Η διάπλασις των παίδων... πάει για βρούβες.

Λοιπόν Άνθρωπε για πες μου πως να μην τα παίρνω στο κρανίο και να μην κατεβάζω καντήλια;

Το διάβασα αρχικά τον πιτσιρίκο. Νόμιζα αρχικά πως ειρωνεύεται. Δυστυχώς όμως δεν ήταν αστείο. Και μετά σκέφτομαι. Γιατί να μου φαίνεται περίεργο; Ήταν θέμα χρόνου. Δεν κατηγορώ την ΧΑ. Την δουλειά της κάνει. Αφού βρήκε ηλίθιους, το εκμεταλλεύεται δεόντως. Θα ήθελα πολύ να ήμουν από μια μεριά να άκουγα τι τους λένε. Αρχικά με τρομάζει το γεγονός ότι κάποιοι γονείς, εκτός του ότι υποστηρίζουν την ΧΑ, πάνε τα παιδιά τους σε μια συγκέντρωση κόμματος και κατά δεύτερον ότι τα πάνε στην συγκέντρωση ενός φιλοναζιστικού κόμματος. Τα πήγαν να κάνουν τι; Να τους πουν τι; Πόσο γαμάουα είμαστε ως φυλή και όλοι οι άλλοι είναι υπάνθρωποι; Και πως τώρα θα σκύψουμε το κεφάλι στον πρώην κατακτητή μας; Τα πήγαινε ποτέ με τόση ευκολία στο μουσείο, σε μια θεατρική παράσταση;

Είναι η ώρα λοιπόν να αρχίζουμε να μοιράζουμε χάπια για την μαλακία. Κρυφά θα έλεγα στο φαγητό. Διότι ο μαλάκας δεν καταλαβαίνει ότι είναι μαλάκας. Και η μαλακία πάντα απλώνετε γρήγορα, αντιστρόφως ανάλογα από την εξυπνάδα.

Μετά που λες, διαβάζω αυτό: Πριν από τρεις εβδομάδες, τρεις έλληνες μαθητές λυκείου σε σχολείο που υπάγεται στη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Πειραιά έδεσαν με σχοινί σε ένα δέντρο και χτύπησαν έναν ινδό μαθητή γυμνασίου. Παραδέχτηκαν το σφάλμα τους, είπαν ότι δεν είχαν ρατσιστικά κίνητρα, τιμωρήθηκαν με αποβολή. Αυτό που θορύβησε όμως τη διευθύντρια της Δευτεροβάθμιας Ευδοξία Μανδαλή ήταν η απάθεια της κοινωνίας. «Το περιστατικό έγινε το μεσημέρι, σε κεντρικό σημείο. Ουδείς ενήλικος παρενέβη» λέει. «Κάποιοι έδιναν συγχαρητήρια στα παιδιά. Παρόμοια ήταν και η αντίδραση μητέρας τιμωρημένου μαθητή». 

Μερικοί άνθρωποι καλύτερα να μην γίνονται γονείς. Καλύτερα να μένουν άκληροι. 

Εμένα πάντως οι γονείς μου, ακόμα και τώρα, ποτέ δεν μου μίλησαν για πατριωτισμό, ποτέ δεν με έκαναν να νιώθω ανώτερη από κάποιον άλλον λαό. Μου έμαθαν να αγαπώ όλο τον κόσμο. Ακόμα και τώρα την ίδια στάση έχουν. Που είναι άνεργοι. Που δυσκολεύονται. Πάντα βοηθούσαν όλο τον κόσμο. Αν έκανα εγώ κάτι τέτοιο θα με αποκλήρωναν. Θα πέθαιναν από την ντροπή τους.

Έντεκα Αλχημείες.

Σας άφησα λιγάκι. Είχα λίγο τρέξιμο αυτές τις μέρες.

Μετά από πρόσκληση από τον Άσωτο και την Ιωάννα (Ayten Aydan) να παίξω και εγώ το 11.

Καταρχάς να τους ευχαριστήσω που με τίμησαν. Η Ιωάννα μου έδωσε και το παρακάτω βραβείο, που είναι το παρθενικό μου.

Αυτό που πρέπει να κάνω λοιπόν είναι να πω 11 πράγματα για μένα και να δώσω αυτό το βραβείο σε άλλους έντεκα μπλόγκερς, οι οποίοι θα κάνουν το ίδιο.

Μμμμ... τι να πω για μένα; Καλύτερα να μιλήσει κάποιος άλλος.
Ζήτησα από έναν μπλόγκερ και χρόνια φίλο να πει 11 πράγματα για μένα, τον Αλχημιστή.
Και να τι μου έστειλε:

Η ενοχοποίηση του θύματος, η απενοχοποίηση του θύτη και η παράνοια της κοινωνίας.

  Συνεχίζοντας την προηγούμενη ανάρτηση (Η ενοχοποίηση της σεξουαλικότητας) θα ήθελα να αναφερθώ στην ψυχοσύνθεση του θύματος και του θύτη, αλλά και του κοινωνικού περίγυρου. 

