Αυτές τις μέρες δεν έχω έμπνευση. Δεν μου ΄χετε να γράψω κάτι.
Είναι φορές βρε παιδάκι μου, είναι τόσες οι σκέψεις που δεν χωράνε στο μυαλό και δεν ξέρεις τι να πρωτογράψεις. Άλλες φορές πάλι, όσο και να το στύψεις το ρημαδιασμένο δεν βγάζει τίποτα. Απορώ καμιά φορά με τους σεναριογράφους των καθημερινών σήριαλ. Πως μπορούν κάθε μέρα να γράφουν. Θα μου πεις, τι γράφουν... τα ίδια και τα ίδια.
Έτσι λοιπόν αν είναι να γράφω τα ίδια και τα ίδια, καλύτερα να σιωπήσω.
Θα πάω να νοικιάσω το Οκτώμισι του Φελίνι να παρηγορηθώ λιγάκι με τον Μαστρογιάννη. Και αυτού του καψερού τίποτα δεν του κατέβαινε.
Μέχρι να μου έρθει επιφοίτηση θα τα λέμε μέσω σχολίων.
Ανησυχία. Σκόρπιες σκέψεις. Δεν θα έχουν συνοχή, να με συμπαθάς. Χωρίς παύση, ένα ντελίριο απλά. Δεν μπαίνουν σε τάξη όσο και αν τις σπρώχνω. Ανθρωπότητα στο ναδίρ της ανθρωπιάς. Στο ζενίθ της ντεκαντάνς. Διεφθαρμένε συνάνθρωπε έχω να σου πω πολλα.
Θάνατος στους λαθρομετανάστες, μια πιθαμή από μένα και να καούν όλοι τους. Μου χαλάν την αισθητική. Δεν είναι και τόσο σικ για την πόλη, δεν ταιριάζουν με τα ρούχα μου. Και τους ανθρώπους που σκοτώνουν; Με κάθε λαθρομετανάστη θα πάρουμε και ένα δικό μας πίσω...τα ΄παμε και τα τα συμφωνήσαμε. Ποιος; Οι Έλληνες...που δεν πρέπει να μιλάνε για μετανάστευση...και αυτό το αλτσχάιμερ να μην θεραπεύεται με τίποτα; Με συγχωρείτε μαντάμ...αλλά δεν ήξερα τι ψήφησα. Αυτή την φορά θα το κάνω καλά, τώρα ξέρω....ξεράδια.
Κόμμα παιδόφιλων;;;; Ουάου, ε αυτός είναι πολιτισμός. Να κάνουμε και μεις ένα βρε παιδιά...έτσι μαζί με τους νεοναζίστες, πακετάκι. Ωχ να σας πω κάτι...μουσαντένια είδηση. Για να ξεχαστούμε λιγάκι από τους σκινχέντ και να πούμε υπάρχουν και χειρότερα.
Καλέ θεούλη μαζί με τον άρτον ημών τον επιούσιον στείλε μας και μια ωραία χουντίτσα, γιατί ξέρεις, με την δημοκρατία δεν τα πάμε και τόσο καλά και μόνο με χούντα θα στρώσει το παΐδι μας. Εκ μέρος πολλών Ελλήνων σου μιλώ, που έχουν αυτήν την πάθηση που είπα παραπάνω, που ξεχνάς. Γιατί για να έρθει ευτυχία σε αυτόν τον τόπο δεν μπορεί να έρθει με συνεννόηση και ομόνοια, έτσι λένε. Και έναν κύριο Παπαδόπουλο, πολύ τον αναφέρουν. Δεν τον κατέχω...ευεργέτης;
Και μετά είναι και αυτή η αριστερά που θέλει να γκρεμίσει τόσα χρόνια γλείψιμο. Τόσα χρόνια προσκύνημα να πάει χαμένο; Κρίμα τα παιδιά, τόσο κόπο. Άθεοι παλιοαριστεροί.
Παρακαλώ πολύ οι σωστοί ορθόδοξοι χριστιανοί δεν πρέπει να ψηφίζουν τους παλιοκομουνιστάς. Για την σωτηρία της ψυχής σας βρε παιδιά. Ευτυχώς που μας το είπατε...να ανάψω μια λαμπάδα. Ίσα με το μπόι μου...1.70 είμαι, φτάνει; Να αφήσω και κάτι τις...για την αποπεράτωση του ναού...από πεντάευρω και πάνω περικαλώ.
