν ότι περιορίζεται. Τον έβγαλα προσεκτικά και τον έβαλα σε μια άλλη, μόνο του. Σε λίγες μέρες μαράθηκε. Οι άνθρωποι που παλεύουν και εξελίσσονται μόνοι τους, δεν μπορούν ένα πράγμα να τους στερήσεις, την ελευθερία να το κάνουν όπως θέλουν αυτοί. Χωρίς περιορισμούς και πρέπει, όπου θέλουν και όπως θέλουν.
Εμείς όμως οι άνθρωποι που μεγαλώνουμε σαν πανσέδες και σαν πετούνιες, πρέπει πληρώσουμε ένα τίμημα. Το τίμημα του περιθωρίου. Που τις περισσότερες φορές είναι γοητευτικό, άλλα μερικές φορές δεν αντέχεται. Και όχι τόσο από μας, αλλά περισσότερ από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Που δεν μπορούν να ανεχθούν την διαφορετικότητά μας και προσπαθούν μανιωδώς να μας βάλουν σε άλλη γλάστρα. Γιατί δεν μπορούν να καταπιούν ότι ξεφυτρώσαμε μόνοι μας, μόνοι μας θεργιέψαμε και μόνοι μας αναπτυχθήκαμε. Αλλά και μόνοι μας θα πορευθούμε, χωρίς βοήθεια.
Θα την αφήσω φέτος την πετούνια, δεν θα την αλλάξω γλάστρα. Να δω που μπορεί να φτάσει. Θα την αφήσω μόνη της να ανθήσει όπως θέλει. Θα την αφήσω εκεί, να μου θυμίζει εμένα. Που θα παλεύω και  θα εξελίσσομαι όπως  μου αρέσει. Και δεν με νοιάζει αν μαραθώ. Τουλάχιστον θα μαραθώ από δικές μου επιλογές και όχι επειδή το θελαν οι άλλοι. Εδώ θα μείνω στην δικιά μου γωνιά και θα μπαίνω στο μάτι αυτών που θέλουν να με αλλάξουν και δεν μπορούν. Και ας το φάω το κεφάλι μου.

Τζάμπα Μάγκες.

Λαμβάνοντας ως αφορμή την ανάρτηση του φίλου Οικοδόμου και τα σχόλια της αγαπητής Σοφίας θέλω να κάνω μερικες επισημάνσεις περί ανωνυμίας των μπλογκ, ξεκαθαρίζοντας και κάποια πράγματα για μένα. 

Καταρχήν να πω ότι το μπλογκ μου δεν είναι ανώνυμο και ουδέποτε σκοπός του ήταν και θα είναι η ανωνυμία. Δεν έκρυψα ποτέ και από κανέναν ότι διατηρώ το ιστολόγιο αυτό. Όποιοι με διαβάζουν συχνά, και δεν είναι φίλοι μου, ξέρουν από που κατάγομαι και που μένω και το ότι δεν ξέρετε προσωπικά μου στοιχεία οφείλετε απλά στο γεγονός ότι δεν είμαστε γνωστοί και σε καμία περίπτωση επειδή θέλω να τα κρύψω.

Τώρα όσον αφορά την άρση της ανωνυμίας, εμένα προσωπικά δεν θα με επηρέαζε καθόλου, από την άποψη ότι δεν έχω να κρύψω ή να φοβηθώ κάτι. Δεν βλέπω κανένα λόγο να μην θέλω αν υπάρχει το όνομά πίσω από το μπλογκ και ούτε θεωρώ ότι αυτό μου στερεί κάποιο δικαίωμα ή περιορίζει κάποια ελευθερία μου. Ποια ελευθερία; Της ανωνυμίας; Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι θα την διεκδικήσω κιόλας (την επωνυμία μου). Ας πούμε δεν δεχόμαστε ένα κείμενο σε μια εφημερίδα που είναι ανυπόγραφο, αλλά δεχόμαστε τις χιλιάδες ανώνυμες αναρτήσεις και θέλουμε να παλέψουμε για την διατήρηση αυτού. 