  Αρχικά θεωρώ ότι κανένας υγιής ψυχολογικά άνθρωπος, δεν μπορεί να γίνει βιαστής ή να ασκήσει συνεχόμενη βία. Καταλαβαίνω ότι κάποιος μπορεί να ξεφύγει στιγμιαία ή ακόμα και να σκοτώσει εν βρασμό ψυχής, αλλά ο βιασμός ως έγκλημα δεν μπορεί να ασκηθεί παρορμητικά. Για αυτό συνήθως βλέπουμε να υπάρχει προμελέτη και επανάληψη του εγκλήματος, ειδικά όσον αφορά την παιδεραστία.
  Ο σκοπός του βιαστή δεν είναι το σεξ, αλλά ο βιασμός. Γιατί αν ήταν απλά το σεξ πλέον στις μέρες μας δεν είναι δύσκολο να το απολαύσεις, ακόμα και αγοραία. Ο βιασμός είναι αυτό που τον διεγείρει. Η αντίσταση του θύματος, το κλάμα, οι φωνές, ο πόνος που προκαλεί και τελικά εξουσία και κυριαρχία στο σώμα και στο μυαλό του άλλου.
  Πολλές φορές έχω ακούσει και διαβάσει βιαστές να λένε ότι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, ότι μια δύναμη ακατανίκητη τους τραβάει και το κάνουν. Τους πιστεύω. Όχι φυσικά επειδή θέλω να τους δικαιολογήσω. Αλλά το αντίθετο. Ο βιαστής θα βιάσει είτε η κοπέλα φοράει μίνι, είτε φοράει κελεμπία. Θα βιάσει επειδή θέλει να ικανοποιήσει το άρρωστο μυαλό του και όχι επειδή τον προκάλεσαν τα ακάλυπτα πόδια της. Δηλαδή σε ένα μικρό παιδάκι τι του προκαλεί την διέγερση; Αν ήταν έτσι όλοι θα ήταν βιαστές και όλοι βιασμένοι.
  Πρέπει να πάψουμε επιτέλους να ενοχοποιούμε το θύμα. Αν ήταν έτσι θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν πολλά εγκλήματα. Με αυτή την λογική αυτός που έχει ωραίο σπίτι, αυτός που φοράει ένα καλό ρολόι, αυτός που έχει ένα καλό αυτοκίνητο προκαλεί να τον κλέψουν, αυτή που αντιμιλά στον άντρα της προκαλεί να την χτυπήσει, αυτός που γυρνάει αργά το βράδυ σε ερημιές προκαλεί να τον σκοτώσουν, ο νεαρός που κρατούσε την κάμερα για να πάει στο μαιευτήριο επίσης προκαλούσε να τον δολοφονήσουν.

  Δεν είναι λογική αυτή. Πρέπει να πάψουμε να το παίζουμε δικαστές. Καμία γυναίκα, κανένας άντρας, κανένα παιδί δεν θέλει να το βιάσουν. Εκτός αν εσείς που το σκέφτεστε το θέλετε και εξ ιδίων κρίνετε τα αλλότρια.

Η ενοχοποίηση της σεξουαλικότητας.

Θέλω να πάρω την σκυτάλη από φίλες μπλόγκερς (serenata, Ιωάννα (Ayten Aydan), Meli Kanella και συγνώμη αν ξεχνάω κάποιες άλλες) και να καταθέσω και εγώ την άποψή μου στο θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης. 

Επειδή θέλω να γράψω πολλά και να εμβαθύνω αρκετά και να αναζητήσω τις ρίζες του κακού, θα χωρίσω το θέμα σε ενότητες, για να μην κουράσω.

Σε αυτή την ανάρτηση, θα ήθελα να αναλύσω την, από καταβολής ανθρώπου, ενοχοποίηση του σεξ. Όταν εννοώ σεξ, για να μην παρεξηγηθώ, εννοώ την συναινετική σωματική συνεύρεση ατόμων. 

Σε όλες τις περιόδους ζωής του ανθρώπου, με εξαίρεση κάποιες ελάχιστες, το σεξ ήταν θέμα ταμπού, που η πράξη του δημιουργούσε ενοχές, αν δεν συνέβαινε μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, κυρίως κοινωνικά αποδεκτό. Αυτό το πλαίσιο άλλοτε ήταν πιο χαλαρό, όπως τις μέρες μας, άλλοτε πολύ πιο αυστηρό, όπως στο μεσαίωνα. Πάντα όμως, σε κάθε εποχή, ήταν ένα σημείο αναφοράς.

