Η ένωση και ο χωρισμός (Ένας πίνακας... δυο ιστορίες)

Είναι μια ιδέα της marilenas. Άργησα λιγάκι να την πραγματοποιήσω. Να εμπνευσθούμε από έναν πίνακα που μας κάτι λέει, να τον συστήσουμε με λίγα λόγια για να τον μάθουν όλοι και να γράψουμε δυο ιστορίες (πεζό ή ποίημα) διαφορετικές . 

α) Αντανάκλαση: Η ιστορία-αντανάκλαση θα είναι μια ιστορία που είτε απεικονίζει το θέμα του πίνακα είτε αντικατοπτρίζει ακριβώς αυτό που νιώθετε εσείς για τον πίνακα.

β) Παραμορφωτικός καθρέφτης: Η ιστορία-παραμορφωτικός καθρέφτης θα είναι το αντίθετο. Μια ιστορία που είτε θα παραμορφώνει το θέμα του πίνακα είτε θα περιγράφει το εντελώς αντίθετο από αυτό που νιώθετε για τον πίνακα.

****************

Εγώ θα το αλλάξω λιγάκι. Τυχαίνει να έχω δυο πίνακες. Ο ένας αντίθετος του άλλου. Οι πίνακες δεν είναι κάποιου γνωστού ζωγράφου, αλλά ενός πολύ αγαπημένου μου ανθρώπου. Ήταν δώρο για τον γάμο μου. Ο ένας λέγετε ''η ένωση'' και ο άλλος ''ο χωρισμός''.

Επειδή συνήθως πρώτα έρχεται η ένωση και μετά ο χωρισμός, εγώ θα τα πλέξω αντίθετα θέλοντας να δώσω μια πιο αισιόδοξη νότα.

Ο χωρισμός.

Η ψυχή απορεί.

Ρωτά το μυαλό.

Το βρίζει, το φωνάζει, το ταρακουνά.

Μα τι να πει και αυτό;

Απάντηση δεν υπάρχει, δεν έχει

Για όλα φταίει.

Για όλα ευθύνεται.

Και το σώμα πονά.

Πονά σαν να έχει πληγές αληθινές, 

που όμως δεν επουλώνονται με κανένα φάρμακο.

Μόνο χειρότερες γίνονται.

Στάζουν αίμα και ζωή,

χαράσσετε με ένα ''γιατί''

και μένει αδειανό, κρύο, αποστειρωμένο.

Σαν να ξυπνάς από έναν εφιάλτη,

που όμως δεν είναι όνειρο.

Σαν να ζεις ένα φιλμ μελό, 

που όμως δεν είναι ταινία.

Σαν να ζεις μια ζωή,

που όμως δεν είναι δική σου.

Το φεγγάρι μίκρυνε απότομα.

Η θάλασσα μια ευθεία γραμμή.

Βαρετή και αδιάφορη.

Και η ψυχή συνεχίζει να ρωτά,

μέχρι και αυτή να πέσει αποκαμωμένη,

να κοιμηθεί τον ατέλειωτο θάνατο. 

Τον θάνατο που νιώθουν αυτοί που αγάπησαν περισσότερο.

************

Η ένωση.

Μετά το φεγγάρι μεγαλώνει ξανά.

Η θάλασσα διάφανη και λεία.

Τα βράχια θαρρείς μαλακώνουν κι αυτά.

Δεν μιλά κανείς.

Φοβόμαστε ότι οι λέξεις θα χαλάσουν ότι πιο όμορφο φτιάξαμε.

Και απλά σιωπούμε.

Όχι πια πόνο, όχι πια δάκρυα.

Γέρνει ο ένας στον ώμο του άλλου και κάνει μια ευχή.

Καμιά υπόσχεση, κανένας όρκος.

Τι ζει για πάντα;

Μόνο η στιγμή.

Μια τόση δα μικρή στιγμή.

Μόνο αυτή μπορεί να ζήσει για πάντα.

Μια ευχή.

Ας την ζήσουμε.

***********

Μη ξεχνάτε να ψηφίζετε τις αγαπημένες σας φωτογραφίες στο διαγωνισμό ''Φωτογραφίζειν''.