Καλά γιατί το άλλο...ο Τσίπρας υπό την επήρεια ναρκωτικών. Καλά τον είχα κόψει εγώ από την αρχή. Για να το βάλω στο προφίλ μου, ωραία θα δείχνει.
Ωχ να σου πω...αν βγούμε από την Ευρώπη τέρμα πια το βερεσέ. Και θα πεινάσουμε όλοι. Αλλά έχω την λύση...για να μην βγούμε από την Ευρώπη και πεινάσουμε το μόνο που θα πρέπει να κάνουμε είναι να πεινάσουμε. Ναι τόσο απλά...Και πως θα στηριχτούμε στα πόδια μας μετά; Χωρίς Ευρώπη. Και πως θα παίρνουμε αυτοκίνητα μετά από την Γερμανία. Ένα σκασμό λεφτά θα κάνουν. Χωρίς Lidl, χωρίς σαλάμια...τρομερό!!! Πως θα βάλω το Μινέρβα ξανά, όταν έχω συνηθίσει στο DG. Και ξανά στην δραχμή; Ευτυχώς εδώ που τα λέμε γιατί μου είχε μείνει ένα ξεχασμένο πεντοχίλιαρο και ακόμα το κλαίω. Καλά τόση ώρα για ποια Ευρώπη λες ρε...αυτή που την πήδηξε ο Δίας και μετά την φόρτωσε στο Αστερίων μαζί με τρία μούλικα; Γιατί έχω και μια θεία στα Σούρμενα, μην μπερδευτούμε.
Να σου πω και κάτι ευχάριστο. Θα πάω μια εκδρομή μέχρι τα Σκόπια, λίγο να ξεσκάσουμε βρε αδερφέ...Έλα ρε συ μη βαράς, δικιά μας είναι η Μακεδονία...κάτι κολλητούς θα πάω να δω, μην τρελαίνεσαι. Αχ μην με λες ανθέλληνα...δεν είναι οι φίλοι μου εκεί Σκοπιανοί, Έλληνες είναι. Καλά, καλά ένας είναι, δεν θα του ξαναμιλήσω, στο υπόσχομαι. Και όπως ξέρεις κρατώ τις υποσχέσεις μου...εκείνον τον Τούρκο από την Τένεδο που σου έλεγα...τον διέγραψα από το facebook. Αμέ. Μόνο στο msn τον έχω...πειράζει;
Και ύστερα κάθεσαι και μου λες για την Ιθάκη...με τόσα χρόνια στην Μύκονο που να βρεις τον δρόμο για την Ιθάκη. Καλά ας φτάσουμε ως τον Πειραιά και μετά πέρνεις μια ωραία πετρά την δένεις στο λαιμό και βουτάς. Δεν την έδεσες καλά όμως. Και κει γκαντέμης θα σταθείς, δεν σε θέλει ο Άγιος Πέδρο.
Και αυτό το ρημάδι το κακό πότε επιτέλους θα νικηθεί; Πότε θα έρθει το τέλος; Μην μας τα αλλάξεις κυρ-Νικο τελευταία στιγμή...έχουμε κάνει κράτηση.
Ωχ πολλά διλήμματα συνάνθρωπε και το μυαλό μου κουδούνι. Απ΄την Κική και την Κοκό ποια να διαλέξω. Ευρώπη ή Μινέρβα, Τούρκος ή Σκοπιανός, ναρκομανής ή σχιζοφρενής, ορθόδοξος ή κομμουνιστής, ευρώ ή δραχμή, ελευθερία ή θάνατος, Βίσση ή Βανδή. Και αν διαλέξω τι θα αλλάξει; Τόσο που έχουμε χωθεί στην λάσπη όλα ίδια φαντάζουν....ωχ βαρέθηκα...διαλέγω ΖΩΗ.