Αν το σκεφτούμε απλά, ο άνθρωπος από τότε που υπάρχει ως λογικό ον, ξέρει καλά ότι το σεξ, εκτός από την αναπαραγωγή, προσφέρει ευχαρίστηση, τόνωση της αγάπης, δέσιμο των ανθρώπων κτλ. Αυτή την πτυχή του, κάθε κοινωνία και θρησκεία, θέλησε να την παραγκωνίσει και να κρατήσει μόνο την αναπαραγωγική πλευρά ή έστω η ευχαρίστηση να λαμβάνει χώρα κατά την διάρκεια της αναπαραγωγής.

Οι άνθρωποι όμως πάντα προσπαθούσαν να βρουν και αναζητούσαν αυτή την ευχαρίστηση, κόντρα σε κοινωνικές και θρησκευτικές επιταγές. Και η προσπάθεια και η επιθυμία αυτή, τους γέμιζε ενοχές ότι έπρατταν κάποιο είδους ''έγκλημα'', που θα ορίζονταν και θα τιμωρούνταν από ένα θείο ή κοινωνικό άτυπο νόμο.

Πόσα θες να με τρελάνεις;

Ακολουθεί πραγματική πολιτική συζήτηση.

Άλλος: Αυτός ο Σαμαράς μας έχει τσακίσει εντελώς. Δεν μπορούμε να πάρουμε ανάσα. Πρέπει να μαζευτούμε μου φαίνεται όλοι μαζί και να τους σπάσουμε στο ξύλο.

Εγώ: Μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο. Να μην τους ξαναψηφίσουμε.

Α: Για αυτό και γω την επόμενη φορά θα ψηφίσω Χρυσή Αυγή να πάει να τους σαπίσει στο ξύλο.

Ε:Αλήθεια τώρα το πιστεύεις αυτό;

Α: Ναι το πιστεύω. Και αν κατέβει στις εκλογές πιο ακροδεξιό κόμμα, αυτό θα ψηφίσω.

Ε: Νομίζεις ότι η βία είναι η μόνη λύση; Λύση δεν είναι η βία, είναι η δημοκρατία. 

(τι κάθομαι και λέω και γω...)

Α: Έτσι όπως γίναμε μια χούντα μας χρειάζεται. 

(πρωτότυπο;)

Ε: Συγνώμη αν επιτρέπετε τι ψήφισες στις τελευταίες εκλογές;

Α: Νέα Δημοκρατία φυσικά.

Ε: Μπράβο σου. Γιατί;

Α: Γιατί πίστεψα στις υποσχέσεις του Σαμαρά. Γιατί να μην τον εμπιστευτώ άλλωστε;

Ε: (Εδώ βασικά ήθελα να τον ρωτήσω αν είναι μαλάκας ή αν το παίζει μαλάκας) Να μην τον εμπιστευτείς επειδή η Νέα Δημοκρατία έχει κυβερνήσει αυτόν τον τόπο με μεγάλη αποτυχία. Εξίσου και ο Σαμαράς ως μέλος αυτής της κυβέρνησης. (τέρας υπομονής εγώ ε;)

Α: Και τι να ψηφίσω; Δεν υπάρχει τίποτα άλλο.

Ε: Σύριζα, ΚΚΕ, Ανταρσία.

Α: Αριστερά δεν ψηφίζω. Να μου κοπεί το χέρι.

Ε: Για να καταλάβω. Ψήφισες ένα κόμμα, το οποίο έδωσε τις εξετάσεις του ως κυβέρνηση, όχι μόνο μια φορά, και απέτυχε παταγωδώς και δεν θες να δώσεις την ευκαιρία σε κάποιο άλλο κόμμα να κυβερνήσει, με ειρηνικές διαδικασίες και όχι με τραμπουκισμούς;

Α: Ναι, φυσικά.

Ε: Γιατί;

Α: Γιατί εγώ δεξιός γεννήθηκα και δεξιός θα πεθάνω.

Ε: Το ότι θα πεθάνεις δεξιός αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

(Να πεθάνεις άχρηστε άνθρωπε, μπας και δούμε μια άσπρη μέρα)

Και έτσι κύλησε μια άλλη ήσυχη μέρα στη δουλειά.

Όταν έχεις να κάνεις με πολύ κόσμο μπορείς να σφυγμομετρήσεις τις απόψεις των ανθρώπων και να βγάλεις πολλά συμπεράσματα.

Εγώ βλέπω ότι υπάρχουν πολλοί, μα πάρα πολλοί, σαν τον εν λόγω κύριο. Παρανοϊκοι εντελώς, με μια σκέψη ατόμου χωρίς στοιχειώδη λογική. Μαζοχισμός στο έπακρο. Τι θα γίνει με αυτούς δεν ξέρω. Εδώ στις Σέρρες είναι πολλοί. Πάρα πολλοί. Μπορεί να μην περνάν στο άλλο άκρο της Χρυσής Αυγής, αν και έβγαλε μεγάλο ποσοστό, αλλά την Νέα Δημοκρατία την έχουν σαν τον Πάπα. Ανέγγιχτη και αλάνθαστη. 

