Τώρα τελευταία έχω μια πελώρια ανάγκη να βρίσκομαι κοντά στη φύση. Δεν ξέρω γιατί. Είναι σαν να αδειάζουν οι μπαταρίες μου στην πόλη και πρέπει να δω πράσινο για να ξαναγεμίσουν. Και να φανταστείτε ότι δουλεύω πλέον κοντά στην φύση, μέσα στο δάσος, με ζώα. Αλλά πάλι δεν μπορώ να την χορτάσω.
Ακόμα και στο ρεπό μου και σε κάθε ευκαιρία κάνω μια εξόρμηση.
Πάρτε λοιπόν μια γεύση από την τελευταία μου.
Πολύ κοντά στη πόλη ποδηλατώντας, ξεκινήσαμε ανάβαση του βουνού. Η εκκίνηση είναι από την κοιλάδα που σας είχα κάνει παλαιότερα ανάρτηση. Απλά η ανάβαση αυτή τη φορά έγινε από τον δρόμο.
Διάβαζα τον άσωτο πριν λίγο. Αναρωτιόταν αν πεθαίνουν τα μπλογκς. Και γω ρωτάω, αν πεθαίνουν που πάνε; Πάνε στον παράδεισο; Μάλλον ναι.
Μου λείπει πολύ το γράψιμο, ο σχολιασμός και γενικά όλο αυτό το ιντερνετικό μπλογκονταραβέρι. Δεν είναι όμως μόνο ο χρόνος μου που δεν μου το επιτρέπει. Δεν έχω και το μυαλό να κάτσω να γράψω. Δεν μπορώ να εκφραστώ πλέον όπως θέλω. Και όλα αυτά από την κούραση και από διάφορα άλλα που μου συμβαίνουν.
Ξέρω ότι συμβαίνουν πολλά στην Ελλάδα. Ακούω ξώφαλτσα κάποιες ειδήσεις και ότι συζητάνε στη δουλειά. Αλλά τα αφήνω, δεν ψάχνω παραπέρα. Δεν έχω κουράγιο πραγματικά. Νιώθω πως γέμισα, πως τα είπα όλα.
Δεν θα έκλεινα όμως ποτέ το μπλογκ, ακόμα και αν σταματούσα να γράφω εντελώς. Γιατί το μπλογκ είμαι εγώ. Είναι τα πράγματα που σκέφτομαι, που υποστηρίζω, που απορρίπτω, που αγαπώ.
Δείτε το σαν ένα καλό φίλο. Που σε κάποιες φάσεις της ζωής σας κάνετε πολύ παρέα, βγαίνετε, τα πίνετε. Και μετά φεύγει, βρίσκει γκόμενα και χάνετε. Κάνεις λίγο το κορόιδο, δεν λες τίποτα, γιατί ξέρεις ότι όταν τον χρειαστείς θα είναι εδώ. Και επανέρχεται ανανεωμένος και όλο ιδέες για νέες τρέλες και αλητείες.
Έτσι μια μέρα το μπλογκ θα έρθει να με ξαναβρεί ή θα το βρω εγώ. Θα τα πούμε όπως παλιά, θα γελάσουμε, θα κλάψουμε, θα φωνάξουμε, θα εκτονωθούμε. Θα ακούσουμε παλιές γνώριμες μουσικές, θα φάμε και θα πιούμε όπως παλιά.
Και θα είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Τελικά νομίζω ότι τα μπλογκς δεν πεθαίνουν. Μονάχα κοιμούνται. Και αν πεθάνουν; Ίσως να μην έζησαν ποτέ.
Σήμερα πήραμε τα ποδήλατά μας και ακολουθήσαμε το ποτάμι. Μονοπάτια δεν υπάρχουν. Η διαδρομή δύσκολη. Πόσο μάλλον που σε μερικά σημεία θα έπρεπε να κουβαλάμε και τα ποδήλατα. Αναγκαστικά περάσαμε από το ποτάμι και γίναμε μούσκεμα. Αλλά δεν μας ενόχλησε καθόλου. Νιώσαμε περισσότερο έτσι την φύση.
Ξεκινήσαμε από εκεί που σας άφησα την τελευταία φορά. Από την λίμνη.
Βλέπω πολλούς που στρέφονται στην θρησκεία για να πιαστούν από κάτι στις δύσκολες μέρες που ζούμε. Οι εκκλησίες χθες κατάμεστες. Κατάνυξη και προσευχή. Όλοι οι ιεράρχες, στους πλαστικούς λόγους τους, αναφέρθηκαν στο θέμα τις κρίσης. Και ως εναλλακτικοί οικονομολόγοι μας έδειξαν το δρόμο της θρησκείας ως λύση και διέξοδο.
Όποιος θέλει να πιστεύει ας το κάνει. Όποιος θέλει να προσεύχεται είναι ελεύθερος. Δεν κατακρίνω κανέναν. Δεν είναι αυτό το θέμα μου σήμερα. Ξέρετε τις θέσεις μου.
Εγώ για φέτος το Πάσχα θέλω να δώσω μια μόνο ευχή. Μόνο ένα έχω να πω. Κάτι που όλοι πρέπει να κάνουμε. Αλλά είναι δύσκολο.
Έχω να πω μονάχα τούτο:
Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.
Οι φωτογραφίες και τα κείμενα που τις συνοδεύουν και το συνολικό περιεχόμενο του παρόντος ιστοτόπου αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία και προστατεύονται από τον Ν. 2121/1993. Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή, αναδημοσίευση, αναπαραγωγή, παραποίηση, αλλοίωση, εκμετάλλευση ή οποιαδήποτε άλλη χρήση του συνολικού περιεχομένου (φωτογραφίες ή/και τμήματα αυτών, κείμενα) χωρίς τη συναίνεσή μου και την έγγραφη άδειά μου. Φωτογραφίες που δεν φέρουν το όνομά μου είναι από το www.pixabay.com και το www.pexels.com και είναι χωρίς πνευματικά δικαιώματα.