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μιά μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τό 'χει έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του. Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο τ' όχι -το σωστό- εις όλην την ζωή του. Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Και πιο πονάει πιο πολύ, δεν μπορείς να υπολογίσεις. Κάποιο από τα δύο θα πονέσει μια στιγμή και κάποιο για πάντα. Αλλά πως να διαλέξεις; Πως ξέρεις το σωστό, για να το υποστηρίξεις;
Κι έτσι θα ζούμε μια ζωή, μπροστά σε ένα δίλημμα. Γιατί αυτή είναι η φύση μας...η ευχή και η κατάρα μας. Η ευχή της επιλογής και η κατάρα του αποτελέσματος. Έτσι θα πορεύεται ο κόσμος. Το ένα δίλημμα μετά το άλλο. Η μια απόφαση μετά την άλλη. Θα απολαμβάνει ή θα υπόκειται στις συνέπειες. Μια νομοτέλεια τρομακτική. Που δεν εξαιρεί κανένα.
Κι αυτό που φθείρει πιο πολύ, δεν είναι η επιλογή. Είναι η αναβολή της. Που μπορεί να γαληνεύει για μερικές στιγμές το νου αλλά φέρνει πιο κοντά τον μεγαλύτερο φόβο. Το να μην βρεις το κουράγιο να πεις ούτε το Ναι ούτε το Όχι. Και να σπαταλήσεις την ζωή σου χωρίς να ανοίξεις ούτε ένα παράθυρο.
Τα παράθυρα
Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάµαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νά βρω τα παράθυρα. –Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θα 'ναι παρηγοριά–.
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν µπορώ
να τά βρω. Και καλλίτερα ίσως να µην τά βρω.
Ίσως το φως θά 'ναι µια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγµατα θα δείξει.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Και ας ξέρεις καλά, ότι με τα Ναι προχωράει η ζωή.
''Εγώ δεν έχω τίποτα, είμαι σαν τα πουρνάρια. Μητέρα έχω εγώ τη γη κι αδέλφια μου τα δέντρα. Ο πιο μικρούλης μου αδερφός είναι το χαμομήλι, κι ο πρώτος κι ο καλύτερος το μαύρο κυπαρίσσι. Μου είπε άμα κουραστείς έλα κοντά σε μένα, να ξαπλωθείς στον ίσκιο μου και γω να στέκω ολόρθος, να σου φυλάω τον ύπνο σου και να σε παραστέκω.''
Καμιά φορά σκέφτομαι πόσο τυχερή μέσα στην τρέλα της ήταν η Αστέρω. Και πόσο άτυχοι καμιά φορά μοιάζουμε εμείς μέσα στην λογική μας. Εκεί στα βουνά καταλαβαίνεις πόσο μάταια και φθαρτά είναι όλα αυτά που ζούμε. Τόση πολύ κατανάλωση ενέργειας και φαιάς ουσίας, τόση προσπάθεια, τόση υπερανάλυση...και φτάνει μια ανάβαση στο βουνό να απομυθοποιήσει όλα αυτά που χτίζεις τόσο καιρό, να ισοπεδώσει όλες τις ανθρώπινες διαφορές και να διαλύσει τις μαύρες σκέψεις.
Γιατί η φύση δεν σε ρωτά. Συνεχίζει να ανθίζει, να μοσχοβολά, να ημερεύει, να αγριεύει και να μην δίνει την παραμικρή σημασία στο φτιαχτό κόσμο των ανθρώπων.
Ανάβαση με ποδήλατο του όρους Βροντούς - δάσος Λαϊλιά.
Οι φωτογραφίες και τα κείμενα που τις συνοδεύουν και το συνολικό περιεχόμενο του παρόντος ιστοτόπου αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία και προστατεύονται από τον Ν. 2121/1993. Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή, αναδημοσίευση, αναπαραγωγή, παραποίηση, αλλοίωση, εκμετάλλευση ή οποιαδήποτε άλλη χρήση του συνολικού περιεχομένου (φωτογραφίες ή/και τμήματα αυτών, κείμενα) χωρίς τη συναίνεσή μου και την έγγραφη άδειά μου. Φωτογραφίες που δεν φέρουν το όνομά μου είναι από το www.pixabay.com και το www.pexels.com και είναι χωρίς πνευματικά δικαιώματα.