Και όχι μόνο άτομα μεγάλης ηλικίας, αλλά και νέοι. Πολύ λυπάμαι πραγματικά.

Φοβάμαι ότι θα λάβουμε αυτό που παρακαλάνε και επιθυμούν διακαώς. Μια ναζιστική κυβέρνηση. Γιατί την χούντα την έχουμε ήδη.

σ.σ. Όπως καταλάβατε διακόπτω για λίγο τις ελαφρές αναρτησεις, διότι έχω νεύρα.

Που το πας κύριε Λάνθιμε;

Τις προάλλες, μετά από πολύ καιρό που ήθελα να το κάνω, κατάφερα να δω στην τελευταία ταινία του Γιώργου Λάνθιμου. Η ταινία ονομάζετε ''Άλπεις'' και πραγματεύεται ένα πολύ πρωτότυπο θέμα. Άλπεις λέγεται μια εταιρία αντικατάστασης νεκρών... μπαρδόν;;; Ναι, έτσι ακριβώς. Δηλαδή ας πούμε σου πεθαίνει ο άντρας. Πας σε αυτή την εταιρία και αυτή αναλαμβάνει να τον αντικαταστήσει με κάποιον άλλον, για κάποιες ώρες την εβδομάδα, ώστε το αίσθημα της απώλειας να εξαφανιστεί σιγά σιγά.

Όταν είχα διαβάσει το θέμα της ταινίας (πάντα το κάνω πριν δω μια ταινία) είπα από μέσα μου: Τέλειο!!! Καμία σχάση με την σχεδόν ανύπαρκτη υπόθεση του ''Κυνόδοντα''. Βέβαια κράτησα μια δυσπιστία ως προς την απόδοση. 

Λοιπόν η ταινία αυτή, όπως και οι προηγούμενες, σε αφήνει στο τέλος με μια τεράστια απορία. Τι ήταν τώρα αυτό; Μου άρεσε; Δεν μου άρεσε; Ξεκινώ μια κριτική για μια ταινία που δεν ξέρω, λόγω τιμής, αν μου άρεσε.
Η ταινία χωλαίνει παντελώς από συναισθηματισμό, ενώ το θέμα που πραγματεύεται θα το επέτρεπε άνετα. Επίσης οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. Με τέτοιο σενάριο και καλά τα πήγαν βέβαια. Αυτό που μου τράβηξε την προσοχή και σώζει την ταινία, είναι η ερμηνεία και στο στήσιμο του χαρακτήρα του Άρη Σερβετάλη. Ισορροπεί σε μια λεπτή γραμμή που χωρίζει τα όρια του κωμικού και του τρομακτικού. Αν δεις την τρομακτική πλευρά του, μπορεί και να τον βλέπεις εφιάλτες στον ύπνο σου. Εξαιρετικός, αν και να σας πω την αλήθεια δεν του το είχα καθόλου.
Θεωρώ όμως ότι αυτό ακριβώς ήθελε να κάνει ο σκηνοθέτης. Να μας αφήσει με μια μεγάλη απορία και να μπούμε στην διαδικασία  όπως και στον ''Κυνόδοντα'' να ερμηνεύσουμε μόνοι μας το νόημα της ταινίας, το οποίο αμφιβάλω αν και ο ίδιος το ξέρει.

Καθώς την έψαξα στο ιντερνέτ είδα ότι, έχει αποσπάσει αρκετά σημαντικά βραβεία, όπως και ο ''Κυνόδοντας''.

Δείτε λιγάκι:

Κυνόδοντας

• Βραβείο Ένα Κάποιο Βλέμμα (Un Certain Regard) και Βραβείο Νεότητας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών του 2009
• Ειδικό βραβείο επιτροπής και Α' βραβείο γυναικείας ερμηνείας για τις Αγγελική Παπούλια και Μαίρη Τσώνη στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Σαράγεβο
• Βραβείο καλύτερης ταινίας επιτροπής νέων και Βραβείο Πολίτης Κέιν καλύτερου νέου σκηνοθέτη στο Φεστιβάλ του Σίτζες (Διεθνές Φεστιβάλ του Φανταστικού Σινεμά της Καταλωνίας)
• Βραβείο καλύτερης ταινίας στο Διεθνές Φεστιβάλ της Στοκχόλμης
• Βραβείο καλύτερου σκηνοθέτη στο Διεθνές Φεστιβάλ του Δουβλίνου
• Ειδική μνεία στο Φεστιβάλ της Τεργέστης
• Βραβείο νέων στο Φεστιβάλ του Μονπελιέ
• Μέγα Βραβείο στο Φεστιβάλ του Εστορίλ (Πορτογαλία)
• Βραβείο στο Φεστιβάλ Νέου Κινηματογράφου του Μόντρεαλ
• Βραβείο καλύτερου σκηνοθέτη στο Διεθνές Φεστιβάλ RiverRun (ΗΠΑ)
• Υποψηφιότητα για Όσκαρ καλύτερης ταινίας.

