Έλα να σου δείξω τις τριανταφυλλιές.

Μη μιλάς άλλο για αγάπη η αγάπη είναι παντού

στην καρδιά μας στη ματιά μας τρώει τα χείλη τρώει το νου

Μη μιλάς άλλο για αγάπη; Η αγάπη είναι παντού; Αν υπάρχει δεν πρέπει να την δείχνουμε; Να μιλάμε για αγάπη. Τι νόημα έχει να αγαπάς κατά βάθος. Το θέμα είναι να αγαπάς και κατά ύψος, πλάτος, μήκος, με όλο σου το είναι. Να το δείχνουμε. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Σαν να είναι η τελευταία στιγμή, σαν να είναι το τελευταίο φιλί. Ναι, ξέρω αν κάτι δεν το βλέπουμε δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Μπορεί να υπάρχει, να διαχέεται παντού και πάντα. Άλλα θέλω να μου το δείχνεις. Να μου λες να το... μπροστά στα μάτια σου είναι. Σε περιβάλει και μέσα και έξω. Έτσι πολλαπλασιάζετε. Κυριεύει τον κόσμο και αναπόφευκτα τον εξουσιάζει.

Ας μιλήσουμε για αγάπη και ας είναι παντού.

Φωτιά μου εσύ κι αέρας

στο σύνορο τούτης της μέρας

Το γέλιο σου δως μου

και γίνε του κόσμου το πέρας

Τυχερός εσύ που την αισθάνεσαι, άτυχος εσύ που δεν την βλέπεις. Και συ που την βλέπεις και την παραβλέπεις σου αξίζει να είσαι δυστυχισμένος. Γιατί η αγάπη είναι σαν την φωτιά. Πρέπει να την ταΐζεις για να ζήσει. Ναι μεν υπάρχει, ανάβει από μόνη της, αλλά για να παραμείνει αναμμένη πρέπει να συντηρηθεί. Γιατί αλλιώς θα ανακατεύεται μέσα στις στάχτες, θα βασανίζεται, θα νιώθει παραγκωνισμένη και παραπεταμένη. Αλλά θα υπάρχει. Γιατί άπαξ και ανάψει δεν μπορεί να σβήσει. Και αν σβήσει πάει να πει ότι δεν υπήρξε ποτέ. 

Να μ' αγαπάς...

όσο μπορείς να μ' αγαπάς. 

Η αγάπη δεν βλέπει αποστάσεις. Δεν βλέπει εμπόδια. Δεν θέτει όρους και προϋποθέσεις. Δεν αγαπά για να αγαπηθεί. Δεν ζητάει για να πάρει. Όλα αυτά τα θέτουν οι άνθρωποι. Βάζουμε σύνορα και χιλιόμετρα για να δικαιολογήσουμε τις αδυναμίες μας. Βάζουμε πρέπει γιατί δεν αντέχουμε τα θέλω μας. Μα μπορείς να είσαι πολύ κοντά μου και ας είσαι πολύ μακρυά, όπως και πολύ μακρυά μου και ας είσαι πλάι μου. Γιατί το σώμα καμιά φορά σε ξεγελά. Σου ζητά κάτι εφήμερο και απτό. Και νικά πολλές φορές την καρδιά. Και έτσι ακροβατούμε ανάμεσα στο άγγιγμα και στην σκέψη. Μπερδευόμαστε με το παρελθόν, απαιτούμε το μέλλον. Μα η αγάπη ζει και φυτρώνει μόνο στο παρόν.

Έλα να σου δείξω τις τριανταφυλλιές

τα πράσινα, τα κόκκινα, τα σπίτια, τις αυλές.

Πόσο σ' αγαπώ, πουλάκι του δρόμου,

πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ

Πόσο σ' αγαπώ, αγόρι δικό μου,

πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.

Σαν ένα τριαντάφυλλο κόκκινο έτσι κι η αγάπη. Την πιάνω, την αισθάνομαι, την μυρίζω. Δεν προσέχω όμως να μην τσιμπηθώ από τα αγκάθια του. Τι νόημα έχει να προσέξω; Θα το πιάσω σφιχτά και ας ματώσουν τα δάχτυλά μου. Δεν με νοιάζει αν με πονέσει η αγάπη. Γιατί η χαρά που μου δίνει είναι υπερδιπλάσια. Μπορεί κάποιες φορές να μαραίνεται, κάποιες φορές να κουράζεται, αλλά λίγο απλά ξαποσταίνει. Και μετά ρίχνεται πιο έντονη και γλυκιά. 

Έλα λοιπόν να σου δείξω τις τριανταφυλλιές. Να νιώσεις το υπέροχο άρωμά τους. Μην φοβηθείς. Θα ματώσεις και συ όπως και γω.

Ακούω τις θάλασσες

και τα ποτάμια σου

Ακούω το γέλιο

ακούω το κλάμα σου

Τις μελωδίες που γεννιούνται στα σπλάχνα σου

Τις πολιτείες και τους ανθρώπους

που ταξιδεύουν κάτω απ' το δέρμα σου

Ακούω την αλήθεια σου κι' ακούω το ψέμα

Και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα

Ακούω την Αγάπη

και δεν ακούω τις σκέψεις μου

Το τελευταίο τραγούδι το βάζω, έτσι στο άσχετο... για την Θεσσαλονίκη... που φέτος ξαναθυμήθηκα πόσο όμορφη είναι... εκείνη τη νυχτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης...

Την ανάρτηση αυτή την χαρίζω στους ανθρώπους μου. Που πορεύονται μαζί μου τόσα χρόνια, που μου δείχνουν τόση αγάπη, που με ανέχονται, που στέκονται πλάι μου σε χαρές και λύπες. Που με στηρίζουν και με καταλαβαίνουν. Που περνάω τόσο καλά μαζί τους. Σε αυτούς που είναι πλάι μου και σε αυτούς που είναι μακρυά μου. Ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα αυτά που με κάνετε και αισθάνομαι. Σας αγαπώ.