Τα απογεύματα του Σεπτέμβρη,
λίγο πριν επιστρέψεις ξανά σε αυτό που πάντα θα αποφεύγεις,
θαρρείς έχουν μια μυρωδιά εγκατάλειψης.
Μια αίσθηση του ανεκπλήρωτου, ένα χρώμα μελαγχολίας και περισυλλογής.
Ένα κύμα επιθυμιών, πιο έντονο από κάθε άλλη εποχή.
Πιο επιτακτικές, πιο βασανιστικές.
Θα στέκουν εκεί, σαν παρατημένες ομπρέλες.
Θα καίγονται απ΄την αλμύρα και την αναμονή.
Ελπίζοντας σε ένα καινούριο Μάη, σε μια αναπάντεχη εκπλήρωση.
Λένε πως τα ηλιοβασιλέματα του Σεπτέμβρη είναι τα πιο όμορφα.
Μάλλον η εποχή προσπαθεί να μας χρυσώσει το χάπι.
Να μας μεθύσει με το κρασί της.
Μέχρι το επόμενο καλοκαίρι να είμαστε όλοι καλά και να περνάμε όμορφα.
Οι φωτογραφίες είναι από την Λέσβο