Άλπεις

• Βραβείο καλύτερου σεναρίου στο φεστιβάλ της Βενετίας
• Βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ του Σίδνεϊ
• Ειδικό βραβείο κριτών στο φεστιβάλ της Σαρασότα (ΗΠΑ)
• Ειδική Μνεία στο φεστιβάλ της Σόφιας για την Ariane Labed 

Και απ΄ ότι διαβάζω η καινούργια του ταινία ''Ο Αστακός'' έχει αρχίσει ήδη να μαζεύει βραβεία, χωρίς να έχει καν παιχτεί στις αίθουσες (ARTE France Cinema Award στο τμήμα CineMart στο Φεστιβάλ του Ρότερνταμ). Εκεί να δείτε υπόθεση. 

Και αναρωτιέμαι λοιπόν, τι να είναι αυτό που οι ξένοι βλέπουν στον Λάνθιμο και μεις οι Έλληνες δεν το βλέπουμε;

Να σας πω τι βλέπω εγώ, ασχέτως αν μου αρέσει ή όχι.

Βλέπω ένα σκηνοθέτη που δεν έχει καμία σχέση με τους άλλους. Όχι ότι υπερτερεί, απλά είναι διαφορετικός. Θα τολμήσω να πω ότι επιδιώκει οι ταινίες του να έχουν έναν δικό του, προσωπικό, Λαμθιμικό χαρακτήρα και υποπτεύομαι ότι αυτό προσπαθεί να καταφέρει. Να δημιουργήσει μια σχολή, μια σφραγίδα. Και σε αυτό δεν μπορώ να μην του βγάλω το καπέλο, διότι το καταφέρνει άψογα, ως εδώ τουλάχιστον. Και όλα αυτά κρατώντας ίδιο τον τρόπο ερμηνείας των ηθοποιών, που θυμίζει ότι έχουμε να κάνουμε με ατάλαντους, χρησιμοποιώντας συγκεκριμένους ηθοποιούς, που αντιπροσωπεύουν αυτό.
Ίσως να θέλει περισσότερα δείγματα δουλείας ώστε να μπορέσουμε να τον αποδεχτούμε. Το ''κακό'' είναι ότι έγινε απότομα γνωστός, στα πρώτα του, ίσως άπειρα βήματα, και δεν έδωσε στο κόσμο (στους Έλληνες) την ευκαιρία να τον συνηθίσουν. Αλλά πάλι σκέφτομαι, πότε οι Έλληνες απέδωσαν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, για να το κάνουν και τώρα;

Το θέμα είναι ότι ο δρόμος που έχει διαλέξει είναι πολύ δύσκολος και καλλιτεχνικά και βιοποριστικά και δεν ξέρω κατά πόσο θα του φτάσει η δόξα αν η τσέπη του είναι άδεια.

Ελπίζω να παραμείνει σταθερός σε αυτό που έχει ξεκινήσει. Πιστεύω σε αυτόν. Θεωρώ ότι είναι πολύ ταλαντούχος και πολύ ιδιαίτερος. Τόσο που δεν κάνει για την Ελλάδα.

Κύριε Λάνθιμε, εμπρός με κουράγιο. Τα Όσκαρ σε περιμένουν... 

Εκεί το πάει λοιπόν...

Γεννήθηκα...

(Επειδή ο blogger δεν μου επέτρεπε να αναρτήσω σχεδόν κανένα τραγούδι, ακούστε τα στην λίστα αναπαραγωγής ΕΔΩ)

Γεννήθηκα στο βλέφαρο του κεραυνού, 

σβήνω κυλώντας στα νερά.

Ανέβηκα στην κορυφή της συννεφιάς

σαλτάροντας με τις τριχιές 

του λιβανιού, 

πήρα το δρόμο της σποράς.

Κοιμήθηκα στο προσκεφάλι 

του σπαθιού, 

είχα τον ύπνο του λαγού.

Αγνάντευα την πυρκαγιά 

της θεμωνιάς

αμίλητος την ώρα της συγκομιδής, 

πήρα ταγάρι ζητιανιάς.

Αντάμωσα τον χάρο της ξερολιθιάς, 

το άλογο στ’ αλώνι να ψυχομαχεί, 

πήρα ταγάρι ζητιανιάς.

Κ.Χ Μύρης

Υπάρχει μια ιστορία που μου αρέσει να την λέω, που αρέσει και στον μπαμπά μου να την λέει. 

Πριν 33 χρόνια στις 8 Φεβρουαρίου 1980, σαν σήμερα δηλαδή, έφυγε από την ζωή σε ηλικία 43 χρονών ο Νίκος Ξυλούρης. 