Αυτό που πρέπει να μας απασχολεί είναι η παρέμβαση στο τι γράφουμε. Αυτό είναι περιορισμός. Το να σου επιβάλει κάποιος το τι να γράψεις ή το τι να μην γράψεις. Άλλα αυτό δεν έχει καμία σχέση με αν είσαι επώνυμος ή ανώνυμος.

Και αν αυτή η ανωνυμία βολεύει μερικούς να στήνουν μπλογκς ώστε να μπορούν να χειραγωγούν ή να δημιουργούν κατευθυνόμενες καταστάσεις, τότε είναι  μεγαλύτερη ανάγκη να μην υπάρχει. Άρα ο καθένας παίρνει τα ρίσκα του για το με ποιον θα επικοινωνήσει και ποιον θα αποδεχτεί. Και από την στιγμή που είμαστε όλοι ανώνυμοι αυτό το ρίσκο γίνεται μεγαλύτερο. Και στην ουσία τι είδους επικοινωνία είναι αυτή, όταν  δεν είσαι σε θέση να γνωρίζεις κάποια πράγματα για τον άλλον; Προφανώς επιφανειακή.

Εδώ να πω ότι η άρση της ανωνυμίας, φυσικά δεν γίνεται από την πολιτεία για την επίτευξη της καλύτερης επικοινωνίας μεταξύ μας αλλά για την απόδοση τυχών ποινικών ευθυνών αν υπάρχουν. Θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να κοντρολάρουν ένα σύστημα που έχει αρπάξει μέσα από τα χέρια των ΜΜΕ την ενημέρωση και κατ΄επέκταση ένα μεγάλο μέρος των εσόδων της.

Με λίγα λόγια, αν βάλουμε στην άκρη το κομμάτι των ποινικών ευθυνών και το πως θα αποδοθούν ή αν πρέπει ή όχι να αρθεί η ανωνυμία, θέλω να σας ρωτήσω, αν κάτω από τα κείμενά μας υπήρχε το πραγματικό μας όνομα, η πραγματική μας ιδιότητα,
θα γράφαμε αλλιώς;
Θα φοβόμασταν περισσότερο να εναντιωθούμε σε κάτι;
Θα στρογγυλεύαμε τις απόψεις μας; 

Γιατί αν ναι, ε τότε τζάμπα μάγκες ήμαστε.

Απέραντο γαλάζιο.

Απέραντο γαλάζιο, για να απαλύνει την απέραντη θλίψη ή να διογκώνει την απέραντη χαρά.

Είμαστε προνομιούχοι σε αυτή την χώρα που μπορούμε να έχουμε μια τέτοια διέξοδο.

Όταν είσαι λυπημένος κοιτάς τα γαλάζια νερά και σου παίρνουν λίγο από το βάρος.

Είσαι χαρούμενος, μοιράζεσαι την χαρά με την απεραντοσύνη.

Και η φιλία, γίνεται πιο ουσιαστική μπροστά σε μια φωτιά δίπλα στην θάλασσα.
Και το φαγητό πιο νόστιμο με τα βότσαλα κάτω από τα πόδια.
Και ο καφές πιο αφυπνιστικός και απολαυστικός με τον δροσερό αεράκι να σου χαϊδεύει το πρόσωπο.
Ακόμα και ο έρωτας  γίνεται πιο βασανιστικός και πιο δυνατός όταν τον μπλέκεις με την αλμύρα.

Εύχομαι σε όλους να έχουμε ένα καλοκαίρι καλύτερο από το προηγούμενο και χειρότερο από το επόμενο.

Εύβοια

Σαμοθράκη

Μάνη

Εύβοια

Μάνη

Εύβοια

οι φωτογραφίες και το βίντεο είναι δικά μου.