Λίγες στιγμές ευτυχίας (Η συμμετοχή μου στο "ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ")

Με λένε Μαύρο. Είμαι γέρος. 25 πατημένα. Έζησα πολύ όμορφες στιγμές. Βόλτες, εκδρομές, γάμους. Βοήθησα τους ανθρώπους στις δουλειές τους, κουβάλησα αμέτρητα κιλά φορτίο. Τους συντρόφευσα στις δύσκολες στιγμές. Τους ηρεμούσα καλπάζοντας στα λιβάδια. Χαλάρωναν μαζί μου και με αγαπούσαν. Μα και γω όμως ήμουν βολικός και υπάκουος. Και ας ήμουν επιβήτορας.

Τώρα πως βρέθηκα να ζω αυτήν την φρίκη δεν θυμάμαι. Τα έχω λίγο θολά στο μυαλό μου. Το σίγουρο είναι ότι έχω αλλάξει αφεντικό. Η αναλγησία του δεν έχει όρια.

Πεινάω και διψάω φρικτά. Κάποιες φορές βλέπω και πράγματα που δεν υπάρχουν. Προχθές είδα μια ολόλευκη φοράδα να τρέχει καταπάνω μου. Τρελάθηκα. Τελικά ήταν απλά ένα φορτηγό που περνούσε το δρόμο.

Τα πόδια μου έχουν στραβώσει και πονάω. Νομίζω ότι έχω πεθάνει και η μυρωδιά της σήψης μου έχω απλωθεί παντού. Κρυώνω πολύ τα βράδια και φοβάμαι. Μα αυτό που με πεθαίνει είναι η μοναξιά. Μόνος εδώ, δεμένος να βλέπω τα αυτοκίνητα να περνούν και να μη σταματά κανένα. Κανένας δεν αναρωτιέται γιατί είμαι ξαπλωμένος. Είναι μέρες που παρακαλάω να εμφανιστεί ένας δράκος και να κάνει μια χαψιά. Να μην υπάρχω.

Μα κάτι ακούω. Τι θόρυβος είναι αυτός; Μια πόρτα ανοίγει δίπλα μου και μια ράμπα κατεβαίνει. Δεν καταλαβαίνω και πολλά. Ο πόνος μου έχει αφαιρέσει κάθε ένστικτο, ακόμα και αυτό της επιβίωσης. Το μόνο που νιώθω είναι μια ζεστασιά γνώριμη. Μια γλυκιά φωνή από τα παλιά και ένα χάδι στην χαίτη μου. Συγκεντρώνω ότι δύναμη μου έχει απομείνει, σηκώνομαι και ανεβαίνω στο φορτηγό.
Σε λίγο φτάνουμε σε ένα καταπράσινο δάσος. Μυρίζει πεύκο και κοπριά. Μα η πιο όμορφη μυρωδιά είναι αυτή των άλλων αλόγων. Μα τι ευτυχία είναι αυτή! Φρέσκο νερό και σανό πεντανόστιμο. Έχω και σπίτι. Και αυτή η φοράδα που με κοιτά επίμονα από τον απέναντι στάβλο... μα τι πανδαισία συναισθημάτων!
Η νύχτα μου πέρασε ήρεμα και το πρωί ήρθε γλυκά και εύκολα. Το φως της μέρας με βρήκε ξαπλωμένο ανάμεσα στο μυρωδάτο ροκανίδι. Χορτάτο, ζεστό και ευτυχισμένο. Ένας άγγελος κατέβηκε από τον καταγάλανο ουρανό και μου έκανε νόημα. Και έτσι, με αυτήν την υπέροχη αίσθηση, ξεψύχησα.

**********

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο "ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ" της Φλωρας. Ευχαριστώ όσους με ψήφισαν και προπαντός την Φλωρα που με φιλοξένησε.
Την ιστορία αυτή δεν την έστειλα για να κερδίσω, αν και θα με χαροποιούσε κάτι τέτοιο, αλλά για να την διαβάσουν όσοι περισσότεροι γίνετε.
Όσο περισσότερο γνωρίζω τα ζώα, τόσο περισσότερο απογοητεύομαι από τους ανθρώπους. Όσο άγρια και να μας φαίνονται, έχουν αναπτυγμένη την αίσθηση της αγάπης περισσότερο από τον άνθρωπο. Αγαπούν ανιδιοτελή και για πάντα. Η λογική τους είναι τόσο απλή και τόσο ξεκάθαρη. Οι άνθρωποι όμως, που υποτίθεται λογιζόμαστε για πιο έξυπνοι, διακατεχόμαστε από ένστικτα καταστροφής και παραλόγου. Κάτι που δεν συμβαίνει στα ζώα, τουλάχιστον αν εξαιρέσουμε τους λόγους της επιβίωσης.
Καλό θα ήταν λοιπόν, όταν ένα ζώο δεν μπορούμε να το φροντίσουμε, για διάφορους λόγους, ας το αφήσουμε, ας το χαρίσουμε, μην το τυραννάμε. Η γη αυτή δεν είναι δική μας, ούτε και ζώα. Είμαστε κομμάτι της, όπως και τα υπόλοιπα ζωντανά.
Η ιστορία του Μαύρου είναι αληθινή.

*********

Μην ξεχνάτε να στέλνετε φωτογραφίες για τον Διαγωνισμό φωτογραφίας Φωτογραφίζειν.

Κόντρα στους νωθρούς καιρούς δημιουργούμε, όσο και όπως μπορεί ο καθένας μας.

Πληροφορίες ΕΔΩ.