Του πατέρα μου του άρεσε πολύ ο Ψαρονίκος. Γενικά του άρεσε και του αρέσει ακόμα να ακούει μουσική. Τέσσερις μέρες πριν πεθάνει ο Ξυλούρης, δηλαδή στις 4 Φεβρουαρίου 1980, γεννήθηκα εγώ. Τότε δεν είχαμε αυτοκίνητο και όταν βγήκαμε από το μαιευτήριο της Χαλκίδας γυρίσαμε με το λεωφορείο στο χωριό. Στην διαδρομή λοιπόν, περίπου κοντά στον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο (θυμάται ακόμα και το σημείο) και καθώς με κρατούσε αγκαλιά, άκουσε από το ραδιόφωνο του λεωφορείου για τον θάνατο του Ξυλούρη.

Και ήταν τόσο οξύμωρο να κρατά στα χέρια του μια νέα ζωή και την ίδια ώρα να μας αφήνει ένας πολύ μεγάλος καλλιτέχνης.

Συνέδεσε την ομορφότερη στιγμή της ζωής του με ένα τραγικό γεγονός και για αυτό ίσως και να το θυμάται πάντα.

Και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, όταν άκουγε τα τραγούδια του, αυτό του ερχόταν στο μυαλό και μας έλεγε ξανά την ίδια ιστορία. Ακόμα και τώρα, προχθές που με πήρε τηλέφωνο να μου ευχηθεί ή όταν του είπα ότι ήρθε στο μαγαζί μου ο αδερφός του ο Ψαραντώνης. Η αλήθεια είναι ότι και γω μόλις τον είδα αυτό σκέφτηκα. Ότι όταν αυτός θρηνούσε πριν 33 χρόνια για τον χαμό του αδερφού του, οι γονείς μου ήταν τρισευτυχισμένοι που με είχαν. Και ήταν πραγματικά πολύ συγκινητικό.

Έτσι και γω μεγαλώνοντας είχα πάντα στο μυαλό μου αυτό. Ότι γεννήθηκα όταν πέθανε ο Ξυλούρης. Και τον έψαξα, τον άκουσα, τον ένιωσα βαθιά μέσα μου, τον μελέτησα, τον αγάπησα.

Δεν θα σας πω την βιογραφία του, δεν έχει νόημα.

Απλά θέλω να σας πω αυτό.

Για το τι είναι σήμερα η κριτική μουσική και η κριτική χροιά οφείλετε στον Ψαρονίκο.

Καλή ακρόαση.

Χαμογελάμε κατά μέσα. Αυτό το χαμόγελο, το κρύβουμε τώρα. 

Παράνομο χαμόγελο, όπως παράνομος έγινε κι ο ήλιος, 

παράνομη και η αλήθεια. Κρύβουμε το χαμόγελο, 

όπως κρύβουμε στην τσέπη μας, τη φωτογραφία της αγαπημένης μας, 

όπως κρύβουμε την ιδέα της λευτεριάς, ανάμεσα στα δυο φύλλα της καρδιάς μας. 

Όλοι εδώ πέρα έχουμε έναν ουρανό και το ίδιο χαμόγελο. 

Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν. Αυτό το χαμόγελο, 

κι αυτόν τον ουρανό, δεν μπορούν να μας τα πάρουν.

Γιάννης Ρίτσος

Βλακείες...

Έχω κάτι βλακείες να σας πω. Τις βρήκα στο ιντερνέτ (...που αλλού θα τις έβρισκα θα μου πείτε).

Ξεκινώ, προσδεθείτε...

Πρωί πρωί έχασα 800 θερμίδες….αγόρασα μπουγάτσα με κρέμα και την ξέχασα στο λεωφορείο.

Έχω μια υπόνοια πως αυτοί που το κάνουν στις τσόντες δεν αγαπιούνται πραγματικά.

Ζω για τη στιγμή που θα βγει CSI Athens και θα δείχνει τους μπάτσους να κάθονται όλη μέρα στα Έβερεστ και να ξύνουν τα αρχίδια τους.

Ώρες-ώρες σκέφτομαι ότι το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού υπάρχει μόνο για να το κοπανάμε σε έπιπλα.

Να κοπεί το χέρι από αυτούς που παραγγέλνουν καφέ, και τρώνε τα πατατάκια από εμάς που παραγγέλνουμε μπύρα.

Θα έχανα κιλά,αλλά δε μ αρέσει να χάνω.

Αυτό που στο κρεβάτι αν κλείσεις λίγο τα μάτια σου από 8:00 πάει 10:30,και στη δουλειά αν κάνεις το ίδιο από 9:35 πάει 9:36, μεγάλη μαλακία.

Ξυπνάω και τι να δω; Είμαι ήδη δύο ώρες στη δουλειά.

Πας κουζίνα για νερό. Ε, θα φας κι ένα μελομακάρονο, μην το πιεις ξεροσφύρι.

Aνακάλυψαν λέει νερό και πάγο στον πλανήτη Ερμή. Ουίσκι και φιστίκια θα χρειαστεί να πάρουμε μόνο.

