Η ζωή μας είναι μια θάλασσα.
Ότι κάνουμε μας το επιστρέφει.
Μπορεί εκείνη την στιγμή να μη το νιώθουμε,
όμως αυτό που μας συμβαίνει,
είναι αυτό που κάποτε πετάξαμε σε μια θάλασσα.
Αν αυτό που πετάξαμε έκανε καλό,
μας έρχεται όμορφα.
Σαν τα χρυσά ηλιοβασιλέματα.
Σαν τα καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων.
Αν πετάξαμε άσχημα πράγματα,
σαν κύμα μας παρασέρνει.
Είναι και αυτές οι στιγμές,
που οι κακές επιστροφές είναι δώρα.
Αρκεί να ανοίξουμε το μυαλό μας και να το δούμε.
Και με αυτό να φτιάξουμε κάτι καλύτερο.
Να λυτρωθούμε από τις κακές σκέψεις που κάποτε κάναμε,
απ΄ τα λόγια που κάποιον μπορεί να πλήγωσαν.
Από τις πράξεις που άλλαξαν την ζωή μας.
Κάπως έτσι μάζεψα και γω
αυτά που μας επιστρέφει η θάλασσα.
Αυτά που πετάμε σαν άχρηστα.
Τα σμίλεψε, τα ομόρφυνε, τα άλλαξε μορφή.
Γιατί η φύση πάντα έχει το σκοπό της και τον άπειρο χρόνο.
Σε αντίθεση με μας που ούτε οι σκοποί μας είναι ξεκάθαροι,
ούτε ο χρόνος μας ατελείωτος.
Και έτσι έχτισα ένα δέντρο.
Ένα δέντρο για ένα καλοκαίρι.
Αυτό που πάντα περιμένουμε να είναι το καλύτερο.
Που θα βάλουμε στην άκρη τις ενοχές του χειμώνα,
θα ξεχάσουμε για λίγο τα κρίματά μας.
Και θα πούμε πως φέτος θα γίνουμε λίγο καλύτεροι.
Σας το εύχομαι.
****************
Με αυτήν την ανάρτηση συμμετέχω στο δρώμενο της Αριστέας μας ''Ένα ποίημα για το καλοκαίρι!"
καθώς και στο δρώμενο του άλλου μου μπλογκ ''Ιστορίες του καλοκαιριού''