Είμαι στο ταξί και μπαίνει μια ασκημούλα.
– Ψυχικό;
– Δεν κάνω μάνα μου.

Νομίζεις ότι ξέρεις τον άλλον και ξαφνικά σου λέει ότι δεν τρώει φέτα.

Η μάνα μου έχει κάτι τάπερ που σφραγίζουν καλύτερα από αιγυπτιακές σαρκοφάγους.

Έχουν παγώσει τα δάχτυλά μου στο πληκτρολόγιο. Θα με βρουν κοκαλωμένη στο λάπτοπ και θα γίνω το κοριτσάκι με τα πλήκτρα.

Ήρθε μια καινούρια στην πολυκατοικία και θέλει να ανάψει καλοριφέρ.
Μαζεύουμε υπογραφές να τη διώξουμε.

Σήμερα τρόμαξα κάτι περιστέρια και χέστηκαν πάνω μου.

Όταν δεν είμαι καλά, θέλω να με κοιτάξει κάποιος στα μάτια, να με πάρει αγκαλιά και να μου πει, ΑΥΡΙΟ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΣΤΙΤΣΙΟ.

25 ευρώ η είσοδος στα νοσοκομεία. Με ποτό ή χωρίς;

Αυτή η πουστιά της δασκάλας που έλεγε “πες μου γιατί γελάς να γελάσω κι εγώ” και μετά δεν γέλαγε και σε έβαζε και τιμωρία…

Ξέρει μήπως κανείς το site της εκκλησίας που θέλω να κατεβάσω κάτι καντήλια;

Mειώθηκαν οι φωτιές φέτος. Δεν έχει ο κόσμος λεφτά να χτίσει..

Κάθε φορά που θες να “χτυπήσεις ξύλο”, διαπιστώνεις ότι ο κόσμος είναι φτιαγμένος από αλουμίνιο ή πλαστικό.

Να είσαι Άραβας, να έχεις τόσο πετρέλαιο και να μην έχεις κρύο να το κάψεις!

Όταν γεννιέται ο Χριστός, τι σφάζουμε; Γαλοπούλες. Όταν πεθαίνει ο Χριστός τι σφάζουμε; Αρνιά. Τι βύσμα είχαν οι κότες, ρε φίλε;

Γελάσαμε πάλι... μπα σε καλό μας...
Καληνύχτα.

Ερωτική εξομολόγηση.

Θέλω να ΄μαι μαζί σου.

Εκεί στην άκρη της γης, πίσω απ΄τον ήλιο, πίσω από τους ανθρώπους. Όπου και να πας θα σε ακολουθήσω. Όπου και να χτίσεις στο σπίτι σου, εκεί θα γίνω πέτρα να το στεριώσω. Σε όποιο δέντρο και να ξαποστάσεις εκεί θα σου δώσω την σκιά μου. 

Θα έρθω έστω και αν εσύ με διώξεις. Όχι επειδή δεν θα μ΄ αγαπάς, αλλά επειδή θα μ΄αγαπάς πολύ.

Γιατί εσύ είσαι το φως, εσύ ο ήλιος, εσύ τα τραγούδια. Εσύ με έφερες πίσω στην γη, εσύ μου έμαθες να πετάω. Εσύ μου έμαθες να γελώ χωρίς ενοχές, μου έμαθες να ζω χωρίς αύριο.

Δεν θα κάνω πίσω, δεν έκανα ποτέ πίσω. 

Και ας το πλήρωσα πολύ ακριβά. Το κέρδισα σε χρόνια, το κέρδισα σε καρδιά. 

Και όταν πάλι θα κουραστώ, την ίδια στιγμή θα γίνω φωτιά και θα κάψω την συνήθεια. 

Ότι και να γίνει, ο κόσμος να χαλάσει, έτσι θα σε κοιτάζω, σαν να μην σε είχα πότε, με τέτοιο πόθο. Και ας είσαι ολότελα δικός μου.

Μη μου φοβηθείς τώρα. Δεν φοβήθηκες ποτέ. Θα έρθω μαζί σου. Στα μεγάλα και στα μικρά. Στον καφέ και στο φαΐ. Στη βεράντα και στο υπόγειο. Σε κάθε εποχή, σε κάθε κρύο, σε κάθε ζέστη.

Γιατί εγώ ξέρω ν΄αγαπώ, ξέρω να χάνω. Ξέρω να ξυπνάω σε αδειανό κρεβάτι, ξέρω να τρώω ξερό ψωμί, ξέρω να βλέπω μόνη μου το φεγγάρι. Δεν ωφελεί όμως η μοναξιά, αν δεν τελειώσει κάποια στιγμή. 

Δεν θα πεθάνουμε ποτέ. Κανένας που αγάπησε τόσο δεν πέθανε. Θα ζήσουμε για πάντα. Σε πείσμα των καιρών που θέλουν τους ανθρώπους χώρια. 

Μα κανείς, ποτέ κανείς δεν όρισε την σκέψη. Κανένας βασιλιάς, κανένας Θεός. Κανείς δεν θα μπορέσει να με κάνει να σ΄αγαπώ λιγότερο. Ούτε και συ, μα ούτε καν εγώ.

Η μοναδική εξουσία που δεν ανατρέπεται είναι η αγάπη.

Όπου και να βρεθείς θα σε πάρω μαζί μου. Μέσα μου. Πάνω μου. Για πάντα.

Γιατί το μόνο που θέλω είναι να είμαι μαζί σου.

Και είμαι.

Ανθρώπων έργα.

Ο Άνθρωπος κάποιες φορές γίνετε ένας μικρός θεός και δημιουργεί πράγματα άφθαρτα και διαχρονικά. Που δεν έχουν φύλο, εθνικότητα, προτίμηση, ταμπέλα, ημερομηνία λήξης.

Αυτά ανάγονται στην σφαίρα της τέχνης. Εγώ όμως τον λέω Ανθρώπων έργα.

Έργα που επιβεβαιώνουν ότι το μυαλό και η καρδιά, είναι το μέσο για να φτάσουμε στο άπιαστο, να μιλήσουμε με τις ψυχές των ανθρώπων, να νιώσουμε δημιουργικοί και χρήσιμοι, να βρούμε σκοπό και ελπίδα.

Ξεκινάμε με ένα χαμόγελο, εκεί που όλα νιώθεις πως έχουν τελειώσει...

Ας χορέψουμε με την αγάπη μας ένα χορό Cheek to Cheek, να νιώσουμε πως είμαστε στους ουρανούς...

Frère Jacques... δεν μας τα 'χες πει καλά...

Το βράδυ ως συνήθως γυρνάω αργά στο σπίτι από την δουλειά. Λόγω υπερέντασης δεν μπορώ να κοιμηθώ και έτσι κάθε βράδυ βάζω μια ελληνική ταινία και έτσι χαλαρώνω και με παίρνει ο ύπνος. Χθες το βράδυ έβαλα την ταινία ''Καλώς ήρθε το δολάριο'' του Αλέκου Σακελλάριου. 

Είναι μια από τις πολύ αγαπημένες μου ταινίες. Η επιλογή των ηθοποιών εξαιρετική, όπως και η απόδοση των χαρακτήρων και του σεναρίου.

Μας παρουσιάζει την Ελλάδα στην δεκαετία του 60, η Αθήνα οικοδομείτε και καταστρέφεται και ενώ υπήρχε μια σχετική οικονομική ανάπτυξη, οι άνθρωποι κακοπερνούσαν. 

Κάπου εκεί και ο Φίλιππος (Γιώργος Κωνσταντίνου), καθηγητής της Αγγλικής, προσπαθεί να ξελασπώσει δια της λάσπης και η γλυκιά Λίζα (Νίκη Λινάρδου), πόρνη της Τρούμπας, να ξελασπώσει από την λάσπη. Παρά τα δύσκολα οικονομικά και κοινωνικά εμπόδια ερωτεύονται και φτιάχνουν την ζωή τους. Το μόνο όμως που θα τους μείνει σαν αγκάθι στην ζωή τους, είναι η ντροπή από την ζωή που έκαναν.

Σε αυτή την ταινία λοιπόν υπάρχει ένα μικρό, αριστουργηματικό κομμάτι που ο Φίλιππος και ο Ανρί (Σωτήρης Μουστάκας) θυμούνται ένα γαλλικό νανούρισμα, το Frère Jacques και το τραγουδάνε με διαφορετικά λόγια, με την σκωπτική και αστεία ματιά του Αλέκου Σακελλάριου.

Frère Jacques, frère Jacques,

Dormez-vous? Dormez-vous?

Sonnez les matines! Sonnez les matines!

Ding, daing, dong. Ding, daing, dong.

Frère Jacques, frère Jacques,

δεν μας τα 'χες πει καλά,

η ζωή μόνο στους λίγους, 

ξέρει να χαμογελά,  

στους πολλούς δίνει τα λίγα 

και στους λίγους τα πολλά,

σ΄ άλλους κούρσες και βαπόρια

και μπουίκ και καντιλάκ,

σ΄άλλους μόνο στενοχώρια,

Frère Jacques, frère Jacques.

Frère Jacques, frère Jacques,

που ΄ναι  αυτά που είχες πει,

η αγάπη του πλησίον,

των καλών η προκοπή,

μας αφήσαν οι ελπίδες,

έλειψε και η ντροπή,

εχαθήκαμ' ολωσδιόλου

 μες το φόβο, μες το τρακ,

πάμε πια κατά διαβόλου,

Frère Jacques, frère Jacques.

Δεν άλλαξαν και πολλά από τότε ε;

Απολαύστε την ταινία ΕΔΩ και κάτι θα γίνει και για μας να ξελασπώσουμε από την λάσπη.
Καλό μήνα.